Πίστη

Παραίτηση, απώλεια, ή λήθη
από ποιά όψη καίγεται προσφορότερα
η ελπίδα
αυτά τα χρόνια της εγκατάλειψης
σαν βγαλμένα από αβίωτη θλίψη
αραχνιασμένα από ανείπωτη σήψη
που παρέμειναν δευτερόλεπτα
στο σύνολο μιας ατέρμονης τύχης
ανεμοδαρμένα στο μετέωρο μήπως
ίσως, αν επιβιώσουν οι στιγμές
να θυμήσουν αφού θυμηθούν
ένα καλύτερο αύριο
πόσο αχάριστο το παρελθόν
που επιβιώνει χάριν της ιστορίας
των λέξεων που δεν απαρνήθηκαν
τις ζωές τους
μια απ'αυτές, το ζω στην απόχρωση του έζησα
έδωσε το πεντάλ της πίστης στο θα ζήσω
ένα προτέρημα σύμφυτο της φύσης τους
να πλάθουν εικόνες που εξαπατούν το χρόνο
και σβήνονται όταν καίγεται το σύμπαν σου

Ίσως, πιθανόν, ενδεχομένως

Πολλά φώτα διαχύθηκαν
στο σκοτάδι σου
στη ζωή να σε παγιδεύσουν
έκλεινες τα μάτια
γιατί δεν άντεχες τον πληθωρισμό
της υποκρισίας
παραιτήθηκες από ζωντανός
μετέωρος στο σκοτωμένος
ανεξίτηλος στο εάν πέθανες
στιγμιαίο αντίο στον πόνο
μεταξύ του μεταίχμιου
εάν αγαπάς ή αγάπησες
και τι, περισσότερο από το όλον
σε στάση αναμονής
ίσως σταματήσει ένα νέο βαγόνι
αλεξικέραυνο εάν γίνεται
-σε σένα απευθύνομαι καιρέ
καιροσκόπε-
από έλξεις του παρελθόντος
καιρός σαν είναι να ανατείλει άνοιξη
και να ανθίσουν τα όνειρα
από χρόνια χειμέρια νάρκη

Το εγώ σε διπλή παγίδευση

Σεβαστό μου εγώ
προσελήφθης από τη μνήμη
ανταρσία να κάνεις στην αμνησία μου
ήθελα να ξεχάσω, πριν σε χάσω
εκείνα τα αντίπαλα δευτερόλεπτα
πόσες τύψεις γυρεύαν αντίδωρο
πόσα γιατί σιωπήσαν από δωροδοκία
γιατί εμένα επέλεξες
να σκοτωθώ ή να σκοτώσω με βία
Δεν σου ανήκα, δεν σε ικέτευσα
δεν επωφελήθηκα της πρώτης σειράς σου
εξαφανίστηκα στη δύναμη της πυράς σου
Εσύ σκότωσες, εγώ -και γω θύμα δικό σου-
κάθε ανάμνηση της αθώας μου ύπαρξης
σε έδαφος ανύπαρκτης ελπίδας
και τώρα καραδοκείς, αιτία θανάτου να δώσεις
σε ένα τέλος που εγώ δεν επέλεξα
και πριν απ'αυτό αν διανοείσαι,
δώσε υπόσταση για μια φορά στη φύση σου
και ίσως υπάρξω για μένα 

Ποτέ και σαν τότε

Ποτέ τέτοια ώρα
μην ανάβεις το κερί
στο τσιγάρο δώσε το προβάδισμα
αργά, όπως καιγόσουν
από χρόνιο παρανάλωμα
μην επιτρέπεις στον καθρέπτη
να φωτίζει τη σκιά του έρωτα
αφού φίλη έγινες με το βλέμμα του νέρωνα
και πυρπολείς τις τελευταίες σταγόνες
από την στάχτη αναβιώθηκες
ρουφώντας τον ετοιμοθάνατο αέρα
μιας πικρής απόλαυσης
μην μεταστρέφεις την κόλαση
ενός στιγμιαίου λάθους
που χάραξε μια πορεία στο έρεβος
της λήθης σου
βαποράκι κατέληξες μιας αγάπης
που εκστασιάζεται στη μνήμη
μην προκαλείς τη μίνη των τύψεων
η αιτία θανάτου ήταν ψευδεπίγραφη
νεκροφάνεια ανεδύθη
δεν ήταν γραπτό να πεθάνω από έρωτα  

Η τυφλή εκδίκηση

Σα να γλίστρησε η ανάμνηση
ανάπηρη πήρε φόρα απ'την πτώση
καταπονήθηκε από την αναμονή
μιας αναποφάσιστης ώρας
ήταν η ώρα της να θυμηθεί τον προορισμό της
φασισμός της ανυποχώρητης έλξης
από την ώρα που μαγνητίστηκε στη σκέψη σου
μπουσούλισε, χειραφετημένη σαν ήταν
στον μονόδρομο της στιγμιαίας υποκρισίας
που συθέμελα συγκλόνισε την αναπάντεχη
απολυτότητα
από λεπτότητα συγχώρησε την αιώνια λιτότητα
που τόσο γενναιόδωρα σερνόταν επί χρόνια
σε μια ψυχρή φωτογραφία
που τώρα κατανόησα ότι τα βελάκια
δεν έβγαζαν τα μάτια σου
πάνω στη ματαιότητα ενός τότε
που τώρα τυφλώθηκε