Το Λαγουδάκι του Δικαστή Τζάκ...
Ήταν βράδυ...Προσπάθησα να ξεφυλλίσω κάποιες σελίδες από ένα θεατρικό βιβλίο, όπως κάνω κάθε μέρα. Αλλά με την κούραση αυτό είναι αδύνατο. Κλείνουν τα μάτια μου, και κοιμάμαι. Τα όνειρα δεν τα θυμάμαι ποτέ σχεδόν. Νόμιζα ότι δεν βλέπω. Μάλλον στέρεψαν και αυτά, όπως και η κάποτε καλή μου διάθεση να ονειρεύομαι, να ζώ, να ελπίζω, να προσμονώ κάτι καλύτερο, να προοδεύω. Το σκανασκέφτηκα. Μήν είσαι άδικος με τον εαυτό σου. Όλα αυτά τα ήθελες για μια ουσία, δεν ήταν ματαιοδοξία. Ποτέ. Τα μάτια ανοιγοκλείνουν. Προσπαθούσα να θυμηθώ το όνειρο, να κατευθύνω τον εαυτό μου να θυμηθεί το όνειρο το πρωί, χωρίς να ξυπνήσω και χάσω τις παραστάσεις. Ήταν βασανιστικό, αλλά και τόσο ωραίο. Είχε πλοκή, σασπένς, πρωτοβουλία...Κάτι που δεν έχω πλέον καθόλου στην καθημερινότητά μου...Γιατί όλα είναι κενά..Τόσο πολύ, που θα παραιτηθώ; Θα δείξει, λέω τις περισσότερες φορές, και η αναβλητικότητα αναβλύζει...
Η Δικαιοσύνη δεν κάνει μαγικά, Ευτύχιε...Δεν ζήτησα κάτι περισσότερο από το να αθωωθώ. Είμαι αθώος. Το καταλαβαίνεις; Σημασία δεν έχει τί πιστεύεις ότι είσαι, ούτε αν είσαι πραγματικά. Σημασία έχει η δικογραφία...τι λέει. Μα, η δικογραφία μιλάει, πατέρα Σωτήριε; Η δικογραφία μιλάει τη γλώσσα του Δικαστή. Η δικογραφία είναι φλύαρη. Ο Δικαστής είναι τυφλός. Τί γίνεται όταν ένας τυφλός μιλάει πολύ; Πατέρα Σωτήριε, εάν ένας τυφλός μιλάει στον εχθρό του, μπορεί να κινδυνεύει. Τότε χρειάζεται η έκτη αίσθηση, Ευτύχιε. Ο Δικαστής την έχει. Ο δικός μας Δικαστής; Ο δικός μας, Ευτύχιε, είναι ο Τζάκ, και όταν κάνει τα ταχυδακτυλουργικά του, τότε κανείς μας δεν ξέρει το αποτέλεσμα, αλλά είναι πάντα σοφό. Η Θεά Τύχη, το λαγουδάκι του Δικαστή Τζάκ. Ξέρεις το παρατσούκλι του, έτσι δεν είναι; Όχι, πατέρα Σωτήριε, νόμιζα ότι οι Δικαστές τα λένε όλα με το όνομά τους, και έχουν μόνο ένα όνομα. Μα, Ευτύχιε, ένα όνομα έχει και ο δικός μας Δικαστής, απλά είναι γραμμένο στον τάφο του...Όσο ζούσε είχε πολλά...αλλά σκοτώσαμε κάθε ανάμνησή του...Δεν θυμάσαι; Ξεχνάς τα όνειρά μας; Ας σε κρίνει ο Θεός Δικαστής, Ευτύχιε...μην έχεις εμπιστοσύνη στους επίγειους...
Ήταν βράδυ...Προσπάθησα να ξεφυλλίσω κάποιες σελίδες από ένα θεατρικό βιβλίο, όπως κάνω κάθε μέρα. Αλλά με την κούραση αυτό είναι αδύνατο. Κλείνουν τα μάτια μου, και κοιμάμαι. Τα όνειρα δεν τα θυμάμαι ποτέ σχεδόν. Νόμιζα ότι δεν βλέπω. Μάλλον στέρεψαν και αυτά, όπως και η κάποτε καλή μου διάθεση να ονειρεύομαι, να ζώ, να ελπίζω, να προσμονώ κάτι καλύτερο, να προοδεύω. Το σκανασκέφτηκα. Μήν είσαι άδικος με τον εαυτό σου. Όλα αυτά τα ήθελες για μια ουσία, δεν ήταν ματαιοδοξία. Ποτέ. Τα μάτια ανοιγοκλείνουν. Προσπαθούσα να θυμηθώ το όνειρο, να κατευθύνω τον εαυτό μου να θυμηθεί το όνειρο το πρωί, χωρίς να ξυπνήσω και χάσω τις παραστάσεις. Ήταν βασανιστικό, αλλά και τόσο ωραίο. Είχε πλοκή, σασπένς, πρωτοβουλία...Κάτι που δεν έχω πλέον καθόλου στην καθημερινότητά μου...Γιατί όλα είναι κενά..Τόσο πολύ, που θα παραιτηθώ; Θα δείξει, λέω τις περισσότερες φορές, και η αναβλητικότητα αναβλύζει...
Η Δικαιοσύνη δεν κάνει μαγικά, Ευτύχιε...Δεν ζήτησα κάτι περισσότερο από το να αθωωθώ. Είμαι αθώος. Το καταλαβαίνεις; Σημασία δεν έχει τί πιστεύεις ότι είσαι, ούτε αν είσαι πραγματικά. Σημασία έχει η δικογραφία...τι λέει. Μα, η δικογραφία μιλάει, πατέρα Σωτήριε; Η δικογραφία μιλάει τη γλώσσα του Δικαστή. Η δικογραφία είναι φλύαρη. Ο Δικαστής είναι τυφλός. Τί γίνεται όταν ένας τυφλός μιλάει πολύ; Πατέρα Σωτήριε, εάν ένας τυφλός μιλάει στον εχθρό του, μπορεί να κινδυνεύει. Τότε χρειάζεται η έκτη αίσθηση, Ευτύχιε. Ο Δικαστής την έχει. Ο δικός μας Δικαστής; Ο δικός μας, Ευτύχιε, είναι ο Τζάκ, και όταν κάνει τα ταχυδακτυλουργικά του, τότε κανείς μας δεν ξέρει το αποτέλεσμα, αλλά είναι πάντα σοφό. Η Θεά Τύχη, το λαγουδάκι του Δικαστή Τζάκ. Ξέρεις το παρατσούκλι του, έτσι δεν είναι; Όχι, πατέρα Σωτήριε, νόμιζα ότι οι Δικαστές τα λένε όλα με το όνομά τους, και έχουν μόνο ένα όνομα. Μα, Ευτύχιε, ένα όνομα έχει και ο δικός μας Δικαστής, απλά είναι γραμμένο στον τάφο του...Όσο ζούσε είχε πολλά...αλλά σκοτώσαμε κάθε ανάμνησή του...Δεν θυμάσαι; Ξεχνάς τα όνειρά μας; Ας σε κρίνει ο Θεός Δικαστής, Ευτύχιε...μην έχεις εμπιστοσύνη στους επίγειους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου