Η ζωή δεν ανήκει σε δραπέτες

 

Ήταν πολύ κοντά και τόσο απόμακρα

τα χρόνια της αθωότητας

της φτιχτής ανάμνησης

αυτών των παλαιολιθικών αποτυπωμάτων

Περνούσαν τα χρόνια, συνθλίβονταν οι τύψεις

στα μάταια παράπονα της απόγνωσης

μεταμφιεσμένη πλέον ασυνείδητα σε απραξία

Αρνιόταν η κακοποιημένη ύπαρξη

να θεραπεύσει τα μάτια

από το σκοτάδι μιας ακατανίκητης πλεονεξίας

Ήταν πλέον καταδικασμένη σε έξεις ανορεξίας

Σε έναν λαβύρινθο ακατανίκητης μανίας

υπό την σκέπη καταθλιπτικής συνουσίας

Αυτό το σώμα λησμονήθηκε

πεταμένο σε δάσος

Η ψυχή του αποσυνετέθη

Το μοιραίο δεν απετεύχθη

Μια κορνίζα έδωσε λίγο χρώμα

στο νενοημένο διάβημα

Αυτή η ζωή δεν ανήκει σε δραπέτες

Όλα τα ιδανικά σου μετουσιώθηκαν σε επαίτες

Πριν την απονενοημένη ετυμηγορία

Άκου το έλεος, εσύ προδομένη Δικαιοσύνη

Γενναιοδωρία

Προήχθης στο απροσδιόριστο

Δεν ήταν άμοιρη ευθυνών

η Θεά Τύψη

Στην υπηρεσία των αγγέλων

οι βάρδιες πάντα ήταν μεροληπτικές

μεταμεσονύχτιες αποστολές

για έργα θορυβώδη τη νύχτα

Μου' πες κάποτε

-Σα να το θυμάμαι το ηχόχρωμα

επίπεδο, όπως και το συναίσθημά σου-

"Θα τα πούμε σε απροσδιόριστο μέλλον"

Ήμουν σίγουρος για την συνάντηση

Ήταν υπόσχεση το μέλλον

Διαόλιζε το άγνωστο

Πάντα οι άγγελοι ήταν ημιθανείς

στο ημίφως

Έτσι, στωικά, περίμενα

την ημέρα της λογοδοσίας

Σήμερα, στο μεταίχμιο

της ύπαρξης και της ανυπαρξίας

Πούλησα την ψυχή μου

στο πνεύμα του μέλλοντος

περιμένοντας εκείνο το περιστέρι

Είναι καλύτερα στο απροσδιόριστο

να ατενίζεις σε ουδέτερο έδαφος

προσκυνώντας, ρακένδυτος, την ελπίδα

Η ζωή, γένους θηλυκού, πάντα

ήταν γενναιόδωρη

με όσους έχουν ίχνη αχτίδας

Προκατάληψη

 

Ανέλαβες ευθύνη μεγάλη

Μεγαλόχαρη η θνητότητα της ύπαρξής σου

Καθώς έβαζες σε τάξη

τα αποκαΐδια

Μετήλθε η αιθάλη αειθαλή παραμύθια

Άχαρη η ανάμνηση, ανώφελη η αλήθεια

Γιατί τέτοια κακότητα

Θεού μαλθακού ή Δαίμονα

Όιδα και απήλθα

Πιστεύω σε έναν Θεό

παντοκράτορα, θύτη και θύμα

έμπορο ψυχών και ελπίδας

Εναποθέτω τα ακρωτηριασμένα μέσα μου

Παραδίνομαι σχοινοτενής

Τιμωρός της υποκρισίας

Και προσεύχομαι να εμφανιστείς

Να δώσεις άφεση αμαρτιών

πριν την τελευταία δολοφονία:

Ήμουν θύμα του εαυτού μου

Και της προκατάληψής σου

Δεν πίστεψες ποτέ στην ύπαρξή μου

Άρα υπήρξες, άραγε ήμουν το θύμα;

Πόση αγάπη να χωρέσει σ'ένα μπαλόνι

 

 

Βιωματικό, αναφώνησες

σαν παρέλαυναν, άτεχνα

τα σπαρταριστά όνειρά σου

Έπρεπε, πάση θυσία, να καταγραφεί

η ομίχλη μεταξύ των εικόνων

που ήταν η αιτία για τόσες αναπαραστάσεις

Θυμόσουν, ένα μικρό αερόστατο

αγέρωχα να υψώνεται στον πέρα κόσμο

Μήπως ήσουν πέντε, κατά τύχη

πριν το προμελετημένο έγκλημα της λήθης

Σε διπλανή κούνια, ένα κοριτσάκι

που αιωρείτο μετέωρο

"Μαρία, βοήθησέ με"

Τα γαντζωμένα νύχια του προμήνυαν 

βαθουλωτά τραύματα στους τοίχους

και στην εντοιχισμένη ευαισθησία

Εκείνη την ημέρα -

παραφράζω το σκοτάδι

από υπερβολή ή μεταφορικότητα -

τα δύο μικρά ματάκια 

συναντήθηκαν με τα μανουάλια

έμαθαν ότι τόσα χρόνια

τα κεράκια συντροφεύουν

την έλλειψη, την αγάπη, την ελπίδα

αυτή η τριλογία

σαν νεράκι καταπίνεται τώρα

μετά από τόσα έτη εγκατάλειψης

Λίγο αργότερα, τα δύο μικρά ματάκια

αντέδρασαν σαν συνάντησαν

ένα μέλλον από ακατάλληλα παιχνίδια

-διχασμένη η επιλογή, καταδικασμένη από κούνια-

Μαμά -και μπαμπά ενίοτε- 

εκείνη τη νύχτα έπρεπε να μην με σώσετε από τον αέρα

αγέρωχα τα μάτια σας, σαν καθρεπτίζονταν

σ'εκείνο το ακανόνιστο μπαλόνι

Πανσέληνος (σε συρρίκνωση)

 

Η πανσέληνος είχε δόντια.

Δάγκωσε τον ήλιο

από έρωτα

με τ'άστρα παρανυφάκια

σ'ένα φεγγάρι που επιστρέφει.

Αυτό που αγάπησες σήμερα είναι όλο δικό σου.

 

 

(Γιατί) ;

 

(Γιατί) ;

Εάν η θάλασσα ξεβράζει πτώματα

Πες της να μου δώσει πίσω

Το μπουκαλάκι με το άρωμά σου

Το πήρε ξαφνικά εκείνο το καλοκαίρι

από τα χέρια μου, σαν υποκρινόμουν τον αθάνατο

Απαγχονισμός ελλείψει φωτός και αχτίδας

 

 

Η αχαριστία, μάτια μου

τυφλώθηκε από το μίσος

να γίνει εκδίκηση

Η ανάμνηση, ανταγωνίστρια,

έκλεβε από τον χρόνο

να μείνει λίγα δευτερόλεπτα μαζί σου

Πόσο ακόμα η κατανάλωση

αυτών των ψυχοαπωθητικών τύψεων

θα σου στερεί το δικαίωμα

να διαγράψεις κάθε λέξη μνήμης;            

δεν ήταν αιώνια η ύπαρξή σου

απλά κοιτούσα την φωτογραφία στο δωμάτιο

χρόνια τώρα, προστατευμένη από την υγρασία

και γω ατάραχος στην πλημμύρα των παραπόνων

συμβουλευόμουν που και που κάποια σημειώματα

σκονάκια από μία πετυχημένη, λέγανε, αγάπη

δεν τήρησα ποτέ τα προσχήματα, μηδέ τους κανόνες

σ'εκείνο το κελί, που σε είχα φυλακίσει

μπροστά στην εικόνα σου

παρακλητική η όψη μου, χωρίς ίχνος ρυτίδας

αναμενόμενος ο εμπρησμός κάθε ελπίδας

σαν η αιτία θανάτου να ήταν απαγχονισμός

ελλείψει φωτός και αχτίδας 

 

Σκηνοθεσία

 

 

 

Σκηνοθεσία 

 

 

Όνειρα, περικυκλωμένα από αγωνία

στρατοπέδευσαν εντός μου

ένα ακόμη βράδυ η ίδια λιτανεία

οι τοξότες πήραν θέση

να στοχεύουν τις αυταπάτες

οι έφιπποι ιππότες μηδένισαν τις αποστάσεις

Η Βασίλισσα, η Αγία κοιμωμένη

δεν επέτρεπε αποστασίες

σε υπάρξεις και σωσίες

Σαν σε θάλασσα

Σαν σε αγάπησα

Εσένα ή την Ιδέα σου

Μάλλον το όνειρο το ανεκπλήρωτο

αφού εν ζωή δεν επιβιώνουν οι αγάπες

έσταζα αίμα και δάκρυα

χαρακώνοντας με αλάτι τις πληγές μου

Σαν συναντηθούμε, να' σαι βέβαιη

-δεν κάνω διακρίσεις-

ποτέ ο θάνατος δεν ήταν αιτία για τόσους φόνους

Τι κι αν δολοφονήθηκα σε τόσες σκηνοθεσίες

Ονειροκρίτης ή όνειρο

 

Ένα λουλούδι μετρούσε τ' άστρα.

Λυπημένο που τα δικά του άνθη

καθυστερούσαν στην μικρή του αιωνιότητα.

Κάποτε αποφάσισε να φτάσει στον ουρανό.

Έκανε συμφωνία με το χώμα, το ακατάδεκτο.

Φύτρωσαν τόσα φύλλα, σε κορμό ασήκωτο.

Σαν ο Θεός του έδωσε λίγη σημασία,

κοντά σαν ήταν στην πρώτη στάση της αθανασίας,

ένα άνθος φυτεύτηκε στα πόδια του.

Σ'εκείνο το απολιθωμένο όνειρο,

κάθε καρπός είχε και την ερμηνεία του.

Ήσουν ονειροκρίτης ή όνειρο;

Αγάπη ή πεπρωμένο;

Πλεονεξία

 

 

Ήταν θορυβώδες το ανοιγόκλεισμα

των βλεφάρων

Ακατανόητο, ενίοτε, πολύ συχνά, σχεδόν πάντα

-πολλά τα επιρρήματα στη ρύμη, και στη ρωγμή-

το μήνυμα, μιας νυχτερίδας, σε σατανική σύμπτωση

εγκλωβισμένο, με μάτια σαρκοβόρα, και αχανή

-επήρεια, υπό την έπαρση της κλειστοφοβίας-

Ακατάδεχτο το βλέμμα

-Δεν ήταν βλέμμα, ήταν αίμα από τα μάτια σου-

Ξεχείλιζε ο πόνος των ανέπαφων συναλλαγών

Ο Α σκότωσε την ελπίδα.

Η Γ σκοτώθηκε από τύχη.

Το Δ κλείνοντας το μάτι

παρείχε ηθική συνδρομή

Ο Β επέζησε, αν και ηθικός αυτουργός, ο πανούργος

Συμμετοχή με μπίλιες ματιών και ματαιοτήτων

Ζητείται το γιατί

Αναζητείται το πως τόλμησες

Πόσα Χ να βάλω στην εξίσωση

να αλλάξει η σειρά του Α-Β-Γ-Δ

"Ενδεχομένως", αυτός ο ανάδρομος

-ανάθεμα στο πεπρωμένο-

να στεφθεί νικητής του μοιραίου:

Ζωντανή-νεκρή η πλεονεξία

"Ίσως", απ'αυτό το αξίωμα

δεν αξιώθηκες ζωή μετά θάνατον

 

Πρωτόλεια

 

Έπρεπε να διαταχθεί η ακούσια νοσηλεία της

Δεν ήταν απόλυτα αμοιβαία η αγάπη τους

Μα πως, δίνεις ασυλία στην κατάχρηση του έρωτα.

Αφού με χειροπέδες φιμώνεις το ακαταλόγιστο.

 

Αν το βλέπεις

διάσχισε τα μάτια μου

Αν το νιώθεις διαπέρασε την αναστολή μου

Αν με προσπεράσεις

Γρανάριζε λίγη επιείκεια στις πληγές μου

Και αν δεν συναντηθούμε σήμερα

Πες στο αύριο που να περιμένω

 

 

Ποιο φιλί να διχάσει

Όταν η γλώσσα σου

φυλακίστηκε στη σιωπή

μίας παρατεταμένης ανάμνησης