Άχρωμο, άοσμο, άχαρο...

Άχρωμο άοσμο άχαρο...

Σωπαίνεις στον ήχο της αδικίας
Υγραίνεις τα χείλη της δυστυχίας
Ντρέπεσαι που γίνεσαι της αγέλης
Χάνεσαι σε σύννεφα της νεφέλης
Στάζει ψιχάλες, της βροχής νόθα παιδιά
Σκίζει το σώμα, της ζωής σβήνει μεμιάς
Σε λένε προδότη, οι τύψεις σε κυριεύουν
Σε λένε ιούδα, η ελπίδα ήταν φρούδα
Και στον παράδεισο εικόνα της φαντασίας
Και στην κόλαση σημάδι της οπτασίας
Όταν ο καιρός αλλάζει το χρώμα
Όταν το ερπετό πετάει το σώμα
Τότε μώβ ηλιαχτίδες σου καίνε τη θλίψη
Το πένθος ποτέ δεν σου έχει λείψει
Πώς είναι να μην έχει χρώμα η ζωή σου
αυτό το άχρωμο, άοσμο άχαρο κορμί σου...

Η αφή που σκοτώνει δεν αφήνει σημάδια

Η αφή που σκοτώνει δεν αφήνει σημάδια
το κορμί που λυτρώνει δεν σε καίει τα βράδια
τι κι αν ένα μαστίγιο σου κυκλώνει το είναι
τι κι αν ήταν επίγειο να φωνάζεις εσύ μείνε
σαν ένα φυτό που αναρριχάται
έτσι πρόδωσες αυτό που σε θυμάται
και φεύγεις για άλλες βιτρίνες
εκεί που η πανσέληνος καίει τις ίνες
εσύ γεννήθηκες να ζείς στον πάγο
ένα κομμάτι αστρικό από μάγο
τι κι αν ένα δηλητήριο στάζει
τι κι αν ούτε αυτό σε λογαριάζει
γιατί ποτέ δεν μπορείς να το σκοτώσεις
αυτό που ποτέ δεν μπορείς να αναλώσεις

Ανέραστη αράχνη

Ανέραστη αράχνη της ζωής τα δίχτυα
σταυρώθηκαν ξανά στης μοναξιάς τη νύχτα
και λυσσασμένα η φωνή της ως ηχός του γαλαξία
και ο απόηχος ενός έρωτα σε πλήρη απραξία
δεν έγινες, δεν φτιάχτηκες ιστούς να πλέκεις
τη μοίρα δεν ξέχασες πως είναι να λυτρώνεις
άνευ όρων αναστολή δεν παίρνεις
κι ας έμαθες τον κόμπο να δένεις
με μια θηλιά τα όνειρα δεν παγιδεύεις
κι ας είσαι ταγμένη -εσύ αράχνη- τα δάκρυα σου να στερεύεις

Η Μητέρα Τερέζα

Η Μητέρα Τερέζα

Πονάς και οι πληγές δεν κλείνουν
έμαθες όλα δωρεάν να σου τα δίνουν
Την είχες πάντα για το τέλος
να σου αφαιρεί το κάθε βέλος
και ήσουν πάντα στην αρχή της
κάθε σκέψη στην υπέροχη ζωή της
μα ένα σκοτάδι κάθε σκέψη γεφυρώνει
σ'εκείνο το φώς την αράχνη στη γωνία ξεφυτρώνει
και όταν γεννήθηκες αυτή η χαρούλα
τότε ακούστηκε ένα παιδί να φωνάζει μανούλα
δεν έδωσες ποτέ γιατί δεν πρόλαβες
έτσι γεννήθηκε αυτή μόνο να δίνει
τι κι αν δεν έδωσες εσύ
αυτή θυμάται
ήσουν κομμάτι το δικό της που θα ζεί
μητέρα εσύ όλων των παιδιών τερέζα
κομμάτι εσύ δικό μου καρφιτσωμένο στην πινέζα
σ'αυτό τον πίνακα ζωής
σ'αυτή την αφασία
μία λύκαινα χωρίς δρόμο διαφυγής
μια οπτασία
δεν σε υποτίμησα ποτέ γιατί το ξέρω
γεννήθηκα να σε υπηρετώ γιατί το θέλω
και όταν ο λώρος ομφάλιος κοπεί
τότε ξανά θα υπάρχω σε άλλη ζωή σε άλλο σώμα
δικό σου και πάλι αυτό...Μητέρα Τερέζα

Το παρακράτος ζεί μέσα σου...

Πλέεις επιπλέεις αναπνέεις
Παροξυσμός στη φρίκη της αδικίας
Θεωρείς επιθεωρείς αναθεωρείς
Σκοτοδίνη στο βάλτο της αμνησίας
Αμνηστευμένα αδικήματα
στο βωμό της σκοτωμένης δικαιοσύνης
Δωροδοκία γυρεύεις
Παιδί κακομαθημένο σου είπανε
Πως τη μαθαίνεις έτσι
τον κόμπο στο λαιμό αθώων να γεύεσαι
ένοχοι συγκεντρωθείτε
οι νάρκισσοι αποδίδουν δίκιο
Οι θεοί τα πάντα τα βλέπουν
Αθηνά Εσύ και τα χέρια κουνιούνται
Το άλλοθι βασιλεύει
Εσείς θύματα δούλοι του άρχοντα
Σκότους αλήθειες σε κυριεύουν
Ναι εσύ έχεις πάντα δίκιο
Το παρακράτος ζεί μέσα σου...