Μαριονέτα

Αυτή η μαριονέτα μιλάει από ένστικτο
λάθος ή σωστό, αδίστακτο
και όταν αλλάξει το ένστικτο
μετακινεί το άρμα της
σαν λαθρεπιβάτης εύθραυστης κούρσας
σαν αιθέρια ύπαρξη, στη νοητή γραμμή
περιστοιχισμένη από αόρατες κινήσεις
σε αργή ανταπόκριση από χέρι ακούσιο
σε ακούσια νάρκωση, σαν εσκεμμένη υπόκρουση
εγκαταλελειμμένη από τον προπομπό του ενστίκτου
κούκλα βαλσαμωμένη, από κυνήγι μαγισσών
μαριονέτα για τους άλλους
παιχνίδι για σένα, στην αναζήτηση του ενστίκτου
κούνα τα χέρια της, αγγίζοντας την τελειότητα
παίξε με κείνη, τι θα πει η μετριότητα
λύσε τα κτήνη, εχθρός και η ολότητα
κατασπαραγμένη, ξανά, από δίψα για ύπαρξη
στη ζωή, υποκρινόσουν τον άνθρωπο, να το θυμάσαι

Στοπ

Έκανες πρόβα να πετάξεις
σ'εκείνο το παράταιρο όνειρο
το ονειροπαρμένο
στα βράχια συνθλίβεις, εσύ
τις αναμνήσεις από ένα αντίο
σε μία βόλτα στον άγριο ουρανό
θύμωσε από την εναλλαγή των συναισθημάτων σου
ζητιανάκι των απανταχού σημάτων σου
στοπ, σ'αγαπώ χωρίς τελεία
στοπ, σ'αγαπώ στην εντέλεια
στοπ, σε μισώ να σ'το λέω ατελώς με αγάπη
εσύ, ακούραστη, περιπλανημένη αυταπάτη
στην τεθλασμένη οδό, την παράλληλη
εκεί τελειώνει η πρόβα η εφάμιλλη
της δικής σου ταπείνωσης
από μία αγάπη χωρίς ανταπόκριση
στο έργο εκείνο τα όνειρα ήταν οι πρωταγωνιστές

Στο τέλος του ζω και πεθαίνω

Αν ήξερες μετά το φως

που σκοτώνει την ανάμνηση

της ζωής σου

δεν θα εκτιμούσες ποτέ τη νοερή στιγμή

του αναπάντεχου, στην μετάβαση της ψυχής σου

ωσάν δοκιμασία, μια κάποια άλλη οπτασία

εκεί που τελειώνει το φως που θυμάσαι

ποτέ για μια στιγμή όσο ζεις μη λυπάσαι

ακόμη και στο μεταίχμιο, υπό την αίρεση

μιας νέας αρχής, στο τέλος του ζω και πεθαίνω

Όνειρα σε χειμερία νάρκη

Περαστικά σου, περαστικέ διαβάτη
τα χρόνια πέρασαν
στις γειτονιές που κατασκήνωνες
μετρώντας πόνους και λάθη
χάθηκαν τα όνειρα, ξεπλυμένα σαν ρούχα
στο μετέωρο κρέμασμα μιας αναπάντεχης βροχής
πολύχρωμα, άχρωμα, ασπρόμαυρα
όνειρα, μικρών παιδιών
αθώων στη σκέψη και στην εφαρμογή
πραγματικά γενναίων ψυχών
σε συνειδητή χειμερία νάρκη
ακαθόριστη, στο χρόνο
που πληγώνει
προσδοκώντας ανάσταση νεκρών
αναγέννηση, το λέγανε κάποτε
ανάταση, για κάποιους άλλους
αναθεώρησα όταν έμαθα πως
τα όνειρα είναι κόκκινες μπίλιες
που τρεμοπαίζουν, αριστερά-δεξιά
στο κλείσιμο των ματιών
που βασανίζουν αυτή την εικόνα
να μείνει για πάντα
περαστικά σου, περαστικέ διαβάτη
και σαν γυρίσεις σ'εκείνα τα λημέρια
σε παρακαλώ κλείσε τα μάτια σου
μήπως θυμηθώ από εσένα
τα όνειρα που έβλεπα μικρός

ΔΙΚΑΣΤΕΣ ΤΟΥ ΜΕΤΡΟΥ ΚΑΙ ΔΙΚΑΣΤΕΣ ΤΗΣ ΑΚΡΑΙΑΣ ΑΥΣΤΗΡΟΤΗΤΑΣ

 Ο ΓΝΩΣΤΟΣ ΠΟΙΝΙΚΟΛΟΓΟΣ ΣΧΟΛΙΑΖΕΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΤΗΣ ΤΣΟΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΥ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ
Γράφει ο Μιχάλης Δημητρακόπουλος
Η Αρετή Τσοχατζοπούλου κρατείται στις φυλακές 2,5 χρόνια και έχει δουλέψει 8 μήνες καθαρίζοντας τις τουαλέτες του Κορυδαλλού. Η κατηγορία της ήταν ότι κατείχε ακίνητα, τα οποία...
απέκτησε με παράνομα χρήματα του πατέρα της, Ακη Τσοχατζόπουλου. Καίτοι ο μάρτυρας κατηγορίας, Ν. Μαϊτός, στέλεχος του Σ.Δ.Ο.Ε., κατέθεσε ότι από τις φορολογικές της δηλώσεις κάλυπτε την αξία των επίδικων ακινήτων, το Δικαστήριο την καταδίκασε σε 12 χρόνια κάθειρξη. Η Αρετή Τσοχατζοπούλου επέστρεψε τα επίδικα  ακίνητα στο Ελληνικό Δημόσιο, όχι γιατί αισθανόταν ένοχη, αλλά, επειδή ήθελε να καθαρίσει την προσωπική της διαδρομή από το δημόσιο όνειδος. Η Αρετή Τσοχατζοπούλου έχει τρία ανήλικα παιδιά ηλικίας 16, 7,5 και 6,5 ετών, τα οποία -διαπιστωμένα ιατρικώς- αντιμετωπίζουν βαρύτατα ψυχολογικά προβλήματα από την έλλειψη της μητρικής στοργής (μονογονεϊκή οικογένεια). Ένα από τα μικρότερα παιδιά της πρέπει άμεσα να χειρουργηθεί στο κρανίο, γιατί αντιμετωπίζει κίνδυνο ζωής. Οι παιδοψυχολόγοι και οι νευροχειρουργοί θεωρούν απαραίτητη την παρουσία της μάνας στο επώδυνο και μακροχρόνιο στάδιο της ανάρρωσης του μικρού. Όλα τα ανωτέρω διεξοδικά αναπτύχθηκαν στο Πενταμελές Εφετείο Αναστολών της Αθήνας. Ο Εισαγγελέας του Δικαστηρίου, Παναγιώτης Αγγελόπουλος, αφού υπενθύμισε μια κλασσική, από τους Βυζαντινούς  χρόνους, ρήση των ικανοτήτων του άξιου δικαστή, ότι δηλαδή πρέπει να διαθέτει ταχύτητα στην σκέψη και βραδύτητα στον θυμό, με απόλυτη τεκμηρίωση στα νομικά και πραγματικά ζητήματα, εισηγήθηκε την διακοπή εκτέλεσης της ποινής της κόρης – μητέρας, μέχρι να εκδοθεί η τελεσίδικη απόφαση, ακολουθώντας αντίστοιχες προτάσεις των Εισαγγελέων Γεωργίου Γεράκη, Γεωργίας Αδειλίνη και Πάνου Παναγιωτόπουλου.
Η Πρόεδρος του Δικαστηρίου, Αντιγόνη Καραΐσκου και δύο μέλη αποφάσισαν την απόρριψη της αιτήσεως. Οι δύο Εφέτες, Μαρία Μουλιανιτάκη και Ανδρούλα Χριστοδούλου έκριναν ότι η κατηγορουμένη – μάνα πληρούσε τις προϋποθέσεις του νόμου και έπρεπε να είναι δίπλα στον αγώνα ζωής του παιδιού της.
Ο Αριστοφάνης στο έργο του «Σφήκες» υμνεί τους δικαστές του μέτρου, της σύνεσης, της ανθρωπιάς και περιφρονεί σατιρίζοντας τους δικαστές πνευματικά νάρκισσους, της ακραίας αυστηρότητας, της αγνόησης  του ανθρώπινου πόνου, οι οποίοι μόλις συνταξιοδοτηθούν η κοινωνία τους λησμονεί!
Αλήθεια, πόσο επίκαιρος και διαχρονικός ο Αριστοφάνης!! Αλήθεια, πόσο δίκιο έχει ο Δικηγορικός Σύλλογος της Αθήνας και ο Πρόεδρος του Βασίλης Αλεξανδρής, που αποφάσισαν την αποχή των δικηγόρων της Αθήνας από τις συνεδριάσεις των Δικαστηρίων, όπου συμμετέχει η Εφέτης Μαρία Λεπενιώτη!! Ευτυχώς η πλειοψηφία των Ελλήνων Δικαστών αφουγκράζεται από τα βάθη των αιώνων την φωνή του Αριστοτέλη, που σμιλεύει την Δικαιοσύνη με τα «υλικά»  του ορθού λόγου και της μετριοπάθειας.

Δική μας Σημείωση:

Για την ιστορία, η σύνθεση του Δικαστηρίου είχε ως εξής:

Αν. Καραΐσκου, Ολγ. Σχετάκη, Μ. Μουλιανιτάκη, Ανδρ. Χριστοδούλου, Δ. Ζώη

Εξ αυτών οι κκ. Μ. Μουλιανιτάκη και Ανδρούλα Χριστοδούλου μειοψήφησαν για την αποφυλάκιση της Αρετής Τζοχατζοπούλου, υιοθετώντας την εισαγγελική πρόταση του κ. Παναγιώτη Αγγελόπουλου.

Συμπέρασμα: Ο καλός δικαστής πρέπει να διαχειρίζεται την αυστηρότητά του, αποτρέποντας εαυτόν από εμπάθεια και συστημικές αποφάσεις.

πηγή:  http://fimotro.blogspot.gr/2014/09/blog-post_6383.html