Κυριακή 6 Σεπτεμβρίου 2020

Το Βουντού


 

 

Πολλά περιθώρια δεν υπήρχαν

στις κλωστές που πήραν σειρά

για αποσύνθεση

ο χρόνος έτρεχε

κυνηγημένος από τον φόβο της ύπνωσης 

το δικό σου βουντού ήταν κατασκευασμένο

από έτη συρρίκνωσης

σ' ένα διάλειμμα που κερνούσε λικέρ

ο μοναχικός πόνος της μετάνοιας

σ' εκείνα τα δευτερόλεπτα

της αλληγορικής διάνοιας

που βουτούσες τα λουκουμάκια της ζωής

θυσία σ' έναν Θεό αχέρωντα

ποιο ποταμάκι να δίνει διέξοδο

χωρίς δωροδοκία της ζωής και του έρωτα

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Must red-read

Sea

  Sea       To gaze— is to wait for hope, to lose myself among the masts. Yet the sea— returns the color of memory, casting it back in waves...