Ταξίδι ανίατων κυμάτων

Σε ένα πιο τέλος και απ'το τέλος
σε ένα πιο τέλμα και απ'το τέλμα
αποτυχία το άλμα την τελευταία φορά
έτσι νόμιζες, έτσι σου είπαν στο προτελευταίο ταξίδι
που τελευταίο, τελευταία, το εκλάμβανες
να κρατηθείς πόσο κρατάει, όταν ελεύθερος στα δεσμά
σε μία πτήση ρυχή, πνίγεσαι χωρίς το σωσίβιο,
το αιωνόβιο, που όσο υπάρχει στη ζωή σου
σε κύματα επιβιώνεις, ξεγελώντας την αιωνιότητα
αιώνιες στιγμές και αυτά, που δεν ξεβράζουν ποτέ
το περιτυλιγμένο τρόπαιό τους
χωρίς αντίσταση, ελαστική όπως και η κίνησή τους
που, ωστόσο, κάνει θόρυβο
κυματιστό και ανερμάτιστο
παγιδευμένο, πάντα να περιέχουν τον δικό σου ήχο
και, τότε, η βοήθεια ως απόηχος
πνίγει και την τελευταία ελπίδα,
να μείνεις με κύματα σε μία αβαθή θάλασσα
που τα βήματά σου θα ακούγονται
και δεν θα ανταγωνίζονται τον ήχο της ψυχής σου
που σαν άλλο τρόπαιο θα πνιγεί και αυτή,
σαν άλλη θυσία, σε μία αιμοσταγή καταιγίδα
που πνίγει και την τελευταία ελπίδα
αυτά στο προτελευταίο ταξίδι
στο τελευταίο, όπως σήμερα προσλαμβάνεις,
καταλαβαίνεις ότι πρέπει να προσποιηθείς
ότι ταξιδεύεις
γιατί να προδώσεις δεν μπορείς το προτελευταίο φιλί σου
πριν μουδιάσουν τα χείλη, και φιλίσεις τον αέρα της στάχτης σου
και αν αναγεννηθείς, πάλι ταξίδι δεν θέλεις να προφέρεις κάν στα χείλη
γιατί τέτοια λέξη δεν υπάρχει εκεί που είναι ο προορισμός
και αν ορισμό πρέπει να δώσεις
τότε ρώτα το σωσίβιο που σε έχει ξανά ζωντανό
στατικό, αλλά ζωντανό
γιατί η ζωή είναι αυτή που υπολαμβάνεις
όταν μετά από το ταξίδι ξεβράζεις το σωθικό
και τέτοια ζωή μπορεί ποτέ να μην γνωρίσεις
αν το σωσίβιο πνίξει το θυμικό
σε ένα προτελευταίο δοκιμαστικό
αν υπάρχει ζωή
που τόσο ασήμαντο είναι
αν χωρίς κύματα τη ζήσεις