Έρωτά μου...μια όαση χωρίς δάκρυα δεν κατακτάς...

Έρωτά μου...μια όαση χωρίς δάκρυα δεν κατακτάς...


Με τα μάτια κλεισμένα σε ονειρεύτηκα
Με τα χέρια δεμένα σε πελάγη δεσμεύτηκα
Στο απέραντο εκείνο τ'ουρανού σου
το γαλάζιο το χρώμα το δικό σου το χώμα το φίλησα
και φυτρώνω στο σώμα το δικό σου το κώμα το νίκησα
Και εκείνο το άρωμα το βαθύ σκοτεινό που βυθίστηκε
στη δική μου πνοή ένα ακόμα γιατί δε νικήθηκε
Σε περίμενα αύριο την ίδια στιγμή και λίγο νωρίτερα
Αν θα έρθεις θα'ναι γιατί το ζητούσες πρωθύστερα
Και η βλάβη που προκαλείς στο νοητικό μου το σύστημα
είναι ανήκεστη εκεί που συναντάει τ'ολίσθημα
Παραπαίει στη διαφυγή του νοητού αυτού έρωτα
Διαφεύγει στη διαδρομή του δικού σου του νέρωνα
Και η φωτιά δεν λέει να σβήσει...
Έρωτά μου εσύ κοίτα στα μάτια εκείνα που ίσως θυμάσαι
Έρωτά μου εσύ σβήσε τους πόθους που ίσως λυπάσαι
Μόνο ποτέ μη προσποιηθείς ότι εκείνο το βράδυ ένιωσες κάπως
Μόνο ποτέ μη ζητήσεις να πάρεις πίσω το λάθος
Να ερθείς ξανά να μου χαρίσεις εκείνο το λίγο που τόσο γρήγορα έζησα
Όχι μην έρθεις, αν για πάντα έναν γρίφο τον έλυσα
Έρωτά μου ανασφαλή στην έρημο γυρεύεις
με χάρους και ξωτικά δεν τη παλεύεις
Μια όαση χωρίς δάκρυα δεν κατακτάς...

Εσύ Θεοδώρα μήτηρ γυνή πύρ...

ti sento http://www.youtube.com/watch?v=z4ghet74GVY

Ερωτοβαδίζεις...ερωτοχτυπάς...
ερωτοκραυγάζεις...ερωτοζητάς...
Σώμα και οσμή σου την παλευούν
την ορμή σου την κατακρατάς
Νωχελικά το κορμί σου φτερουγίζει
πέντε λεπτά η αναπνοή λυγίζει
Δεν μπορείς την ανάσα να κρατήσεις
Δεν μπορείς τα λόγια να μιλήσεις
Σοκ δέος και αγάπη
άκρα του τάφου σιωπή
τρέμεις στην ιδέα του έρωτα
τρέμεις στη σκέψη του δύο
ήσουν κομμάτι θείο
γυναίκα γεμάτη κρύο 
Εσύ Θεοδώρα που καίς την Πανδώρα
Εσύ Θεοδώρα που φέρνεις τα δώρα
Εσύ Θεοδώρα μήτηρ γυνή πύρ...

Ερπετού το δηλητήριο...

Στου ζωσμένου ερπετού το δηλητήριο
δεν υπήρχε γυρισμός και εισιτήριο
η ελευθερία ήταν βαπτισμένη σε άμμο
τόσο κινούμενη σαν γλάρο
και παντού θάλασσα...μη μου φωνάζεις
αν σε βούλιαξα είναι γιατί πνιγόμουν στη στεριά.
Θεοί και δαίμονες τι κι αν υπάρχουν
τόσο σκοτάδι είναι αυτόφωτο
και όταν τα μάτια ακούνε τον αέρα
είναι γιατί βλέπεις πέρα για πέρα
Μία κραυγή είναι αρκετή να σιωπήσεις
για μία ζωή κρατάς αναμνήσεις
Ερπετό πετούμενο σαν τη χελώνα
είναι σαν να σε τρύπησε βελούδινι βελόνα.
Και το αίμα στάζει μέσα σου...

Χρυσόψαρο λάμπεις στη διαφθορά...

Έτσι λιγάκι στο παιχνίδι σκάκι
Ένα στρατιωτάκι παρασέρνει στο ρυάκι
Ήταν θλιμμένο και τα δάκρυα στα μάτια ψάρια
Χρυσόψαρο βαπτίστηκε όταν γεννήθηκε
Σκοτώνει αυτό που αναβλύζει
το καθαρό μετάξι
Πεθαίνει αργοπεθαίνει και ανασταίνεται
Στην αφθαρσία η φθορά τί σημασία έχει
Επί εντός και επί τα αυτά Διαφθορά σημαίνει
Το πριν και το μετά δεν το λυαίνει
Μη το συνηθίσεις με αυτά τα θλιμμένα μάτια
Μη γίνεις και συ σαν και αυτά τα τρωκτικά τα σκάρτα
Αυτό το χρυσόψαρο μπορεί και να σε οδηγήσει
εκεί που ο ουρανός αντάμωσε τη δύση
Και όταν ανοίξεις τα μάτια ψάρια
τότε εκδίκηση γυρεύεις μοναχά στα χνάρια
Πιράνχας, κροκόδειλοι και πιγκουίνοι σύμμαχοι
στην κατά της διαφθοράς τη δίνη
Είναι ψάρια και αυτά πιο μεγάλα
πίστεψαν πως χωρίς εμάς δεν υπάρχει γυάλα
και χωρίς αυτή ατίθασα να ζούμε δε γίνεται
Η διαφθορά τα σωθικά μας πνίγει
Ωκεανοί και θάλασσες συγκεντρωθείτε
σε ένα ουράνιο πέπλο μαζευτείτε
χωρίς σταγόνες αυτής η φθορά μας βρέχει
χωρίς ψιχάλες βροχής η διαφθορά μένει
στο σώμα σου ναι, στην ψυχή σου όχι
ένα παιχνίδι εξουσίας στροβιλίζει
ό,τι γενναίο δε γιαλίζει
Χρυσόψαρο εσύ μόνο λάμπεις στη διαφθορά.

Άχρωμο, άοσμο, άχαρο...

Άχρωμο άοσμο άχαρο...

Σωπαίνεις στον ήχο της αδικίας
Υγραίνεις τα χείλη της δυστυχίας
Ντρέπεσαι που γίνεσαι της αγέλης
Χάνεσαι σε σύννεφα της νεφέλης
Στάζει ψιχάλες, της βροχής νόθα παιδιά
Σκίζει το σώμα, της ζωής σβήνει μεμιάς
Σε λένε προδότη, οι τύψεις σε κυριεύουν
Σε λένε ιούδα, η ελπίδα ήταν φρούδα
Και στον παράδεισο εικόνα της φαντασίας
Και στην κόλαση σημάδι της οπτασίας
Όταν ο καιρός αλλάζει το χρώμα
Όταν το ερπετό πετάει το σώμα
Τότε μώβ ηλιαχτίδες σου καίνε τη θλίψη
Το πένθος ποτέ δεν σου έχει λείψει
Πώς είναι να μην έχει χρώμα η ζωή σου
αυτό το άχρωμο, άοσμο άχαρο κορμί σου...

Η αφή που σκοτώνει δεν αφήνει σημάδια

Η αφή που σκοτώνει δεν αφήνει σημάδια
το κορμί που λυτρώνει δεν σε καίει τα βράδια
τι κι αν ένα μαστίγιο σου κυκλώνει το είναι
τι κι αν ήταν επίγειο να φωνάζεις εσύ μείνε
σαν ένα φυτό που αναρριχάται
έτσι πρόδωσες αυτό που σε θυμάται
και φεύγεις για άλλες βιτρίνες
εκεί που η πανσέληνος καίει τις ίνες
εσύ γεννήθηκες να ζείς στον πάγο
ένα κομμάτι αστρικό από μάγο
τι κι αν ένα δηλητήριο στάζει
τι κι αν ούτε αυτό σε λογαριάζει
γιατί ποτέ δεν μπορείς να το σκοτώσεις
αυτό που ποτέ δεν μπορείς να αναλώσεις

Ανέραστη αράχνη

Ανέραστη αράχνη της ζωής τα δίχτυα
σταυρώθηκαν ξανά στης μοναξιάς τη νύχτα
και λυσσασμένα η φωνή της ως ηχός του γαλαξία
και ο απόηχος ενός έρωτα σε πλήρη απραξία
δεν έγινες, δεν φτιάχτηκες ιστούς να πλέκεις
τη μοίρα δεν ξέχασες πως είναι να λυτρώνεις
άνευ όρων αναστολή δεν παίρνεις
κι ας έμαθες τον κόμπο να δένεις
με μια θηλιά τα όνειρα δεν παγιδεύεις
κι ας είσαι ταγμένη -εσύ αράχνη- τα δάκρυα σου να στερεύεις

Η Μητέρα Τερέζα

Η Μητέρα Τερέζα

Πονάς και οι πληγές δεν κλείνουν
έμαθες όλα δωρεάν να σου τα δίνουν
Την είχες πάντα για το τέλος
να σου αφαιρεί το κάθε βέλος
και ήσουν πάντα στην αρχή της
κάθε σκέψη στην υπέροχη ζωή της
μα ένα σκοτάδι κάθε σκέψη γεφυρώνει
σ'εκείνο το φώς την αράχνη στη γωνία ξεφυτρώνει
και όταν γεννήθηκες αυτή η χαρούλα
τότε ακούστηκε ένα παιδί να φωνάζει μανούλα
δεν έδωσες ποτέ γιατί δεν πρόλαβες
έτσι γεννήθηκε αυτή μόνο να δίνει
τι κι αν δεν έδωσες εσύ
αυτή θυμάται
ήσουν κομμάτι το δικό της που θα ζεί
μητέρα εσύ όλων των παιδιών τερέζα
κομμάτι εσύ δικό μου καρφιτσωμένο στην πινέζα
σ'αυτό τον πίνακα ζωής
σ'αυτή την αφασία
μία λύκαινα χωρίς δρόμο διαφυγής
μια οπτασία
δεν σε υποτίμησα ποτέ γιατί το ξέρω
γεννήθηκα να σε υπηρετώ γιατί το θέλω
και όταν ο λώρος ομφάλιος κοπεί
τότε ξανά θα υπάρχω σε άλλη ζωή σε άλλο σώμα
δικό σου και πάλι αυτό...Μητέρα Τερέζα

Το παρακράτος ζεί μέσα σου...

Πλέεις επιπλέεις αναπνέεις
Παροξυσμός στη φρίκη της αδικίας
Θεωρείς επιθεωρείς αναθεωρείς
Σκοτοδίνη στο βάλτο της αμνησίας
Αμνηστευμένα αδικήματα
στο βωμό της σκοτωμένης δικαιοσύνης
Δωροδοκία γυρεύεις
Παιδί κακομαθημένο σου είπανε
Πως τη μαθαίνεις έτσι
τον κόμπο στο λαιμό αθώων να γεύεσαι
ένοχοι συγκεντρωθείτε
οι νάρκισσοι αποδίδουν δίκιο
Οι θεοί τα πάντα τα βλέπουν
Αθηνά Εσύ και τα χέρια κουνιούνται
Το άλλοθι βασιλεύει
Εσείς θύματα δούλοι του άρχοντα
Σκότους αλήθειες σε κυριεύουν
Ναι εσύ έχεις πάντα δίκιο
Το παρακράτος ζεί μέσα σου...

Νεκροτομείο Αθηνών - Εστία μόλυνσης ζώντων και προσβολής νεκρών

Σε βόμβα θανάτου έχει μετατραπεί το νεκροτομείο που ανήκει στην Ιατροδικαστική υπηρεσία της Αθήνας και βρίσκεται...

ακριβώς δίπλα από το Λαϊκό Νοσοκομείο, στο Γουδί.

Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες του directnews.gr, πριν από λίγες μέρες έχασε τη ζωή του από φυματίωση, που όπως όλα δείχνουν κόλλησε από «αζήτητο πτώμα» ο 62χρονος υπάλληλος Ν.Α., ενώ με μυκοβακτηρίδιο της φυματίωσης βρέθηκε να πάσχει και μία υπάλληλος του νεκροτομείου, η οποία βρίσκεται σε αναρρωτική άδεια.

Ωστόσο, το σοβαρό αυτό γεγονός κρατήθηκε ως επτασφράγιστο μυστικό από το υπουργείο Δικαιοσύνης, με αποτέλεσμα δεκάδες άνθρωποι που επισκέπτονται το νεκροτομείο (συγγενείς νεκρών που νεκροτομούνται, υπάλληλοι γραφείων κηδειών κ. ά.) να κινδυνεύουν, αφού η συγκεκριμένη νόσος μεταδίδεται, όταν τα άτομα τα οποία νοσούν, βήχουν, φτερνίζονται, ή ακόμα και με τα σταγονίδια του σάλιου όταν ομιλούν.

Επειδή με την υγεία και ακόμα περισσότερο με τη ζωή των ανθρώπων δεν μπορεί να παίζει οποιοσδήποτε, προκειμένου να συγκαλύψει τον απαράδεκτο τρόπο λειτουργίας του μεγαλύτερου νεκροτομείου της χώρας, θα πρέπει το υπουργείο Δικαιοσύνης να δώσει άμεσες και πειστικές εξηγήσεις για το τεράστιο αυτό θέμα.

                                                                                                                             πηγή: directNEWS.gr

Αλήστου μνήμης...ξεχασμένων ποιητών

την ψυχή σου τη βρήκα στο απομακρυσμένο ακρογιάλι
το κορμί σου το είχα στο παραπεταμένο συρτάρι
το δικό σου σώμα δεν υπηρετούσα
στα μάτια σου θολωμένα ζούσα
σε είχα ξεχάσει χωρίς να είναι δεδομένο
ό,τι είχα μου έφυγε σαν να'ταν προδωμένο
λύσσα γι'αυτό που μου στερούσες
ήταν σαν να ζείς και να ζητούσες
να πεθάνω για σένα εγώ
μα δε γίνεται
να υπάρχω για σένα εγώ
μα δε γίνεται
και το μπλέιζερ φορούσα να το βλέπεις
μια ζωή το φόντο ν'αντιγράφεις
μ'ένα λέιζερ τα πάντα διαγράφεις
γιατί είσαι εσύ...
ηλιαχτίδα που δεν έχει τελειωμό
σ'ένα ταξίδι που δεν έχει γυρισμό
μην τολμήσεις να μου πείς ποτέ αντίο
γιατί αυτή η ζέστη βγάζει όλο κρύο
και τα μάτια μου λιώνουν πόνο
όταν σκέφτομαι τα δικά σου να ματώνουν
έλα πάρε με και σβήσε χρόνια
έλα πάρε με και ως μπαλόνια
να ανέβουμε σε αυτό τον ουρανό μας
που θα βρέχει μέρα νύχτα τον θυμό μας
μόνο ποτέ η αγάπη να μην φανεί αιώνια
γιατί το μίσος διαφεντεύει τα δικά μας χρόνια
σκοτεινά μέρη της αβύσσου...λύτρωση και λύσσα της αλήστου
μνήμης ξεχασμένων ποιητών...
http://www.youtube.com/watch?v=lcOxhH8N3Bo