Βιωματικό, αναφώνησες
σαν παρέλαυναν, άτεχνα
τα σπαρταριστά όνειρά σου
Έπρεπε, πάση θυσία, να καταγραφεί
η ομίχλη μεταξύ των εικόνων
που ήταν η αιτία για τόσες αναπαραστάσεις
Θυμόσουν, ένα μικρό αερόστατο
αγέρωχα να υψώνεται στον πέρα κόσμο
Μήπως ήσουν πέντε, κατά τύχη
πριν το προμελετημένο έγκλημα της λήθης
Σε διπλανή κούνια, ένα κοριτσάκι
που αιωρείτο μετέωρο
"Μαρία, βοήθησέ με"
Τα γαντζωμένα νύχια του προμήνυαν
βαθουλωτά τραύματα στους τοίχους
και στην εντοιχισμένη ευαισθησία
Εκείνη την ημέρα -
παραφράζω το σκοτάδι
από υπερβολή ή μεταφορικότητα -
τα δύο μικρά ματάκια
συναντήθηκαν με τα μανουάλια
έμαθαν ότι τόσα χρόνια
τα κεράκια συντροφεύουν
την έλλειψη, την αγάπη, την ελπίδα
αυτή η τριλογία
σαν νεράκι καταπίνεται τώρα
μετά από τόσα έτη εγκατάλειψης
Λίγο αργότερα, τα δύο μικρά ματάκια
αντέδρασαν σαν συνάντησαν
ένα μέλλον από ακατάλληλα παιχνίδια
-διχασμένη η επιλογή, καταδικασμένη από κούνια-
Μαμά -και μπαμπά ενίοτε-
εκείνη τη νύχτα έπρεπε να μην με σώσετε από τον αέρα
αγέρωχα τα μάτια σας, σαν καθρεπτίζονταν
σ'εκείνο το ακανόνιστο μπαλόνι
