Αλήθεια ή Ψέματα (Vero o Falso)

Προσιτή η νίκη
σ'έναν περίπατο στην ευτυχία
βαπτισμένη στο αίμα

απρόσιτη η δυστυχία
περυτιλιγμένη ζωή από ψέμα

αντίσταση, τι να θυμηθώ
με ποια επωδό
να φωνάξω στα χρόνια
που σε κόλαση χρόνια
έκπτωτος ζούσα στο περιθώριο

λύτρωση, τι να πιστέψω
με ποιον οδηγό
να κοιτάξω το λάθος
που με περίσσιο θράσος
άληστος ζούσα σε χάσμα στεντόρειο

ανακούφιση, πως να πιστέψω
σε τι λέξη να στέρξω
να κοιτάξω κατάματα
αλήθεια ή κλάματα
άναρχος βαπτίστηκα σε κελί πελώριο

προσιτή η εξαπάτηση
στο κατευόδιο της δυστυχίας
γαλουχημένης με ψέμα

αλήθεια, πιστεύεις ακόμα στο θαύμα
εσύ, απόγονος της απάτης
πρόγονος της αυταπάτης

ψέμα, τα θαύματα είναι επουράνια
για τα θύματα της ζωής
αρχέγονης λέξης, παρακλητικής

αλήθεια ή ψέμα, ανταγωνίζονται
να εξαπατήσουν τα δάκρυα
όταν τρέχουν από το ναρκισσιστικό συναίσθημα

εάν βλέπει ο θεός τους
εάν νιώσουν, έστω και υποδόρια, ότι δεν τους έχει εγκαταλείψει
 

Στο μορατόριο του χρόνου

Στα μάτια εκείνα, τα δανεικά
χρέωσα ένα μέλλον
να καταφέρω να δραπετεύσω από το παρελθόν
ελθών στο παρόν σου
πουλώντας το όνειρο στον χρόνο
σαν έγδερνε το ομοίωμα κορμιού στον χωροχρόνο
αγγίζοντας σχεδόν, με τα άκρα
αναπηρικά, στο όριο
στο μορατόριο που μ'έμαθες να ζω
τυφλός στα μάτια ενός μόνιμου θεατή
της αθέατης αντοχής μου
έπαιξα τις μπίλιες εκείνες στα ζάρια
να μου δείξουν την τύχη
χωρίς πυξίδα η ανοχή δεν αντέχει στη λήθη
πολύχρωμες σαν ήταν, έδωσαν χρώμα, πρόσκαιρο
στην καταχνιά του χρόνου
να φυλακίζουν το όνειρο
να κλέβουν τον ιππότη του θρόνου
εκείνα τα μάτια ήταν δανεικά, να το θυμάσαι
τις κλεφτές ματιές, για δες, πόσο λυπάσαι
να εξαπατάς το μελλοντικό
με παρόν δανεικό
να κλέβεις τη στιγμή
σαν φωτός σπιθαμή
και με μάτια δανεικά
να θυμάσαι, προφητικά
κάποτε θα γίνουν δικά σου

Κλίμα τροπικό

Απροσδόκητα
σε ένα τούνελ
βρήκα τη βροχή
παγιδευμένη με δάκρυα μνήμης
λειψυδρία αισθήματος ή κάτι άλλο
χάθηκα στον αγωγό της τρέλας
υποβασταζόμενος από χιονοθύελλα
αναμεμειγμένη με γέλιο
σε κλίμα εχθρικό ή κάτι άλλο
περιμένω το σινιάλο

πόσο καθυστερεί η λύτρωση
η απόβαση στην ευτυχία
η επιβίβαση στη νοσταλγία
να ζω, να θυμάμαι, το πριν από σένα
γιατί η αγάπη πάντα ζούσε εκτός σου
στην αποικία του τροπικού έρωτά μου
σε μία όαση, χωρίς παρατηρητήριο
σε ένα ανείπωτο μυστήριο
σε μία παγιδευμένη απόχη, θύμα της αποχής σου

Στερητικό "Α"

Προσπάθησα να λύσω τις απορίες μου
κάνοντας ερωτήσεις στον αέρα
φύσηξε άνεμος, τις πήρε όλες πέρα
χωρίς καμία επιφύλαξη
σου γράφω αυτό το γράμμα
με σύμμαχό μου ένα μελτέμι
χωρίς καμία διάκριση
μεταξύ στίγματος και στίξης
πήρα λίγο κουράγιο απ'τ'απανέμι
σε ρώτησα:
αντέχει ο άνεμος το ταξίδι μου;
απάντησες:
δεν εξουσιάζω τον άνεμο
χωρίς καμία προκατάληψη
αφέθηκα στην τύχη
με σύμμαχό μου την αβεβαιότητα
και φυσόντας δυνατά, στ΄αδύνατα ώτα μου
άλλαξα την ρότα μου, και ρώτησα:
η αβέβαιη απάντηση φυλλορροεί
από μία βεβιασμένη ερώτηση;
αν με ρωτάς αν σ'αγάπησα
υποτιμάς το πόσο...
αν με ρωτάς πόσο σ'αγάπησα
απαντώ ...όχι και τόσο...
στον άνεμο έφυγαν κάποιες αποχρώσεις του σ'αγαπώ
στον δικό σου αέρα, που ήταν και μεροληπτικός
ελλειπτικός, αλλά αέρας αγάπης
όλα αρχίζουν με το στερητικό Α
αγάπη
αέρας
άνεμος
αόρατος
αόρατη αγάπη
και στην ερώτηση αν σ΄αγάπησα
σου απαντάω:
αγάπησα το στερητικό σύνδρομό σου

Τα παιχνίδια της θάλασσας

Αχ και να'ξερες πόσο σ'αυτό το ναυάγιο
προσποιούμαι τον επισκέπτη
μόνο να ήξερες πως στα βάθη του
πνίγω τον χρόνο τον κλέφτη
τότε αληθινά θα μου έδινες τον ρόλο του φταίχτη
φταίω που χωρίς ανάσα σε έκρυβα στον βυθό μου
φταίω που σε μια μπουρμπουλήθρα
δεν έσπασα τον λυγμό μου
καίω από την πρόσκρουση στο κενό σου

εκεί, για λίγο ακόμη, θα αγγίξω το τέλος σου
στα αβαθή νερά σου
μήπως λυγίσω την αντανάκλαση
και κλέψω τα σωθικά σου
στην ακτίνα επί του έρωτα
που δίνει φως στη σκιά μου
και τότε, χωρίς μάσκα, καθρεπτίζεις
όλο το γαλάζιο της θάλασσας
κάποτε και τ'ουρανού μου