Τα τυφλά θύματα της δικαιοσύνης

Σαν παρατεταμένο χειροκρότημα
υπό της προτεταμένης κάννης
οι μυστικοί σύντροφοι
άνοιξαν πυρ στην εξουσία
στα μάτια των περαστικών
δοσίλογοι προδότες
λογίς λογίς
δεσποτικοί
κοντολογίς ανάξιοι σαν τότες
επαναλαμβανόμενη ιστορία
και ο στόχος ανεπανάληπτος
πότε ένας θύτης αποκαθίσταται
στη θέση του θύματος
ολόγυμνου
λιντσαρισμένου από την αδικία
πότε ένα θύμα δικαιούται να πάρει απόφαση
να αποκαταστήσει την αλητεία
υπό την σκέπη της θεόπνευστης ρητορείας
χωρίς θεό, χωρίς πιστεύω
χωρίς οίκτο στην εντεταλμένη απόφαση
με κλειστά μάτια
να εκτελέσει τον δήμιο της αλήθειας
και μετά από ώριμη σκέψη
η δικαιοσύνη είναι τυφλή, όπως και τα θύματά της

Λυσσασμένη (νεκρόφιλη) γάτα

Τι να ξέρεις εσύ από έρωτα
στις στάλες που πέφτουν
για μια σταλιά, ένα βράδυ, προδώθηκα
μία λεπτομέρεια, μία κρυφή λέξη
αρκετά δευτερόλεπτα, να πετροβολούν
την αγωνία
σαν λυσσασμένη γάτα, να σπαράζει της νύχτας
την ανία
δεν κατασπαράζει των θυμάτων τη λαγνεία
αφύσικο, για ένα βράδυ χωρίς συμβάσεις
ασύμβατο, σε σχοινί που δεν αλυσοδένει
την αύλακα του χρόνου
σαν καιρού μόνου
σαν νύχτας, νυχτερίδας
μ'αγάπησες, αλλά δεν έβλεπες τον πόνο
με μίσησες, αλλά δεν έκλεβες τον χρόνο
αρκετά δευτερόλεπτα, η νύχτα είχε περάσει
σαν βρυκόλακας, κλεισμένος στο καλούπι
τσιγκουνεύτηκες την φυλακή μου
τι να ξέρεις εσύ από έρωτα
νεκρόφιλη σαρκοβόρα γάτα
προθανάτιας λείας
λυσσασμένη, σαν από έρωτα θανατηφόρο

Εξεμάνη ο χρόνος

Πόσο να περιμένω, σε καθυστέρηση
αναμονή, εξεμάνη και ο χρόνος
πως να σκανάρω όλου του κόσμου το άπειρο
πεπειραμένος σε υπολανθάνουσα πείνα
η δυστυχία ταΐζει τη στιγμή της λύτρωσης
κοκκαλωμένη με αποφάγια αγάπης
πάρε ένα για επιδόρπιο
η προδοσία γλυκαίνει την ήττα
μονόφθαλμος, σε τοπίο γκρίζο
οι άλλες αισθήσεις αδημονούν
να κατασπαράξουν την αφή σου
πεπλανημένη από την όραση
σε ορατότητα αμφιβόλου
ονειροπόλου, ποιότητας, δισκοβόλου
μα τι όνειρο
να σκοτώνει την ώρα
μα τι άπειρο
να σταματάει το τώρα
γέμισα αγάπη όταν γύρισα τον χρόνο πίσω

Οφθαλμαπάτη

Αλυσωδεμένα μάτια
γδαρμένα από την αφοσίωση
να στάζουν ιδρώτα και αίμα
πέριξ του έρωτα, θανατηφόρου
αλυσιτελής και η απόδραση
να κλείνουν εσένα
πάνω κάτω, με αγωνία
σε αλάνθαστη πορεία, του πόνου
τα μπλε μάτια κοιτούσαν στον ουρανό
τα πράσινα βυθίζαν το δάσος
τα μαύρα, ανεμοδαρμένα, στο σκότος
τι να κάνω το χρώμα
στην τυφλή αγάπη
τι να κάνω τώρα
που ξεχνάω τα λάθη
πως όταν δω
θα σε λέω αγάπη
πως τα μάτια μιλάνε γι'απάτη
υποδουλωμένα από χρόνια νάρκη
πότε γιορτάζουν την οφθαλμαπάτη
ντοπαρισμένα από γενναιότητα και γινάτι
μάτια μου, κλείσε με στη ματιά σου

Σκορπάω θάνατο

Έβλεπα μέσα στη θάλασσα
των ματιών σου, που ξεχείλιζαν

να μην μπορείς να φωνάξεις
να κοιτάξεις κατάματα τον τρόμο

να πεις ότι νίκησες
να κομματιάσεις τον βιασμό

εκβιάζεις το συναίσθημα
να πνίξεις τον θυμό σου

φύγε, από εδώ
δεν φιλοξενώ πόνο

έγινα πόνος
και σκορπάω θάνατο

σε δεσμό αθάνατο
πολεμάω τη νύχτα

εσύ, σκέψη, ξενύχτησε
στη θέση του φόβου

ένα βράδυ έφτανε
να πνιγείς από δάκρυ

όσα τη μέρα έζησες
πόσο πουλάνε τη νάρκη

απ'άκρη σ'άκρη
βίασες και το τελευταίο σου δάκρυ