Θάλασσα

Στο καταφύγιο της θάλασσας
αλυσοδεμένος, μερόνυχτα
κλείνοντας τα μάτια τη μέρα
υπό το φως που διαπερνά
μια κλεφτή ματιά στο υπερπέραν
το βράδυ, αποθεωμένος από τις γοργόνες
που δεν βλέπεις, αλλά φαντάζεσαι
με υποβρύχια σκέψη
βυθίζεσαι στο απέραντο αύριο
σαν διακοπές, στο θερινό ηλιοστάσιο
αποτιμάς το κέρδος από μία παραθαλάσσια όαση
να κολυμπάς στην ακτή χωρίς βατραχοπέδιλα
ίσως σκοντάψεις στο παρελθόν
αλλά και τότε με μάτια του αύριο
η θάλασσα ξεπλένει την αμαρτία
είτε πνιγεί, είτε επιπλέει
και συ, σαν ύπαρξη, χάρτινη, επιβιώνεις στον αέρα

ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΜΟΥ ΩΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΣ

Του Αντώνιου Αραβαντινού

Σαν στις υπόγοιες στοές
που βράδια σέρνονται σκιές
της φυλακής η κοινωνία
μοιάζει μ'αρχαία τραγωδία

Κατάδικοι με τη σειρά
Μπαίνουν το βράδυ στα κελιά
Κοιτούν ψηλά το εικονοστάσι
Όταν η μπάρα απ'έξω το μέταλλο χαράσσει

Ένας δεν λέει να κοιμηθεί
Ούτε λεπτό μην ξεχαστεί
Όλη τη νύχτα σκέπτεται
Στη λησμονιά αντιστέκεται

Τι έκανε; Τι έφτιαξε;
Τι τώρα ξεπληρώνει;
Σάβανο ποιος του'φτιαξε
Της φυλακής σεντόνι;

Μα κι'άλλη σκέψη τρομερή
Τον βρήκε απόψε στο κελί
Δικαιοσύνης αίθουσα
Δεν είναι λύση εξέχουσα

Κάνε Θεέ σαν κοιμηθεί
Αυτά που τώρα σκέπτεται
Να δει ότι τα ζει

Ναύπλιο, 24/12/1995

Σύλληψη εντός των τοιχών

Σε αυτόν τον αρχαίο κόσμο σου
υπερήλιξ σαν έγινες
νωρίς από κούνια
δικαιολογημένα
την άνοια βάπτισες ανία
κλέβοντας ένα τόσο δα όμικρον
από δάνειο έρωτα
πορπολυμένο από τα συντρίμμια
της αρχέγονης έλξης
και σαν επαναστάτης
ληστής εκ συνειδήσεως
μοίρασες τύψεις στα παράπονα-
γκουβερνάντες
Μωρό ήσουν, κατά τη σύλληψη του σχεδίου