Μονωτικά τραύματα

 

 

Ήμουν βροχή

καταβρόχθιζαν τις σταγόνες μου

Ήμουν πέτρα

Λάξευαν στην επιδερμίδα μου

Ήμουν φως

Μαύρισε ο ουρανός εντός μου

Και να που τώρα

προβιβάστηκα

με βαθμολογητές

την λογική και την ευαισθησία

επουράνιος

άθραυστος

μονωτικό υλικό

κάποιας θύμησας

που λυσσασμένη εφορμεί

στον κατακλυσμό μου

Από τα κενά

αναδύθηκε ο προορισμός μου:

Να πλημμυρίζουν με δόσεις

τα τραύματα

Eyeliner

 

 

Πέρασαν τόσα χρόνια

Η μνήμη επουλώθηκε

από την εξαπάτηση

κάποιων σταγόνων

αλληγορίας

Άλλοτε κοιτούσες τον καθρέπτη

και έδινες χαρακιές

στον χρόνο

θυσιάζοντας

την ελπίδα για επανένωση

Εξαϋλώθηκες σε αμέτρητα θραύσματα

Γονυπετής, και επαίτης

Ενίοτε χάραζε το φεγγάρι

τ' άστρα, στην ίδια πολιορκία

Και έβαφε τα ξεθωριασμένα μάτια σου

Βαμμένα με ένα στίγμα παύσης

Και πάλι έρρεαν τα κλάμματα

Υποκρινόμενα πως υπήρχε ακόμη ελπίδα

Και τώρα πια, μετά από εκείνο το ταξίδι

Άγγιζα τα συντρίμμια ενός ουρανού ικέτη

Να μην εγκαταλειφθεί, και αυτός

από τον ήλιο που έλαμπε στο λιμάνι

Και αυτή η βαρκούλα

βούρκωσε, όπως και τα μάτια σου

χωρίς επιβάτη

τυφλά στον απάνεμο αέρα

Αντικρούσεις

 

 

Ε ναι, λοιπόν

λυπήθηκα εκείνο το κτήνος

και του' δωσα καταφύγιο

 

Που και που -

ξεχνιέμαι στον χρόνο -

του έβαζα αλυσίδες

να καταπραΰνω

τις βίαιες προθέσεις του

Παγιδεύτηκα 

σ' εκείνα τα μάτια

με τις κυκλοτερείς κακώσεις

Ορθογώνιζα τα συναισθήματα

αποζητώντας μία απόκρουση

σ'εκείνη την κρούση

του Μεγαλείου

Μα και λοιπόν

είχε κάποιο νόημα

να φυτεύεις τις σφαίρες

 

Χωρίς λίπασμα

 

Στα τελευταία λουλουδάκια

Στόχευσα στο Αθάνατο

Το τελευταίο δράμα

 

Υπάρχουν κάποιες στιγμές

που επανέρχεται η λογική

Φωνάζει για επισκεπτήριο

κλειδωμένη από κάθε διέξοδο

Τότε συναντάται με τα κλάματα

Υποτιθέμενα σωσίβια του συναισθήματος

Εφεδρικά τα βραχιολάκια

έδωσαν την άδεια για ένα τελευταίο δράμα

Σπαρακτικά τότε κατάλαβες

πως τα δάκρυα προμήνυαν την ελπίδα

Σε αυτό το αδιέξοδο

μόνο ο πόνος είχε κατανοήσει

την αναγκαιότητα της ύπαρξής του

Η ζωή δεν ανήκει σε δραπέτες

 

Ήταν πολύ κοντά και τόσο απόμακρα

τα χρόνια της αθωότητας

της φτιχτής ανάμνησης

αυτών των παλαιολιθικών αποτυπωμάτων

Περνούσαν τα χρόνια, συνθλίβονταν οι τύψεις

στα μάταια παράπονα της απόγνωσης

μεταμφιεσμένη πλέον ασυνείδητα σε απραξία

Αρνιόταν η κακοποιημένη ύπαρξη

να θεραπεύσει τα μάτια

από το σκοτάδι μιας ακατανίκητης πλεονεξίας

Ήταν πλέον καταδικασμένη σε έξεις ανορεξίας

Σε έναν λαβύρινθο ακατανίκητης μανίας

υπό την σκέπη καταθλιπτικής συνουσίας

Αυτό το σώμα λησμονήθηκε

πεταμένο σε δάσος

Η ψυχή του αποσυνετέθη

Το μοιραίο δεν απετεύχθη

Μια κορνίζα έδωσε λίγο χρώμα

στο νενοημένο διάβημα

Αυτή η ζωή δεν ανήκει σε δραπέτες

Όλα τα ιδανικά σου μετουσιώθηκαν σε επαίτες

Πριν την απονενοημένη ετυμηγορία

Άκου το έλεος, εσύ προδομένη Δικαιοσύνη