Υοειδές Οστούν

δημοκρατία και θάνατος
φασισμός και μανία
ανθρωποειδή στα ψυγεία
φασιστοειδή σε λατρεία
παρέκκλιση και αυτή
o tempora, o mores
τι αναπολείς
δεν επιτρέπεται
τι απεμπολείς
σε μια πόλις σφαγείο
ερωδιών το μαυσωλείο
εκεί στη γωνία υπάρχει
ένα δωμάτιο
καταφύγιο το λένε
εισπνέεις άλλο αέρα
πρόσκαιρης απελευθέρωσης
σημάδι της εξαέρωσης
έστω και πρόσκαιρα
ξέρεις τι σημαίνει
ένα διάλειμμα ανθρωπισμού;
ξέρεις τι σημαίνει να είσαι γνήσιος;
ξέρεις τι σημαίνει να τσακίζει το οειδές
το υοειδές οστούν;
να στραγγαλίζει κάθε ξέπνοη φωνή
όταν στα χέρια του οειδούς
τα μάτια σβήσουν σαν αποκόλληση αμφιβληστροειδούς;
νόσος ακατάπαυστη, χρόνια, ανίατη
μην επιλέξεις
πονάνε οι λέξεις
όποια και να διαλέξεις
γιατί η νόσος με άλγος πεθαίνει
το νοσηρό τη συνήθεια λυαίνει
και ένα μαχαίρι ανταγωνίζεται
τα δίκην γαμψοχειρίας ακροτελεύτιά σου
πώς να τελειώσεις με το μικρότερο κόστος
ψυχής
πώς να τραβήξεις πριν τραβηχτείς
πώς να νικήσεις πριν νικηθείς
πως το οειδές να ισιώσεις
πώς, όμως, όταν η φύση
αυτό εποίησε
πώς, όμως, όταν η νοσηρότητα
άλλοθι γίνεται
συνήθεια καταπιεστική βάρβαρων
συναισθημάτων
φασιστοειδών αδιάντροπων
μακάβριων ομοιωμάτων;
και εσύ πρωταγωνιστής
βασιλικότερος του βασιλέως
ωσάν παρέκκλιση χρόνια, ανίατη, ακατάπαυστη
ξετσίπωτη όπως και σύ
που πρόδωσες αυτό που γεννήθηκες
ελεύθερος άνθρωπος

Μπουρμπουλήθρα μανίας

σε αποβάθρα απόβλυτα
πάνω κάτω κοχλάζουν
σε σκοτοδίνη βάλτου
στο πρόσωπό σου
ομοιάζουν
όχι εκείνο που ξέρεις,
το προσωπείο σου
όχι εκείνο που βλέπουν,
το κατάμεστο ειρωνείας
μπουρμπουλήθρα μανίας
φ...φοβάσαι
φ...φαίνεσαι
χ...χάνεσαι
χ...χώματα σώματα
ψάρια σαν τ΄άλλα εκεί στροβιλίζουν
το αόρατο γοτθικό κάστρο σατανίζουν
της απροσέγγιστης εικόνας σου
του προσωπείου, ξέρεις εσύ
το σατανικό σε καλούπι αγγέλων, αναδύεται
μορφή προσωπείου λαμβάνει
το δικό σου πιο ανθεκτικό από τ'άλλα
τα σκληρά, τα άσπαστα, τα γήινα
εσύ κοχλάζεις, εσύ καίς, εσύ θές
το σατανικό να είναι γνήσιο
το σατανικό να είναι veritable κακό
ensemble σε ένα κόσμο μαγικό
γιατί η μαγεία δεν έχει χρώμα
καλού ή κακού
η μαγεία γεννήθηκε να εμφυσώνει
τους γενναίους
η μαγεία και πριν απ'αυτή
κάτι σαν το προσωπείο σου
φ...μπουρμπουλήθρα ήταν
όταν σπάσει τίποτα δεν θα μείνει
η μανία μόνο στη μήνη

Μηδέν άγαν

Στη ζεματιστή αφή
μια αλοιφή
δεν καταπραύνει τον πόνο
στο γουργουριστό τικ-τακ
της καρδιάς
εγχειρίδιο αλμανάκ
δεν απαλύνει το φθόνο
κλόνο μόνο της αγάπης
δίμορφο και νεκροθάφτης
ανασταίνεται σε δευτερόλεπτα σιγής
άνομη, ανίερη, αναμάρτητη
νωχελική, έτοιμη, ετοιμοπόλεμη
γαλβανισμένη σε ιούς εξουσιομανίας
άνανδρης και άναρχης σεξομανίας
εγκύτερα σε ένα σώμα καραβίσιο
στην αίσθηση επιπλέει ένα βίτσιο
Μαρκίσιος ντε σαντ
σε μία λογική παμφάγα
Μήδεια ντεφάκτο
σε μία άλογη συμπληγάδα
σε μία ζωή δίχως ζωή
σε μία εκδίκηση εσώτερη
λιποσαρκική
Αχίλλειος φτέρνα
δική σου, ολόδική σου
επίγειος, και άμεμπτος
και πάλι το λάθος δικό σου
δική σου και η ικανοποίηση
να σκοτώνεις την προσποίηση
έρως ανέκατε μάχαν
άγαν σιωπής
άγαν εσώτερης αφής
άγαν ενδότερης γραφής
μηδέν άγαν, ποιός είπε ότι
το μηδέν άγαν εστί.

Το παιδικό μάτι (Γρρρ, εσύ μικρέ, Φρού)

Γρρρ...
Εσύ μικρέ, Φρού...
Νού
δεν έχεις
Πού
να φωνάξεις
η φωνή δεν βγαίνει
να ουρλιάξεις
το γρρρ...ανήκει στο πέρας
να λυσσάξεις
να κατακτήσεις το γέρας
μικρέ Φρού...γρρρ...
η νεότης και ηλιθιότης
το αστέρι μόνο ταίρι
ένα φεγγάρι μισογέλαστο
σε πλήρη πανσέληνο
τί υποτιμητικό
ένα φεγγάρι
να μη γιορτάζει στη νιότη του
ένα μικρό παιδί να πλάθει
κουλουράκι με λάθη
ατελές...
η νεότητα αιωνιότητα
αυθορμησία ατελής
υποκρισία εντελής
ο χρόνος τελειώνει
το παιδί το μαλώνει
τα νέα θα γίνουν παλιά
παλιά γρρρ... σαν αντιλαλιά

Λαβύρινθος Εγγαστρίμυθος

Σε μια μελαγχολία
του δρόμου
Στην ευθεία της γραμμής
περπατάς
Με εκπτώσεις πέρα-δώθε
τις πτώσεις να νικήσεις
αγκομαχάς
δώθε κείθε
να παρακαλάς
Να γυρίσει πίσω
στο λαβύρινθο
της άκομψης αγάπης σου
να λικνίσει το μίτο
σε ένα χαρτί πεταμένο
από τα λάθη σου
Στην ίδια ευθεία
η θεία δίκη
σε μια φρίκη συνοδοιπόρων
σε οδηγεί
Στη μελαγχολία μόνος διαβάτης
αυτή η μιζέρια
σε πολιορκεί
Υπάρχουν και κάμπιες
έκπτωτες
των πεταλούδων
οι νόθες
διεκδικούν
να γυρίσουν
στην αγκαλιά
Τους σκοτώνει η τόση αγάπη
Προδίδει μίση και πάθη
πάντα θα είναι νόθα
σε μια νόθα ζωή
Το δρόμο τον ξέρεις
προορισμό αγνοείς
χωρίς κάμπιες
δεν έχεις δρόμο διαφυγής
Ελαττώματα περιττώματα
ζώων μη προσπεράσεις
ο προορισμός καθαρός
ο δρόμος γεμάτος αυτά
αυτόφωτος, αυτήκοος, αυτόπτης
στα μάτια σου και υπερόπτης
σημάδι καλό της ψυχής
ξημερώνει φώς της αυγής
το βράδυ όλα φαίνονται πιο ζωντανά
οι κάμπιες θεοστάλαχτες
πιο σκοτεινά
πιο αιθαίρια
πιο ψηλά
στον ουρανό ανήκουν, κάμπιες μελιστάλαχτες
στον ουρανό χωρίς καμία υποχρέωση
όσο κόστισε ήταν αμελητέα η χρέωση