Ξεναγός άστρων

Μ'έπιασε μια μελαγχολία
σφιχτά, με τόση δύναμη
σαν αγγαλιά, του αποχωρισμού
και δεν ήθελα να εγκαταλείψω
αυτό το τόσο γνώριμο συναίσθημα
να μείνω κενός από αγάπη
ή μάλλον από το απολίθωμά της
μελαγχόλησα και τ'άστρα
κοιτώντας τα κατάματα
που ξεσκέπασα την απάτη τους
να φαίνονται αμέτρητα
εξαπατήθηκε κι ο ουρανός
και τα μάτια σου
κι ο ξεναγός σου
μα τώρα, μετά την αγάπη σου
κοροιδεύω τον εαυτό μου
ότι με μαθηματική ακρίβεια
σε ένα απ'αυτά θα συναντήσω εσένα

Η αγάπη χτυπάει

Έρωτα ξενύχτησες την αγάπη
με την ανυπόμονη αύρα σου
και σε εκείνη τη νύχτα βάλθηκες
να θησαυρίζεις απέναντί της
ήσουν πιο οικονομικός για την τσέπη της
ξετσίπωτη σαν ήταν η φύση σου
και κάθε σου γράμμα πεμπτουσία
για όσους τη λατρεία σου
πάνω από τo πεπρωμένο έβαζαν
και συ ερωτεύτηκες, όμως, κάποτε
μα όταν κατάλαβες ότι δεν έχει άλλο
πρόδωσες το συναίσθημα για λίγη ηδονή
μα τώρα οδύνη στα μάτια σου βλέπω
που δολοφόνησες την αγάπη
για λίγα αργύρια
πριν να πατήσεις τους τριάντα σου χτύπους
 

Σχήμα μεταφορικό

Ανάξια να πιάνεις στο στόμα σου
λέξεις που μιλάνε για αγάπη
να φυλακίζεις τον έρωτα
να φιλάς από απάτη
τι κι αν σχήμα μεταφορικό
σε έφερε εδώ
παγιδευμένη σε τύψεις
πως να το κάνουμε
ίσως παρατημένη από ελλείψεις
αν σε αφήσω ανεξέλεγκτη
θα'ναι σα να παραδόθηκα
στη φράση "μη λείψεις"
γιατί μου λείπεις ανυπόφορα
όταν αγγίζω τα χείλη
σαν να μου έλειπε το δικό σου κοχύλι
αιωνία σου η μνήμη,
γένους θηλυκού κι αυτή
σε επικήδειο λαξευμένη
ανάξια να βροντοφωνάξουμε
επί λήθης ή κλίνης

Τι Θες

Του Αντώνιου Αραβαντινού


Περιπλανώμενη Θρηνούσα,
Θεά του ασυνείδητου,
Ανακάλεσέ τον.
Τι θες από μένα.
Πρωτόγονε α-γεννήτωρ.
Της Ουρανίου και Πανδήμου Κυπρίδος,
Συνοδέ.
Διπρόσωπε καλο-κακέ
Κεραστή.
Αργοπορημένε οδοιπόρε.
Τι θέλεις τέτοια ώρα στην πόρτα μου;
Αλαφροίσκιωτε, μυστικέ εραστή της ψυχής.
Αδιάσπαστη αλυσίδα δεινών.
Κλήρος σκληρός
Βασίλισσα, πόρνη, μητέρα.
Επιτήδειε χρήστη.
Σε πρόλαβε ο υιός της Ηούς.
Αδιαφορώ για τη θεϊκή αγάπη.
Προτιμώ την ανθρώπινη άγνοια.
Φεύγω δεν ανοίγω.

Απολιθωμένη ύπαρξη

Ψαχουλεύοντας κάτω από τα ερείπια
με οδηγό μου την πλήρη περιέργεια
βομβάρδισα ένα συναίσθημα που κοιμόταν
βουβό, κουφό, αφιονισμένο
στο λίγο δέρμα που του έμεινε
κατασπαραγμένο από την αγωνία
για το υπαρκτό ή την ύπαρξη
-μικρή σημασία-
κατάφερα να χαράξω με δύναμη
δύο κουβέντες για παρηγόρια
η αυθορμησία, τότε, με σκούντηξε
μη χαλαλίζεις τα γραμματόσημα
σε γράμματα που επιστρέφουν από ζόμπυ
και όμως εγώ πίστευα σ'εκείνο το σώμα
όταν επισκεπτόμουν την ψυχή του
στο σταυροδρόμι των ερειπίων
και πάνω εκεί με περίσσιο θράσος
επαναλάμβανα το ίδιο χάραγμα
στην ίδια επίσκεψη
υπό τις ίδιες συνθήκες
για απροσδιόριστα χρόνια
με απροσδιόριστη ένταση
και όταν επέστρεψα εκεί
μετά από ένα διάλειμμα αγάπης
τότε κατάλαβα ότι ήμουν το ερείπιό της
αφιερωμένο σε έναν εμφύλιο πόλεμο

Πιστοποιητικό θανάτου για ερωτευμένους

Ξεφύλλιζα τ'άπαντα σ'ένα ξεχασμένο βιβλίο
από σκόνη επίσκεψης
έτσι για προστασία μνήμης
παρελθοντολάγνα αποτίμηση
μιας προδωμένης ύπαρξης
στοιχειωμένης από κτερίσματα
ένος άταφου λάθους
επισκέπτομαι το λάθος, βάζω τα λουλουδάκια μου
ανάβω το καντήλι, σβήνω τα σημειώματα
από άλλους επισκέπτες
αφού το αγάπησα τόσο όσο κανείς άλλος
και εκεί στην επιγραφή αντί για όνομα
αφού σε έχω ξεχάσει
στο διπλανό τάφο μου
που μπαίνω μεταμεσονυχτίως
χαράσσω την αιτία θανάτου
κοινή στην επιγραφή τουλάχιστον
"έρωτας από ανεκπλήρωτη αγάπη"

Εμβρυακή παλινδρόμηση

Ανοιγόκλεινα τα μάτια
σαν έμβρυο να κατασπαράξω τον κόσμο
λίγο βιονικό για ν'ανοίγω τα μάτια μου
Σαν συνήθεια περιπατητική
σε μονοπάτια που στριφογυρίζουν
στον ομφάλιο λώρο
πριν πνιγώ από την τόση άνοιξη
πετσοκομμένη από ώρες χειμώνα
πως να πιστέψω στην απολυτότητα του καιρού
σαν εποχιακός επισκέπτης ενός στάγματος αγάπης
από εκείνα που δεν ωρίμασαν στην ώρα τους
και τέτοια ώρα, με τέτοια λόγια
σαν έμβρυο να κλαψουρίζω λίγη φροντίδα
σαν εκείνους τους καρπούς που ωρέγομαι
προσανατολισμένος στην πυξίδα
ψάχνω το λίγο πριν από μένα
πριν αγαπήσω το κόσμιο
πριν από σένα
και στην ανάγκη για μετενσάρκωση
πριν η ύπαρξή μου γίνει παντοτινή
προσεύχομαι σε εμβρυακή στάση
λίγο να κλέψω από την μητέρα αθωότητα
νερό να πνίξω τα κλάματά μου
και στην ιεροτελεστία της γέννησης
που ξέρεις, ίσως γεννηθώ χωρίς αναμνήσεις
έτσι για να μην έχει ο θάνατος ανταγωνιστές τις μιμήσεις
αν σε ξένο σώμα κλέβω λίγο από τη δική σου ταυτότητα
άψυχη σαν ήταν με καμμένη τη φωτογραφία σου

Εξοστρακισμένος

Και η ετυμηγορία
ήταν πολύ βαρεία
χωρίς αγάπη ισόβια
ν'αγαπήσω την ισόβια καταδίκη σου
πέταξες ένα νόμισμα
δεν πρόλαβα να δω την πλευρά του
κάποιες φορές η αθωότητα
εξοστρακίζεται άθελά του
να σου πω ότι σ'αγάπησα
θα'ναι σαν να ζητάω
επιείκεια στο πόσο θα μ'αγαπήσεις
και η ποινή μου δεν αντέχει άλλες συγκινήσεις
ίσως καταδικασμένος από αγάπη
να μπορέσω να εκτιμήσω την ελευθερία μου

Στοπ

Έκανες πρόβα να πετάξεις
σ'εκείνο το παράταιρο όνειρο
το ονειροπαρμένο
στα βράχια συνθλίβεις, εσύ
τις αναμνήσεις από ένα αντίο
σε μία βόλτα στον άγριο ουρανό
θύμωσε από την εναλλαγή των συναισθημάτων σου
ζητιανάκι των απανταχού σημάτων σου
στοπ, σ'αγαπώ χωρίς τελεία
στοπ, σ'αγαπώ στην εντέλεια
στοπ, σε μισώ να σ'το λέω ατελώς με αγάπη
εσύ, ακούραστη, περιπλανημένη αυταπάτη
στην τεθλασμένη οδό, την παράλληλη
εκεί τελειώνει η πρόβα η εφάμιλλη
της δικής σου ταπείνωσης
από μία αγάπη χωρίς ανταπόκριση
στο έργο εκείνο τα όνειρα ήταν οι πρωταγωνιστές

Στερητικό "Α"

Προσπάθησα να λύσω τις απορίες μου
κάνοντας ερωτήσεις στον αέρα
φύσηξε άνεμος, τις πήρε όλες πέρα
χωρίς καμία επιφύλαξη
σου γράφω αυτό το γράμμα
με σύμμαχό μου ένα μελτέμι
χωρίς καμία διάκριση
μεταξύ στίγματος και στίξης
πήρα λίγο κουράγιο απ'τ'απανέμι
σε ρώτησα:
αντέχει ο άνεμος το ταξίδι μου;
απάντησες:
δεν εξουσιάζω τον άνεμο
χωρίς καμία προκατάληψη
αφέθηκα στην τύχη
με σύμμαχό μου την αβεβαιότητα
και φυσόντας δυνατά, στ΄αδύνατα ώτα μου
άλλαξα την ρότα μου, και ρώτησα:
η αβέβαιη απάντηση φυλλορροεί
από μία βεβιασμένη ερώτηση;
αν με ρωτάς αν σ'αγάπησα
υποτιμάς το πόσο...
αν με ρωτάς πόσο σ'αγάπησα
απαντώ ...όχι και τόσο...
στον άνεμο έφυγαν κάποιες αποχρώσεις του σ'αγαπώ
στον δικό σου αέρα, που ήταν και μεροληπτικός
ελλειπτικός, αλλά αέρας αγάπης
όλα αρχίζουν με το στερητικό Α
αγάπη
αέρας
άνεμος
αόρατος
αόρατη αγάπη
και στην ερώτηση αν σ΄αγάπησα
σου απαντάω:
αγάπησα το στερητικό σύνδρομό σου

Τηλεκατευθυνόμενος έρωτας

Στον τηλεκατευθυνόμενο έρωτα
θυσιάζω εξ αποστάσεως το κοντρόλ
με χειροκίνητες κινήσεις
πλησιάζω σε ασφαλή απόσταση το ρολλό
με τις φλεβαρίδες ανεβάζω τις γρίλιες
σκοτώνω ό,τι απέμεινε, σε αργή κίνηση, με αεροζόλ
στο τιμόνι αυτό, ακατοίκητο το μυαλό απ'αλκοόλ
αναζητά την κατευθυνόμενη αγάπη
με τηλεπάθεια να ζήσει τα πάθη
αλλά αν πάθει, ποιο κόστος σταματάει τα λάθη
στη στιγμή που πολύ ψηλά πετούσες
από τηλεκατευθυνόμενο έρωτα
σ'εκείνο το ύψος ν'αντιληφθείς
το ολισθηρό σου αντίο
χωρίς αερόστατο
να φουσκώνεις από γνήσι'αγάπη
να θυμάσαι στο δρόμο της ελεύθερης πτώσης
χωρίς αγκυλώσεις, η αγάπη σώζει ζωές

Οφθαλμαπάτη

Αλυσωδεμένα μάτια
γδαρμένα από την αφοσίωση
να στάζουν ιδρώτα και αίμα
πέριξ του έρωτα, θανατηφόρου
αλυσιτελής και η απόδραση
να κλείνουν εσένα
πάνω κάτω, με αγωνία
σε αλάνθαστη πορεία, του πόνου
τα μπλε μάτια κοιτούσαν στον ουρανό
τα πράσινα βυθίζαν το δάσος
τα μαύρα, ανεμοδαρμένα, στο σκότος
τι να κάνω το χρώμα
στην τυφλή αγάπη
τι να κάνω τώρα
που ξεχνάω τα λάθη
πως όταν δω
θα σε λέω αγάπη
πως τα μάτια μιλάνε γι'απάτη
υποδουλωμένα από χρόνια νάρκη
πότε γιορτάζουν την οφθαλμαπάτη
ντοπαρισμένα από γενναιότητα και γινάτι
μάτια μου, κλείσε με στη ματιά σου

Αεράκι της νύχτας

Δεν αντιστεκόσουν στον άνεμο
άνομο αεράκι της νύχτας
πέρα δώθε βασανιζόσουν
στο λυγμό της νύστας
μα, τα ματάκια σου
βεγγαλικά στο σκότος της λύσσας
Γιατί αέρα βανδαλίζεις τα σύννεφα
να στάξουν αίμα από δάκρυ
γιατί επωφελείσαι της αδύναμης
του χρόνου τη στάχτη
αν πέσω, θα πάρεις δύναμη
από γενναίο αντάρτη
Αντιστέκομαι στην αγάπη σου
τη νύχτα που παραπαίω
από αγέρωχο έρωτα
αέρα γινάτι
για πόσο θα προσποιούμαι
τη θάλασσα, που κατασπαράσσει τα λάθη
αλί, στην αλήθωρη, αλησμόνητη αγάπη
στον άνεμο ξεχωρίζουν μίση και πάθη

Εδώ αγάπη, εκεί αγάπη

Μου έμαθες να τέμνω το δύο

όταν τα ζάρια έφερναν το μηδέν

να κάνω οικονομία, στην τύχη

και στην ατυχή ζαριά

να τζογάρω, κάθε μέρα, και ώρα

και δευτερόλεπτο μπορεί

στην τέχνη του δολοπλόκου

διχοτόμου έρωτα, και διχοτομημένου

εκεί η αγάπη, εδώ η αγάπη

που είναι η αγάπη

στον έρωτα πόνταρα

κάθε πόντο ζωής

μα στην τελευταία ζαριά ήρθ'η αγάπη

και δεν ξέρω πως να εξαπατήσω το ζάρι

να ξαναρθεί, σε τύχη μη δωροδοκημένη

Επικήρυξη κηδείας

Δοκίμαζα τους όρους
και τα σύνορα
με τα ματάκια, με πλατειά τσίνορα
στους φόβους, και στη χίμαιρα
ένα διότι πέρασε σύριζα
Πως να εξηγήσεις το γρίφο
που ζει την αβεβαιότητά σου
και αν ήξερες,
γιατί να μη προσποιηθείς
την ατυχή άγνοιά σου
και αν δεν ήξερες
τις συνέπειες που τόσο φοβάσαι
γιατί να μην κρυφοκοιτάξεις
στο λυσσάριο που τόσο λυπάσαι
περιθανάτιο, για όσους ανταγωνίζονται
την ληξιαρχική πράξη θανάτου
και όταν τα ζόμπυ απαγγέλλουν περί θανάτου
οι αντιδράσεις εχθρών και φίλων
σε κόλλα σονάτου
με ένα ρε μη προσποιείσαι αγάπη
στην επίσημη ζωή, είναι τα λάθη
ανεπίσημα, σε επικήρυξη κηδείας
τα μάτια μου είδαν πολλά
να φοβάμαι το θάνατο, επιγείως

Δουλέμποροι αγάπης

Πως ο παγετώνας ξέθαψε το μέσα κρύο
πως συνδαιτημόνας σε κενό δοχείο
πως ρουφάει η αγάπη το κενό του δύο
ως πόσο θα βανδαλίζεις το πικρό αντίο
σε απόσταση, σε βήμα σημειωτόν
των απρόδοτων προδοτών
των γιατί, των βάρβαρων ιαχών
ως πότε και δι'ευχών
ανεξίτηλων, μοναχών 
απελπισμένων ψυχών
διορατικών, και αγνών
σε καζάνι λυγμών
ακαταλαβίστικων προσευχών
σε θυμάτων αργών
αμφότερων των θυτών
προς θεού, λυπηθείτε εαυτόν
βασανιστική η συνειδητοποίηση της αγάπης
στην εξαύλωση των κατά κίνηση ηδονών
σε καταστηματική υποδούλωση της ανάγκης
σε ένα σώμα άδειο αρχών
δουλέμπορες οι ορμές
ανήμπορες οι κραυγές
δούλοι για μια ζωή
εκ καταγωγής ή ευχής
της αγάπης

Η πρέζα της αγάπης

Ντύθηκε πανοπλία
η επιφάνεια λεία
να πνίξει την ανία
μετά μανίας
στη σκηνή, στα μάτια του θεατή
στην αφή των χεριών του
πόσο δυνατά να δείξει την ευχαρίστηση
σε καιρού διολίσθηση
στης αγάπης το δράμα
πόθοι, πουθενά,
ο πόθος
λάθη, ψηλαφητά,
το λάθος
στο πάθος της μίμησης
της λειτανείας
σε κορμί αλιείας
υποκρίνεσαι τη λεία
ή κατασπαράζεις το είναι μου
το σ΄αγαπώ μου, το δεν μπορώ χωρίς εσένα
στην απομακρυσμένη σκηνή
του ψυχρού πολέμου μας
παίξε, αυτό το έργο
που σε πρόζα έμαθες
στην πρέζα της αγάπης μου
δεν εθίστικες ποτέ σου

Πρωτόγονη γονιμοποίηση

Λίγο χώμα, λίγη εξαθλίωση
έπλασες μια βιτρίνα σαν αλλοίωση
ντυμένη με τα καλά της
στο κακό κατευόδιο
ξέχασε το φιλί της, το πλανώδιο
και είπε να γυρίσει πίσω
να το πάρει μαζί της
γιατί χωρίς αυτό
πεθαίνει η λήθη
Χάραξες το τελευταίο γράμμα
μ΄ένα παρατεταμένο κλάμμα
σαν μωρό που δεν ξέρει να μιλάει
στην αγάπη μπουσουλάει
αλλά μωρό δεν ήσουν
τις νύχτες στη διπλανή κούνια
εθισμένο στο σαδιστικό κάλεσμά σου
βιτρίνα, σαν ίνα, σαν εύθραυστο χιόνι
που λυτρώνει, ό,τι κρυώνει
αυτή η καρδιά ποτέ δεν παγώνει
από χώμα πλασμένη, σε εξαθλίωση
αλλοιώνει του χρόνου την προσποίηση
σε μία πρωτόγονη γονιμοποίηση

Αναίτια αγάπη

Ένα τέλος δεν το ζωγραφίζεις
στο γυαλό κύμα ν'ανεμίζεις
να χωράει στην χούφτα σου
σαν κατακλυσμός
ο απέραντος αποκλεισμός
της ψυχής που ψάχνει παράδεισο
στην άβυσσο της φυλακής σου
κάταδικος και καταδικασμένη
μίζερη και μιασμένη
Χαρακώνεις, και ποτέ δεν αλλοιώνεις
ξανά και ξανά, η ίδια πράξη
σε χρόνια σαν πλάστη
και μένει προδωμένη
αγάπη φυλακισμένη
να δέχεται επισκεπτήρια
μόνο στης στιγμής τα εντευκτήρια
δωσ'μου πειστήρια
ότι μ'αγάπησες χωρίς αιτία
γιατί αναίτια σ'αγαπούσα και γω
όταν φυλακισμένος ανέπνεα τον καπνό
της έλλειψής σου
στη δική σου φυλακή, χωρίς δεσμοφύλακα

Τι να σου ευχηθώ; (Δωροδοκημένη Αγάπη)

Τι να σου ευχηθώ;
Έζησα να υλοποιώ.
Κρυμμένος σε ένα γυάλινο τζίνι
που στα χρόνια σβήνει
από εγκατάλειψη
χρόνια απάλειψη
σε δυσχερή διάλειψη
στη λειψή πραγματικότητα
με άχρηστη διορατικότητα
μα τι μικρότητα
να εύχεσαι να μην εύχομαι στη ζωή σου
για τη ζωή σου, από τη ζωή σου
ζωή μου, ευχή μου
Τι να σου ευχηθώ;
Να ζεις σε εμένα, για εμένα, από εμένα
απομυζώ στο ζω ή στο ελπίζω
μία μίζα αγάπης
από την δωροδοκημένη αγάπη
άσε με να ευχηθώ να επενδύω σε αγάπη
με δωροδοκημένες ευχές
τι λες; τι να σου ευχηθώ;
μη γίνεις ποτέ η δωροδοκημένη αγάπη μου