Δώδεκα και δεκατρείς

 

Δίσταζα

διστακτικά κοιτούσα την ώρα

Ήλπιζα

νωχελικά έμενα αμετακίνητος

σαν αναπηρικό καροτσάκι

Απογοητεύτηκα

σπαρακτικά μετρούσα τα δευτερόλεπτα

αλλά κρατούσαν αιώνες

στον συνεχιζόμενο πόνο της εγκατάλειψης

Ήρθε η ώρα

κοίταξα το ρολόι

μετακίνησα με τα μάτια του ετοιμοθάνατου

τους δείχτες του

πάει να πει πως είχα ακόμη κουράγιο

ίσως εν ζωή να είχα και λίγα θραύσματα γενναίου

κούρδισα τους χτύπους της καρδιάς μου

να παραδοθεί στον Ύψιστο χωρίς αρρυθμίες

αναφώνησα, ήρθε η ώρα

πόσες παρατάσεις χωράνε σε λίγα κλάσματα

και ο χτύπος, ώρα δώδεκα και δεκατρείς

σαν διαιτητής έδωσε το έναυσμα 

στους χτύπους της καρδιάς να σωπάσουν

και την τελευταία στιγμή, έτσι αντιδραστικός

και ο χτύπος αποκρουστικός

και οι δείχτες παίζοντας άμυνα στον χρόνο

να τον φέρουν πίσω

παραδόθηκα, μία μόνο φορά, σε σένα

την ώρα που έφυγες, η ώρα που σε εγκαταλείπω

αν ζούσες, θα ήξερες ότι είχα κάνει θυσία