Aller retour ...

 

Πως μου το' πες εκείνο το ακατάδεκτο αντίο

πριν η βροχή στύψει

σκελετωμένη από τόσο κρύο

Επιβιβάστηκα στο τρένο

άφησα τις αποσκευές

τα σκεύη προφύλαξης

κάθε άμυνα στον αέρα

ανιδιοτελής στον άνεμο

παρασυρμένος ήδη από τόση έξαψη

να διακτινίζομαι στο μέλλον

στην υποθαλάσσια θυσία σου

με τα χέρια καθαρά από αίμα

να πνίγονται όπως και η ηχώ

να ζητάνε παρέα στην λαιμητόμο

Μα αυτό δεν σου παρέχει άλλοθι

για ένα έγκλημα προμελετημένο

Είσαι καταδικασμένος να ζήσεις

Να πεθάνεις από παράπονο

που δεν επιβιβάστηκες στο τελευταίο βαγόνι

Πριν κοπεί αυτό και η ζωή που αφαίρεσες

Εσύ, γένους απροσδιόριστου

ζηλωτή της αυτοκτονίας

Ελικοπτεράκι

 

 

Μικρός ήθελα να γίνω πιλότος

να τιθασεύω τον αέρα

να σχίζω τις αποστάσεις

να κολλάω στον ορίζοντα

λίγα άστρα για δακτυλίδια

να περιδιαβαίνω πετώντας τριαντάφυλλα

να μαζεύω κυκλάμινα

μεταξύ των γκρεμών και των γκρεμισμάτων

Να βγάζω καπνούς

να σχηματίζω το όνομά σου

να βυθίζομαι ζωντανός στο υποθαλάσσιο ναυάγιό σου

εσύ ανθρωπόμορφη γοργόνα

που έδινες ήχο στην κινητήρια έξαψή μου

Μεγάλος σαν έγινα

με μία μεγάλη παρένθεση

εκεί που έγιναν συντρίμμια

οι ελπίδες και στάχτη

τα μέσα μου

κατάλαβα πως ήταν πιο φρόνιμο

να μείνω παιχνίδι

στα χέρια σου

ένα μικρό αεροπλανάκι

να στροβιλίζομαι 

από πλατωνική αγάπη

από μία επικούρεια ηδονή

που επιστρέφει τα πάθη στα λάθη

Σπαγγοραμμένος

 

Σπαγγοραμμένος χρόνος

 

 

 

Ήταν βυθισμένο το βλέμμα σου

Κοιτούσες εμμονικά εκείνο

το συντριβάνι

και στο βυθό πλημμυρισμένα νομίσματα

Συνεχώς οι ίδιες σκέψεις

σε κουτάκια παραταγμένες

αρχή, μέση, τέλος

σε τέλεια επανάληψη

Γιατί οι άνθρωποι πετάνε τα όνειρα

χωρίς αγκίστρι, χωρίς επιστροφή

σε τέλεια υποβύθιση

Γιατί ο μανδύας επιπλέει

σε στραγγαλισμένη αποσύνθεση

Γιατί ήμουν καταραμένος

να ρίχνω νομίσματα

που πλαταγίζουν στην επιφάνεια

Γιατί εσύ αγάπη δεν έγινες όνειρο

τα βράδια της αποπλάνησης

Γιατί εσύ αλησμόνητε πόνε παρέμεινες αβύθιστος

Πως αναλώθηκες τόσα χρόνια από τα κέρματα,

αναρωτήθηκες

Και ο σπαγγοραμμένος χρόνος αθάνατος

New York

 

New York

 

 

Ξύπνησα με μία αίσθηση

κενού ονείρου

με τουβλάκια

τα φωτάκια

από τα πιεζόμενα μάτια σου

να ξεχάσουν

την αυτοεκπληρούμενη προφητεία σου

Είχες χαθεί σε διαδρόμους παράλυσης

Αναζητώντας ένα ταξίδι στην άβυσσο

Ανάπηρη η έξοδος και η εξαφάνιση

Εκείνα τα φώτα

εκείνη η προσμονή

αυτό το νησί

από ναυάγιο επιβίωσα τόσα χρόνια

τόσο πνιγμένος από την θάλασσα

Νιου ντει, Νιου Γιουορκ

1900, απελευθέρωση

Έκπτωτοι Αγγέλοι

 

Φυγαδεύτηκε η σκέψη

αποτινάχθηκε από το σώμα

σε ώρες ακαμψίας

δίκην φλογοβόρων

κυκλωτερών κακώσεων

Απέμειναν λίγα σωθικά

σοβατισμένα από τον αχανή χρόνο

της αποπλάνησης

Υποκλίθηκε η ζωή στον θάνατο

Υποκρίθηκε ο θάνατος τον υπνοβάτη

Σχοινοτενής η μετέωρη περιπλάνηση

σε όνειρα που ξεχνιούνται την μέρα

Για πόσο ακόμα τα δάκρυα

θα προκαλούν μεταθανάτια τραύματα

πέριξ ενός ακανόνιστου κρανίου

Η σφαίρα εποστρακίστηκε

προκαλώντας μόνιμο κάταγμα

μεταξύ του ζω ή πεθαίνω

Ενδιάμεσα, στο σωριάζομαι

με παρακλητική έξαψη

στα ουράνια ενός Θεού

που λησμόνησε ότι ο άνθρωπος

δεν πετάει όπως οι αγγέλοι

Πινόκιο

 

Πινόκιο

Πόσες φορές διανοήθηκες

Άλλες τόσες μετεστράφης

Διχαζόμενη η γλώσσα

Παράλυτη η ευκαμψία της

Σαν μωρό έπαιζες με τον πλακούντα

Ανταγωνιζόμενος, σπαρακτικά

την ώθηση για μια έκτρωση

εξοστρακισμένος σαν ήσουν

από μια βιασμένη συνουσία

Σαν παιδί έπαιζες με το τρενάκι,

συντετριμμένος από τόσες συγκρούσεις

και λάμψεις και βραδυφλεγείς αναβάσεις

Είχες ταυτιστεί με τα νεανικά μάτια

ενός πρόωρου μεσήλικα

που έχασε τα χρόνια

περιοδεύων στην ακατάλληλη αγάπη

Είχες μάθει να λες ψέματα

στην καρδιά σου

αφαιρώντας κάθε μέρα

μια ζωτική βαλβίδα

σφαίρα στον εγωισμό σου

σαν τοξότης σημαδεύοντας

στο κέντρο της ανυπαρξίας

Πέτυχες διάνα

την στίξη του τέλους

Στην απαρχή μιας νέας μέρας

Είχες λησμονήσει μάλλον

ότι από κούνια

είχες γίνει Πινόκιο

εξοικειωμένος με το ψέμα

αφού η αλήθεια σε κατασπάραξε

με τόσα πάθη

Ένα καλάθι ξεβράστηκε στον ποταμό

όπου είχε πνιγεί η παιδική αθωότητά σου

Πως να λένε την μητέρα ενός ψεύτη;

Απατηλή ελπίδα αποφάνθηκε η αλήθεια

Και η απελπισία μεγάλωνε μαζί με τα ψέματα

Vero o Falso

Απαιώρηση

 

 

Βάζοντας το ένα βήμα

δίπλα στο άλλο

στάθηκα όρθιος

χωρίς υποστήριξη αγάπης

Ξεχασμένος από την ελπίδα

που όρθωσε σίδερα

στη φυλακή της εγκατάλειψής μου

Τρία τσιγάρα κάθε μέρα

στα μουντά επισκεπτήρια

να φλομώνουν με ψέματα

τα θλιβερά αποκαλυπτήρια

Και ο καπνός

σκέπαζε την κρατούμενη ανάσα

ενός υπέροχου, βασανισμένου, μυαλού

Έχασα τα λόγια μου

συγκρούστηκαν τα σωθικά μου

σταμάτησε ο χτύπος, και η ώρα

και η απαιώρηση

και η στραγγαλισμένη αχτίδα

Και όλα στο μεταίχμιο ενός φωτός

υπό την άνοιξη μιας υπόγειας κόλασης

Και τότε έμεινα ελεύθερος

από ισόβια αίσθηση

ενός πόνου που μοιάζει με ευλογία

Κατά θλίψη

 

Θα ήθελα να ευχαριστήσω

όλους όσους με πίστεψαν

Αυτό ομολόγησε η υποκρισία

ζωσμένη με τύψεις συνειδήσεως

Πλέον με άσπρα μαλιά

παραταγμένα δίπλα σε γκρίζα σύννεφα

λίγες τούφες σοφίας

πότε χτενισμένα αριστερά

πότε δεξιά

ποτέ κεντρώα

των άκρων σαν ήταν

ρούφηξε το μαλλί της γριάς

Μια επικούρεια

κατά κίνησιν ηδονή

να την γλιτώσει

από την καχυποψία

Και τότε βγήκε παραπονούμενη

η ανηδονία

-περίεργο απ' τη φύση της-

χτυπώντας προσοχή στην υπεροψία

Περίεργες σκέψεις

αυτό το φθινόπωρο αιχμαλωσίας

Κάτι είναι κι ' αυτό

Η θλίψη κατά πάντων

νοητών κι ' ανιάτων

Βρυκόλακας

 

 

"Αύριο ξημερώνει μια άλλη μέρα"

Σήμερα εκδικήθηκα το αύριο

Άλλαξα την ώρα

Προσποιήθηκα τους δείκτες

Άγγιξα την τελειότητα του χρόνου

Σαν τράπουλα ξεφύλλισα τα δευτερόλεπτα

"Θα επιβιώσω"

ψιθύρισε η ερεβώδης νύχτα

στο κάτω κάτω δεν ήμουν βρυκόλακας

Μοναχά, μονάχος, έπινα λίγο αίμα

από τα πτώματα

Πότε δεν σκότωσα, όμως, την αγάπη μας

Πόσο ουρανό ν' αποστάξω απ' τα μέσα μου

 

Είχε ήλιο με δόντια

άστραφτε η περιέργεια

για ένα ταξίδι στο σύμπαν

Ψάθινα τα όνειρα

αντιηλιακές οι ακτίνες φωτός

Κάηκα από τα εγκαύματα

της μονωτικής εξαΰλωσης

Τόσες θυσίες

γι' αυτή την Ιφιγένεια

γιατί η ζωή να' ναι σε δυσμένεια

Πόσο ουρανό

ν' αποστάξω απ' τα μέσα μου

Χωρίς Όνομα

 

Χωρίς όνομα 

 

 

Αγάπη μου,

Το προπατορικό αμάρτημα

έμεινε στην ιστορία

από θεία έμπνευση

Εσύ, δεν γεννήθηκες

για επίγεια λάθη

Λίγα χώματα

ήταν έμπλεα υδρατμών

μίας ζωής αχνισμένης

από πάθη

Ο ασκός του θυμού σου

χάθηκε στο μνήμα της μνήμης σου

Από μία ανάμνηση,

φυλακισμένη επισκέπτρια της λήθης

δέξου λίγα κυκλάμινα

και ανταπόδωσε με άσπρες τουλίπες