Αλήστου μνήμης...ξεχασμένων ποιητών

την ψυχή σου τη βρήκα στο απομακρυσμένο ακρογιάλι
το κορμί σου το είχα στο παραπεταμένο συρτάρι
το δικό σου σώμα δεν υπηρετούσα
στα μάτια σου θολωμένα ζούσα
σε είχα ξεχάσει χωρίς να είναι δεδομένο
ό,τι είχα μου έφυγε σαν να'ταν προδωμένο
λύσσα γι'αυτό που μου στερούσες
ήταν σαν να ζείς και να ζητούσες
να πεθάνω για σένα εγώ
μα δε γίνεται
να υπάρχω για σένα εγώ
μα δε γίνεται
και το μπλέιζερ φορούσα να το βλέπεις
μια ζωή το φόντο ν'αντιγράφεις
μ'ένα λέιζερ τα πάντα διαγράφεις
γιατί είσαι εσύ...
ηλιαχτίδα που δεν έχει τελειωμό
σ'ένα ταξίδι που δεν έχει γυρισμό
μην τολμήσεις να μου πείς ποτέ αντίο
γιατί αυτή η ζέστη βγάζει όλο κρύο
και τα μάτια μου λιώνουν πόνο
όταν σκέφτομαι τα δικά σου να ματώνουν
έλα πάρε με και σβήσε χρόνια
έλα πάρε με και ως μπαλόνια
να ανέβουμε σε αυτό τον ουρανό μας
που θα βρέχει μέρα νύχτα τον θυμό μας
μόνο ποτέ η αγάπη να μην φανεί αιώνια
γιατί το μίσος διαφεντεύει τα δικά μας χρόνια
σκοτεινά μέρη της αβύσσου...λύτρωση και λύσσα της αλήστου
μνήμης ξεχασμένων ποιητών...
http://www.youtube.com/watch?v=lcOxhH8N3Bo