Ο ήχος των ματιών σου

Στο πρώτο άκουσμα
νήπιου κλάμα απόηχος
στον κρίσιμο στίχο
ενηλικιώθηκα
στο ντουέτο
της κυνικότητάς σου
πολύ σοβαρά με πήραν
οι τύψεις και τα παράπονα
δεν ήμουν εγώ για συγκινήσεις
χαμένη αθωότητα η κρίσιμη λέξη
χωρίς ομοιοκαταληξία
αφού δεν υπήρχε στο λεξιλόγιο
και πήρες λίγη έπαρση
αναμενόμενη, μα καθόλου αθώα
το ερώτημα είναι εάν την έχασες στο δρόμο
ή γεννήθηκες ένοχη από κούνια
ο ήχος των ματιών σου με παραπλάνησε
δεν είχα μάτια να κοιτάξω
τυφλός αλλά ενάρετος
ίσως γι'αυτό σε αγάπησα
ίσως γι'αυτό να πάψω τώρα
που τα μάτια σου ηχούν στην καρδιά μου
στο ξαναλέω, δεν είμαι εγώ για συγκινήσεις

Πετρωμένο Βλέμμα

Τη νύχτα μόλις κατεβαίνει ο ήλιος
και γίνεται καταδεκτικό το φως
κλείνομαι στο σκοτάδι
αυτόφωτος από έλξη
στο λυκόφως μεταμορφώνομαι σε ύπαρξη
γιατί τη μέρα είναι αόρατο το χρώμα μου
και στο πέρας των χρόνων
γιατί υπήρχα και πριν από σένα
γίνομαι ανάμνηση μιας εικόνας
που στο σκοτάδι μοιάζει στη φωτογραφία σου
αποτυπώθηκα σε μία κουκίδα ασπρόμαυρη
με φόντο κάποια απροσδιόριστη απόχρωση
και η μετενσαρκωμένη σάρκα μου
ορέγεται λίγη ακόμη αυθυπαρξία
γιατί να κατοικώ στη φωτογραφία σου
όταν στο σκοτάδι δεν αγγίζω το βλέμμα σου
και όταν ο ήλιος σηκώνεται στον ουρανό ή στα μάτια σου
εγώ να τυφλώνομαι από εκδίκηση ή πάθος
και η φωτογραφία σου να θυμίζει το λάθος
καθυποταγμένος από μία Μέδουσα που απεικόνιζε
αναγκασμένος να μην σε κοιτάω και τώρα