Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2021

Ερωτική Εξομολόγηση





Συγχύστηκα μεταξύ των εποχών
σε περιπολίες μεταμεσονύχτιες
αγγίζοντας το φεγγάρι
ή την πανσέληνο
πασπαλισμένη με χιόνι
Κι ο ουρανός
στ' αμουδερά μονοπάτια
χρύσιζε από την αντανάκλαση
της ερωτικής εξομολόγησης
Σ' αγαπώ πάει να πει
περπατώ σε οκτάρια
επιστρέφοντας με δηλητήριο φιδιού
Πριν με σκοτώσεις
Θ' αναζητήσω στην κόλαση το αντίδοτο
Εάν είμαι προορισμένος για κάποιο ταξίδι
Ή θα μ' εγκαταλείψεις στα εγκόσμια

 

Σάββατο 11 Δεκεμβρίου 2021

Τυμβωρύχος έρως


 

 

Αποφάσισα να κάνω μια βόλτα

στο δάσος, των παιδικών μου χρόνων

η θάλασσα του λογισμού μ' εγκατέλειψε

σταγόνες μόνο λειψανδρίας συναισθημάτων

με κατέκλυσαν 

ζωσμένος με τύψεις κι ένα κασκέτο για άμυνα

ήταν άσπρα τα μαλλιά

σ' έναν κρανίου τόπο

εκεί περιχαρής στην μοναξιά μου

καταβρόχθιζα τις άσπρες νιφάδες

λιώνοντας από μέσα μου ο έρως

για το παγωμένο χαμόγελό σου

εγγαστρίμυθος η φωνή σου

η σκέψη σου

η ανάμνησή σου

νωχελικά συρόταν ο ήχος και ο απόηχος 

αυτής της τραγωδίας

τυμβωρύχος κατάντησε η αγάπη σου

να πετάει τα φτερά μου

σε κατεύθυνση ανηφορική

από έναν τάφο χαμένο στο ζενίθ σου

Θέλω να με κοιτάς στα μάτια

όταν χάνεσαι στο ουράνιο άπαν μου

Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2021

Aller retour ...

 


Πως μου το' πες εκείνο το ακατάδεκτο αντίο
πριν η βροχή στύψει
σκελετωμένη από τόσο κρύο
Επιβιβάστηκα στο τρένο
άφησα τις αποσκευές
τα σκεύη προφύλαξης
κάθε άμυνα στον αέρα
ανιδιοτελής στον άνεμο
παρασυρμένος ήδη από τόση έξαψη
να διακτινίζομαι στο μέλλον
στην υποθαλάσσια θυσία σου
με τα χέρια καθαρά από αίμα
να πνίγονται όπως και η ηχώ
να ζητάνε παρέα στην λαιμητόμο
Μα αυτό δεν σου παρέχει άλλοθι
για ένα έγκλημα προμελετημένο
Είσαι καταδικασμένος να ζήσεις
Να πεθάνεις από παράπονο
που δεν επιβιβάστηκες στο τελευταίο βαγόνι
Πριν κοπεί αυτό και η ζωή που αφαίρεσες
Εσύ, γένους απροσδιόριστου
ζηλωτή της αυτοκτονίας

Σάββατο 27 Νοεμβρίου 2021

Ελικοπτεράκι


 

 

Μικρός ήθελα να γίνω πιλότος

να τιθασεύω τον αέρα

να σχίζω τις αποστάσεις

να κολλάω στον ορίζοντα

λίγα άστρα για δακτυλίδια

να περιδιαβαίνω πετώντας τριαντάφυλλα

να μαζεύω κυκλάμινα

μεταξύ των γκρεμών και των γκρεμισμάτων

Να βγάζω καπνούς

να σχηματίζω το όνομά σου

να βυθίζομαι ζωντανός στο υποθαλάσσιο ναυάγιό σου

εσύ ανθρωπόμορφη γοργόνα

που έδινες ήχο στην κινητήρια έξαψή μου

Μεγάλος σαν έγινα

με μία μεγάλη παρένθεση

εκεί που έγιναν συντρίμμια

οι ελπίδες και στάχτη

τα μέσα μου

κατάλαβα πως ήταν πιο φρόνιμο

να μείνω παιχνίδι

στα χέρια σου

ένα μικρό αεροπλανάκι

να στροβιλίζομαι 

από πλατωνική αγάπη

από μία επικούρεια ηδονή

που επιστρέφει τα πάθη στα λάθη

Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2021

Σπαγγοραμμένος

 

Σπαγγοραμμένος χρόνος
 
 

 
Ήταν βυθισμένο το βλέμμα σου
Κοιτούσες εμμονικά εκείνο
το συντριβάνι
και στο βυθό πλημμυρισμένα νομίσματα
Συνεχώς οι ίδιες σκέψεις
σε κουτάκια παραταγμένες
αρχή, μέση, τέλος
σε τέλεια επανάληψη
Γιατί οι άνθρωποι πετάνε τα όνειρα
χωρίς αγκίστρι, χωρίς επιστροφή
σε τέλεια υποβύθιση
Γιατί ο μανδύας επιπλέει
σε στραγγαλισμένη αποσύνθεση
Γιατί ήμουν καταραμένος
να ρίχνω νομίσματα
που πλαταγίζουν στην επιφάνεια
Γιατί εσύ αγάπη δεν έγινες όνειρο
τα βράδια της αποπλάνησης
Γιατί εσύ αλησμόνητε πόνε παρέμεινες αβύθιστος
Πως αναλώθηκες τόσα χρόνια από τα κέρματα,
αναρωτήθηκες
Και ο σπαγγοραμμένος χρόνος αθάνατος

New York

 

New York
 
 

Ξύπνησα με μία αίσθηση
κενού ονείρου
με τουβλάκια
τα φωτάκια
από τα πιεζόμενα μάτια σου
να ξεχάσουν
την αυτοεκπληρούμενη προφητεία σου
Είχες χαθεί σε διαδρόμους παράλυσης
Αναζητώντας ένα ταξίδι στην άβυσσο
Ανάπηρη η έξοδος και η εξαφάνιση
Εκείνα τα φώτα
εκείνη η προσμονή
αυτό το νησί
από ναυάγιο επιβίωσα τόσα χρόνια
τόσο πνιγμένος από την θάλασσα
Νιου ντει, Νιου Γιουορκ
1900, απελευθέρωση

Έκπτωτοι Αγγέλοι

 


Φυγαδεύτηκε η σκέψη
αποτινάχθηκε από το σώμα
σε ώρες ακαμψίας
δίκην φλογοβόρων
κυκλωτερών κακώσεων
Απέμειναν λίγα σωθικά
σοβατισμένα από τον αχανή χρόνο
της αποπλάνησης
Υποκλίθηκε η ζωή στον θάνατο
Υποκρίθηκε ο θάνατος τον υπνοβάτη
Σχοινοτενής η μετέωρη περιπλάνηση
σε όνειρα που ξεχνιούνται την μέρα
Για πόσο ακόμα τα δάκρυα
θα προκαλούν μεταθανάτια τραύματα
πέριξ ενός ακανόνιστου κρανίου
Η σφαίρα εποστρακίστηκε
προκαλώντας μόνιμο κάταγμα
μεταξύ του ζω ή πεθαίνω
Ενδιάμεσα, στο σωριάζομαι
με παρακλητική έξαψη
στα ουράνια ενός Θεού
που λησμόνησε ότι ο άνθρωπος
δεν πετάει όπως οι αγγέλοι

Πινόκιο

 


Πινόκιο
Πόσες φορές διανοήθηκες
Άλλες τόσες μετεστράφης
Διχαζόμενη η γλώσσα
Παράλυτη η ευκαμψία της
Σαν μωρό έπαιζες με τον πλακούντα
Ανταγωνιζόμενος, σπαρακτικά
την ώθηση για μια έκτρωση
εξοστρακισμένος σαν ήσουν
από μια βιασμένη συνουσία
Σαν παιδί έπαιζες με το τρενάκι,
συντετριμμένος από τόσες συγκρούσεις
και λάμψεις και βραδυφλεγείς αναβάσεις
Είχες ταυτιστεί με τα νεανικά μάτια
ενός πρόωρου μεσήλικα
που έχασε τα χρόνια
περιοδεύων στην ακατάλληλη αγάπη
Είχες μάθει να λες ψέματα
στην καρδιά σου
αφαιρώντας κάθε μέρα
μια ζωτική βαλβίδα
σφαίρα στον εγωισμό σου
σαν τοξότης σημαδεύοντας
στο κέντρο της ανυπαρξίας
Πέτυχες διάνα
την στίξη του τέλους
Στην απαρχή μιας νέας μέρας
Είχες λησμονήσει μάλλον
ότι από κούνια
είχες γίνει Πινόκιο
εξοικειωμένος με το ψέμα
αφού η αλήθεια σε κατασπάραξε
με τόσα πάθη
Ένα καλάθι ξεβράστηκε στον ποταμό
όπου είχε πνιγεί η παιδική αθωότητά σου
Πως να λένε την μητέρα ενός ψεύτη;
Απατηλή ελπίδα αποφάνθηκε η αλήθεια
Και η απελπισία μεγάλωνε μαζί με τα ψέματα
Vero o Falso

Σάββατο 6 Νοεμβρίου 2021

Απαιώρηση


 

 

Βάζοντας το ένα βήμα

δίπλα στο άλλο

στάθηκα όρθιος

χωρίς υποστήριξη αγάπης

Ξεχασμένος από την ελπίδα

που όρθωσε σίδερα

στη φυλακή της εγκατάλειψής μου

Τρία τσιγάρα κάθε μέρα

στα μουντά επισκεπτήρια

να φλομώνουν με ψέματα

τα θλιβερά αποκαλυπτήρια

Και ο καπνός

σκέπαζε την κρατούμενη ανάσα

ενός υπέροχου, βασανισμένου, μυαλού

Έχασα τα λόγια μου

συγκρούστηκαν τα σωθικά μου

σταμάτησε ο χτύπος, και η ώρα

και η απαιώρηση

και η στραγγαλισμένη αχτίδα

Και όλα στο μεταίχμιο ενός φωτός

υπό την άνοιξη μιας υπόγειας κόλασης

Και τότε έμεινα ελεύθερος

από ισόβια αίσθηση

ενός πόνου που μοιάζει με ευλογία

Τρίτη 2 Νοεμβρίου 2021

Κατά θλίψη

 


Θα ήθελα να ευχαριστήσω
όλους όσους με πίστεψαν
Αυτό ομολόγησε η υποκρισία
ζωσμένη με τύψεις συνειδήσεως
Πλέον με άσπρα μαλιά
παραταγμένα δίπλα σε γκρίζα σύννεφα
λίγες τούφες σοφίας
πότε χτενισμένα αριστερά
πότε δεξιά
ποτέ κεντρώα
των άκρων σαν ήταν
ρούφηξε το μαλλί της γριάς
Μια επικούρεια
κατά κίνησιν ηδονή
να την γλιτώσει
από την καχυποψία
Και τότε βγήκε παραπονούμενη
η ανηδονία
-περίεργο απ' τη φύση της-
χτυπώντας προσοχή στην υπεροψία
Περίεργες σκέψεις
αυτό το φθινόπωρο αιχμαλωσίας
Κάτι είναι κι ' αυτό
Η θλίψη κατά πάντων
νοητών κι ' ανιάτων

Βρυκόλακας

 

 
"Αύριο ξημερώνει μια άλλη μέρα"
Σήμερα εκδικήθηκα το αύριο
Άλλαξα την ώρα
Προσποιήθηκα τους δείκτες
Άγγιξα την τελειότητα του χρόνου
Σαν τράπουλα ξεφύλλισα τα δευτερόλεπτα
"Θα επιβιώσω"
ψιθύρισε η ερεβώδης νύχτα
στο κάτω κάτω δεν ήμουν βρυκόλακας
Μοναχά, μονάχος, έπινα λίγο αίμα
από τα πτώματα
Πότε δεν σκότωσα, όμως, την αγάπη μας

Must red-read

Ακαταδίωκτο δημοσίων υπαλλήλων και μελών Δικηγορικών Συλλόγων

  27/2023 ΑΠ (Α` ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΝΟΜΟΣ) Αστικώς ανεύθυνο δημοσίων υπαλλήλων. Περιλαμβάνει και την ευθύνη αυτών από προσβολές της προσωπικότ...