Ανάλατη αλήθεια

Κυκλοθυμικά
σε κουκλοθεατρικά
επίσημα όνειρα
ανεπίσημα άνυδρα
τη νύχτα υδροφόρα
σε μία κατηφόρα
αγωνιοφόρα
Πως το θάνατο
να προσκυνήσεις
χωρίς οι άλλοι
να το πάρουν είδηση;
Ζωντανός νεκρός
σε έναν αγώνα
σε μία ζωή στειροκτόνα
δακρύων που το πρωί
συμπαγή φαίνονται
όπως η σκληρότητά σου
Πως να αντιμετωπίσεις τη
θανατηφόρα ζωή
σε μια ανηφόρα
πρωτόγνωρου πόνου
να νομίζεις ή και να πιστεύεις ακόμα
ότι σε ένα κώμα καταρρέεις
που όταν οι άλλοι το μάθουν
το στίγμα δεν θα διαλάθουν
να το γράψεις σε ένα τατουάζ;
είναι το πρέπον καμουφλάζ;
ή και πάλι το σώμα
τιμωρείς
που ακόμα δεν μπορείς
την αλήθεια να αντικρύσεις
χωρίς προκαταλήψεις;
μαγειρεύεις αυτό που ωμό σπαρταράει 
ανάλατη αλήθεια
βράζεις σε κλοιό ανούσιο και άνοσο
προσποιητή ευήθεια
γεγονότος του γεγονότος
ω γέγονε, γέγονε
πότε θα μάθεις όμως τι γέγονε
εσύ άγονε νυχτοβάτη
που ούτε καν τα δάκρυά σου
δεν εμποδίζουν
τη σκοτεινή σου περίπολο
σε ένα δίπολο
αλήθεια ή ψέμα;
δεν θέλω να μάθω ποτέ
αν αυτό με πληγώνει
δεν θέλω να ζήσω
αν αυτό με πεθαίνει
και αν λιγώνει
αυτό που πεισμώνει
τότε ποια ανάλατη αλήθεια
στειρώνει την ευτυχία σου
σε μία εξέλιξη εξιλαστήριο θύμα
της υποχόνδριας φύσης
του εντομοαπωθητικού εγώ σου
του εφιαλτικού υπερεγώ σου
που ποτέ δεν θα ανακαλύψεις
αν δεν προσθέσεις λίγο βάλσαμο
στις τύψεις

Λιλιπούτειος Εγωισμός

Σαν χώρα μοναχική
στα παραμύθια του έρωτος
σαν η φωνή σου να φωνάζει
ξενέρωτος
ο βίος σου, και το βιός σου
στο ταξίδι του Γκιούλιβερ
να ξεφύγεις από τις σελίδες
των λιλιπούτειων συναισθημάτων σου
των κωμάτων και των αισθημάτων σου
των σφριγιλών αθανάτων σου,
σκιρτιμάτων ανατριχιαστικών
αυτεξούσιων, αυταπατητικών
στην ομορφιά σου θυσία
η ευτυχία σου
και η αναπνοή σου φουντώνει
την Ιφιγένεια
ω τη ευγένεια να θυσιάζεις
το αγαπημένο παραμύθι σου
να μείνει ολάκερο μόνο
χωρίς πρωταγωνιστή
αγωνιστή σε πάλη
ετεροβαρή, άδικη, άνιση,
αναγεννησιακή στην προσμονή σου
να πολεμήσεις χωρίς τραύματα
όταν τα ράμματα κακότεχνα κατασκευάζεις
για να δελεάζεις τις πληγές να πλησιάζουν
παραμύθι κουτορνίθι σε μια λήθη
της λύτρωσης της Μήδειας
ένδειας αισθήματος αυταπάρνησης,
αποκαταστατικής της φύσης σου
ζείς σε παραμύθια άμυθα, αμέθιστα
γιατί ο εγωισμός χτενίζει το εγώ σου
όχι την ομορφιά σου να διαφημίσει
σε έργο μυθικό
παρά μόνο να πετάξει από πάνω
σε ένα μαγευτικό δειλινό
με τη χτένα σύμμαχο σε ένα ταξίδι
αποκαρδιωτικό
και πάλι όχι, παράσιτα πρέπει να αποκολλήσει
από εκείνο το μικρό σαγηνευτικό θηλυκό
το παραμυθένιο, γιατί στην πραγματικότητα
δεν έμαθε να επιβιώνει
ούτε για πολύ ζωή να απαγγέλλει
σε μια αγέλη λυκόμορφων σπαρακτικών ιαχών
πόσο εγωιστής να είσαι, αλτρουιστής να φαίνεσαι
όταν μέσα σου το παραμύθι δεν λυτρώνει εσένα
παρά μόνο τους πολυπληθείς θαυμαστές σου
μαγγανεύεις σε μαγκάλι χωρίς φωτιά,
αυτοφυή εσύ Μήδεια της Ιφιγένειας,
Ιφιγένεια της ομορφιάς σου
και ο Γκιούλιβερ θύμα του λιλιπούτειου εγωισμού σου
η χτένα της ευτυχίας σου, η πένα της δυστυχίας σου
γράφει πώς σ'ένα παραμύθι όλα υπερβολικά φαντάζουν
να δοξάζουν ένα έπος τραγικό, χωρίς το εγώ σου επικό
πόσο παραπλανάς τα θύματά σου, εθισμένα
στη λιλιπούτεια δράση σου, να εισχωρείς στα ειθισμένα
της ανωφελούς φύσης τους,
να πολιορκείς στα οχυρωμένα της ψευδαίσθησής τους
να παρακαλάς να προσκυνήσουν τη μηδαμινή μετριότητά σου
να μπορείς τα μικρά μεγαλόμορφα να οργιάζουν
και όταν το παραμύθι τελειώσει
να κοιτάς στο καθρεπτάκι τον εγωισμό σου,
φυσική κατάληξη του εγώ σου,
καθρέπτη, καθρεπτάκι μου,
ποιά είναι η ομορφότερη;
γιατί μισείς την έσω εμφάνισή σου, όταν το παραμύθι τελειώνει
που τους άλλους αλλοιώνει, γιατί χωρίς το εγώ σου
πρωταγωνιστές δεν γίνονται

Αγάπη αλογόνου

Σε απελπισία αλογόνου
σε ελπίδα άλλου γόνου
ένα φώς να καίει
σύγχρονα, σπαρακτικά
να ξεσκίζει τα άχρωμα τα σωθικά
τα καλοκρυμμένα σε ένα παιχνίδι
ποιος θα βρεί τον μικρό πρίγκιπα
χωρίς αστέρια στο βράχο
προσκολλημένο, και διαλυμένο
ποιος θα αντικαταστήσει τον Προμηθέα
σε μία κόλαση μυθική, σε μία άνυδρη θέα
ποιος θα προσποιηθεί τον γύπα
σε μια ξετσίπωτη τσίπα
ίσως και να ενσαρκώσει
εκείνον τον ρόλο που τόσο
με κόπο διεκδίκησε
στη θυσία η αγάπη
σε ένα χρόνο γδάρτη
στο κατάρτι γράφει
καίγομαι, φως μου
μια λάμπα αλογόνου δως μου
είναι σύγχρονη, σπαρακτική και αυτή
και παραμένει λάμπα
ανατριχιάζει όταν η βροχή ξεσκονίζει
τη χρόνια λάμψη της
με ηλεκτρισμό να θέλει ανέκαθεν να φέγγει
δεν κουράστηκες να είσαι πάντα σε λειτουργία;
δεν αντέχεις να μη συμμετέχεις σε αντιδραστική λιτανεία;
δεν ξέχασες ότι το φως υπάρχει μόνο για μια σκοτεινή οπτασία;
αγάπη συμπιεστική στον αερόστατο πόνο
να φωνάζει τις αχτίδες του φωτός
να κυριεύσουν τις σχισμές που κατασπαράσσουν τη λεία
λύτρωσή της, σε ένα φθόνο αναπόδραστο 
μεταξύ αγάπης και έρωτα
τι να επιλέξεις
ένα φώς εκ της γεννέσεως
ή ένα λυκόφως εκ προθέσεως
κατά συνθήκην, το δεύτερο
έτσι, και πάλι, πιο φωτισμένο στα μάτια σου φαίνεται

Ταξίδι ανίατων κυμάτων

Σε ένα πιο τέλος και απ'το τέλος
σε ένα πιο τέλμα και απ'το τέλμα
αποτυχία το άλμα την τελευταία φορά
έτσι νόμιζες, έτσι σου είπαν στο προτελευταίο ταξίδι
που τελευταίο, τελευταία, το εκλάμβανες
να κρατηθείς πόσο κρατάει, όταν ελεύθερος στα δεσμά
σε μία πτήση ρυχή, πνίγεσαι χωρίς το σωσίβιο,
το αιωνόβιο, που όσο υπάρχει στη ζωή σου
σε κύματα επιβιώνεις, ξεγελώντας την αιωνιότητα
αιώνιες στιγμές και αυτά, που δεν ξεβράζουν ποτέ
το περιτυλιγμένο τρόπαιό τους
χωρίς αντίσταση, ελαστική όπως και η κίνησή τους
που, ωστόσο, κάνει θόρυβο
κυματιστό και ανερμάτιστο
παγιδευμένο, πάντα να περιέχουν τον δικό σου ήχο
και, τότε, η βοήθεια ως απόηχος
πνίγει και την τελευταία ελπίδα,
να μείνεις με κύματα σε μία αβαθή θάλασσα
που τα βήματά σου θα ακούγονται
και δεν θα ανταγωνίζονται τον ήχο της ψυχής σου
που σαν άλλο τρόπαιο θα πνιγεί και αυτή,
σαν άλλη θυσία, σε μία αιμοσταγή καταιγίδα
που πνίγει και την τελευταία ελπίδα
αυτά στο προτελευταίο ταξίδι
στο τελευταίο, όπως σήμερα προσλαμβάνεις,
καταλαβαίνεις ότι πρέπει να προσποιηθείς
ότι ταξιδεύεις
γιατί να προδώσεις δεν μπορείς το προτελευταίο φιλί σου
πριν μουδιάσουν τα χείλη, και φιλίσεις τον αέρα της στάχτης σου
και αν αναγεννηθείς, πάλι ταξίδι δεν θέλεις να προφέρεις κάν στα χείλη
γιατί τέτοια λέξη δεν υπάρχει εκεί που είναι ο προορισμός
και αν ορισμό πρέπει να δώσεις
τότε ρώτα το σωσίβιο που σε έχει ξανά ζωντανό
στατικό, αλλά ζωντανό
γιατί η ζωή είναι αυτή που υπολαμβάνεις
όταν μετά από το ταξίδι ξεβράζεις το σωθικό
και τέτοια ζωή μπορεί ποτέ να μην γνωρίσεις
αν το σωσίβιο πνίξει το θυμικό
σε ένα προτελευταίο δοκιμαστικό
αν υπάρχει ζωή
που τόσο ασήμαντο είναι
αν χωρίς κύματα τη ζήσεις

Δικαστάκια

Με μάτια σαρκοβόρα
κοιτούν τα θύματά τους
σε μια αιώρα
άνομων συλλογισμών τους
σε μια κλεψύδρα
δευτερολεπτική
έναν εγωισμό σπαρακτικό
ετυμηγορία από τα χείλη
σε προδοτικά λόγια
έκνομων διασκεπτισμών
δωροφάγων βασιλέων
το ανάγνωσμα
προπετών δικολάβων
το κατάγνωσμα
δώρα λαμβάνουν γάρ
δίκην άδικην δώρα φέροντες
δικαστάκια σε πλήθος
εισαγγελάκια σαν μύθος
λόγων ρήτορες
μηδέ έργων πρήκτορες
μόνον ενδιάμεσα έντομα
σε ατελή έννομα αγαθά
ετυμηγορία της ψυχής
ενός ένοχου
που στην κόψη της αθωότητας
το σαρκοβόρο έντομο
συνθλίβει
ετοιμότητα της στιγμής
που  στη χαράδρα της ενοχής
τον δωροφάγο μέντορα
στον κέρσορα υποδεικνύει
και αυτά τα δικαστάκια
τα δίκην μαρτυρίας μέλλοντος
ελπιδοφόρου
αποκαταστατικά
εκστασιαστικά
πεπλοφόρου μανδύα υποδύονται
και το βράδυ στην υποβρύχια πανσέληνο
σε ουρανό επίγειο
τους θύτες δασκάλους της άδικης ηδονής
θυσιάζουν
με αίμα να δικαιώσουν τα άτυχα θύματά τους