Η δική μας πανσέληνος

Και δυο του κλέφτη
του χρόνιου δαίμονα
σαν τα φεγγάρια
κοιτούσαν ατέρμονα
αντικρυστά να ανταγωνίζονται
ποια ματιά διαπερνά το είναι
και σαν στάχτη σχηματίζει το μελλούμενο
ποιο ύφος θυμίζει το ίσως
του τελευταίου έρωτα
ποιο ίχνος δεν σβήνει
τα σημάδια του νέρωνα
και με τέτοια έξαψη
σαν ένα απ'αυτά
σε φεγγάρι προήχθη
από παράλειψη το άλλο μισό
να συγκολλήσει
τέτοια που δεν την λες ασυνείδητη
έτσι υπό καχεκτικό ουρανό
για ν'αναδύεται το φως του
έλαμψε διά της απουσίας του
το δικό σου φεγγάρι
που πρωταγωνιστούσε
στη διπλανή παράσταση
ένα έργο χωρίς θεατές
η πανσέληνος που ξεχάσαμε
και η ψυχή μας χωρίς ενοχές
για έναν έρωτα που το βράδυ τον χάσαμε

Η αγάπη χτυπάει

Έρωτα ξενύχτησες την αγάπη
με την ανυπόμονη αύρα σου
και σε εκείνη τη νύχτα βάλθηκες
να θησαυρίζεις απέναντί της
ήσουν πιο οικονομικός για την τσέπη της
ξετσίπωτη σαν ήταν η φύση σου
και κάθε σου γράμμα πεμπτουσία
για όσους τη λατρεία σου
πάνω από τo πεπρωμένο έβαζαν
και συ ερωτεύτηκες, όμως, κάποτε
μα όταν κατάλαβες ότι δεν έχει άλλο
πρόδωσες το συναίσθημα για λίγη ηδονή
μα τώρα οδύνη στα μάτια σου βλέπω
που δολοφόνησες την αγάπη
για λίγα αργύρια
πριν να πατήσεις τους τριάντα σου χτύπους
 

Θάλασσα

Στο καταφύγιο της θάλασσας
αλυσοδεμένος, μερόνυχτα
κλείνοντας τα μάτια τη μέρα
υπό το φως που διαπερνά
μια κλεφτή ματιά στο υπερπέραν
το βράδυ, αποθεωμένος από τις γοργόνες
που δεν βλέπεις, αλλά φαντάζεσαι
με υποβρύχια σκέψη
βυθίζεσαι στο απέραντο αύριο
σαν διακοπές, στο θερινό ηλιοστάσιο
αποτιμάς το κέρδος από μία παραθαλάσσια όαση
να κολυμπάς στην ακτή χωρίς βατραχοπέδιλα
ίσως σκοντάψεις στο παρελθόν
αλλά και τότε με μάτια του αύριο
η θάλασσα ξεπλένει την αμαρτία
είτε πνιγεί, είτε επιπλέει
και συ, σαν ύπαρξη, χάρτινη, επιβιώνεις στον αέρα

ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΜΟΥ ΩΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΣ

Του Αντώνιου Αραβαντινού

Σαν στις υπόγοιες στοές
που βράδια σέρνονται σκιές
της φυλακής η κοινωνία
μοιάζει μ'αρχαία τραγωδία

Κατάδικοι με τη σειρά
Μπαίνουν το βράδυ στα κελιά
Κοιτούν ψηλά το εικονοστάσι
Όταν η μπάρα απ'έξω το μέταλλο χαράσσει

Ένας δεν λέει να κοιμηθεί
Ούτε λεπτό μην ξεχαστεί
Όλη τη νύχτα σκέπτεται
Στη λησμονιά αντιστέκεται

Τι έκανε; Τι έφτιαξε;
Τι τώρα ξεπληρώνει;
Σάβανο ποιος του'φτιαξε
Της φυλακής σεντόνι;

Μα κι'άλλη σκέψη τρομερή
Τον βρήκε απόψε στο κελί
Δικαιοσύνης αίθουσα
Δεν είναι λύση εξέχουσα

Κάνε Θεέ σαν κοιμηθεί
Αυτά που τώρα σκέπτεται
Να δει ότι τα ζει

Ναύπλιο, 24/12/1995

Σύλληψη εντός των τοιχών

Σε αυτόν τον αρχαίο κόσμο σου
υπερήλιξ σαν έγινες
νωρίς από κούνια
δικαιολογημένα
την άνοια βάπτισες ανία
κλέβοντας ένα τόσο δα όμικρον
από δάνειο έρωτα
πορπολυμένο από τα συντρίμμια
της αρχέγονης έλξης
και σαν επαναστάτης
ληστής εκ συνειδήσεως
μοίρασες τύψεις στα παράπονα-
γκουβερνάντες
Μωρό ήσουν, κατά τη σύλληψη του σχεδίου