ΔΙΚΑΣΤΕΣ ΤΟΥ ΜΕΤΡΟΥ ΚΑΙ ΔΙΚΑΣΤΕΣ ΤΗΣ ΑΚΡΑΙΑΣ ΑΥΣΤΗΡΟΤΗΤΑΣ

 Ο ΓΝΩΣΤΟΣ ΠΟΙΝΙΚΟΛΟΓΟΣ ΣΧΟΛΙΑΖΕΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΤΗΣ ΤΣΟΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΥ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ
Γράφει ο Μιχάλης Δημητρακόπουλος
Η Αρετή Τσοχατζοπούλου κρατείται στις φυλακές 2,5 χρόνια και έχει δουλέψει 8 μήνες καθαρίζοντας τις τουαλέτες του Κορυδαλλού. Η κατηγορία της ήταν ότι κατείχε ακίνητα, τα οποία...
απέκτησε με παράνομα χρήματα του πατέρα της, Ακη Τσοχατζόπουλου. Καίτοι ο μάρτυρας κατηγορίας, Ν. Μαϊτός, στέλεχος του Σ.Δ.Ο.Ε., κατέθεσε ότι από τις φορολογικές της δηλώσεις κάλυπτε την αξία των επίδικων ακινήτων, το Δικαστήριο την καταδίκασε σε 12 χρόνια κάθειρξη. Η Αρετή Τσοχατζοπούλου επέστρεψε τα επίδικα  ακίνητα στο Ελληνικό Δημόσιο, όχι γιατί αισθανόταν ένοχη, αλλά, επειδή ήθελε να καθαρίσει την προσωπική της διαδρομή από το δημόσιο όνειδος. Η Αρετή Τσοχατζοπούλου έχει τρία ανήλικα παιδιά ηλικίας 16, 7,5 και 6,5 ετών, τα οποία -διαπιστωμένα ιατρικώς- αντιμετωπίζουν βαρύτατα ψυχολογικά προβλήματα από την έλλειψη της μητρικής στοργής (μονογονεϊκή οικογένεια). Ένα από τα μικρότερα παιδιά της πρέπει άμεσα να χειρουργηθεί στο κρανίο, γιατί αντιμετωπίζει κίνδυνο ζωής. Οι παιδοψυχολόγοι και οι νευροχειρουργοί θεωρούν απαραίτητη την παρουσία της μάνας στο επώδυνο και μακροχρόνιο στάδιο της ανάρρωσης του μικρού. Όλα τα ανωτέρω διεξοδικά αναπτύχθηκαν στο Πενταμελές Εφετείο Αναστολών της Αθήνας. Ο Εισαγγελέας του Δικαστηρίου, Παναγιώτης Αγγελόπουλος, αφού υπενθύμισε μια κλασσική, από τους Βυζαντινούς  χρόνους, ρήση των ικανοτήτων του άξιου δικαστή, ότι δηλαδή πρέπει να διαθέτει ταχύτητα στην σκέψη και βραδύτητα στον θυμό, με απόλυτη τεκμηρίωση στα νομικά και πραγματικά ζητήματα, εισηγήθηκε την διακοπή εκτέλεσης της ποινής της κόρης – μητέρας, μέχρι να εκδοθεί η τελεσίδικη απόφαση, ακολουθώντας αντίστοιχες προτάσεις των Εισαγγελέων Γεωργίου Γεράκη, Γεωργίας Αδειλίνη και Πάνου Παναγιωτόπουλου.
Η Πρόεδρος του Δικαστηρίου, Αντιγόνη Καραΐσκου και δύο μέλη αποφάσισαν την απόρριψη της αιτήσεως. Οι δύο Εφέτες, Μαρία Μουλιανιτάκη και Ανδρούλα Χριστοδούλου έκριναν ότι η κατηγορουμένη – μάνα πληρούσε τις προϋποθέσεις του νόμου και έπρεπε να είναι δίπλα στον αγώνα ζωής του παιδιού της.
Ο Αριστοφάνης στο έργο του «Σφήκες» υμνεί τους δικαστές του μέτρου, της σύνεσης, της ανθρωπιάς και περιφρονεί σατιρίζοντας τους δικαστές πνευματικά νάρκισσους, της ακραίας αυστηρότητας, της αγνόησης  του ανθρώπινου πόνου, οι οποίοι μόλις συνταξιοδοτηθούν η κοινωνία τους λησμονεί!
Αλήθεια, πόσο επίκαιρος και διαχρονικός ο Αριστοφάνης!! Αλήθεια, πόσο δίκιο έχει ο Δικηγορικός Σύλλογος της Αθήνας και ο Πρόεδρος του Βασίλης Αλεξανδρής, που αποφάσισαν την αποχή των δικηγόρων της Αθήνας από τις συνεδριάσεις των Δικαστηρίων, όπου συμμετέχει η Εφέτης Μαρία Λεπενιώτη!! Ευτυχώς η πλειοψηφία των Ελλήνων Δικαστών αφουγκράζεται από τα βάθη των αιώνων την φωνή του Αριστοτέλη, που σμιλεύει την Δικαιοσύνη με τα «υλικά»  του ορθού λόγου και της μετριοπάθειας.

Δική μας Σημείωση:

Για την ιστορία, η σύνθεση του Δικαστηρίου είχε ως εξής:

Αν. Καραΐσκου, Ολγ. Σχετάκη, Μ. Μουλιανιτάκη, Ανδρ. Χριστοδούλου, Δ. Ζώη

Εξ αυτών οι κκ. Μ. Μουλιανιτάκη και Ανδρούλα Χριστοδούλου μειοψήφησαν για την αποφυλάκιση της Αρετής Τζοχατζοπούλου, υιοθετώντας την εισαγγελική πρόταση του κ. Παναγιώτη Αγγελόπουλου.

Συμπέρασμα: Ο καλός δικαστής πρέπει να διαχειρίζεται την αυστηρότητά του, αποτρέποντας εαυτόν από εμπάθεια και συστημικές αποφάσεις.

πηγή:  http://fimotro.blogspot.gr/2014/09/blog-post_6383.html

Επικίνδυνες αποφάσεις των Εισαγγελέων Προσδιορισμού της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Αθηνών

Υπ'όψιν:

1) Της κ. Εισαγγελέως του Αρείου Πάγου

2) Του κ. Προϊσταμένου Επιθεώρησης Δικαστών και Δικαστηρίων

3) Του κ. Διευθύνοντος την Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών

Εξ αφορμής μίας υπόθεσης παραθέτουμε τις κατωτέρω σκέψεις, που θα αποτελέσουν και περιεχόμενο αιτήσεως για γνωμοδότηση, από την κ. Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, και τον κ. Διευθύνοντα την Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών, και πειθαρχικής αναφοράς σε βάρος των Εισαγγελέων Προσδιορισμού Αθηνών, κ. Αλεξάνδρας Πίσχοινα, και κ. Δήμητρας Πατσουράτη.

Οι παρακάτω, δε, σκέψεις διατυπώνονται χωρίς καμία εμπάθεια, και χωρίς καμία διάθεση νομικής ματαιοδοξίας, παρά μόνον για την προάσπιση των δικαιωμάτων των διαδίκων σε μία ποινική δίκη.

Διάδικος ποινικής δίκης, και δη κατηγορουμένη, αιτήθηκε αντίγραφα της δικογραφίας, που εκκρεμεί στο ακροατήριο του Τριμελούς Πλημ/κείου, και δη ένα έγγραφο (ιατρικό πιστοποιητικό), που προσεκόμισε ο πληρεξούσιος δικηγόρος της, και το οποίο αναγνώστηκε στο Δικαστήριο, το οποίο και ανέβαλε τη δίκη.

Η αίτηση χρεώθηκε στην Εισαγγελέα Πρωτοδικών Αθηνών, κ. Δήμητρα Πατσουράτη, η οποία ήταν αρχικά θετική στην αυτονόητη χορήγηση του εν λόγω εγγράφου, πλην, όμως, λόγω έλλειψης εμπειρίας, στη θέση του Εισαγγελέα Προσδιορισμού, ζήτησε τη γνώμη της Εισαγγελέως Πρωτοδικών Αθηνών, κ. Αλεξάνδρας Πίσχοινα, με την οποία συνυπηρετεί, και η οποία θεωρητικά έχει πολύ μεγαλύτερη εμπειρία στη θέση αυτή.

Η γνώμη της κ. Αλεξάνδρας Πίσχοινα ήταν ότι ο κατηγορούμενος δεν έχει δικαίωμα να λάβει γνώση του εν λόγω εγγράφου (προσκομισθέντος από τον ίδιο ιατρικού πιστοποιητικού, ήδη αναγνωσθέντος σε δημόσια συνεδρίαση δικαστηρίου), παρεκτός εάν επικαλείτο ειδικό λόγο προς τούτο, και προσκόμιζε τα απαραίτητα αποδεικτικά έγγραφα, ότι δηλαδή έπρεπε να χρησιμοποιήσει αυτό σε άλλη δίκη (αστική ή ποινική).

Η κ. Δήμητρα Πατσουράτη αμέσως μετά την ως άνω υπόδειξη της συναδέλφου της, δηλαδή χειραγωγηθείσα νομικά, αποφάνθηκε εγγράφως ότι:

"Απορρίπτεται, καθόσον δεν προκύπτει έννομο συμφέρον της αιτούσης Αθήνα, 22-9-2014".

Σε νεότερη αίτηση, με το ίδιο περίπου περιεχόμενο, στην οποία ο πληρεξούσιος δικηγόρος αιτείτο εξηγήσεις για τον λόγο απόρριψης της νόμιμης, ως άνω, αιτήσεώς του, και δη βάσει ποιας διατάξεως του Κ.Π.Δ. έλαβε χώρα αυτή, η ίδια Εισαγγελέας αποφάνθηκε την επομένη ημέρα ότι:

"Ζητηθεί η δικογραφία Αθήνα, 22-9-2014...Απορρίπτεται, καθόσον δεν προκύπτει η ύπαρξη εννόμου συμφέροντος, η οποία εν προκειμένω απαιτείται, αφού το έγγραφο που ζητείται σε αντίγραφο ουδεμία σχέση έχει με την ποινική κατηγορία Αθήνα, 23-9-2014".

Επί του νομικού θέματος χορήγησης αντιγράφων ποινικής δικογραφίας, λεκτέα τα εξής:

Κατ'άρθρο 147 Κ.Π.Δ., "Αντίγραφα των αποφάσεων, των διατάξεων των πρακτικών, των βουλευμάτων, καθώς και κάθε εγγράφου της ποινικής διαδικασίας δίνονται μετά το τέλος της σε κάθε διάδικο της ποινικής δίκης, ενώ σε οποιονδήποτε άλλον που έχει συμφέρον δίνονται με αίτηση του και με έγκριση του προέδρου του δικαστηρίου ή του πταισματοδίκη. Κατά τη διάρκεια της ανάκρισης εφαρμόζονται οι διατάξεις των άρθρων 101, 104, 107 και 108, σε οποιονδήποτε τρίτο που έχει έννομο συμφέρον είναι δυνατό να δοθούν αντίγραφα με ομόφωνη έγκριση του ανακριτή και του εισαγγελέα".

Σύμφωνα, δε, με το υπ'αριθμ. 1327/2009 Βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών Αθηνών, που εξεδόθη από τους Αθανάσιο Γεωργόπουλο, Θεόδωρο Τζανάκη, και Γεώργιο Παπανδρέου-Εισηγητή, επ'αφορμής της γνωστής σκανδαλώδους υπόθεσης SIEMENS-Ζαγοριανού, ισχύουν τα εξής:

Το άρθρο 6 § 1 εδ. 1 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ν.δ. 53/1974) ορίζει τα ακόλουθα: «Παν πρόσωπον έχε δικαίωμα όπως η υπόθεσίς του δικασθή δικαίως, δημοσία και εντός λογικής προθεσμίας υπό ανεξαρτήτου και αμερόληπτου δικαστηρίου, νομίμως λειτουργούντος, το οποίον θα αποφασίση είτε επί των δικαιωμάτων και υποχρεώσεων του αστικής φύσεως, είτε επί του βάσιμου πάσης εναντίον του κατηγορίας ποινικής φύσεως». Στη διάταξη αυτή θεμελιώνεται το δικαίωμα κάθε προσώπου σε δίκαιη δίκη, που δεν εξαντλείται στην πρόσβαση σε δικαστήριο, αλλά κατοχυρώνει και την από κάθε άποψη οργάνωση μιας διαδικασίας, η οποία ενστερνίζεται τις σύγχρονες προδιαγραφές του κράτους δικαίου και εγγυάται την πλήρη και αποτελεσματική δικαστική προστασία. Η εν λόγω διάταξη -που δυνάμει του άρθρου 28 § 1 Συντ. έχει ισχύ υπέρτερη των κανόνων της κοινής νομοθεσίας- συγκροτεί ένα ευρύ πλέγμα επιμέρους κανόνων που συμπορεύονται με την προστασία του άρθρου 20 § 1 Συντ. Οι δύο διατάξεις βρίσκονται καταφανώς σε στενή διαλεκτική σχέση και αλληλοσυμπληρώνονται (πρβλ. Κ. Μπέη, ΕρμηΣ, 1999, άρθρο 20, αρ. 40 και Εμμ. Ρούκουνα, Διεθνής προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, 1995, σ. 48). Στο κανονιστικό περιεχόμενο του άρθρου 6 § 1 ΕΣΔΑ ανήκει όχι μόνον η πρόσβαση στο δικαστήριο, αλλά και η προβολή των ισχυρισμών των διαδίκων με κάθε πρόσφορο μέσο, και φυσικά η δυνατότητα επίκλησης και προσαγωγής μέσων που αποδεικνύουν τους ισχυρισμούς (πρβλ. J. Frowein - W. Peukert, Europaische Menschenrechtskorrvenrion, EMRK-Kommentar, 1985, Art. 6, Nr. 71 και Κ. Μπέη, ΕρμηΣ, 1999, άρθρο 20, άρ. 17), 'Οπως δέχεται, εξάλλου, παγίως το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, δίκαιη δίκη υπάρχει μόνον όταν η προβλεπόμενη δικαστική προστασία είναι αποτελεσματική. Όταν δηλαδή δεν προβάλλουν νομικά ή πραγματικά εμπόδια που δυσχεραίνουν την πρόσβαση σε δικαστήριο και την ακρόαση από αυτό. Το Δικαστήριο δεν παραλείπει μάλιστα να τονίσει ότι το σχετικό δικαίωμα έχει εξέχουσα θέση σε μία δημοκρατική κοινωνία και συνδέεται άρρηκτα με την αρχή της νομιμότητας, (πρβλ σχετικά Ευ. Κρουσταλάκη, Το δικαίωμα σε «χρηστή δίκη» κατά το άρθρο 6 § 1 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, Δ 13 (1982). 624, Χ. Χρυσανθάκη, Ο ελληνικός μηχανισμός παροχής δικαστικής προστασίας υπό το φως της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, Δ 22 (1991). 815-816, Εμμ Ρούκουνα, ό.π., σ. 156-157, 160-161, Π.-Μ. Ευστρατίου, Το δικαίωμα δικαστικής προστασίας σε διοικητικές διαδικασίες και το άρθρο 6 § 1 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, 1996, σ. 70, 185-186. Βλ. και ΕΔΔΑ Υπόθεση Nerath κατά Ελλάδας, Αποφ. Της 18.12.08, ΠοινΔικ 305). Τα κράτη υπέχουν υποχρέωση να εξασφαλίζουν αποτελεσματική δικαστική προστασία όχι μόνο με την πρόβλεψη δικονομικών δυνατοτήτων αλλά και με την αποτελεσματική λειτουργία στην πράξη των προβλεπομένων εγγυήσεων (πρβλ. Σπ. Καραλή, Το άρθρο 6 της Ευρωπαϊκής Συμβάσεως των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και η ακυρωτική δικαιοδοσία του Συμβουλίου της Επικρατείας, ΕΔΔΔ 40 (1996). 481 και Π.-Μ. Ευστρατίου, ό.π., σ. 70-71, 185-186). Κατά συνέπεια, οφείλουν να αίρουν με θετικές ενέργειες τα νομικά και πραγματικά εμπόδια που παρακωλύουν ενδεχομένως την παροχή πλήρους και αποτελεσματικής δικαστικής προστασίας [(πρβλ. Ευ. Κρουσταλάκη, Το δικαίωμα προσφυγής στη Δικαιοσύνη (δικαίωμα για χρηστή δίκη)] κατά το άρθρο 6 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, ΕλλΔνη 27 (1986). 614 και Ηλ. Καστανά – Γ. Κτιστάκι, της νομολογίας τον Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, 2000, σ. 77).

Από τις σκέψεις που προηγήθηκαν προκύπτει ότι τα δικαστήρια πρέπει να ερμηνεύουν τις ισχύουσες διατάξεις κατά τρόπο που όχι μόνο δεν παρακωλύει, αλλά αντίθετα προωθεί την παροχή πλήρους και αποτελεσματικής δικαστικής προστασίας. Δεν επιτρέπεται λοιπόν η ερμηνεία κανόνων κατά τρόπο που παρεμποδίζει την αποτελεσματική άσκηση του δικαιώματος. Γι' αυτό ακριβώς πρέπει να διευκολύνεται κάθε διάδικος και ο κατηγορούμενος στην ανεύρεση του αποδεικτικού υλικού που κρίνει αναγκαίο για την απόδειξη των ισχυρισμών του.

Περαιτέρω, σύμφωνα με το άρθρο 6 § 2 της ΕΣΔΑ: «Παν πρόσωπον κατηγορούμενον επί αδικήματι τεκμαίρεται ότι είναι αθώον μέχρι της νομίμου αποδείξεως της ενοχής του». Σύμφωνα με το άρθρο 6 § 3 α, β της ΕΣΔΑ: «3. Ειδικότερον, πας κατηγορούμενος έχει δικαίωμα: .. α) όπως πληροφορηθή, εν τη βραχυτέρα προθεσμία εις γλώσσαν την οποίαν εννοεί και εν λεπτομέρεια την φύσιν και τον λόγον της εναντίον του κατηγορίας, β) όπως διαθέτη τον χρόνον και τας αναγκαίας ευκολίας προς προετοιμασίαν της υπερασπίσεώς του». Σύμφωνα με την νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, το προνόμιο της μη αυτοενοχοποίησης και το δικαίωμα σιωπής αποτελούν γενικά αναγνωρισμένες διεθνείς εγγυήσεις, που ανήκουν στον πυρήνα μιας δίκαιης διαδικασίας. Ο σκοπός τους είναι να προστατεύουν τον κατηγορούμενο από τον ανεπίτρεπτο καταναγκασμό εκ μέρους των αρχών, εξασφαλίζοντας έτσι τους σκοπούς του άρθρου 6. Το δικαίωμα της μη αυτοενοχοποίησης πρωτίστως αφορά το σεβασμό της βούλησης ενός κατηγορουμένου προσώπου και προϋποθέτει ότι η κατηγορούσα αρχή αποσκοπεί να αποδείξει την ενοχή του κατηγορουμένου χωρίς να προσφεύγει σε αποδείξεις που αποκτήθηκαν με μεθόδους που χρησιμοποιούν απειλή ή καταπίεση να καμφθεί η βούληση του κατηγορουμένου. Το ΕΔΔΑ προσθέτει ότι εξετάζοντας αν μια διαδικασία έχει εξαλείψει την ουσία του προνομίου μη αυτοενεχοποίσης, αυτό θα εξετάσει τη φύση και το βαθμό του καταναγκασμού, την ύπαρξη σχετικών εγγυήσεων στις διαδικασίες, και τον τρόπο χρήσης των στοιχείων που αποκτήθηκαν με αυτό τον τρόπο, Το πεδίο εφαρμογής του δικαιώματος σιωπής δεν περιορίζεται στις περιπτώσεις άσκησης πίεσης για να καμφθεί η βούληση του κατηγορουμένου. Το δικαίωμα αυτό προστατεύει την ελευθερία επιλογής που έχει ένα ύποπτο πρόσωπο να επιλέξει αν θα μιλήσει ή όχι. Αυτή η ελευθερία επιλογής ουσιαστικά υπονομεύεται στις περιπτώσεις που οι αρχές χρησιμοποιούν κάποιο τέχνασμα για να αποσπάσουν από τον ύποπτο συγκεκριμένη συμπεριφορά και να την χρησιμοποιήσουν στη συνέχεια ως απόδειξη στη δίκη (βλ. απόφαση Allan κατά Ηνωμένου Βασιλείου, απόφαση της 5.11.2002).

Σημειώνεται ότι κατά τη νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (European Court of Human Rights), η ΕΣΔΑ συνιστά εφαρμοστέο δικανικό κανόνα που υπερισχύει του εσωτερικού δίκαιου (άρθρο 28 § 1 ελληνικού Συντ.) (βλ. Υπόθεση Perlala κατά Ελλάδος της 22.2.2007 (Αριθ. Προσφυγής 17721/04). Συνεπώς, θα πρέπει οι διατάξεις των κοινών νόμων, ανάμεσα στους οποίους περιλαμβάνονται και οι διατάξεις της ποινικής δικονομίας να ερμηνεύονται κατά τρόπο σύμφωνο με την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και κατά συνέπεια οι διατάξεις των κοινών ποινικοδικονομικών διατάξεων δεν μπορούν να ματαιώσουν την εφαρμογή των κανόνων αυξημένης τυπικής ισχύος, όπως οι διατάξεις της ΕΣΔΑ (βλ. Κ. Χρυσόγονο στο Τόμο της Εθνικής Σχολής Δικαστών με τίτλο «Η επίδραση της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου στην ερμηνεία και εφαρμογή του Ελληνικού Δικαίου, στις σ. 31 και επ., όπου άρθρο του Κ. Χρυσόγονου βλ. επίσης Κ. Χρυσόγονο, Ατομικά, Κοινωνικά Δικαιωματα, εκδ. 2002 σ. 426).

Περαιτέρω, κατά τη νομολογία του ΕΔΔΑ, στην έννοια της «αναγκαίας ευκολίας προς προετοιμασίαν» της υπερασπίσεως, περιλαμβάνεται και το δικαίωμα πρόσβασης στη δικογραφία, που έχει σχηματισθεί σε βάρος του κατηγορουμένου (Bonzi κατά Ελβετίας, προσφυγή αρ. 7854/77, Guy Jespers κατά Βελγίου, προσφυγή αρ. 8404/ 78). Περαιτέρω δε το ΕΔΔΑ έχει κρίνει ότι «Οι διαδικασίες θα πρέπει να διεξάγονται κατ' αντιδικία και θα πρέπει πάντα να εξασφαλίζεται «η ισότητα των όπλων» ανάμεσα στα μέρη, την κατηγορούσα αρχή και τον κατηγορούμενο. Η ισότητα των όπλων δεν εξασφαλίζεται όταν ο συνήγορος δεν έχει πρόσβαση σε εκείνα τα έγγραφα της ανάκρισης τα οποία είναι ουσιώδη, ώστε να ανατρέψουν την νομιμότητα της κράτησης ... Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ECHR) αναγνωρίζει την ανάγκη να διεξαχθεί η ανάκριση αποτελεσματικά, το οποίο εφαρμόζεται και στο κομμάτι συλλογής πληροφοριών κατά την διάρκεια αυτής, κατά τέτοιο τρόπο ώστε να μην παραποιούνται τα στοιχεία και να υποβιβάζεται το έργο της δικαιοσύνης. Παρόλα αυτά, αυτός ο νόμιμος σκοπός δεν μπορεί να θέτει ένα ουσιώδη περιορισμό στο δικαίωμα της υπεράσπισης» (απόφαση Lietzow κατά Γερμανίας). Με άλλα λόγια, η ισότητα των όπλων υποχρεώνει τις εισαγγελικές και ανακριτικές αρχές να θέτουν στην διάθεση του κατηγορουμένου όποια απόδειξη έχουν στην διάθεσή τους. Ο κατηγορούμενος έχει το δικαίωμα να έχει στη διάθεσή του για τον σκοπό της απαλλαγής του ή για τη μείωση της ποινής, όλα τα σχετικά στοιχεία τα οποία συγκεντρώθηκαν από τις αρμόδιες αρχές (βλ. Jespers ν Belgium (1981) 27 DR 61, Edwards ν United Kingdom (1992) 15 EHRR 417, Bendenoun ν France (1994) 18 EHKR 54, Kaufmann ν Belgium (1986) 50 DR 98, Jasper v. United Kingdom (16.2.2000), Σκέψη 51, Rowe and Davis v. United Kingdom (16.2.2000), Σκέψη 60, Fitt v. United Kingdom (16.2.2000), Σκέψη 44, Dowsett v. United Kingdom (24.6.2003), Σκέψη 41, UL, GMR and AKP v. Orated Kingdom (19.9.2000), Σκέψη 112, PG and JH v. United Kingdom (25.09.2001), Σκέψη 67. βλ. επίσης Kriangsak Kittichaisaree, International Criminal law, edn 2001 σ. 292, όπου περαιτέρω παραπομπές, βλ. Α.Η. Robertson and J. G. Merrills, Human Rights in Europe,edn 1996, ρ 110, 111, βλ. επίσης John Wadham and Helen Mountfield, Human Rights Act, edn 1999 p. 86, 87, βλ. επίσης ECHR 13.7.1995, Καμπάνης ΕΕΕυρΑ 1996387).

Σημειώνεται επίσης εδώ ότι το δικαίωμα του κατηγορουμένου να έχει την αναγκαία ευκολία προς προετοιμασία να λάβει γνώση όλων ανεξαιρέτως των εγγράφων που βρίσκονται στο φάκελο της δικογραφίας προκύπτει και από άλλα διεθνή κείμενα. Ειδικότερα στο άρθρο 67 του Καταστατικού του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου (Statute of the International Criminal Court), ορίζεται ότι ο εισαγγελέας έχει την υποχρέωση να αποκαλύψει στην υπεράσπιση τις αποδείξεις που έχει στην κατοχή ή στον έλεγχό του, που επιδρούν στην ενοχή η στη μείωση της ποινής η εκείνα που προσβάλλουν την αξιοπιστία της εισαγγελικής απόδειξης [βλ. επίσης το άρθρο 21 Καταστατικού του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου της πρώην Γιουγκοσλαβίας (ICCY) βλ. και άρθρο 14 § 2β του Διεθνούς Συμφώνου για τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα, το οποίο κυρώθηκε με το ν. 2462/1997 και συνπεώς κατέστη εσωτερικό δίκαιο και έχει ισχύ κατ’ άρθρο 28 § 1 του Συντάγματος υπέρτερη του κοινού νόμου).

Σύμφωνα με την διάταξη 101 του ελληνικού ΚΠΔ, θεμελιώδες δικαίωμα του κατηγορουμένου αποτελεί η γνώση του κατηγορητηρίου και των εγγράφων της σχηματισθείσας ποινικής δικογραφίας εις βάρος του. Κατά την ως άνω διάταξη του άρθρ. 101 § 1 ΚΠΔ, στον κατηγορούμενο, όταν μετά από κλήτευση προσέλθει ή προσαχθεί για απολογία ενώπιον του Ανακριτή, ανακοινώνει αυτός το περιεχόμενο των εγγράφων της ανακρίσεως. Συγχωρείται επίσης στον κατηγορούμενο να λάβει γνώση αυτοπροσώπως ή δια του συνηγόρου του των εγγράφων της ανακρίσεως και χορηγούνται σ’ αυτόν, με δικές του δαπάνες και κατόπιν αιτήσεώς του που εγχειρίζεται στον Ανακριτή αντίγραφα των εγγράφων αυτών. Η διάταξη αυτή καθώς και οι διατάξεις των άρθρων 97, 100, 102, 103 του ιδίου Κώδικα, περιέχουν τους κατοχυρωτικούς των δικαιωμάτων των κατηγορουμένων κανόνας δικαίου και αποσκοπούν στην διασφάλιση του δικαιώματος υπερασπίσεώς τους και της παροχής ευχέρειας αντικρούσεώς των σε βάρος τους κατηγοριών. Η διασφάλιση αυτή επιτυγχάνεται πληρέστερα δια της ανακοινώσεως από τον ανακρίνοντα στον προσερχόμενο ή προσαγόμενο ενώπιόν του για απολογία κατηγορούμενο όλων ανεξαιρέτως των εγγράφων της δικογραφίας, και ακόμη με την αυτοπρόσωπη από τον ίδιο ή δια του συνηγόρου του γνώση των εγγράφων αυτών, όπως επίσης και με τη λήψη ανεξαρτήτως των εγγράφων που μέχρι την στιγμή εκείνη ευρίσκονται στην δικογραφία, συμπεριλαμβανομένων βεβαίως και των απολογιών των συγκατηγορουμένων του. Τα ανωτέρω τρία διαδοχικά δικονομικά δικαιώματα του κατηγορουμένου, τα οποία αναφέρονται ρητώς στην προαναφερθείσα διάταξη της § 1 του άρθρου 101 ΚΠΔ, επιδιώκουν τον ίδιο σκοπό και κατά λογική ακολουθία πρέπει όλα να προηγούνται χρονικώς της λήψεως της απολογίας του κατηγορουμένου από τον Ανακριτή, διότι μόνο αν ο κατηγορούμενος έχει πλήρη γνώση της κατ’'αυτού κατηγορίας θα μπορέσει αποτελεσματικώτερα να αποκρούσει τα εναντίον του υπάρχοντα αποδεικτικά στοιχεία. Η λήψη αντιγράφων μάλιστα είναι σε πολλές περιπτώσεις απολύτως απαραίτητη για την προετοιμασία της απολογίας του κατηγορουμένου, ιδίως όταν αυτά λόγω του αριθμού και του περιεχομένου τους απαιτούν ιδιαίτερη μελέτη και προσοχή. Την αναγκαιότητα αυτή έχει υπόψη της η διάταξη και γι' αυτό ορίζει ότι τα προαναφερθέντα δικαιώματα έχει ο κατηγορούμενος «μόλις μετά την κλήτευσή του εμφανισθεί ή οδηγηθεί ο κατηγορούμενος για να απολογηθεί ...» και όχι όταν απολογηθεί (βλ. ΑΠ 375/ 1964 ΠοινΧρον ΙΕ σ. 34, ΓνωμΕισαγΕφΑθ 3/68 ΠοινΧρ ΙΗ΄ 634, ΓνωμΕισαγΕφΛαρίσης 1/1980 ΠοινΧρον Α΄ 90, Κ. Σιφναίου ΠανδΠοινΔικον Τομ. Α σ. 198, Χρ. Μπάκα, Το δικαίωμα ακροάσεως του κατηγορουμένου στην ποινική δίκη, ΠοινΧρ ΛΖ΄ 485, βλ. ΕφΘρ 36/1988 ΠοινΧρ ΛΗ΄ 423). Με τον τρόπο αυτό η εν λόγω διάταξη καθιερώνει τη γνώση της δικογραφίας από τον κατηγορούμενο πριν από την απολογία του ως ουσιώδη προϋπόθεση του δικαιώματος ακροάσεως (βλ. και Ανδρουλάκη, Θεμελιώδους εύνοιας σ. 63 και 88) και διευρύνει μάλιστα τα δικαιώματα του κατηγορουμένου σε σχέση με τον γαλλικό νόμο της 8.12.1987, που απετέλεσε και την πηγή της εμπνεύσεώς της διότι επιτρέπει και στον ίδιο τον κατηγορούμενο να λαμβάνει γνώση αυτοπροσώπως των εγγράφων της δικογραφίας, ενώ ο γαλλικός νόμος χορηγεί το δικαίωμα αυτό μόνο στον συνήγορό του. Ενδεικτικό εξάλλου της σοβαρότητας και της σημασίας την οποία αποδίδει η δικονομία στα δικαιώματα αυτά του κατηγορουμένου είναι και το γεγονός ότι η τήρηση αυτών τάσσεται επί ποινή απολύτου ακυρότητας της προδικασίας κατ’ άρθρ. 171 εδ. δ του ΚΠΔ (βλ. ΑΠ 302/1984, 443/1984 ΠοινΧρον ΛΔ΄ 814, 861, ΑΠ 809/2008 Δημοσίευση ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ). Εξάλλου, αφού ο νόμος μιλάει για έγγραφα γενικώς και αδιακρίτως χωρίς να κάνει καμία εξαίρεση περιλαμβάνει και τις απολογίες των κατηγορουμένων, καθώς και τα δικόγραφα των εφέσεων διότι και αυτά αποτελούν στοιχεία της δικογραφίας (βλ. ΕφΘρ 36/1988 ό.π., Α. Κονταξή, ΕρμΚΠολΔ, εκδ. 2006 στο άρθρο 101 σ. 869, 870 όπου περαιτέρω παραπομπές, ΑΠ 41/1981 ΝοΒ 1981. 1383). Επισημαίνεται επίσης ότι, σύμφωνα με τα οριζόμενα στις διατάξεις των άρθρων 270 και 271 του ΚΠΔ, αναγκαίος όρος για την περάτωση της κυρίας ανάκρισης είναι η απολογία του κατηγορουμένου, όπερ σημαίνει ότι στις προαναφερόμενες διατάξεις θεσμοθετείται υποχρέωση του κατηγορουμένου, όπως εμφανισθεί ενώπιον του ανακριτή και απολογηθεί. Ωστόσο, υπογραμμίζεται ότι η άλλη όψη της υποχρέωσης του κατηγορουμένου να απολογηθεί αντιστοιχεί στο δικαίωμά του να απολογηθεί και να αποκρούσει την κατηγορία, με άμεσο συνεπακόλουθο η απολογία του κατηγορουμένου να μην αποτελεί, απλώς και μόνον υποχρέωση αλλά και δικαίωμα αυτού. Εξάλλου η εν λόγω θέση ενισχύεται και από το ότι η απολογία του κατηγορουμένου αποτελεί αποδεικτικό μέσο, που μπορεί, αναλόγως με το περιεχόμενό της, να χρησιμοποιηθεί τόσον υπέρ όσον και εναντίον του, όπερ αποκτά ιδιαίτερη αξία στο πλαίσιο της απολογίας του κατηγορουμένου στην κυρία ανάκριση, όπου αυτή θα συνεκτιμηθεί και για την τυχόν επιβολή της προσωρινής κράτησης ή άλλου μέτρου δικονομικού καταναγκασμού.

Περαιτέρω, σύμφωνα με τη διάταξη του άρθρου 241 του ΚΠΔ, η ανάκριση γίνεται πάντοτε εγγράφως και χωρίς δημοσιότητα, διενεργείται με την παρουσία δικαστικού γραμματέα η δεύτερου ανακριτικού υπαλλήλου ή αν δεν υπάρχουν αυτοί με παρουσία δύο μαρτύρων που έχουν τις προϋποθέσεις του άρθρου 150 του ΚΠΔ. Αν δεν είναι δυνατόν να βρεθούν τέτοιοι μάρτυρες, όποιος διενεργεί την ανάκριση είναι υποχρεωμένος να την ολοκληρώσει και μόνος του. Για κάθε ανακριτική πράξη συντάσσεται έκθεση σύμφωνα με τους νόμιμους τύπους. Με τη διάταξη αυτή καθιερώνεται η αρχή της μυστικότητας της ανακρίσεως, η οποία δικαιολογείται και από την προστασία της τιμής και υπολήψεως των κατηγορουμένων και από την ανάγκη διαλεύκανσης των εγκλημάτων. Σκοπός της ελλείψεως δημοσιότητας είναι και η απρόσκοπτη και αποτελεσματική ευχέρεια των ανακριτικών οργάνων στη συλλογή των στοιχείων που αναφέρονται στην εξακρίβωση του εγκλήματος και τη σχέση του κατηγορουμένου με αυτό, η προστασία του τελευταίου, ενόψει του τεκμηρίου αθωότητος αλλά και παντός εμπλεκόμενου στην υπόθεση (Αθ. Κονταξή ό.π. υπό άρθρο 241 σ. 1522). Η μη τήρηση της διατάξεως αυτής για τη μυστικότητα της προδικασίας δεν θεωρείται ότι επισύρει δικονομική κύρωση, δηλαδή, είτε απόλυτη είτε σχετική ακυρότητα, εκτός αν κατά το άρθρο 171 § 1 του ΚΠΔ εμποδίζει την υπεράσπιση του κατηγορουμένου και την άσκηση των δικαιωμάτων που του παρέχονται και στις περιπτώσεις και με τις διατυπώσεις που επιβάλλει ο νόμος (ΑΠ 809/2008 δημοσιευμένη στην Τράπεζα Νομικών Πληροφοριών «ΝΟΜΟΣ», Αθ. Κονταξή ό.π. υπό άρθρο 241 σ. 1522-1523). Η αρχή της μυστικότητας όμως κάμπτεται και δεν ισχύει φυσικά έναντι του κατηγορουμένου, ο οποίος κατά τα άρθρα 97, 101, 104 και 105 του ΚΠΔ, μπορεί να παρίσταται σε διαδικαστικές πράξεις και να λαμβάνει αντίγραφα των εκθέσεων των ανακριτικών πράξεων (Μαργαρίτης «ΕρμΚΠΔ» υπό άρθρο 241, αρ. 3, Στ. Αλεξιάδης «Η Ανακριτική σ. 95). Δηλαδή, η μυστικότητα της ανάκρισης βρίσκει το απαράβατο όριό της εκεί που αρχίζει να προσβάλει τα θεμελιώδη δικαιώματα του κατηγορουμένου. Για τον κατηγορούμενο η ανάκριση οφείλει να είναι, κατά τη στιγμή τουλάχιστον που καλείται σε απολογία, απαρεγκλίτως φανερή, διότι, άλλως, αν δηλαδή, αυτός αγνοεί τα τυχόν σε βάρος του υπάρχοντα στοιχεία και την εν γένει εξέλιξη της προδικασίας υποβιβάζεται από υποκείμενο σε αντικείμενο της ποινικής δίκης (Ανδρουλάκης, «Θεμελιώδεις έννοιες της ποινικής δίκης» σ. 133) και εφόσον η μυστικότητα της ανάκρισης υποχωρεί, τουλάχιστον όσον αφορά στους διαδίκους (κατηγορούμενο, πολιτικώς ενάγοντα και αστικώς υπεύθυνο), εύστοχα γίνεται λόγος για δημοσιότητα των μερών ή εσωτερική δημοσιότητα (Καρράς, «Ποινικό Δικονομικό Δίκαιο» σ. 367). Δηλαδή, η υποχρέωση της τηρήσεως της μυστικότητας της ανακρίσεως νοείται ότι αφορά μόνον στην γνωστοποίηση σε τρίτους των εγγράφων και στοιχείων της δικογραφίας...Ο ανακριτής υποχρεούται μόλις ο κατηγορούμενος κληθεί προς απολογία να του παραδώσει όλα τα έγγραφα που βρίσκονται στην δικογραφία και δεν έχει την διακριτική ευχέρεια να αρνηθεί η να αποκρύψει κάποια από αυτά κρίνοντας ότι αυτά δεν έχουν σχέση με την κατηγορία. Η διάταξη του άρθρου 101 § 1 πρέπει να ερμηνεύεται, κατά τα εκτεθέντα παραπάνω, σύμφωνα με το άρθρο 6 της ΕΣΔΑ, αλλά και με το άρθρο 20 § 1 του ισχύοντος Συντάγματος, τα οποία υπερτερούν της παραπάνω δικονομικής διατάξεως. Προϋπόθεση για να είναι αποτελεσματική η ακρόαση είναι ο φορέας του δικαιώματος ακρόασης να έχει λάβει προηγουμένως γνώση όλων ανεξαιρέτως των σχετικών με την υπόθεση στοιχείων, επί των οποίων καλείται να απαντήσει και να πάρει θέση. Κατά συνέπεια το δικαίωμα του εξεταζόμενου στην ανακοίνωση του συνόλου των εγγράφων και των στοιχείων του φακέλου αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση για την ουσιαστική άσκηση του δικαιώματος ακρόασης σύμφωνα με το άρθρο 20 § 1 Σ. και για τον λόγο αυτό περιβάλλεται – και αυτό – με συνταγματική χροιά. Αυτό σημαίνει, ότι δεν είναι δυνατόν (και δεν επιτρέπεται) να περιοριστεί το επιμέρους αυτό δικαίωμα από διατάξεις του κοινού δικονομικού νόμου, όπως αυτές του ΚΠΔ. Το δικαίωμα γνώσης της δικογραφίας από τον κατηγορούμενο και την υπεράσπιση συνδέεται κατά κανόνα με την κορυφαία στιγμή άσκησης της υπεράσπισής του, την απολογία του, η οποία αποτελεί και τον πυρήνα του δικαιώματος ακρόασής του. Όχι μόνο η γνώση του περιεχομένου της δικογραφίας αλλά και η λήψη αντιγράφων πρέπει πάντοτε να προηγούνται «χρονικά της λήψης της απολογίας, αφού άλλωστε κατατείνουν ακριβώς στην προετοιμασία αυτής της ανακριτικής πράξης. Μόνο άλλωστε όταν είναι πλήρης η γνώση της κατηγορίας από τον κατηγορούμενο και την υπεράσπισή του είναι δυνατό να υπάρξει αποτελεσματική αντίκρουσή της, ενώ η λήψη αντιγράφων, εξ ορισμού χρήσιμη, γίνεται ζωτικής σημασίας για την άσκηση της υπεράσπισης ιδίως στις περιπτώσεις όπου ο όγκος και το περιεχόμενο των εγγράφων στοιχείων της δικογραφίας απαιτούν ιδιαίτερη μελέτη και προσοχή (βλ. Α. Κονταξή, Ερμ ΚΠοινΔικ έκδοση 2006, στο άρθρο 101 σ. 869). Σημειωτέον ότι δεν τίθεται ζήτημα παραβίασης της αρχής της μυστικότητας της ανακρίσεως, σύμφωνα με όσα διαλαμβάνονται στη μείζονα σκέψη, καθώς τα έγγραφα αυτά αποτελούν μέρος της σχηματισθείσας εις βάρος του κατηγορουμένου δικογραφίας, η χορήγηση, δε, αυτών γίνεται προς τον ίδιο τον κατηγορούμενο και όχι σε τρίτους. Το υπερασπιστικό δε δικαίωμα του κατηγορουμένου να λάβει γνώση όλων ανεξαιρέτως των στοιχείων της δικογραφίας, όπως αυτό ερμηνεύθηκε κατά τα εκτιθέμενα ειδικότερα παραπάνω, υπερτερεί των διατάξεων των προσωπικών δεδομένων άλλων κατηγορουμένων εμπλεκομένων στην υπόθεση...

Ακόμη και σύμφωνα με την παρ. 3 του άρθρου 101 Κ.Π.Δ., όπως προστέθηκε με το απαράδεκτο άρθρο 12 του ν. 4236/2014 (Α΄ 33/11.2.2014), " Κατά παρέκκλιση από τις παραγράφους 1 και 2, εφόσον δεν θίγεται το δικαίωμα σε δίκαιη δίκη, οι αρμόδιες αρχές, κατά την ανάκριση, προανάκριση ή προκαταρκτική εξέταση, δεν επιτρέπουν την πρόσβαση σε τμήμα του υλικού, αν αυτή ενδέχεται να θέσει σε σοβαρό κίνδυνο τη ζωή ή τα θεμελιώδη δικαιώματα άλλου προσώπου ή αν τέτοια άρνηση είναι απολύτως απαραίτητη για την προστασία σημαντικού δημοσίου συμφέροντος, όπως στις περιπτώσεις κατά τις οποίες η πρόσβαση θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο τη διεξαγωγή έρευνας ή να βλάψει σοβαρά την εθνική ασφάλεια", δηλ. η άρνηση πρόσβασης σε τμήμα του υλικού της δικογραφίας περιορίζεται ΜΟΝΟ κατά τη διάρκεια της ανάκρισης, προανάκρισης και προκαταρκτικής εξέτασης, και μόνο για συγκεκριμένους λόγους.

Τονίζεται ότι η κ. Αλεξάνδρα Πίσχοινα είναι αυτή που και άλλη φορά έχει αρνηθεί την πρόσβαση σε τμήμα του υλικού δικογραφίας, που εκκρεμεί στο Δικαστήριο, αποφαινόμενη παράνομα ότι τάχα οι διάδικοι έχουν πρόσβαση μόνο στα αναγνωστέα έγγραφα της δικογραφίας, που είναι θεμελιωτικά της κατηγορίας, και όχι εν γένει στη δικογραφία. Η εν λόγω άρνησή της έλαβε χώρα σε βάρος της πολιτικώς εναγούσης, σε υπόθεση με κατηγορούμενο γνωστό πράκτορα της Ε.Υ.Π., που κατηγορείται για σοβαρά ποινικά αδικήματα.

Υπογραμμίζεται ότι η κ. Δήμητρα Πατσουράτη είναι σύζυγος του γνωστού από την υπόθεση Siemens Πρωτοδίκη, Νικόλαου Ζαγοριανού, εξαιτίας παράνομης ενέργειας του οποίου εξεδόθη το παραπάνω υπ'αριθμ. 1327/2009 Βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών Αθηνών, που τον άφησε έκθετο στη νομική και δικαστική κοινότητα.

Συνοψίζοντας,

Η άρνηση της κ. Δήμητρας Πατσουράτη, εμπνευσμένη από την πάγια επιλεκτική τακτική της κ. Αλεξάνδρας Πίσχοινα, να χορηγήσει αντίγραφο του παραπάνω εγγράφου της δικογραφίας (προσκομισθέντος από την κατηγορουμένη ιατρικού πιστοποιητικού) είναι μη σύννομη, και βαρύτατα πειθαρχικά ελεγκτέα, διότι:

1) Ο κατηγορούμενος έχει πρόσβαση σε όλα τα έγγραφα της δικογραφίας, κατά το στάδιο που η υπόθεση εκκρεμεί στο ακροατήριο, χωρίς καμία εξαίρεση, πλην του αντιγράφου ποινικού μητρώου, των κλήσεων, και κατά κάποιους (παράνομα και πάλι) των εκθέσεων εφέσεων,

2) Ο κατηγορούμενος δεν υποχρεούται να επικαλεστεί, και να αποδείξει, ειδικό έννομο συμφέρον, διότι έχει αυτονόητα πρόσβαση σε όλα τα έγγραφα της δικογραφίας,

3) Το εν λόγω αιτηθέν έγγραφο αναγνώστηκε σε δημόσια συνεδρίαση δικαστηρίου, και συνεπώς είναι αναγνωστέο έγγραφο, θεμελιωτικό λόγου αναβολής της δίκης,

4) Σε περίπτωση που ίσχυαν όσα αποφάνθηκε η ως άνω Εισαγγελική Λειτουργός, ο εκάστοτε Γραμματέας της Εισαγγελίας θα έπρεπε να μην χορηγεί αντίγραφα της δικογραφίας στους διαδίκους, πριν αποφανθεί εγγράφως ο κ. Εισαγγελέας (πράγμα που δεν συμβαίνει στην Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών), και μάλιστα, σε κάθε δικογραφία, θα έπρεπε να διαχωριστούν ποια είναι τα έγγραφα, στα οποία έχουν πρόσβαση οι διάδικοι, (με την έννοια ότι έχουν σχέση με την ποινική κατηγορία), και ποια είναι εκείνα, στα οποία δεν έχουν πρόσβαση, και θα πρέπει να επικαλεστούν, και να αποδείξουν ειδικό έννομο συμφέρον.

Συνεπώς, αντί η εν λόγω Εισαγγελική Λειτουργός να αποφαίνεται παράνομα, ωσαύτως, ώστε να καλύψει την εκτρωματικά παράνομη τακτική της κ. Αλεξάνδρας Πίσχοινα, θα ήταν φρονιμότερο, έχουσα κι εκ του νόμου ευθύνη, να ελέγξει για ποιον λόγο οι Φάκελοι με τα Ποινικά Μητρώα των κατηγορουμένων είναι παραβιασμένοι, και σε κοινή θέα από τους Διαδίκους, Γραμματείς, Εισαγγελείς, και Δικαστές, προ της απόφανσης περί ενοχής, δηλαδή κατά παράβαση των διατάξεων του Κ.Π.Δ. και του Κράτους Δικαίου.

Η παρούσα τίθεται υπ'όψιν του Νέου Διευθύνοντος την Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών, κ. Ηλία Ζαγοραίου, που έχει υπηρετήσει στη θέση του Εισαγγελέα Προσδιορισμού (και ουδέποτε εκτέθηκε κατ'αυτόν τον τρόπο), και του Τμήματος Επιθεώρησης Δικαστών και Δικαστηρίων, με την ευχή, όπως ληφθούν αποτελεσματικά μέτρα, για την αποτροπή επικίνδυνων για τη Δικαιοσύνη Τακτικών μεμονωμένων εισαγγελικών λειτουργών, που λειτουργούν ως κράτος εν κράτει, και παραβιάζουν καθημερινά την αρχή: "Ο Δικαστής πρέπει να έχει ταχύτητα στη σκέψη και βραδύτητα στο θυμό".

 

Στο κέντρο εικονίζεται η Εισαγγελέας Πρωτοδικών Αθηνών, κ. Αλεξάνδρα Πίσχοινα

Μετά Τιμής,

Θ.Υ.Π.

Ασ-ταίρι (Τικ-τακ)

Καθώς άρχισα να βλέπω
ψηλάφισα αθόρυβα

στον αέρα η αφή
κουλουριάζεται απ'τον θόρυβο

φοβάμαι αυτά τα βήματα στα σύννεφα
μήπως μείνουν μόνα τους και πέσω

τότε χωρίς βροχή, χωρίς αστραπή
χωρίς θόρυβο, χωρίς εσένα

στον αέρα η αγάπη
εναγκαλίζεται

τα σύννεφα περπατάνε με έπαρση
σηκώνουν τη σημαία της αστραπής
και βροντοφωνάζουν το καρδιοχτύπι

σαν ακούσεις αυτό τον θόρυβο
κράτα αλεξικέραυνο
εκεί, δεν επιτρέπονται οι συγκινήσεις

σαν βραχείς σ'αυτή τη βόλτα
κοίτα στον ουρανό μήπως δεις το δικό σου αστέρι
θα εμφανιστεί, αργά ή γρήγορα

τα σύννεφα προξενεύουν και ταίρι
όταν μένουν μόνα κι'αυτά
και η στιγμή σαν νυστέρι

καθώς από εντός μου πετάχτηκε η καρδιά
όταν προκάλεσα τον θόρυβο

Νέοι Προϊστάμενοι των Δικαστηρίων-Όλα τα ονόματα

 

Στην Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών νέος διευθύνων αναδείχθηκε ο Εισαγγελέας Πρωτοδικών Αθηνών, κ. Ηλίας Ζαγοραίος.

Στο Πρωτοδικείο Αθηνών νέος διευθύνων αναδείχθηκε ο Πρόεδρος Πρωτοδικών Αθηνών, κ. Σπύρος Γεωργουλέας. Τακτικά μέλη του Τριμελούς Συμβουλίου Διοίκησης εξελέγησαν ο Πρωτοδίκης Αθηνών, κ. Ευάγγελος Χατζίκος και ο Πρωτοδίκης Αθηνών, κ. Ευάγγελος Στασινόπουλος, και ως αναπληρωματικά μέλη αυτών η Πρωτοδίκης Αθηνών, κ. Δέσποινα Ιωσηφίδου και ο Πρωτοδίκης Αθηνών, κ. Ηλίας Κανελλόπουλος.

Στην Εισαγγελία Εφετών Αθηνών νέος διευθύνων αναδείχθηκε ο Εισαγγελέας Εφετών Αθηνών, κ. Παναγιώτης Καραγιάννης.

Στο Εφετείο Αθηνών νέος διευθύνων αναδείχθηκε ο Πρόεδρος Εφετών Αθηνών, κ. Δημήτριος Μόκκας, με αναπληρώτριά του την κ. Διονυσία Μπιτζούνη. Μέλη του Τριμελούς Συμβουλίου Διοίκησης αναδείχθηκαν η Εφέτης, κ. Χρυσούλα Κοντοδήμου-Φλώρου, ο Εφέτης, κ. Κώστας Παναρίτης, και Αναπληρωματικά Μέλη η Εφέτης, κ. Μαρία Λεπενιώτη, και ο Εφέτης, κ. Αλέξανδρος Σάββας.

Αλήθεια ή Ψέματα (Vero o Falso)

Προσιτή η νίκη
σ'έναν περίπατο στην ευτυχία
βαπτισμένη στο αίμα

απρόσιτη η δυστυχία
περυτιλιγμένη ζωή από ψέμα

αντίσταση, τι να θυμηθώ
με ποια επωδό
να φωνάξω στα χρόνια
που σε κόλαση χρόνια
έκπτωτος ζούσα στο περιθώριο

λύτρωση, τι να πιστέψω
με ποιον οδηγό
να κοιτάξω το λάθος
που με περίσσιο θράσος
άληστος ζούσα σε χάσμα στεντόρειο

ανακούφιση, πως να πιστέψω
σε τι λέξη να στέρξω
να κοιτάξω κατάματα
αλήθεια ή κλάματα
άναρχος βαπτίστηκα σε κελί πελώριο

προσιτή η εξαπάτηση
στο κατευόδιο της δυστυχίας
γαλουχημένης με ψέμα

αλήθεια, πιστεύεις ακόμα στο θαύμα
εσύ, απόγονος της απάτης
πρόγονος της αυταπάτης

ψέμα, τα θαύματα είναι επουράνια
για τα θύματα της ζωής
αρχέγονης λέξης, παρακλητικής

αλήθεια ή ψέμα, ανταγωνίζονται
να εξαπατήσουν τα δάκρυα
όταν τρέχουν από το ναρκισσιστικό συναίσθημα

εάν βλέπει ο θεός τους
εάν νιώσουν, έστω και υποδόρια, ότι δεν τους έχει εγκαταλείψει
 

Στο μορατόριο του χρόνου

Στα μάτια εκείνα, τα δανεικά
χρέωσα ένα μέλλον
να καταφέρω να δραπετεύσω από το παρελθόν
ελθών στο παρόν σου
πουλώντας το όνειρο στον χρόνο
σαν έγδερνε το ομοίωμα κορμιού στον χωροχρόνο
αγγίζοντας σχεδόν, με τα άκρα
αναπηρικά, στο όριο
στο μορατόριο που μ'έμαθες να ζω
τυφλός στα μάτια ενός μόνιμου θεατή
της αθέατης αντοχής μου
έπαιξα τις μπίλιες εκείνες στα ζάρια
να μου δείξουν την τύχη
χωρίς πυξίδα η ανοχή δεν αντέχει στη λήθη
πολύχρωμες σαν ήταν, έδωσαν χρώμα, πρόσκαιρο
στην καταχνιά του χρόνου
να φυλακίζουν το όνειρο
να κλέβουν τον ιππότη του θρόνου
εκείνα τα μάτια ήταν δανεικά, να το θυμάσαι
τις κλεφτές ματιές, για δες, πόσο λυπάσαι
να εξαπατάς το μελλοντικό
με παρόν δανεικό
να κλέβεις τη στιγμή
σαν φωτός σπιθαμή
και με μάτια δανεικά
να θυμάσαι, προφητικά
κάποτε θα γίνουν δικά σου

Κλίμα τροπικό

Απροσδόκητα
σε ένα τούνελ
βρήκα τη βροχή
παγιδευμένη με δάκρυα μνήμης
λειψυδρία αισθήματος ή κάτι άλλο
χάθηκα στον αγωγό της τρέλας
υποβασταζόμενος από χιονοθύελλα
αναμεμειγμένη με γέλιο
σε κλίμα εχθρικό ή κάτι άλλο
περιμένω το σινιάλο

πόσο καθυστερεί η λύτρωση
η απόβαση στην ευτυχία
η επιβίβαση στη νοσταλγία
να ζω, να θυμάμαι, το πριν από σένα
γιατί η αγάπη πάντα ζούσε εκτός σου
στην αποικία του τροπικού έρωτά μου
σε μία όαση, χωρίς παρατηρητήριο
σε ένα ανείπωτο μυστήριο
σε μία παγιδευμένη απόχη, θύμα της αποχής σου

Στερητικό "Α"

Προσπάθησα να λύσω τις απορίες μου
κάνοντας ερωτήσεις στον αέρα
φύσηξε άνεμος, τις πήρε όλες πέρα
χωρίς καμία επιφύλαξη
σου γράφω αυτό το γράμμα
με σύμμαχό μου ένα μελτέμι
χωρίς καμία διάκριση
μεταξύ στίγματος και στίξης
πήρα λίγο κουράγιο απ'τ'απανέμι
σε ρώτησα:
αντέχει ο άνεμος το ταξίδι μου;
απάντησες:
δεν εξουσιάζω τον άνεμο
χωρίς καμία προκατάληψη
αφέθηκα στην τύχη
με σύμμαχό μου την αβεβαιότητα
και φυσόντας δυνατά, στ΄αδύνατα ώτα μου
άλλαξα την ρότα μου, και ρώτησα:
η αβέβαιη απάντηση φυλλορροεί
από μία βεβιασμένη ερώτηση;
αν με ρωτάς αν σ'αγάπησα
υποτιμάς το πόσο...
αν με ρωτάς πόσο σ'αγάπησα
απαντώ ...όχι και τόσο...
στον άνεμο έφυγαν κάποιες αποχρώσεις του σ'αγαπώ
στον δικό σου αέρα, που ήταν και μεροληπτικός
ελλειπτικός, αλλά αέρας αγάπης
όλα αρχίζουν με το στερητικό Α
αγάπη
αέρας
άνεμος
αόρατος
αόρατη αγάπη
και στην ερώτηση αν σ΄αγάπησα
σου απαντάω:
αγάπησα το στερητικό σύνδρομό σου

Τα παιχνίδια της θάλασσας

Αχ και να'ξερες πόσο σ'αυτό το ναυάγιο
προσποιούμαι τον επισκέπτη
μόνο να ήξερες πως στα βάθη του
πνίγω τον χρόνο τον κλέφτη
τότε αληθινά θα μου έδινες τον ρόλο του φταίχτη
φταίω που χωρίς ανάσα σε έκρυβα στον βυθό μου
φταίω που σε μια μπουρμπουλήθρα
δεν έσπασα τον λυγμό μου
καίω από την πρόσκρουση στο κενό σου

εκεί, για λίγο ακόμη, θα αγγίξω το τέλος σου
στα αβαθή νερά σου
μήπως λυγίσω την αντανάκλαση
και κλέψω τα σωθικά σου
στην ακτίνα επί του έρωτα
που δίνει φως στη σκιά μου
και τότε, χωρίς μάσκα, καθρεπτίζεις
όλο το γαλάζιο της θάλασσας
κάποτε και τ'ουρανού μου

Συκοφαντική δυσφήμηση: Αιτιολόγηση δόλου και σημασίας του ψευδούς ισχυρισμού

ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΑΠΟΦΑΣΗΣ

Δικαστήριο:	ΑΡΕΙΟΣ ΠΑΓΟΣ
Τόπος:	ΑΘΗΝΑ
Αριθ. Απόφασης:	278
Ετος:	2014

---

Περίληψη Συκοφαντική δυσφήμηση - Δόλος - Έλλειψη αιτιολογίας -. "Τιμή", για το έγκλημα της συκοφαντικής δυσφήμησης, είναι η εκτίμηση που απολαμβάνει το άτομο στην κοινωνία, με βάση την ηθική αξία που έχει, ενώ "υπόληψη" είναι η εκτίμηση που απολαμβάνει το άτομο στην κοινωνία με βάση την κοινωνική αξία του συνεπεία των ιδιοτήτων και ικανοτήτων που έχει για την εκπλήρωση των ιδιαιτέρων κοινωνικών του έργων ή του επαγγέλματός του. Αναιρείται λόγω έλλειψης ειδικής και εμπεριστατωμένης αιτιολογίας η καταδικαστική απόφαση για συκοφαντική δυσφήμηση. Η απόφαση δεν εκθέτει από ποια συγκεκριμένα πραγματικά περιστατικά συνάγεται ότι ο κατηγορούμενος γνώριζε την αναλήθεια του ισχυρισμού που διέδωσε στο διαδίκτυο, ως προς τον εγκαλούντα. Επίσης δεν διασαφηνίζεται, γιατί ο ψευδής ισχυρισμός του κατηγορούμενου είχε στη συγκεκριμένη περίπτωση τόση σημασία, ώστε να προκαλεί βλάβη στην τιμή και στην υπόληψη του εγκαλούντος και να στοιχειοθετεί την αντικειμενική υπόσταση του εγκλήματος της συκοφαντικής δυσφήμησης.

---

Κείμενο Απόφασης

Αριθμός 278/2014 ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ Ζ' ΠΟΙΝΙΚΟ ΤΜΗΜΑ Συγκροτήθηκε από τους Δικαστές: Σπυρίδωνα Μιτσιάλη, Αντιπρόεδρο του Αρείου Πάγου, Ιωάννη Γιαννακόπουλο - Εισηγητή, Ειρήνη Κιουρκτσόγλου-Πετρουλάκη, Βασίλειο Καπελούζο και Πάνο Πετρόπουλο, Αρεοπαγίτες. Συνήλθε σε δημόσια συνεδρίαση στο Κατάστημά του στις 19 Φεβρουαρίου 2014, με την παρουσία του Αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Γεωργίου Μπόμπολη (γιατί κωλύεται η Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου) και του Γραμματέως Χρήστου Πήτα, για να δικάσει την αίτηση του αναιρεσείοντος-κατηγορουμένου Ε. Π. του Κ., κατοίκου ..., που παρέστη με τον πληρεξούσιο δικηγόρο του Βασίλειο Γιαννόπουλο, για αναίρεση της υπ' αριθμ. 55528 και 56591/2013 αποφάσεως του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Αθηνών. Με πολιτικώς ενάγοντα τον Π. Δ. του Μ., κάτοικο ... που εκπροσωπήθηκε από την πληρεξούσια δικηγόρο του Δροσιά Μπάκου. Το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών, με την ως άνω απόφασή του διέταξε όσα λεπτομερώς αναφέρονται σ' αυτή, και ο αναιρεσείων-κατηγορούμενος ζητεί την αναίρεση αυτής, για τους λόγους που αναφέρονται στην από 27 Δεκεμβρίου 2013 αίτησή του, η οποία καταχωρίστηκε στο οικείο πινάκιο με τον αριθμό 64/2014. Αφού άκουσε Τους πληρεξούσιους δικηγόρους των διαδίκων, που ζήτησαν όσα αναφέρονται στα σχετικά πρακτικά και τον Αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου, που πρότεινε να γίνει δεκτή η προκείμενη αίτηση αναίρεσης, ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ Από το συνδυασμό των διατάξεων των άρθρων 362 και 363 του ΠΚ προκύπτει ότι για τη στοιχειοθέτηση του εγκλήματος της συκοφαντικής δυσφημήσεως απαιτείται: α) ισχυρισμός ή διάδοση ενώπιον τρίτου γεγονότος για κάποιον άλλον, το οποίο θα μπορούσε να βλάψει την τιμή ή την υπόληψή του, β) το γεγονός αυτό να είναι ψευδές και γ) εκείνος που ισχυρίσθηκε ή διέδωσε το ψευδές γεγονός να προέβη ηθελημένα στην ενέργεια αυτή και να τελούσε εν γνώσει της αναληθείας του και της δυνατότητάς του να βλάψει την τιμή ή την υπόληψη τού άλλου. Ως γεγονός, κατά την έννοια των ανωτέρω διατάξεων, νοείται κάθε συγκεκριμένο περιστατικό του εξωτερικού κόσμου, που ανάγεται στο παρελθόν ή το παρόν, υποπίπτει στις αισθήσεις και είναι δεκτικό αποδείξεως, καθώς και κάθε συγκεκριμένη σχέση ή συμπεριφορά, αναφερόμενη στο παρελθόν ή το παρόν, που υποπίπτει στις αισθήσεις και αντίκειται στην ηθική και την ευπρέπεια. "Τιμή" δε είναι το αγαθό όνομα, η εκτίμηση που απολαμβάνει το άτομο στην κοινωνία, με βάση την ηθική αξία που έχει συνεπεία εκπληρώσεως απ' αυτό των ηθικών και νομικών κανόνων, ενώ "υπόληψη" είναι το αγαθό όνομα, η εκτίμηση που απολαμβάνει το άτομο στην κοινωνία με βάση την κοινωνική αξία του συνεπεία των ιδιοτήτων και ικανοτήτων που έχει για την εκπλήρωση των ιδιαιτέρων κοινωνικών του έργων ή του επαγγέλματός του. Εξάλλου, η καταδικαστική απόφαση στερείται της απαιτουμένης από τα άρθρα 93 παρ. 3 του Συντάγματος και 139 του ΚΠοινΔ ειδικής και εμπεριστατωμένης αιτιολογίας και ιδρύεται εκ τούτου ο από το άρθρο 510 παρ. 1 στοιχ. Δ' του ΚΠοινΔ λόγος αναιρέσεως, όταν δεν εκτίθενται σ' αυτήν, με σαφήνεια, πληρότητα και χωρίς αντιφάσεις ή λογικά κενά, τα πραγματικά περιστατικά που προέκυψαν από την αποδεικτική διαδικασία, στα οποία στηρίχθηκε η κρίση του δικαστηρίου για τη συνδρομή των αντικειμενικών και υποκειμενικών στοιχείων του εγκλήματος, οι αποδείξεις που τα θεμελιώνουν και οι νομικές σκέψεις υπαγωγής των περιστατικών αυτών στην ουσιαστική ποινική διάταξη που εφαρμόσθηκε. Η ύπαρξη του δόλου δεν είναι κατ' αρχήν αναγκαίο να αιτιολογείται ιδιαιτέρως, διότι ενυπάρχει στη θέληση παραγωγής των πραγματικών περιστατικών που συγκροτούν την αντικειμενική υπόσταση του εγκλήματος και εξυπακούεται ότι υπάρχει σε κάθε συγκεκριμένη περίπτωση από την πραγμάτωση των περιστατικών αυτών, εκτός αν ο νόμος αξιώνει πρόσθετα στοιχεία για το αξιόποινο, όπως η γνώση ορισμένου περιστατικού ή σκοπός επελεύσεως ορισμένου πρόσθετου αποτελέσματος. Το τελευταίο συμβαίνει και στο έγκλημα της συκοφαντικής δυσφημήσεως που προβλέπεται από το ως άνω άρθρο 363 σε συνδυασμό με 362 του ΠΚ, για τη θεμελίωση της υποκειμενικής υποστάσεως του οποίου απαιτείται άμεσος δόλος. Η ύπαρξη τέτοιου δόλου πρέπει να αιτιολογείται ειδικώς στην καταδικαστική απόφαση, με παράθεση των περιστατικών που δικαιολογούν τη γνώση, διαφορετικά η απόφαση στερείται της ειδικής και εμπεριστατωμένης, κατά την ανωτέρω έννοια, αιτιολογίας. Υπάρχει, όμως, και στην περίπτωση αυτή η εν λόγω αιτιολογία, όταν, σύμφωνα με τις παραδοχές της αποφάσεως, ο σχετικός με το ψευδές γεγονός ισχυρισμός του δράστη θεμελιώνεται σε προσωπική πεποίθηση ή αντίληψη του ίδιου ή σε δική του πράξη ή παράλειψη, οπότε είναι αυτονόητη η σχετική γνώση του, χωρίς να απαιτείται παράθεση άλλων, σχετικών με τη γνώση αυτή, περιστατικών. Περαιτέρω, λόγο αναιρέσεως της αποφάσεως αποτελεί, κατά το άρθρο 510 παρ. 1 στοιχ. Ε' του ΚΠοινΔ, και η εσφαλμένη εφαρμογή ουσιαστικής ποινικής διατάξεως, η οποία συντρέχει όταν το δικαστήριο της ουσίας δεν κάνει σωστή υπαγωγή των πραγματικών περιστατικών που δέχθηκε ως αληθή στη διάταξη που εφήρμοσε, αλλά και όταν η παραβίαση γίνεται εκ πλαγίου, πράγμα που συμβαίνει όταν στο πόρισμα της αποφάσεως, που περιλαμβάνεται το συνδυασμό αιτιολογικού και διατακτικού και ανάγεται στα στοιχεία και την ταυτότητα του εγκλήματος, για το οποίο πρόκειται, έχουν εμφιλοχωρήσει ασάφειες, αντιφάσεις ή λογικά κενά, με αποτέλεσμα να καθίσταται ανέφικτος ο αναιρετικός έλεγχος της ορθής εφαρμογής του νόμου, οπότε η απόφαση στερείται νόμιμης βάσεως. Στην προκειμένη περίπτωση, όπως προκύπτει από την προσβαλλόμενη 55528 και 56591/2013 απόφασή του, το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών, που δίκασε σε δεύτερο βαθμό, κήρυξε ένοχο τον αναιρεσείοντα συκοφαντικής δυσφημήσεως σε βάρος του Π. Δ. και τον καταδίκασε σε ποινή φυλακίσεως πέντε (5) μηνών, ανασταλείσα. Στο σκεπτικό της προσβαλλόμενης αποφάσεως, το δικάσαν Τριμελές Πλημμελειοδικείο, μετά από εκτίμηση και αξιολόγηση όλων των μνημονευομένων, κατά το είδος τους, αποδεικτικών μέσων, δέχθηκε, ανελέγκτως, κατά λέξη, τα εξής: "... προέκυψε ότι: Στην …στις 25.4.2006 ο κατηγορούμενος δημοσίευσε σε κοινή θέα στο διαδίκτυο και δη στην ιστοσελίδα www.karategreece.com ότι ο εγκαλών Π. Δ. έχει μόνο πέμπτο - και όχι έβδομο - νταν, γεγονός που ήταν ψευδές και το γνώριζε ο κατηγορούμενος το ψεύδος αυτού, ο δε εγκαλών πήρε αυτό το νταν μετά από εξετάσεις το 2003. ... Μετά δε τα ανωτέρω, πρέπει ... να κηρυχθεί ένοχος ο κατηγορούμενος για την ως άνω πράξη της συκοφαντικής δυσφήμησης". Στο δε διατακτικό αναγράφεται και ότι το ως άνω γεγονός μπορούσε να βλάψει την τιμή και την υπόληψη του εγκαλούντος και ότι ο ισχυρισμός αυτός περιήλθε σε γνώση τρίτων και δη των χρηστών του οικείου ιστότοπου του διαδικτύου. Με αυτά που δέχθηκε, το Δικαστήριο της ουσίας δεν διέλαβε στην προσβαλλόμενη απόφασή του την απαιτούμενη από τις ανωτέρω διατάξεις του Συντάγματος και του ΚΠοινΔ ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία, αφού δεν εκθέτει σ' αυτή, με σαφήνεια, πληρότητα και χωρίς αντιφάσεις ή λογικά κενά, τα πραγματικά περιστατικά, τα οποία αποδείχθηκαν από την ακροαματική διαδικασία και συγκροτούν την αντικειμενική και υποκειμενική υπόσταση του άνω εγκλήματος της συκοφαντικής δυσφημήσεως, για το οποίο καταδικάσθηκε ο αναιρεσείων, τις αποδείξεις από τις οποίες συνήγαγε τα περιστατικά αυτά και τους συλλογισμούς με βάση τους οποίους έκανε την υπαγωγή τους στις ουσιαστικές ποινικές διατάξεις των άρθρων 363 - 362 του ΠΚ, τις οποίες δεν εφάρμοσε ορθά, αλλά τις παραβίασε εκ πλαγίου, με ελλιπή, δηλαδή, αιτιολογία, με αποτέλεσμα να καθίσταται ανέφικτος ο έλεγχος της ορθής ή μη εφαρμογής αυτών και να στερείται η απόφαση νόμιμης βάσεως. Ειδικότερα: α) Δεν εκθέτει από ποια συγκεκριμένα πραγματικά περιστατικά συνάγεται ότι ο κατηγορούμενος γνώριζε την αναλήθεια του ισχυρισμού που διέδωσε στο διαδίκτυο, ως προς τον εγκαλούντα, δεδομένου ότι η γνώση αυτή δεν είναι αυτονόητη, αφού το Δικαστήριο δεν περιέλαβε, στην απόφασή του, καμιά παραδοχή ότι αυτή θεμελιώνεται σε προσωπική πεποίθηση ή αντίληψη του ίδιου του κατηγορουμένου ή σε δική του πράξη ή παράλειψη. β) Δεν αιτιολογεί γιατί το γεγονός ότι ο εγκαλών είχε μόνο πέμπτο, και όχι έβδομο, νταν είχε, στη συγκεκριμένη περίπτωση, τόση σημασία, ώστε να προκαλεί βλάβη στην τιμή και στην υπόληψη του εγκαλούντος και να στοιχειοθετεί την αντικειμενική υπόσταση του εγκλήματος της συκοφαντικής δυσφημήσεως. Επομένως, ο, από το άρθρο 510 παρ. 1 στοιχ. Δ και Ε του ΚΠοινΔ, τρίτος λόγος αναιρέσεως, με τον οποίο υποστηρίζονται τα αυτά, είναι βάσιμος και πρέπει, κατά παραδοχήν του, να αναιρεθεί η προσβαλλόμενη απόφαση και να παραπεμφθεί η υπόθεση για νέα συζήτηση στο ίδιο Δικαστήριο, του οποίου η συγκρότηση από δικαστές άλλους, από εκείνους που τη δίκασαν προηγουμένως, είναι εφικτή (άρθρο 519 ΚΠοινΔ), παρέλκει δε, μετά ταύτα, η έρευνα των λοιπών λόγων αναιρέσεως. ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ Αναιρεί την 55528 και 56591/2013 απόφαση του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Αθηνών. Και Παραπέμπει την υπόθεση για νέα συζήτηση στο ίδιο Δικαστήριο, συντιθέμενο από δικαστές άλλους, από εκείνους που τη δίκασαν προηγουμένως. Κρίθηκε και αποφασίσθηκε στην Αθήνα στις 26 Φεβρουαρίου 2014. Δημοσιεύθηκε στην Αθήνα σε δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριό του στις 27 Φεβρουαρίου 2014. Ο ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ Ο ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ

---

Το Χρώμα

Ανεξίτηλο χρώμα
άφησέ με, να βγω απ'το κώμα
αλήθεια, μου επιτρέπεις να ζω ακόμα;
αναδύεσαι απ'την κόλαση
απ΄το βαθύ αχανές σου
σε έναν παράδεισο, γιατί, άραγε,
δεν λειτουργούν οι μηχανές σου
παγίδευσα την απόχρωση των χρωμάτων σου
να σε φέρω μαζί μου
να γλιτώσω τον άχρωμο έρωτα
όταν μεταναστεύω στη γη σου
δίπλα σου, τα χρώματα χάνονται
μένει η φυγή σου
το κόκκινο ανταγωνίζεται
την μαύρη πληγή σου
δεν έχει σημασία ότι είσαι η μητέρα
του ουράνιου τόξου
δεν ζεις αιώνια στη θάλασσα
του απέραντου νότου
ζωγραφίζεις την πίκρα
ενός μόνου ανθρώπου
στον καμβά μίας σύνθεσης χρωμάτων
στη σταγόνα της μοναξιάς των αόρατων τραυμάτων
ζωγραφισμένα, με αφοσίωση, στην εντέλεια
να σου θυμίζουν το χρώμα της καρδιάς σου
όταν το χρώμα μιλούσε από έρωτα
έμεινε ανεξίτηλο στην ψυχή σου
όταν το χρώμα ήταν φλύαρο
ξεχάστηκε, να ζωγραφίσει την φυγή σου