Κεριά
Εντάξει, μπορείς τώρα να κλάψεις
Δεν ήταν κηροπήγια, αγάπη μου
Ούτε βρισκόμασταν σε αντικρυστές θέσεις
στην αυτοκρατορία των αισθήσεων
Που και που
Σχιζοκοιτώντας το πορτρέτο σου
Κατηγορούσα τον φωτογράφο
Που σε έκανε απόρθητη
Μα να έχει τζάμια η ομορφιά
Να μην αντικατοπτρίζεται η αγάπη σου
Μούφα μου' παν στα παλαιοπωλεία
Φιμέ στα συνεργεία που ξενυχτούσα για πάρτη σου
Ψάχνοντας, εναγωνίως, ανταλλακτικά
Συμβατά με τα πάθη σου
Το' ξερα ότι αυτός ο έρωτας
ήταν καταδικασμένος να καεί στις στάχτες του
Ένα ατύχημα, από τύχη
Και ξύπνησα πενθώντας πάνω στα μανουάλια σου
Όπως και να το κάνεις, τα κεριά λιώνουν κάποτε
Αυτή τη φορά, με εγκαύματα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου