Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2022

Αιωνία σου η μνήμη

 

 

 
Ατενίζω το μέλλον
φοράω άνεμο
και λίγο ήλιο με δόντια
Διακτινίζομαι πέρα
στ' αγριολούλουδα
με πανοπλία
την μνήμη
Εσύ μητέρα, μήτηρ τύψεων
σε πόσα όνειρα
θ'αφήνεις τα παράπονα
να τρομάζουν τα μέσα βρέχει
Καθώς ανατινάχθηκα
-από έκρηξη το τελευταίο αντίο-
τα μάτια μου προσκολλήθηκαν
στους υδρατμούς της όξινης τύχης
υαλοκαθαριστήρες τα κλάμματα
για ένα φθινόπωρο ακολασίας
Τα φύλλα πολτοποιήθηκαν
δίπλα στο πτώμα σου, την λήθη
Αιωνία σου η μνήμη, μητέρα αθανασία

Κυριακή 6 Φεβρουαρίου 2022

Φλαμένκο

 

Φλαμένκο 
 
 

 
 
Με κοιτούσες στα μάτια
τ ' ανοιγόκλεινες
από αδυναμία
να συγκεντρωθείς σ' ένα βλέμμα
απορριματοφόρο
Πέταξες ό, τι απέμεινε
από μία ανούσια αιχμαλωσία
Προθυμοποιήθηκες
να φορέσεις χειροπέδες
τέτοια εξαιρετική ανοσία
Και ικέτης, κατασπάραξες λίγες κραυγές
σέρνοντας τις λέξεις σαν τραυλό φλάουτο
Σε αυτή την έκσταση
η μόνη ένσταση
ήταν από καταχρηστική άσκηση δικαιώματος
Στην Ανδαλουσία σαν πας
σ' ένα ξεθωριασμένο όνειρο
Θυμήσου τα βήματα του Φλαμένκο
Κάνε μπροστά στον έρωτα
Και γκρεμοτσακίσου από αγάπη
Τόσα ελαφρυντικά για μία αιτία θανάτου
Καταγεγραμμένη στους δρόμους της κατηφόρας
που έβλεπε θάλασσα
βράχια και βότσαλα ζωγραφισμένα με πάθη
Γ συν ... ίσον Amor

Πέμπτη 27 Ιανουαρίου 2022

LOVE SONG 2010

 LOVE SONG 2010 



Μα όλα αυτά ήτανε δικές σου ιστορίες
άσε αγάπη μου τις υστερίες
 
ήμουν, είμαι
θα'μαι σε λατρεία
για την προσωπική σου υπηρεσία
 
ήμουν, είμαι
θα'μαι το τιμόνι
σ' ό,τι σε ευχαριστεί να με πληγώνει
 
κι ας ζητάς αυτό που λεν αγάπη
δεν υπάρχει όμως
παρά μόνο αυταπάτη
 
υπεκφυγές ήτανε όλα 
σ'ένα δικό σου λάθος
 
μόνο μη ζητήσεις 
να σε αγαπήσω κατά λάθος


Κυριακή 23 Ιανουαρίου 2022

ΣΠΑΣΤΕ ΤΗ ΣΙΩΠΗ ΚΑΙ ΥΠΟΚΡΙΘΕΙΤΕ ΟΤΙ ΣΑΣ ΑΡΕΣΕ

 

 


 

Διχάζονται οι γνώμες, τα συναισθήματα, η ελπίδα, η ζωή και ο θάνατος, η εκμετάλλευση, σεξουαλική και «ασέξουαλ».

Μετά από μία τέτοια αποκάλυψη, δεν υπάρχουν συναισθήματα. Υπάρχει κενό, μεγαλύτερο αυτού που προκάλεσε ο πόνος και η κακοποίηση.

Από την μία, τα ανώνυμα θύματα βιασμού, κακοποίησης, ενδοοικογενειακής βίας, σεξουαλικής παρενόχλησης, χωρίς επώνυμο Ολυμπιονίκη, ενίοτε χωρίς κανέναν συμπαραστάτη, πολλές φορές απροστάτευτα ακόμη και από αυτή την ίδια τη Δικαιοσύνη. Από εκείνον τον ανώνυμο Δικαστή, που κάνει την ερώτηση και δίνει ο ίδιος την απάντηση: «Για να είχε σημάδια από κραγιόν, σημαίνει ότι κι εσείς τον φιλήσατε».

Από την άλλη, το επώνυμο θύμα, με όνομα σχεδόν βαρύ σαν ιστορία, που κι εκείνο έχει το δικαίωμα, και την υποχρέωση, που προδίδεται από τον φόβο της αποκάλυψης, να μιλήσει για όσα υπέστη, από προσωπική ανάγκη, από οποιαδήποτε ανάγκη, ακόμη και για να σπάσουν οι τύψεις, εκείνες οι τύψεις που βασανίζουν κάθε άνθρωπο, που νιώθει ότι έγινε θύμα, επειδή υπήρξε θύτης του εαυτού του.

Μέσα σε όλα αυτά, επειδή το κάθε θύμα βιασμού αποζητά Δικαιοσύνη, ηθική και επίγεια, είναι σύμφυτο με την ψυχολογία του να μην θέλει να αδικηθεί κανείς, ακόμη και ο θύτης του. Δεν θα το επέτρεπε το αίσθημα ενοχοποίησης του εαυτού του, από το οποίο βασανιζόταν, ή ακόμη βασανίζεται με δόσεις, όλα αυτά τα χρόνια της σιωπής, της αυτομαστίγωσης, της τιμωρίας χωρίς δράστη ενός εγκλήματος που σκίζει, για πολλοστή φορά, τα σωθικά του.

Εάν, όμως, κάποιος είναι Αθώος;

Εάν, όμως, κάποιος δεν μπορεί να δικαστεί πλέον;

Εάν, όμως, αυτή η τιμωρία, η ηθική, στη συνείδηση του κόσμου, ακόμη κι όταν αυτή είναι αλάνθαστη ως εμπνεόμενη από το ένστικτο, ανοίγει την κερκόπορτα για να στιγματιστεί στο μέλλον ένας οποιοσδήποτε αθώος, από έναν ή μία οποιαδήποτε, επώνυμο ή ανώνυμο;

Εάν στη θέση του προβεβλημένου στελέχους της Νέας Δημοκρατίας, του συνομιλητή του Πρωθυπουργού και πολλών Υπουργών της Κυβέρνησης, βάλουμε τον άγνωστο κάποτε ηθοποιό, που αθωώθηκε για την πράξη του βιασμού του ανώνυμου ταξιτζή;

Εάν στη θέση του βάλουμε έναν αθώο, που έμεινε στη φυλακή από μία σκευωρία ή από πλημμελή έρευνα των Αρχών;

Κι εάν στη θέση του βάλουμε έναν ένοχο, που αθωώθηκε κατά πλειοψηφία ή και ομόφωνα, επειδή κάποιοι λένε, άκριτα, ότι έχουν εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη, χωρίς καμία επιφύλαξη;

Κι εάν, τέλος, στη θέση του βάλουμε αυτούς τους άγνωστους ή και όχι τόσο «άνδρες», που βιάζουν μέχρι και Δικαστική Λειτουργό, γιατί πολύ απλά η ιδιότητά τους ως αστυνομικών, και η ιδιότητα του θύματος, δεν θα επέτρεπε την καταγγελία στις Αρχές και την δημοσιοποίηση της υπόθεσης, στη νοσηρή τους φαντασία, ή αυτούς που με το χάπι του βιασμού κακοποιούν γυναίκες αναίσθητες, και μετά, στην αγκαλιά μεγαλοδικηγόρου, ζητούν αθώωση και ελαφρυντικά, παρακωλύοντας τη δικαστική διαδικασία, τότε, και πάλι, οι γνώμες διχάζονται, αλλά κυρίως η καρδιά μας πάει να σπάσει.

Για όσους δεν υποκρίνονται, για όσους είναι δίπλα στα θύματα και στην αλήθεια, η κάθε Σοφία είναι μία σταγόνα στον ωκεανό, μίας θάλασσας που έχει πνίξει πολλές φωνές, πολλές αλήθειες, και πολλά θύματα.

Για όσους, πάλι, ανέλαβαν τον ρόλο, προσποιούμενοι και πάλι, του σοκαρισμένου από τις αποκαλύψεις και του «νταβατζή» σε «ξένα κόλλυβα», όταν έχουν σκοτώσει τόσα αθώα θύματα, χωρίς φωνή, ή με φωνή που καταπνίγηκε, από πολλά «σκάσε», που ακούγονται πελώρια σε μία δικαστική αίθουσα, της απόλυτης υποκρισίας, τότε αυτοί είναι ένοχοι, όχι μόνο στα μάτια του κόσμου, αλλά κυρίως των θυμάτων, των ανώνυμων ψυχών, που δεν βρήκαν καταφύγιο στη συμπόνια του κόσμου, που ταυτίζεται με την Ολυμπιονίκη.

Αλλά, για να έχει κάποιος άποψη, και αυτή να είναι ανιδιοτελής και ειλικρινής, πρέπει την ίδια στοργή, την ίδια κατανόηση, το ίδιο ντεσιμπέλ του «συμπάσχω» να δείχνει σε κάθε θύμα βιασμού, σε κάθε θύμα ενός ανείπωτου μαρτυρίου πόνου.

Αλλά, εκεί, στα θύματα, που δεν είναι περιτυλιγμένα με την χρυσόσκονη της Ολυμπιακής Φλόγας, ακούς, συνέχεια, ψιθυριστά ή ενίοτε στεντόρεια, όσο και μία αισχρή ετυμηγορία, «πήγε για ποτό με δύο άνδρες, τι περίμενε;», «φορούσε κοντή φούστα», «τον προκάλεσε». 

Και για να μιλήσουμε και λίγο νομικά, ο καθένας μπορεί να αναφερθεί σε ένα γεγονός, που υποστασιοποιεί ένα παραγεγραμμένο ποινικό αδίκημα, ειδικά εάν ο ίδιος είναι το θύμα του εγκλήματος. Εάν ήταν θύμα, θα πάρει εκδίκηση από τις τύψεις ή το παράπονο που δεν μίλησε έγκαιρα. Ο πραγματικός δράστης θα μείνει ατιμώρητος, αφού το αδίκημα θα έχει παραγραφεί. Εάν θέλει να υπερασπιστεί την αθωότητά του, που προσβλήθηκε, και μάλιστα διττά, αφού στερείται του δικαιώματος να αθωωθεί, έχει το δικαίωμα να υποβάλει έγκληση για συκοφαντική δυσφήμηση. Όπως, όμως, έγκληση θα είχε δικαίωμα να υποβάλει ακόμη κι εάν είχε αθωωθεί, χωρίς, όμως, αυτό να προδικάζει το αποτέλεσμα της αντίθετης δίκης. Αφού, ευτυχώς, δεν υπάρχουν αμάχητα τεκμήρια!

Υπό το βάρος αυτών των σκέψεων, και κυρίως μην αδικηθεί, για δεύτερη φορά, ένα θύμα, αλλά και να μην αδικηθεί ένας πιθανός αθώος, πέραν της εκάστοτε Σοφίας και του εκάστοτε ισχυρού βιαστή της, ανατρέχουμε πίσω στο χρόνο, όταν εκδικαζόταν η δίκη για συκοφαντική δυσφήμηση με κατηγορούμενο ένα θύμα βασανισμού. Εκεί δικαζόταν ένας άνθρωπος που αποδεδειγμένα είχε βασανιστεί και είχε αγωνιστεί για την αποκατάσταση της δημοκρατίας. Εκεί δικαζόταν ένας άνθρωπος που είχε αμφισβητήσει το τεκμήριο αθωότητας του μηνυτή του, και δη ένα αμετάκλητο απαλλακτικό βούλευμα για ανθρωποκτονία εκ προθέσεως. Εκεί το δικαστήριο αθώωσε τον κατηγορούμενο, με το σκεπτικό ότι δεν είχε δόλο, επειδή είχε την πεποίθηση ότι όσα είπε έγιναν κάτω από το βάρος της προσωπικής του φόρτισης λόγω των βιωμάτων του από την αντιδικτατορική του δράση. Εκεί το δικαστήριο, δεν προχώρησε λίγο παραπάνω από την πεποίθησή του, για να μην κλονίσει το τεκμήριο αθωότητας ενός αμετάκλητα αθωωθέντος. Εκεί το δικαστήριο, απέδωσε δικαιοσύνη, με λίγη ποίηση, απαγγέλλοντας μία ετυμηγορία, σπουδαία για ένα θύμα που ένιωσε δικαιωμένο, έστω κι εν μέρει, κατόπιν μίας άλλης ετυμηγορίας, που έθαψε την αλήθεια πολλά μέτρα βαθιά, όσο και το θύμα της ανθρωποκτονίας.

Κι εκεί κοντά η κάθε Σοφία, που επιλέγει να σπάσει την σιωπή, επειδή το κάνει καθυστερημένα, βρίσκεται, περιέργως, σε καλύτερη θέση από τα πολλά ανώνυμα θύματα, που το έχουν κάνει εγκαίρως, αλλά ουδέποτε δικαιώθηκαν, ή δικαιώθηκαν κουτσουρεμένα με την επιβολή ποινής κάθειρξης τεσσάρων μόνο ετών για έναν αποδεδειγμένο βιασμό, ή δικαιώθηκαν, αλλά τι να το κάνουν, μετά από τόση κακοποίηση σε μία δικαστική αίθουσα, με μάτια πιράνχας να σκίζουν την σάρκα τους, όσο και ο βιαστής τους. Και με τους κριτές θύτες τους ατιμώρητους, όπως πάντα…

Και βρίσκεται σε καλύτερη θέση, πολύ απλά γιατί κάποιοι νιώθουν τύψεις και ντρέπονται για το πώς έχουν αντιμετωπίσει εν ζωή την κάθε Ελένη, την κάθε Ολυμπία, τον κάθε Ζακ, την κάθε αθώα ψυχή, που ζήτησε λίγη προσοχή και λίγη δικαίωση, από τους κατά τα άλλα γενναιόδωρους κριτές που επιφυλάσσουν τρία ελαφρυντικά και απεριόριστη επιείκεια απέναντι στα δικά τους παιδιά, αυτά που γίναν «άνδρες», όχι στα «λαδάδικα που πουλάν αυτό που θες», αλλά ξεπουλώντας οτιδήποτε, στον βωμό της εξουσίας, εκείνης της εξουσίας που τους προστάζει να κακοποιήσουν τα θύματα, ως έρμαια στις ορέξεις της απληστίας τους.

Και αυτά τα θύματα, τα πραγματικά, τα ανόθευτα, διακηρύσσουν πιστά την αθωότητα της ψυχής τους, χωρίς να θέλουν να βιάσουν κι εκείνα τον θύτη τους, μετά θάνατον, ή κατά τον επιθανάτιο ρόγχο της απόλυτης απαξίωσής του.

Εκείνα τα θύματα, είτε θα κατασπαράξουν τα ίδια τον θύτη τους, είτε θα επιλέξουν να κατασπαραχθεί σε ένα Κολοσσαίο.

Κι εάν ήταν αθώος, 1%, 99% οι τύψεις θα συνοδεύουν το παράπονο, γιατί δεν μίλησαν εκείνο το βράδυ. Θύμα και θύτης, τότε, πηγαίνουν μαζί. Και η Δικαιοσύνη αγνοείται…

 

πηγή:  https://www.greekschannel.com/gr/giannis-apachidis-spaste-th-siwph-kai-ypokritheite-oti-sas-arese/?fbclid=IwAR1J7KKAqThQN4rhWQdLL0SZiuF7PneYZUetogUuc6wEU_brBxUPY_6CqdM

 https://www.koutipandoras.gr/article/spaste-ti-siopi-kai-ypokritheite-oti-sas-arese

Αχαριστία


 

 

Κρατούσα το μεταλλικό δοχείο

με τρεμάμενα τα χέρια

τα δάκτυλα κροτάλιζαν

μεθυσμένα απ' την απόγνωση

να μην ζητιανεύουν

την αφή

να μην εγκαταλείπονται

από ένα σώμα μετέωρο

ένα κορμί πεταμένο 

στα βράχια της απερισκεψίας

Άνοιξα το καπάκι

έριξα κάποιες σταγόνες στη θάλασσα

αναδύθηκε χρώμα κι αέρας

ο Θεός Ποσειδώνας

εμφανίστηκε

η ψυχή του δικού σου Θεού

πέρα βρέχει

καταρρακτωδώς εντός σου

από μακριά η θέα της θαλασσοταραχής

προμήνυε μία συγκαταβατική νηνεμία

στα κατάρτια σου 

μεσίστια η σημαία της υποχώρησης:

Θα ζήσω με υποθαλάσσια τραύματα

Πνιγμένος από τόση αχαριστία

 

Δείκτες


 
 
Ξύπνησα με απόγνωση
που δεν θυμόμουν τα όνειρά μου
να πάρω προφυλάξεις
να βάλω το κασκόλ
να μην αναγνωρίζομαι από τα πνεύματα
Εναπόθεσα μία ελπίδα στο επόμενο βράδυ
την ίδια ώρα, δηκτικά οι δείκτες συναντήθηκαν
Πήγε 12 και το βράδυ βγαίνουν τα φαντάσματα
κι εσύ χαμένος στα παραπετάσματα
Ώθησα την μνήμη να προσεταιριστεί την επιθυμία
και έπλασα ένα γυάλινο όνειρο
Από τα κομμάτια σου έμπηξα βαθιά το πιο θορυβώδες
Έσχισα τη μέρα, σ' ένα διηνεκές σκοτάδι
Και αντελήφθην ότι αμάρτησα
Ήταν καταδικασμένη να μην διερμηνεύεται η νύχτα
Γιατί δεν ήταν φυσικό φαινόμενο το σκοτάδι σου

 

Κυριακή 9 Ιανουαρίου 2022

Σ' αγάπησα με αποστροφή

 


Σ' αγάπησα με την καρδιά
περισπωμένη
σε μία απόστροφό σου
βρήκα μια μικρή λέξη
χωρίς ημερομηνία λήξης
χωρίς προστακτική
κτητική ομοιοκαταληξία
Για το σ' αγαπώ σου
εξουδετέρωσα όλα τα μου ανήκεις
και πλέον επουλώθηκα
από τα τραύματα της σιωπής σου
Μ' ακούς. .. ;
Ευτυχώς που δεν ήσουν κωφάλαλη
η τύψη, η λήθη και το παράπονο
Μ' αισθάνεσαι ;
Δυστυχώς από το πετσί σου δεν πέρασε το βάλσαμο

Κυριακή 2 Ιανουαρίου 2022

Τσαφ, τσουφ


 

 

Εσύ,

συλλαβιστά

σύρθηκες σε αυτή την ανακωχή

δεν μπορούσες να προφέρεις

μια λέξη αγάπης για κατευόδιο

άχνιζαν οι αναπνοές

και τα χέρια τρεμάμενα

σαν ερωτοθραύστες

σ' ένα γυαλί με θραύσματα

πατινάζ χαραγμένο στην ψυχή σου

Αφαίρεσες τόσα σ'αγαπώ

διαιρώντας τον πόνο

επί ματαίω

εξόρισες τόσα αντίο

πριν το ταξίδι των δύο

σε βαγόνι ακατάδεκτο

Και τότε μπροστά σε μάρτυρες

τα σκιάχτρα

να φοβίζουν τα σωθικά μας

με ραγισμένα τα μάτια 

σε διαδρομές απροσπέλαστες

στάθηκες μπροστά στο απόσπασμα

προβιβασμένα τα τρένα σε λαιμητόμους

Τσαφ, τσουφ

Αγόρασα ένα εισιτήριο 

για την αγάπη σου

Μισό, φτηνό, πεπαλαιωμένο

Ανάπηρος σαν έγινα από ανεκπλήρωτο έρωτα

Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2021

Διχοτόμησα τον πόνο

 


Εχθές έκανα μία θυσία
ξεπετάχθηκε αίμα και θλίψη
Διχοτόμησα τον πόνο
Του έβαλα λίγο αλάτι
Σωριάστηκα
Ικέτης
Δεσμώτης
Προμηθέας
Σε ακανόνιστη τροχιά
Και μυθολογία
Εσύ Θεέ
δώδεκα φορές να σ'απαρνηθώ
Επτά θαύματα να σου χαρίσω
Μου επιστρέφεις την ελπίδα
Σαν Αχέροντας ποταμός
Να πνίξω τα δάκρυά μου
Ημιθανής ξεβράστηκα
δίπλα στα κουβαδάκια
Ήταν οι καιροί πνιγεροί
Τα μάτια μου παραθαλάσσια
Η αφή μου ξεθωριασμένη
Ενας ποσειδώνας νίκησε την θάλασσα
Πάνω απ' τα κύματα
μιας υποθαλάσσιας ληστείας
Οι σφαίρες επιπλέουν
Πάνω στο πτώμα σου
Σαν ποτίστηκαν από τόση λειψανδρία

Ερωτική Εξομολόγηση





Συγχύστηκα μεταξύ των εποχών
σε περιπολίες μεταμεσονύχτιες
αγγίζοντας το φεγγάρι
ή την πανσέληνο
πασπαλισμένη με χιόνι
Κι ο ουρανός
στ' αμουδερά μονοπάτια
χρύσιζε από την αντανάκλαση
της ερωτικής εξομολόγησης
Σ' αγαπώ πάει να πει
περπατώ σε οκτάρια
επιστρέφοντας με δηλητήριο φιδιού
Πριν με σκοτώσεις
Θ' αναζητήσω στην κόλαση το αντίδοτο
Εάν είμαι προορισμένος για κάποιο ταξίδι
Ή θα μ' εγκαταλείψεις στα εγκόσμια

 

Σάββατο 11 Δεκεμβρίου 2021

Τυμβωρύχος έρως


 

 

Αποφάσισα να κάνω μια βόλτα

στο δάσος, των παιδικών μου χρόνων

η θάλασσα του λογισμού μ' εγκατέλειψε

σταγόνες μόνο λειψανδρίας συναισθημάτων

με κατέκλυσαν 

ζωσμένος με τύψεις κι ένα κασκέτο για άμυνα

ήταν άσπρα τα μαλλιά

σ' έναν κρανίου τόπο

εκεί περιχαρής στην μοναξιά μου

καταβρόχθιζα τις άσπρες νιφάδες

λιώνοντας από μέσα μου ο έρως

για το παγωμένο χαμόγελό σου

εγγαστρίμυθος η φωνή σου

η σκέψη σου

η ανάμνησή σου

νωχελικά συρόταν ο ήχος και ο απόηχος 

αυτής της τραγωδίας

τυμβωρύχος κατάντησε η αγάπη σου

να πετάει τα φτερά μου

σε κατεύθυνση ανηφορική

από έναν τάφο χαμένο στο ζενίθ σου

Θέλω να με κοιτάς στα μάτια

όταν χάνεσαι στο ουράνιο άπαν μου

Must red-read

Ακαταδίωκτο δημοσίων υπαλλήλων και μελών Δικηγορικών Συλλόγων

  27/2023 ΑΠ (Α` ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΝΟΜΟΣ) Αστικώς ανεύθυνο δημοσίων υπαλλήλων. Περιλαμβάνει και την ευθύνη αυτών από προσβολές της προσωπικότ...