Λολίτα,
εσύ μικρή θλίψη
εσύ παρεξηγημένη λέξη
ήρθες πάλι από τα παλιά
να αραχνιάσεις την πεμπτουσία μου
σ'ένα σταυρόλεξο μεταξύ των τύψεων
ένα μικρό λάθος
να μου θυμίζεις
πάντα την κατάλληλη στιγμή
ότι σφάλλω
και η απόσταση, εάλω
και η αφοσίωση
και η εφήμερη έξη
εσύ, πάντα εσύ
να μονοπωλείς τα γράμματα
τη σκέψη, τον χρόνο
και την ταύτιση
ναι αυτήν, μεταξύ των πεζών γραμμάτων
τόσο γλυκειά, και παρεξηγημένη
στην χαρμολύπη του έρωτά σου
να ξεμυαλίζεις τον στυγνό μέντορά σου
πίσω από τις λέξεις κυβερνά η σκιά σου
ό,τι απέμεινε για τον μαστρωπό της καρδιάς σου
Έρωτα ξενύχτησες
να περιμένεις το ρω
Έρωτα ξεκίνησες με το ωμέγα
Αναγραμματισμός ή ανακατεύθυνση
Να περιμένεις την άλλη τροπή του
τι ντροπή του, να παίζει με τα γράμματα
σε ολονύχτια άλματα
να νοθεύει τα τραύματα ή να νομίζει
Έρωτα
Ρέεις
Ωμά
ΤΑ σωθικά
Δικά σου ή δικά μου αμελητέο
Και το φιλί αγοραίο
με αναβρασμό λυσσαλέο
να κολλάει το γράμμα
στην απόσταση
να δικαιολογεί την καθυστέρησή σου
αργείς για να κάνεις εντύπωση
ή επενδύεις στη λύτρωση
έκαψα τα γράμματα, να σε βλέπω χωρίς μανδύα
πίσω απ'αυτά και μέσα στη φωτιά
και η ένδεια αναγεννάται από τη στάχτη της
να θυμίζει τον φοίνικα της καρδιάς σου
Πυροφόρος και πυρομανής
ενίοτε ενδεής
ακατανόητα μυθομανής
έρωτα τον βαπτίσανε χωρίς γράμματα
σε ένα κενό ιαχής
όταν τα γράμματα δεν είχαν καμία σημασία
στης κραυγής τη συνουσία
Σε απελπισία αλογόνου
σε ελπίδα άλλου γόνου
ένα φώς να καίει
σύγχρονα, σπαρακτικά
να ξεσκίζει τα άχρωμα τα σωθικά
τα καλοκρυμμένα σε ένα παιχνίδι
ποιος θα βρεί τον μικρό πρίγκιπα
χωρίς αστέρια στο βράχο
προσκολλημένο, και διαλυμένο
ποιος θα αντικαταστήσει τον Προμηθέα
σε μία κόλαση μυθική, σε μία άνυδρη θέα
ποιος θα προσποιηθεί τον γύπα
σε μια ξετσίπωτη τσίπα
ίσως και να ενσαρκώσει
εκείνον τον ρόλο που τόσο
με κόπο διεκδίκησε
στη θυσία η αγάπη
σε ένα χρόνο γδάρτη
στο κατάρτι γράφει
καίγομαι, φως μου
μια λάμπα αλογόνου δως μου
είναι σύγχρονη, σπαρακτική και αυτή
και παραμένει λάμπα
ανατριχιάζει όταν η βροχή ξεσκονίζει
τη χρόνια λάμψη της
με ηλεκτρισμό να θέλει ανέκαθεν να φέγγει
δεν κουράστηκες να είσαι πάντα σε λειτουργία;
δεν αντέχεις να μη συμμετέχεις σε αντιδραστική λιτανεία;
δεν ξέχασες ότι το φως υπάρχει μόνο για μια σκοτεινή οπτασία; αγάπη συμπιεστική στον αερόστατο πόνο να φωνάζει τις αχτίδες του φωτός να κυριεύσουν τις σχισμές που κατασπαράσσουν τη λεία λύτρωσή της, σε ένα φθόνο αναπόδραστο μεταξύ αγάπης και έρωτα τι να επιλέξεις ένα φώς εκ της γεννέσεως ή ένα λυκόφως εκ προθέσεως κατά συνθήκην, το δεύτερο έτσι, και πάλι, πιο φωτισμένο στα μάτια σου φαίνεται
Με τα μάτια κλεισμένα σε ονειρεύτηκα
Με τα χέρια δεμένα σε πελάγη δεσμεύτηκα
Στο απέραντο εκείνο τ'ουρανού σου
το γαλάζιο το χρώμα το δικό σου το χώμα το φίλησα
και φυτρώνω στο σώμα το δικό σου το κώμα το νίκησα
Και εκείνο το άρωμα το βαθύ σκοτεινό που βυθίστηκε
στη δική μου πνοή ένα ακόμα γιατί δε νικήθηκε
Σε περίμενα αύριο την ίδια στιγμή και λίγο νωρίτερα
Αν θα έρθεις θα'ναι γιατί το ζητούσες πρωθύστερα
Και η βλάβη που προκαλείς στο νοητικό μου το σύστημα
είναι ανήκεστη εκεί που συναντάει τ'ολίσθημα
Παραπαίει στη διαφυγή του νοητού αυτού έρωτα
Διαφεύγει στη διαδρομή του δικού σου του νέρωνα
Και η φωτιά δεν λέει να σβήσει...
Έρωτά μου εσύ κοίτα στα μάτια εκείνα που ίσως θυμάσαι
Έρωτά μου εσύ σβήσε τους πόθους που ίσως λυπάσαι
Μόνο ποτέ μη προσποιηθείς ότι εκείνο το βράδυ ένιωσες κάπως
Μόνο ποτέ μη ζητήσεις να πάρεις πίσω το λάθος
Να ερθείς ξανά να μου χαρίσεις εκείνο το λίγο που τόσο γρήγορα έζησα
Όχι μην έρθεις, αν για πάντα έναν γρίφο τον έλυσα
Έρωτά μου ανασφαλή στην έρημο γυρεύεις
με χάρους και ξωτικά δεν τη παλεύεις
Μια όαση χωρίς δάκρυα δεν κατακτάς...
Ερωτοβαδίζεις...ερωτοχτυπάς...
ερωτοκραυγάζεις...ερωτοζητάς...
Σώμα και οσμή σου την παλευούν
την ορμή σου την κατακρατάς
Νωχελικά το κορμί σου φτερουγίζει
πέντε λεπτά η αναπνοή λυγίζει
Δεν μπορείς την ανάσα να κρατήσεις
Δεν μπορείς τα λόγια να μιλήσεις
Σοκ δέος και αγάπη
άκρα του τάφου σιωπή
τρέμεις στην ιδέα του έρωτα
τρέμεις στη σκέψη του δύο
ήσουν κομμάτι θείο
γυναίκα γεμάτη κρύο
Εσύ Θεοδώρα που καίς την Πανδώρα
Εσύ Θεοδώρα που φέρνεις τα δώρα
Εσύ Θεοδώρα μήτηρ γυνή πύρ...
