Κυριακή 9 Ιανουαρίου 2022

Σ' αγάπησα με αποστροφή

 


Σ' αγάπησα με την καρδιά
περισπωμένη
σε μία απόστροφό σου
βρήκα μια μικρή λέξη
χωρίς ημερομηνία λήξης
χωρίς προστακτική
κτητική ομοιοκαταληξία
Για το σ' αγαπώ σου
εξουδετέρωσα όλα τα μου ανήκεις
και πλέον επουλώθηκα
από τα τραύματα της σιωπής σου
Μ' ακούς. .. ;
Ευτυχώς που δεν ήσουν κωφάλαλη
η τύψη, η λήθη και το παράπονο
Μ' αισθάνεσαι ;
Δυστυχώς από το πετσί σου δεν πέρασε το βάλσαμο

Κυριακή 2 Ιανουαρίου 2022

Τσαφ, τσουφ


 

 

Εσύ,

συλλαβιστά

σύρθηκες σε αυτή την ανακωχή

δεν μπορούσες να προφέρεις

μια λέξη αγάπης για κατευόδιο

άχνιζαν οι αναπνοές

και τα χέρια τρεμάμενα

σαν ερωτοθραύστες

σ' ένα γυαλί με θραύσματα

πατινάζ χαραγμένο στην ψυχή σου

Αφαίρεσες τόσα σ'αγαπώ

διαιρώντας τον πόνο

επί ματαίω

εξόρισες τόσα αντίο

πριν το ταξίδι των δύο

σε βαγόνι ακατάδεκτο

Και τότε μπροστά σε μάρτυρες

τα σκιάχτρα

να φοβίζουν τα σωθικά μας

με ραγισμένα τα μάτια 

σε διαδρομές απροσπέλαστες

στάθηκες μπροστά στο απόσπασμα

προβιβασμένα τα τρένα σε λαιμητόμους

Τσαφ, τσουφ

Αγόρασα ένα εισιτήριο 

για την αγάπη σου

Μισό, φτηνό, πεπαλαιωμένο

Ανάπηρος σαν έγινα από ανεκπλήρωτο έρωτα

Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2021

Διχοτόμησα τον πόνο

 


Εχθές έκανα μία θυσία
ξεπετάχθηκε αίμα και θλίψη
Διχοτόμησα τον πόνο
Του έβαλα λίγο αλάτι
Σωριάστηκα
Ικέτης
Δεσμώτης
Προμηθέας
Σε ακανόνιστη τροχιά
Και μυθολογία
Εσύ Θεέ
δώδεκα φορές να σ'απαρνηθώ
Επτά θαύματα να σου χαρίσω
Μου επιστρέφεις την ελπίδα
Σαν Αχέροντας ποταμός
Να πνίξω τα δάκρυά μου
Ημιθανής ξεβράστηκα
δίπλα στα κουβαδάκια
Ήταν οι καιροί πνιγεροί
Τα μάτια μου παραθαλάσσια
Η αφή μου ξεθωριασμένη
Ενας ποσειδώνας νίκησε την θάλασσα
Πάνω απ' τα κύματα
μιας υποθαλάσσιας ληστείας
Οι σφαίρες επιπλέουν
Πάνω στο πτώμα σου
Σαν ποτίστηκαν από τόση λειψανδρία

Ερωτική Εξομολόγηση





Συγχύστηκα μεταξύ των εποχών
σε περιπολίες μεταμεσονύχτιες
αγγίζοντας το φεγγάρι
ή την πανσέληνο
πασπαλισμένη με χιόνι
Κι ο ουρανός
στ' αμουδερά μονοπάτια
χρύσιζε από την αντανάκλαση
της ερωτικής εξομολόγησης
Σ' αγαπώ πάει να πει
περπατώ σε οκτάρια
επιστρέφοντας με δηλητήριο φιδιού
Πριν με σκοτώσεις
Θ' αναζητήσω στην κόλαση το αντίδοτο
Εάν είμαι προορισμένος για κάποιο ταξίδι
Ή θα μ' εγκαταλείψεις στα εγκόσμια

 

Σάββατο 11 Δεκεμβρίου 2021

Τυμβωρύχος έρως


 

 

Αποφάσισα να κάνω μια βόλτα

στο δάσος, των παιδικών μου χρόνων

η θάλασσα του λογισμού μ' εγκατέλειψε

σταγόνες μόνο λειψανδρίας συναισθημάτων

με κατέκλυσαν 

ζωσμένος με τύψεις κι ένα κασκέτο για άμυνα

ήταν άσπρα τα μαλλιά

σ' έναν κρανίου τόπο

εκεί περιχαρής στην μοναξιά μου

καταβρόχθιζα τις άσπρες νιφάδες

λιώνοντας από μέσα μου ο έρως

για το παγωμένο χαμόγελό σου

εγγαστρίμυθος η φωνή σου

η σκέψη σου

η ανάμνησή σου

νωχελικά συρόταν ο ήχος και ο απόηχος 

αυτής της τραγωδίας

τυμβωρύχος κατάντησε η αγάπη σου

να πετάει τα φτερά μου

σε κατεύθυνση ανηφορική

από έναν τάφο χαμένο στο ζενίθ σου

Θέλω να με κοιτάς στα μάτια

όταν χάνεσαι στο ουράνιο άπαν μου

Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2021

Aller retour ...

 


Πως μου το' πες εκείνο το ακατάδεκτο αντίο
πριν η βροχή στύψει
σκελετωμένη από τόσο κρύο
Επιβιβάστηκα στο τρένο
άφησα τις αποσκευές
τα σκεύη προφύλαξης
κάθε άμυνα στον αέρα
ανιδιοτελής στον άνεμο
παρασυρμένος ήδη από τόση έξαψη
να διακτινίζομαι στο μέλλον
στην υποθαλάσσια θυσία σου
με τα χέρια καθαρά από αίμα
να πνίγονται όπως και η ηχώ
να ζητάνε παρέα στην λαιμητόμο
Μα αυτό δεν σου παρέχει άλλοθι
για ένα έγκλημα προμελετημένο
Είσαι καταδικασμένος να ζήσεις
Να πεθάνεις από παράπονο
που δεν επιβιβάστηκες στο τελευταίο βαγόνι
Πριν κοπεί αυτό και η ζωή που αφαίρεσες
Εσύ, γένους απροσδιόριστου
ζηλωτή της αυτοκτονίας

Σάββατο 27 Νοεμβρίου 2021

Ελικοπτεράκι


 

 

Μικρός ήθελα να γίνω πιλότος

να τιθασεύω τον αέρα

να σχίζω τις αποστάσεις

να κολλάω στον ορίζοντα

λίγα άστρα για δακτυλίδια

να περιδιαβαίνω πετώντας τριαντάφυλλα

να μαζεύω κυκλάμινα

μεταξύ των γκρεμών και των γκρεμισμάτων

Να βγάζω καπνούς

να σχηματίζω το όνομά σου

να βυθίζομαι ζωντανός στο υποθαλάσσιο ναυάγιό σου

εσύ ανθρωπόμορφη γοργόνα

που έδινες ήχο στην κινητήρια έξαψή μου

Μεγάλος σαν έγινα

με μία μεγάλη παρένθεση

εκεί που έγιναν συντρίμμια

οι ελπίδες και στάχτη

τα μέσα μου

κατάλαβα πως ήταν πιο φρόνιμο

να μείνω παιχνίδι

στα χέρια σου

ένα μικρό αεροπλανάκι

να στροβιλίζομαι 

από πλατωνική αγάπη

από μία επικούρεια ηδονή

που επιστρέφει τα πάθη στα λάθη

Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2021

Σπαγγοραμμένος

 

Σπαγγοραμμένος χρόνος
 
 

 
Ήταν βυθισμένο το βλέμμα σου
Κοιτούσες εμμονικά εκείνο
το συντριβάνι
και στο βυθό πλημμυρισμένα νομίσματα
Συνεχώς οι ίδιες σκέψεις
σε κουτάκια παραταγμένες
αρχή, μέση, τέλος
σε τέλεια επανάληψη
Γιατί οι άνθρωποι πετάνε τα όνειρα
χωρίς αγκίστρι, χωρίς επιστροφή
σε τέλεια υποβύθιση
Γιατί ο μανδύας επιπλέει
σε στραγγαλισμένη αποσύνθεση
Γιατί ήμουν καταραμένος
να ρίχνω νομίσματα
που πλαταγίζουν στην επιφάνεια
Γιατί εσύ αγάπη δεν έγινες όνειρο
τα βράδια της αποπλάνησης
Γιατί εσύ αλησμόνητε πόνε παρέμεινες αβύθιστος
Πως αναλώθηκες τόσα χρόνια από τα κέρματα,
αναρωτήθηκες
Και ο σπαγγοραμμένος χρόνος αθάνατος

New York

 

New York
 
 

Ξύπνησα με μία αίσθηση
κενού ονείρου
με τουβλάκια
τα φωτάκια
από τα πιεζόμενα μάτια σου
να ξεχάσουν
την αυτοεκπληρούμενη προφητεία σου
Είχες χαθεί σε διαδρόμους παράλυσης
Αναζητώντας ένα ταξίδι στην άβυσσο
Ανάπηρη η έξοδος και η εξαφάνιση
Εκείνα τα φώτα
εκείνη η προσμονή
αυτό το νησί
από ναυάγιο επιβίωσα τόσα χρόνια
τόσο πνιγμένος από την θάλασσα
Νιου ντει, Νιου Γιουορκ
1900, απελευθέρωση

Έκπτωτοι Αγγέλοι

 


Φυγαδεύτηκε η σκέψη
αποτινάχθηκε από το σώμα
σε ώρες ακαμψίας
δίκην φλογοβόρων
κυκλωτερών κακώσεων
Απέμειναν λίγα σωθικά
σοβατισμένα από τον αχανή χρόνο
της αποπλάνησης
Υποκλίθηκε η ζωή στον θάνατο
Υποκρίθηκε ο θάνατος τον υπνοβάτη
Σχοινοτενής η μετέωρη περιπλάνηση
σε όνειρα που ξεχνιούνται την μέρα
Για πόσο ακόμα τα δάκρυα
θα προκαλούν μεταθανάτια τραύματα
πέριξ ενός ακανόνιστου κρανίου
Η σφαίρα εποστρακίστηκε
προκαλώντας μόνιμο κάταγμα
μεταξύ του ζω ή πεθαίνω
Ενδιάμεσα, στο σωριάζομαι
με παρακλητική έξαψη
στα ουράνια ενός Θεού
που λησμόνησε ότι ο άνθρωπος
δεν πετάει όπως οι αγγέλοι

Πινόκιο

 


Πινόκιο
Πόσες φορές διανοήθηκες
Άλλες τόσες μετεστράφης
Διχαζόμενη η γλώσσα
Παράλυτη η ευκαμψία της
Σαν μωρό έπαιζες με τον πλακούντα
Ανταγωνιζόμενος, σπαρακτικά
την ώθηση για μια έκτρωση
εξοστρακισμένος σαν ήσουν
από μια βιασμένη συνουσία
Σαν παιδί έπαιζες με το τρενάκι,
συντετριμμένος από τόσες συγκρούσεις
και λάμψεις και βραδυφλεγείς αναβάσεις
Είχες ταυτιστεί με τα νεανικά μάτια
ενός πρόωρου μεσήλικα
που έχασε τα χρόνια
περιοδεύων στην ακατάλληλη αγάπη
Είχες μάθει να λες ψέματα
στην καρδιά σου
αφαιρώντας κάθε μέρα
μια ζωτική βαλβίδα
σφαίρα στον εγωισμό σου
σαν τοξότης σημαδεύοντας
στο κέντρο της ανυπαρξίας
Πέτυχες διάνα
την στίξη του τέλους
Στην απαρχή μιας νέας μέρας
Είχες λησμονήσει μάλλον
ότι από κούνια
είχες γίνει Πινόκιο
εξοικειωμένος με το ψέμα
αφού η αλήθεια σε κατασπάραξε
με τόσα πάθη
Ένα καλάθι ξεβράστηκε στον ποταμό
όπου είχε πνιγεί η παιδική αθωότητά σου
Πως να λένε την μητέρα ενός ψεύτη;
Απατηλή ελπίδα αποφάνθηκε η αλήθεια
Και η απελπισία μεγάλωνε μαζί με τα ψέματα
Vero o Falso

Must red-read

Ακαταδίωκτο δημοσίων υπαλλήλων και μελών Δικηγορικών Συλλόγων

  27/2023 ΑΠ (Α` ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΝΟΜΟΣ) Αστικώς ανεύθυνο δημοσίων υπαλλήλων. Περιλαμβάνει και την ευθύνη αυτών από προσβολές της προσωπικότ...