Μ'άφησες σ'ένα ερείπιο
να κοιτάω τους τοίχους της ναφθαλίνης
το συναίσθημα ήπιο
και ο πόνος που δεν μπορείς ν'απαλύνεις
τι έφταιξαν τα μάτια μου
να χρωστάνε τάμα στη σκοτοδίνη
ποιος πόλεμος μετράει θύματα
τις τύψεις μιας καρδιάς πολιορκημένης
κάπως ελεύθερο το σχέδιο
χαράχτηκε από χέρι διστακτικό
περίτεχνες γραμμές
χαμένες στο τούνελ των γραμμάτων
νωχελική και η ώθηση
στις σφαίρες των βλημάτων
νευρικά τα δάκτυλα
η παλάμη σαν ατμισμένη
μια φόρα, μια φορά
και η αντίσταση λυγισμένη
στον απόλυτο θόρυβο
μιας αγάπης που σκοτώνει
με σιγαστήρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου