Πόσο ουρανό ν' αποστάξω απ' τα μέσα μου

 

Είχε ήλιο με δόντια

άστραφτε η περιέργεια

για ένα ταξίδι στο σύμπαν

Ψάθινα τα όνειρα

αντιηλιακές οι ακτίνες φωτός

Κάηκα από τα εγκαύματα

της μονωτικής εξαΰλωσης

Τόσες θυσίες

γι' αυτή την Ιφιγένεια

γιατί η ζωή να' ναι σε δυσμένεια

Πόσο ουρανό

ν' αποστάξω απ' τα μέσα μου

Χωρίς Όνομα

 

Χωρίς όνομα 

 

 

Αγάπη μου,

Το προπατορικό αμάρτημα

έμεινε στην ιστορία

από θεία έμπνευση

Εσύ, δεν γεννήθηκες

για επίγεια λάθη

Λίγα χώματα

ήταν έμπλεα υδρατμών

μίας ζωής αχνισμένης

από πάθη

Ο ασκός του θυμού σου

χάθηκε στο μνήμα της μνήμης σου

Από μία ανάμνηση,

φυλακισμένη επισκέπτρια της λήθης

δέξου λίγα κυκλάμινα

και ανταπόδωσε με άσπρες τουλίπες

Παραμυθία η (ή) Πυθία

 

Παραμυθία η (ή) Πυθία 

 

 

Έρχονται στιγμές

που τα θεμέλια της ψυχής

αγωνιούν για την ευκαμψία τους

Από έναν χρόνο εργολάβο

αναμένουν την επιτοίχια υποδούλωση

Κλεισμένα αυτά τα μάτια

περικλείοντας με ψύχρα

τα μονωτικά υλικά

έρχεται εκείνη η ώρα

η σεισμογενής

που καταρρέει

-ρέουν τα άκαμπτα κλάματα-

στο εξ ων συνετέθη

Αναλογιζόμενα την αποστολή τους

έκλεισαν για πάντα μέσα τους

μία κατήγορο θλίψη

Αυτή πρότεινε την απαλλαγή τους

λόγω αμφιβολιών

του τόσο άκρατου πόνου

Και ζήσαν οι τύψεις με τα παράπονα

καλύτερα ενταφιασμένα στην λήθη

Κραχ στο μπαλόνι (Αερόστατος πόνος)

 

 

Αποφάσισα να σου γράψω

να κάνω κομμάτια τις λέξεις

και να φτάσω στην επανασύνθεση

Θυμάμαι όταν μου'πες

ότι η μέλισσα εξαφανίστηκε

αλλά το φτερούγισμά της

ανατίναξε ένα κραχ στην καρδιά μου

Αναρωτήθηκα εάν η ανάμνηση

ήταν απόρροια της λήθης

ή της επανάληψής της

Κουρδιστό σαν ήμουν 

άθυρμα της τύχης

αφοσιώθηκα στα μπαλόνια

που έσταζαν τον αέρα της απελευθέρωσης

Ήμουν μετέωρος, ένα παιχνίδι της τύχης

δοσμένο από τα παιδικά σου μάτια

γαντζωμένο στην ελπίδα του επουράνιου

Αερόστατος ο πόνος, σε στατική επανάληψη 

Αν το γράμμα αυτό φτάσει σ'εσένα

άφησε μου ένα ίχνος έκρηξης

Χιονάνθρωπος εγωισμός (Μη μου κλέβεις το μη)

 

Χιονάνθρωπος εγωισμός 

 

 

Έκανα αναδρομή

σε έτη δίσεκτα

και χαώδη

Έπιασα κουβέντα

με τον Οκτώβριο

Μη μου κλέβεις το μη

Έτσι έμαθα στραβά να επιβιώνω

Πετάχτηκε ο Αύγουστος

παράπονα ξεχείλισαν

από την έλλειψη

των φθινοπωρινών σταγόνων αλληγορίας

Φτάσαμε στον χειμώνα

και ο χιονάνθρωπος εγωισμός

άστραψε λιώνοντας από τον πόνο

της αιχμαλωσίας

Σας κοιτώ στα μάτια

κουκλοθέατρο σκιών και παντομιμάτων

Σε αυτό τον αγώνα

όλα τα έγχορδα όργανα

επιτάσσονται να λύσουν τον γόρδιο δεσμό μας

Σας εκλιπαρώ, πνεύστε λίγο άνεμο

σε αυτή την κρύα νύχτα των καταραμένων

Το τελευταίο αντίο

 

Το τελευταίο αντίο 

 

 

Μέτρησα τις πιθανότητες

τους έδωσα μια σπίθα ελπίδας

πυρομανής η διάθεση για ζωή

στο έρεβος ενός ακατάπαυστου πένθους

χάθηκαν τα χρόνια που τα χαμόγελα

αγκαλιάζονταν χέρι χέρι με την αισιοδοξία

και λαμπύριζαν οι φρούδες ελπίδες

σήμερα δέχθηκα τηλεφώνημα

από το προορισμένο καταφύγιο

ακύρωσε την πτήση

την ώρα την άφιξη

το στεφάνι για το τελευταίο ταξίδι

επενέβη ο Θεός, μάλλον η ψευδαίσθησή του

Επίταξε να είναι πολεμοχαρείς οι τύψεις

Πάντα με βασάνιζε, ο τιμωρός Άγιος

Ίσως και αυτή τη φορά

βάλει το χεράκι του

να μην κοπεί το σχοινί απ' τα βράχια

Πάντα θα είναι χαραγμένο όμως

ένα όνομα σ' αυτές τις πλαγιές,

ένα σύνθημα για το υπερπέραν:

Ο πόνος νικήθηκε από την δειλία