ένας πρίγκηπας μικρός στη γη
άργησε και πάλι η αυγή
στο κλάμα προσάναμα η έλλειψή σου
στο ψέμα απάλειψη η θύμησή σου
Ένας άγνωστος πότης
αμέθυστος ιππότης
τρισδιάστατος δον κιχώτης
έψαχνα την ευτυχία
στη σωρό της δυστυχίας
άγγιξα το δεδομένο
έχασα το πεπρωμένο
να υπάρχω στη ζωή σου
όταν έρθει η φυγή σου
χωρίς περιθώρια, σε ανύπαρκτα όρια
σε κατάσταση αναπόδραστη
της ζωής το νυστέρι
έκοψε το αταίριαστο ταίρι
σε καπνό αφροδίσιο
μοναχός στο κατάρτι
θλιβερό το γινάτι
μ'αναμμένο το μήπως
στην ανάμνηση λείπω
με κομμένο το όχι
να ρωτάει αν το΄χει
το κουράγιο να μείνω
σε πελάγη του σβήνω
όταν το φως πλημμυρίσει
εκεί που φουντώνει η δύση
σ'αγαπούσα να ξέρεις
την ευθύνη τη φέρεις
που το σώμα μου πρόδωσε
της ψύχης μου το μέσα
δεν υπήρχε το ξέχασες
η αναμενόμενη μπέσα
στον πρίγκηπα της γης
η σελήνη ανήκει στα πέρατα
το κορμί ζητάει τ'ανέραστα
αν ζητήσεις το γιατί να πολεμήσεις
πάλι το μηδέν θα κατακτήσεις
στην ιστορία τη σελίδα θα αφήσεις
δον κιχώτης της αγάπης
μιας δικής σου αυταπάτης
μ'ένα κόκκινο μανδύα
να σκοτώνεις την ανία
μ'ένα ένυδρο βλέμμα
σε επίγεια κόλαση
της ανείπωτης όασης
μη ματιάσεις το χειρότερο
στου ονείρου το πρότερο
που θυμήθηκες νύχτα λίγο πριν κοιμηθείς
μέρα θα ξημερώσει θα αμοιφθείς
η δωροδοκία ονείρων
δον κιχώτης είρων
σκληραγωγημένος στην οδό ονείρων
χωρίς πινακίδα, χωρίς επανάκτηση
χωρίς το χωρίς σου
μ'εσένα πρίγκηπας στο φεγγάρι
στη δική σου τη χάρη, τι θα πει το λυχνάρι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου