Οφθαλμαπάτη

Αλυσωδεμένα μάτια
γδαρμένα από την αφοσίωση
να στάζουν ιδρώτα και αίμα
πέριξ του έρωτα, θανατηφόρου
αλυσιτελής και η απόδραση
να κλείνουν εσένα
πάνω κάτω, με αγωνία
σε αλάνθαστη πορεία, του πόνου
τα μπλε μάτια κοιτούσαν στον ουρανό
τα πράσινα βυθίζαν το δάσος
τα μαύρα, ανεμοδαρμένα, στο σκότος
τι να κάνω το χρώμα
στην τυφλή αγάπη
τι να κάνω τώρα
που ξεχνάω τα λάθη
πως όταν δω
θα σε λέω αγάπη
πως τα μάτια μιλάνε γι'απάτη
υποδουλωμένα από χρόνια νάρκη
πότε γιορτάζουν την οφθαλμαπάτη
ντοπαρισμένα από γενναιότητα και γινάτι
μάτια μου, κλείσε με στη ματιά σου

Σκορπάω θάνατο

Έβλεπα μέσα στη θάλασσα
των ματιών σου, που ξεχείλιζαν

να μην μπορείς να φωνάξεις
να κοιτάξεις κατάματα τον τρόμο

να πεις ότι νίκησες
να κομματιάσεις τον βιασμό

εκβιάζεις το συναίσθημα
να πνίξεις τον θυμό σου

φύγε, από εδώ
δεν φιλοξενώ πόνο

έγινα πόνος
και σκορπάω θάνατο

σε δεσμό αθάνατο
πολεμάω τη νύχτα

εσύ, σκέψη, ξενύχτησε
στη θέση του φόβου

ένα βράδυ έφτανε
να πνιγείς από δάκρυ

όσα τη μέρα έζησες
πόσο πουλάνε τη νάρκη

απ'άκρη σ'άκρη
βίασες και το τελευταίο σου δάκρυ

Ασπρόμαυρο

Μου ζήτησες μία ταυτότητα
Σου έδωσα την εικόνα μου
ασπρόμαυρη και αυτή
Σου δάνεισα τα στοιχεία μου
Μου ζήτησες να πουλήσω την ψυχή μου
ασπρόμαυρη και αυτή
Τι να πουλήσω στο διάβολο
ασπρόμαυρος και αυτός
πως να νικήσω το άλογο
ασπρόμαυρο και αυτό
σε απόχρωση μωβ
Πότε πενθεί η μέρα της νίκης των τεθνεώτων
σε παραμάγαζο γελώτων και ορυμαγδών
χαρμόλυπη και αυτή
Εάν συμπέσει το τρισάγιο
τη μέρα του ψυχοσάββατου
πως με ξένα κόλλυβα μνημόσυνο θα κάνω
με ταυτότητα προσωρινή, νεκρού ή ζώντος
ασπρόμαυρου και αυτού
μετά θάνατον, ή και όχι

Αεράκι της νύχτας

Δεν αντιστεκόσουν στον άνεμο
άνομο αεράκι της νύχτας
πέρα δώθε βασανιζόσουν
στο λυγμό της νύστας
μα, τα ματάκια σου
βεγγαλικά στο σκότος της λύσσας
Γιατί αέρα βανδαλίζεις τα σύννεφα
να στάξουν αίμα από δάκρυ
γιατί επωφελείσαι της αδύναμης
του χρόνου τη στάχτη
αν πέσω, θα πάρεις δύναμη
από γενναίο αντάρτη
Αντιστέκομαι στην αγάπη σου
τη νύχτα που παραπαίω
από αγέρωχο έρωτα
αέρα γινάτι
για πόσο θα προσποιούμαι
τη θάλασσα, που κατασπαράσσει τα λάθη
αλί, στην αλήθωρη, αλησμόνητη αγάπη
στον άνεμο ξεχωρίζουν μίση και πάθη

Γύρω γύρω όλοι...

Ήσουν αργός, βραδυκίνητος
δεν κουραζόσουν
από την αέναη δοκιμασία
σε μια βραδυφλεγή ασυμμετρία
Δόθηκε το σύνθημα
ανοίκειο το παρασύνθημα
έμεινες απ'έξω
χωρίς φτερά, αλλά πετούσες
χωρίς θέση, αλλά έστεκες
Γύρω γύρω όλοι
στη μέση η αθώα ψυχή σου
παρεξηγήθηκε η απάθειά σου
κυκλώθηκες από τα μάτια των τρωκτικών
να τσουρουφλίσουν τη σάρκα σου
παραχωρείς την ανηθικότητα της στιγμής
ποτέ δε λησμονείς
να καθίσεις σε θρόνο
από φόνο ψυχής
σαν να σκοτώνεις τη γαλαζοαίματη φύση σου