Ουράνιος γρίφος

Πόσο για σένα
να μετράω τα άστρα
σε πηλίκο αδιαίρετο
σε ουρανό αχθοφόρο
υπηρέτης του σύμπαντος
της ζωής σου της όλης
λάμπουν τα μάτια μου
από διακόπτη ψυχής
της όλης δικής σου διαφυγής
δραπέτης της ιδιωτικής σου φυλακής
μάζεψα αρκετά από τα ερείπια
μπορείς να φέρεις τον σεισμό σου
ο χτύπος αν έφτασε ίσως ακούσω
ο λίθος αν έσπασε ίσως λυγίσω
το ένα μου σώμα λάμπει στον ουρανό
το άλλο μου, φυτρώνει στο χρώμα
αντανάκλαση των δώρων που έκλεψα
στην περίπολο
ταγμένος στρατιώτης της νύχτας
όταν ερχόσουν, να αποδράσεις
συναντήθηκα με την αγωνία
να κοιμάμαι χωρίς εσένα, αλλά με όνειρα
ή με εσένα, αλλά με αυταπάτη
προσπέρασα τον γρίφο
που όταν έλυσα
ο μύθος είχε ήδη ξεφύγει

Η προ-προκήρυξη

 

Την Τρίτη 8 Απριλίου χτυπήθηκε με χειροβομβίδα το αυτοκίνητο (ασημί opel vectra) του γνωστού δεσμοφύλακα, Γ. Μπαρδάκη, στην οδό Ζαΐμη 33, στο Αιγάλεω. Η επίθεση αυτή, είναι μια ελάχιστη πράξη μνήμης για την δολοφονία του κρατούμενου Ιλιρ Καρέλι.    

Ο Καρέλι, αφού κουράστηκε να πονάει από τα χτυπήματα, τα ηλεκτροσόκ, τις ροπαλιές, τους κουβάδες παγωμένου νερού, την φάλαγγα και τους εξευτελισμούς των δεσμοφυλάκων, τελικά «απέδρασε» με τον θάνατό του από τα χέρια των βασανιστών του.    

Ξέρουμε πως ο θάνατός του, γρήγορα θα ξεχαστεί. Όπως ξεχάστηκαν και θα ξεχαστούν οι δεκάδες θάνατοι στα κολαστήρια των φυλακών από αρρώστειες, από πρέζα, από απελπισία ... Οι δολοφόνοι σωφρωνιστικοί, όσο κι αν προσπάθησαν να καθαρίσουν με χλωρίνη το αίμα του νεκρού στο κελί της απομόνωσης, δεν τα κατάφεραν. Έμεινε εκεί, σημάδι στον τοίχο για να θυμίζει... πως το αίμα καθαρίζει μόνο με αίμα.    

Τώρα είναι η σειρά μας...

Η νύχτα είναι φίλη μας και το σκοτάδι της μας αγκαλιάζει. Βγάζουμε απ' τις κρυψώνες τα όπλα μας, παίρνουμε τις μηχανές μας και βγαίνουμε για κυνήγι. Γιατί απόψε κυνηγάμε σωφρονιστικούς. Τα μάτια μας και τα αυτιά μας βρίσκονται παντού.    

Όποιος μπάσταρδος σηκώνει το χέρι του σε κρατούμενους, θα του κόβεται από την ρίζα, όποιος ταπεινώνει και εξευτελίζει φυλακισμένους θα μας συναντήσει προσωπικά στο σπίτι του, στο γυμναστήριο που πηγαίνει, στο φανάρι που περιμένει ανυποψίαστος στο αυτοκίνητό του.

Δουλέμποροι αγάπης

Πως ο παγετώνας ξέθαψε το μέσα κρύο
πως συνδαιτημόνας σε κενό δοχείο
πως ρουφάει η αγάπη το κενό του δύο
ως πόσο θα βανδαλίζεις το πικρό αντίο
σε απόσταση, σε βήμα σημειωτόν
των απρόδοτων προδοτών
των γιατί, των βάρβαρων ιαχών
ως πότε και δι'ευχών
ανεξίτηλων, μοναχών 
απελπισμένων ψυχών
διορατικών, και αγνών
σε καζάνι λυγμών
ακαταλαβίστικων προσευχών
σε θυμάτων αργών
αμφότερων των θυτών
προς θεού, λυπηθείτε εαυτόν
βασανιστική η συνειδητοποίηση της αγάπης
στην εξαύλωση των κατά κίνηση ηδονών
σε καταστηματική υποδούλωση της ανάγκης
σε ένα σώμα άδειο αρχών
δουλέμπορες οι ορμές
ανήμπορες οι κραυγές
δούλοι για μια ζωή
εκ καταγωγής ή ευχής
της αγάπης

Ο τοίχος

Κάποτε έπαιζες με τα τουβλάκια
χωρίς γυαλάκια, χωρίς παραμόρφωση
χωρίς φακούς επαφής, χωρίς επανόρθωση
στην αθώα ληστεία των παιδικών σου χρόνων
μια σοκολάτα έφτανε να τιμωρηθείς
ένα ναι στη θέση του μάλιστα
για πόσα χρόνια το γιατί δεν ανάλυσα
τώρα, ανήλικος στην ηλικία των μεγάλων
σε θέση ενήλικου, πότε και υπερβάλλων
κουράστηκες νωρίς να ζεις χωρίς παιχνίδια
περίμενες έστω κι αργά να χτίσεις τον τοίχο
στίχο με στίχο, δικός σου κι αυτός
τα τουβλάκια όμως δεν παίζουν,
δεν μετακινούνται, δεν προσγειώνονται
παρά αφομοιούνται
συμπαγής ο τοίχος, συμπαγής και η συνήθεια
πόσο θα αντέχει η περιχαρής ευήθεια
να πέφτω στον τοίχο της απόρριψής σου
ή του εγωισμού σου
στα δίκα σου μπάζα
έχτιζα τα όνειρά μου χωρίς έξοδο κινδύνου
σε αυτό το κατασκεύασμα, αν φωνάξω σ'αγάπησα
το σ΄αγαπώ μεταμορφώνεται σε αντίλαλο;

Η πρέζα της αγάπης

Ντύθηκε πανοπλία
η επιφάνεια λεία
να πνίξει την ανία
μετά μανίας
στη σκηνή, στα μάτια του θεατή
στην αφή των χεριών του
πόσο δυνατά να δείξει την ευχαρίστηση
σε καιρού διολίσθηση
στης αγάπης το δράμα
πόθοι, πουθενά,
ο πόθος
λάθη, ψηλαφητά,
το λάθος
στο πάθος της μίμησης
της λειτανείας
σε κορμί αλιείας
υποκρίνεσαι τη λεία
ή κατασπαράζεις το είναι μου
το σ΄αγαπώ μου, το δεν μπορώ χωρίς εσένα
στην απομακρυσμένη σκηνή
του ψυχρού πολέμου μας
παίξε, αυτό το έργο
που σε πρόζα έμαθες
στην πρέζα της αγάπης μου
δεν εθίστικες ποτέ σου

Σκοταδιστική δεσποτική δικαιοσύνη;

Ο Δεσπότης, ο Δικαστής κι οι καταθέσεις

Σημείωση: Το τί συμβαίνει στα Δικαστήρια της Λάρισας είναι λίγο ή πολύ γνωστό, τουλάχιστον σε όσους είχαν την ατυχία να βιώσουν τον "σκοταδισμό" τους...Πλυντήριο αθώωσης επίορκων. Μύλος πολτοποίησης εντίμων...ΕΑΝ, όμως, ισχύει η καταγγελία του Πανεπιστημιακού του παρακάτω άρθρου, δεν θα έπρεπε τουλάχιστον ο συγκεκριμένος Πρόεδρος Εφετών, και ο συγκεκριμένος γραμματέας, να τεθούν σε προσωρινή αργία, διότι το αδίκημά τους επισύρει ποινή οριστικής παύσης; Δεν θα έπρεπε να ασκηθεί εναντίον τους, αυτεπαγγέλτως, και ποινική δίωξη για ψευδή βεβαίωση (αλλοίωση πρακτικών) και παράβαση καθήκοντος; 

Υ.Γ. Κουίζ: Είναι δεοντολογικό δύο (2) αδέρφια Δικαστές να υπηρετούν στο ίδιο επαρχιακό Δικαστήριο;

Της Χριστίνας Ταχιάου

Οι πολίτες δεν εμπιστευόμαστε τη Δικαιοσύνη και το επιβεβαιώνει η έρευνα με τα τραγικά -για τη χώρα μας- στοιχεία του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, που δόθηκε στη δημοσιότητα από την Κομισιόν πριν από λίγες μέρες.

Η Επιτροπή επισημαίνει ότι η Ελλάδα έρχεται 98η ανάμεσα σε 144 χώρες παγκοσμίως, όσον αφορά την αντίληψη των πολιτών για την ανεξαρτησία των συστημάτων Δικαιοσύνης στη χώρα τους. Βάσει των ίδιων στοιχείων, η Ελλάδα κατατάσσεται 24η στην ΕΕ, όσον αφορά την αντίληψη περί «ανεξαρτησίας» των δικαστικών συστημάτων και ακολουθούν η Βουλγαρία, η Ρουμανία και η Σλοβακία. Η Φινλανδία, η Ολλανδία, η Ιρλανδία, η Γερμανία και η Σουηδία κατατάσσονται ανάμεσα στις 10 χώρες με τα πλέον «ανεξάρτητα» δικαστικά συστήματα παγκοσμίως.

Με αφορμή την έρευνα, θυμήθηκα την ιστορία με τον δικαστή Αποστολάκη, τον άνθρωπο που καταδίκασε τον δήμαρχο Θεσσαλονίκης σε ισόβια. Πρόκειται για τον «διάσημο», πλέον, πρόεδρο εφετών, ο οποίος ασχολείται και με το εκκλησιαστικό δίκαιο. Την ιστορία, μου την είχε διηγηθεί γνωστός μου πανεπιστημιακός, σε ανύποπτο χρόνο. Σημειωτέον ότι ο εν λόγω γνωστός μου δεν έχει την παραμικρή σχέση, ούτε με τον πολιτικό χώρο και την παράταξη του Βασίλη Παπαγεωργόπουλου, ούτε φυσικά και με τον ίδιο.
Η πολεοδομική παράβαση
Το θέμα αφορούσε την εκδίκαση μίας υπόθεσης όπου ένας Μητροπολίτης, κατά παράβαση του αρχαιολογικού νόμου, παρενέβη αυθαίρετα σε ένα κηρυγμένο με ΦΕΚ βυζαντινό μνημείο του 18ου αιώνα, μέρος ενός μοναστικού συνόλου. Χωρίς να πάρει άδεια από την αρμόδια Εφορία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων, μετέτρεψε έναν ιστορικό εκκλησιαστικό χώρο σε ένα αποστειρωμένο «μοντέρνο» κτίριο, αλλοιώνοντας τη φυσιογνωμία του και αγνοώντας την ιστορία του. Το μνημείο ήταν ένα δείγμα σεμνής λαϊκής αρχιτεκτονικής και όπως όλα τα ανάλογα κτίρια, ήταν ένα δοχείο ιστορίας, κοινωνικής ζωής και μνήμης για τους κατοίκους της περιοχής. Στο ΦΕΚ οριζόταν ως ζώνη απόλυτης προστασίας μία περίμετρος 200 μ. από το συγκρότημα, δηλαδή απόλυτη προστασία όλων των υπερκειμένων εντός της ζώνης αυτής. Στο μοναστικό συγκρότημα υπήρχαν κτίσματα και μνημεία ακόμη και του 10ου αιώνα, που αλλοιώθηκαν με τρόπο ανάλγητο.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο συγκεκριμένος Μητροπολίτης είχε γίνει δέκτης μίας μεγάλης δωρεάς, της μελέτης αναστήλωσης του μνημείου, μιας άρτιας μελέτης (κόστους περίπου 12.000.000 δρχ. τότε – περί τις 40.000 € σήμερα), που εκπόνησε με πολύ μεράκι και του τη δώρισε μία ομάδα έγκριτων ειδικών μηχανικών-αναστηλωτών του Αγίου Όρους. Η δωρεά έγινε στη μνήμη γονέων και συγγενών τους και εγκρίθηκε μετ’ επαίνων από την αρμόδια περιφερειακή Αρχαιολογική Υπηρεσία, η οποία το προώθησε προς κύρωση στο Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο (ΚΑΣ).
Ένα σούρουπο του καλοκαιριού του 2005, συνεργεία με εργαζόμενους από άλλη περιοχή, άρχισαν να κατεδαφίζουν την τοξωτή κιονοστοιχία του κεντρικού κτίσματος της μονής, που έχρηζε φυσικά αναστήλωσης -εξ ου και η δωρεά της μελέτης- αλλά σαφώς δεν ήταν ετοιμόρροπο. Μάλιστα, οι τοπικοί άρχοντες κλήθηκαν να μαζέψουν την άλλη μέρα τα μπάζα, πράγμα που έκαναν αγόγγυστα. Αμέσως μετά, άρχισαν εργασίες ανοικοδόμησης με μπετόν και με προσθήκες εκτός κλίμακος, καθώς και ενός μπετονένιου καμπαναριού, πράγμα που ποτέ η μονή δεν είχε. Αλλοιώσεις επίσης υπέστη και το παρακείμενο εκκλησάκι του 10ου αιώνα. Για λόγους που δεν εξακριβώθηκαν, η αστυνομία δεν σταμάτησε τις εργασίες, παρά τα σήματα της Αρχαιολογίας για άμεση διακοπή τους.
Οι καταγγελίες
Η Αρχαιολογική Υπηρεσία, μετά από καταγγελίες κατοίκων, προέβη στην καταγραφή των αλλοιώσεων, ενώ παράλληλα οι πολιτιστικοί φορείς της περιοχής, των πολιτιστικών συλλόγων των απανταχού καταγομένων από την περιοχή, ακόμη και οι τοπικοί άρχοντες και παράγοντες, κατήγγειλαν έντονα και δημοσιοποίησαν το συμβάν. Το θέμα πήρε τον δρόμο της Δικαιοσύνης και ξεκίνησε η διαδικασία της διερεύνησης των ευθυνών και των υπευθύνων.
Μετά 4 χρόνια (και μετά τις προκαταρκτικές ανακρίσεις και καταθέσεις μαρτύρων), τον Ιούνιο του 2009 έφτασε η στιγμή της πρώτης δίκης για το θέμα, με κατηγορούμενο τον Μητροπολίτη (λόγω ειδικής δωσιδικίας η δικαστική έδρα αποτελούνταν από εφέτες). Σημειωτέον ότι το Υπουργείο Πολιτισμού αρνήθηκε να παραστεί ως πολιτική αγωγή, μη ορίζοντας δικηγόρο. Πρόεδρος του τριμελούς εφετείου της περιοχής ήταν ο, εφέτης τότε, κ. Γιώργος Αποστολάκης.
Η δίκη
Εξετάζονται οι πρώτοι τέσσερις μάρτυρες, ο Δήμαρχος και τρεις δημοτικοί σύμβουλοι, οι οποίοι είχαν μεν υπογράψει την κοινή καταγγελία με τους πολιτιστικούς φορείς, αλλά σε δύο μέρες άλλαξαν γνώμη και την αναίρεσαν. Δίχως εμβάθυνση του θέματος και παρά τις προσπάθειες της εισαγγελέως, ο Πρόεδρος προχωράει στον πέμπτο μάρτυρα, ουσιαστικά τον πρώτο μάρτυρα κατηγορίας. Μετά από φραστική διένεξη μεταξύ του προέδρου και της εισαγγελέως, λόγω της εμμονής της να εμβαθύνει στο ζήτημα, γίνεται διακοπή μιας ώρας, επιστρέφουν τελικά σε πλήρη σύνθεση (και με την -βουβή, στο εξής- εισαγγελέα), και πριν ολοκληρωθεί η κατάθεση του πέμπτου μάρτυρα, ο πρόεδρος αρχίζει να λέει στο Μητροπολίτη ότι δεν μπορεί αυτός να φταίει για την κατεδάφιση, αλλά η πρεσβυτέρα μοναχή. Ο Μητροπολίτης, αφού τελικά το κατάλαβε, συναινεί ότι φταίει η γερόντισσα. Ο πρόεδρος τότε του ζητάει το έγγραφο της εξουσιοδότησής του προς τη γερόντισσα, το οποίο προφανώς δεν υπήρχε. Αναβάλλει τότε τη δίκη, μέχρι να προσκομίσει ο Δεσπότης την εξουσιοδότηση, χωρίς να έχει ολοκληρώσει την κατάθεσή του ο πέμπτος μάρτυρας και φυσικά χωρίς να έχουν καταθέσουν οι υπόλοιποι πέντε εκ των δέκα μαρτύρων (ο γνωστός μου πανεπιστημιακός, η προϊσταμένη της Αρχαιολογίας και οι αρμόδιοι υπάλληλοι).
Οι ανύπαρκτες καταθέσεις
Τον Νοέμβριο του 2009, ξανά στο Εφετείο Λάρισας, οι ίδιοι μάρτυρες και το δικαστήριο με τελείως διαφορετική σύνθεση. Ο δικηγόρος του Δεσπότη καταθέτει το “έγγραφο” της εξουσιοδότησης προς την πρεσβυτέρα και ο εισαγγελέας προτείνει να βγει η απόφαση. Ο γνωστός μου μένει έκπληκτος και ρωτάει πότε επιτέλους θα καταθέσουν οι μάρτυρες που δεν είχαν εξεταστεί. Ο εισαγγελέας, κοιτώντας τη δικογραφία, έκπληκτος και αυτός, του απαντάει ότι όλοι οι μάρτυρες έχουν ήδη καταθέσει και του επιδεικνύει τα πρακτικά της διακοπείσας δίκης. Εκεί όντως εμφανίζονται όλοι να έχουν ήδη καταθέσει και όλοι να έχουν καταθέσει το ίδιο, το εξής εκπληκτικό: «Δεν γνωρίζω αν το Μοναστήρι αυτό έχει ηγουμενοσυμβούλιο». Στα όρια του εγκεφαλικού, ο γνωστός μου εκρήγνυται και, σε έξαλλη κατάσταση, καταγγέλλει τη διαδικασία ως σκοταδιστική. Το δικαστήριο αιφνιδιάζεται και θορυβημένο από την αντίδραση αυτή, διακόπτει τη συνεδρίαση και προσδιορίζει νέα δίκη, μετά από 14 ημέρες. Η άψογη αυτή τη φορά διαδικασία, είχε ως κατάληξη την καταδίκη του Δεσπότη σε 8 μήνες φυλάκιση, με αναστολή. Φυσικά, ο Δεσπότης κατέθεσε αμέσως έφεση.
Η αναφορά στον Άρειο Πάγο
Στο διάστημα αυτό των 14 ημερών μέχρι τη νέα δίκη, ο γνωστός μου κατέθεσε αναφορά στον πρόεδρο και τον εισαγγελέα Εφετών της περιοχής, στον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, στον τοπικό Δικηγορικό Σύλλογο και την Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων, αναφέροντας την αλλοίωση των πρακτικών της αρχικής δίκης. Λίγες μέρες αργότερα, κλήθηκε από τον ειδικό ανακριτή αντεισαγγελέα εφετών και κατέθεσε για το θέμα. Μετά από τρεις μήνες, ξανακλήθηκε -όπως και όλοι οι μάρτυρες- από τον ειδικά απεσταλμένο για το θέμα αυτό Επιθεωρητή Αρεοπαγίτη, κατέθεσε και πάλι για τα της αλλοίωσης των πρακτικών, όπως το επιβεβαίωσαν και όλοι εξάλλου οι μάρτυρες, ενημερώθηκε δε, ότι κινήθηκε η πειθαρχική διαδικασία για τον υπεύθυνο εφέτη.
Το όνομα του προέδρου εφετών και όχι πλέον απλού εφέτη Γιώργου Αποστολάκη, ο οποίος τοποθετήθηκε στη Θεσσαλονίκη από την περιφέρεια, ο γνωστός μου το ξανάκουσε πριν από λίγους μήνες, εξαιτίας της δημοσιότητας που πήρε η δίκη του Βασίλη Παπαγεωργόπουλου.
Όσο για την εκδίκαση της έφεσης του Σεβασμιώτατου, που ολοκληρώθηκε πριν από λίγες μέρες, μετά από τρεις αναβολές, θα σας ενημερώσω σε άλλο κομμάτι στο protagon.

πηγή: http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=23333

Προϋποθέσεις λήψης και εξέτασης γενετικού υλικού (DNA) - Ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα

Σημείωση: Διαφωνούμε ρητά με την παρακάτω αναφορά αρχειοθέτησης του Εισαγγελέα Εφετών, διότι η διάταξη του άρθρου 200Α του ΚΠΔ είναι αντισυνταγματική κατά το σημείο της που προβλέπει την άνευ συγκαταθέσεως του υπόπτου λήψη και εξέταση γενετικού υλικού (DNA), και προσκρούει ρητά στη διάταξη του άρθρου 2 του Συντ. (αξία του ανθρώπου).

 

Προϋποθέσεις λήψης και εξέτασης γενετικού υλικού (DNA), Ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα, Προστασία προσωπικότητας

Σύμφωνα με το άρθρο 200Α ΚΠΔ, το δικαίωμα υποχρεωτικής λήψης και εξέτασης DNA καταλείπεται στις διωκτικές αρχές (αστυνομικές, τελωνειακές, λιμενικές κ.ά.). Η υποχρεωτικότητα αυτή όμως δεν πρέπει να φθάνει σε σημείο που να προσβάλλει σοβαρά την προσωπικότητα του ατόμου. Το DNA πρέπει να λαμβάνεται μόνο στις περιπτώσεις που τα λοιπά αποδεικτικά στοιχεία δεν είναι επαρκή ή δεν είναι λιγότερο επαχθή για τον ύποπτο ή κατηγορούμενο. Η φράση περί υποχρεωτικότητας στο ως άνω άρθρο έχει την έννοια ότι δεν απαιτείται η συγκατάθεση του υπόπτου ή κατηγορουμένου. Η σύγκριση των στοιχείων στα ευρήματα και στο ληφθέν DNA ενδεικνύουν και δεν αποδεικνύουν την ταυτότητα του φερομένου ως δράστη, αφού δι’ αυτού αποδεικνύεται η παρουσία του δράστη στον τόπο του εγκλήματος, όχι όμως και η τέλεση του εγκλήματος ή η συμμετοχή στην τέλεσή του. Με άλλα λόγια, το γενετικό υλικό που καλείται ηλεκτρονικό αποτύπωμα αποδεικνύει πως το πρόσωπο στο οποίο ανήκει βρισκόταν στον τόπο του εγκλήματος. Ο συνδυασμός όμως των ηλεκτρονικών αποτυπωμάτων με άλλα στοιχεία αποδεικνύουν πλήρως την τελεσθείσα εγκληματική πράξη από τον ύποπτο ή κατηγορούμενο. Από τη γραμματική δε ερμηνεία του ανωτέρω άρθρου, σαφώς προκύπτει πως τα διωκτικά όργανα έχουν δικαίωμα στο στάδιο της προκαταρκτικής εξέτασης να προβαίνουν στη λήψη γενετικού υλικού προς ταυτοποίηση του υπόπτου με τα ευρεθέντα λοιπά πειστήρια.

Προς τον Διευθύνοντα την Εισαγγελία Εφετών Θεσσαλονίκης

Στις 29.8.2013 προσήχθησαν στο Τμήμα Ασφάλειας Πολυγύρου Χαλκιδικής από Αστυνομικούς της ίδιας Υπηρεσίας τρία άτομα, μεταξύ των οποίων ήταν και ο Π.Μ., κάτοικος Θεσσαλονίκης, για την εξακρίβωση των στοιχείων της ταυτότητάς τους. Οι ανωτέρω προέβαιναν σε παράνομη αφισοκόλληση στην πόλη του Πολυγύρου, ζητώντας τη συμπαράσταση των πολιτών του Πολυγύρου στην Επιτροπή αλληλεγγύης για τον αγώνα κατοίκων περιοχής Μεγάλης Παναγίας για τα γεγονότα που είχαν λάβει χώρα στη θέση Σκουριές του όρους Κάκαβος Χαλκιδικής στις 9.9.2012, στην πορεία που θα πραγματοποιούνταν στην περιοχή της ΔΕΘ. Στον ανωτέρω (Π.Μ.) ανακοίνωσαν πως ήταν ύποπτος συμμετοχής στα παραπάνω γεγονότα για τις πράξεις του εμπρησμού με σκοπό πρόκλησης κοινού κινδύνου για άνθρωπο (άρθρο 264 περ. β΄ του ΠΚ), εμπρησμού δάσους (άρθρο 265 παρ. 1 του ΠΚ), κατοχή και προμήθεια εκρηκτικών υλών (άρθρο 272 παρ. 1 του ΠΚ), βαρειά σκοπούμενη σωματική βλάβη (άρθρο 310 παρ. 1, 3 του ΠΚ), επικίνδυνη σωματική βλάβη (άρθρο 309 παρ. 1 του ΠΚ), αντίσταση (άρθρο 167 παρ. 1 του ΠΚ), στάση (άρθρο 170 παρ. 1 του ΠΚ), διατάραξη κοινής ειρήνης (άρθρο 189 παρ. 1, 2, 3 του ΠΚ) κ.λπ. Ο ανωτέρω προσήχθη με τους λοιπούς δύο προσαχθέντες στο Γραφείο Σήμανσης της ΥΕΕΒΕ για τη λήψη δακτυλικών αποτυπωμάτων και φωτογραφιών. Στον ανωτέρω γνωστοποίησαν μάλιστα πως αναγνωρίστηκε από φωτογραφίες που λήφθηκαν από υπάρχουσες στις εγκαταστάσεις του εργοταξίου στην περιοχή της εταιρίας «Ελληνικός Χρυσός». Περαιτέρω ζητήθηκε από τον Π.Μ. η λήψη DNA για την ταυτοποίηση αυτού με τα ευρεθέντα στην περιοχή ευρήματα. Στην ανωτέρω ενέργεια των Αστυνομικών δήλωσε ο ανωτέρω πως δεν συγκατατίθεται στη λήψη βιολογικού υλικού για την ανωτέρω ανακριτική πράξη. Γιατί δεν έχει καταστεί ακόμη κατηγορούμενος, αφού δεν του απαγγέλθηκε ουδεμία κατηγορία. Αστυνομικός του Γραφείου Σήμανσης της ΥΕΕΒΕ έλαβε με βαμβακοφόρο στειλεό σίελο, που στάλθηκε στην Υποδιεύθυνση Βιολογικών και Χημικών Ερευνών Αθηνών. Η ανωτέρω ενέργεια των Αστυνομικών πραγματοποιήθηκε στα πλαίσια διενεργούμενης προκαταρκτικής εξέτασης με την αριθμ. Α2012/2321/21/1/2013 παραγγελία της Εισαγγελέως Πλημμελειοδικών Χαλκιδικής. Ομάδα δικηγόρων Θεσσαλονίκης και Αθηνών ανέφερε στην Εισαγγελία Εφετών Θεσσαλονίκης την παράτυπη λήψη ευαίσθητων δεδομένων (βιολογικού υλικού) χωρίς να απαγγελθεί σε βάρος του ανωτέρω κατηγορία για κάποια αξιόποινη πράξη. Μετά ταύτα μας ανατέθηκε να αποφανθούμε, μετά τη διενέργεια σχετικής έρευνας, αν η λήψη του βιολογικού υλικού πραγματοποιήθηκε νομότυπα και αν έχουν τελεστεί εκ μέρους των αρμοδίων οργάνων της Πολιτείας αξιόποινες πράξεις. Κατόπιν των ανωτέρω η γνώμη μας είναι η εξής:

Στα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα περιλαμβάνονται και τα γενετικά δεδομένα και το αποτέλεσμα ανάλυσης αυτών. Κατά τη διάταξη του άρθρου 2 περ. β΄ του Ν 2472/1997, όπως έχει αντικατασταθεί και ισχύει με τη διάταξη του άρθρου 79 του Ν 4139/2013, τίθεται απαγορευτικός κανόνας επεξεργασίας και χρήσης αυτών (ευαίσθητων δεδομένων) από οιονδήποτε τρίτο. Ο κανόνας αυτός έχει θεσπιστεί προς προστασία του ατόμου από την παρέμβαση τρίτων στην προσωπικότητα αυτού και την προσβολή αυτής (προσωπικότητας). Ο κανόνας αυτός κάμπτεται κατά τη διάταξη του άρθρου 3 παρ. 2 περ. β΄ του ανωτέρω νόμου (2472/1997), όπως έχει αντικατασταθεί με την διάταξη του άρθρου 14 του Ν 3917/2011 και τη διάταξη του άρθρου 7 του ίδιου νόμου, όταν αυτά πρόκειται να χρησιμοποιηθούν από δικαστικές, εισαγγελικές αρχές ή υπηρεσίες που εποπτεύονται άμεσα από αυτές. Στις αρχές αυτές χορηγείται το δικαίωμα από τον νόμο να παρεμβαίνουν και στα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα για τη διαπίστωση της τελέσεως εγκληματικών ενεργειών τελώντας πάντα και την αρχή της αναλογικότητας (άρθρο 25 του Συντ.). Η απονομή της ποινικής δικαιοσύνης και η κήρυξη κάποιου ως ενόχου τελέσεως αξιόποινης πράξεως είναι συνταγματικά κατοχυρωμένη, για τη δυνατότητα ομαλής συμβίωσης και συνύπαρξης των ατόμων των διαβιούντων στη χώρα. Η υποχώρηση αυτή της Πολιτείας και η παρέμβαση των θεσμικών οργάνων της στα ευαίσθητα δεδομένα των πολιτών της δεν προσκρούει στην ελευθερία του ατόμου, αφού η παρέμβαση αυτή συντελείται για την προστασία του δημοσίου συμφέροντος και της δικαιοσύνης προς εξακρίβωση των στοιχείων του δράστη (βλ. και ΑΠ Ολ 1/2001, ΑΠ 2/2009, ΣυμβΕφΘεσ 172/2012, ΣυμβΕφΘεσ 267/2013 ΤΝΠ ΔΣΑ).

Το DNA (δεοξυριβονουκλεϊκό οξύ) (γονιδιακή κλίμακα) αποτελεί τον κώδικα κάθε ανθρώπου στον οποίο είναι αποθηκευμένα όλα τα ιδιαίτερα και μοναδικά στοιχεία που χαρακτηρίζουν την προσωπικότητα και μοναδικότητα του ατόμου, που αποτελούν ανεπανάληπτα στοιχεία για κάθε άνθρωπο, που τον συνοδεύουν από τη γέννησή του μέχρι τον θάνατό του και μετ’ αυτόν. Τα στοιχεία που είναι ενσωματωμένα στο DNA του ατόμου είναι οι ασθένειες, οι προδιαθετικοί παράγοντες του ατόμου, καθώς και όλα τα χαρακτηρολογικά στοιχεία αυτού. Η παρέμβαση των ανωτέρω θεσμικών οργάνων πρέπει να περιορίζεται αυστηρά μόνο στην ταυτοποίηση των στοιχείων του υπόπτου, κατηγορουμένου. Η ανάλυση και εξέταση του DNA αποτελούν αποδεικτικά στοιχεία της ταυτοποίησης των στοιχείων του δράστη κάποιας εγκληματικής ενέργειας συνδυαζόμενη βέβαια και με άλλα αποδεικτικά στοιχεία. Η σύγκριση του DNA με τα λοιπά ευρήματα αποδεικνύει αναμφισβήτητα την παρουσία του υπόπτου ή κατηγορουμένου στον τόπο του εγκλήματος αλλά όχι όμως και τη συμμετοχή αυτού σ’ αυτό (βλ. Γ. Συλίκου, Η ανάλυση του DNA ως μέσο απόδειξης στην ποινική δίκη, ΠραξΛογΠΔ 2002, 248 επ.). Η ποινική δίκη έχει καταναγκαστικό χαρακτήρα, η δε διενέργεια των αναγκαίων ανακριτικών πράξεων ή μέτρων δικονομικού καταναγκασμού δεν εξαρτάται από τη θέληση του ατόμου. Όμως θα πρέπει να λαμβάνεται υπόψη η προστασία της προσωπικότητας του ατόμου, αφού δεν έχει το πρόσωπο ακόμη καταστεί ένοχος κάποιας αξιόλογης ποινικά πράξης (βλ. ΕφΘεσ 2031/2005 ΠΛογ 2005, 1240).

Περαιτέρω κατά τη διάταξη του άρθρου 200Α του ΚΠΔ, όπως προστέθηκε με τη διάταξη του άρθρου 5 του Ν 2928/2001 και μετά από σειρά τροποποιήσεων (άρθρο 42 του Ν 3251/2004, άρθρο 5 του Ν 3625/2007) αντικαταστάθηκε με τη διάταξη του άρθρου 12 παρ. 3 του Ν 3783/2009, προκύπτει πως, όταν υφίστανται ενδείξεις τελέσεως κακουργήματος ή πλημμελήματος τιμωρούμενο στον νόμο με την ποινή φυλακίσεως τουλάχιστον τριών μηνών, οι διωκτικές αρχές (Αστυνομικές, Τελωνειακές, Λιμενικές κ.λπ.) λαμβάνουν υποχρεωτικά προς ανάλυση DNA. Ενώ η προϊσχύουσα διάταξη όριζε πως το δικαίωμα να διατάξει τη λήψη και εξέταση του DNA είχε το οικείο δικαστικό συμβούλιο. Στη νέα τροποποιημένη πλέον διάταξη το δικαίωμα αυτό καταλείπεται στις διωκτικές αρχές με την αιγίδα βέβαια του αρμοδίου προς τούτο Εισαγγελέα. Ο οποίος ως αρμόδιος καθ’ ύλη παρακολουθεί κατά τις γενικές διατάξεις του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας την προκαταρκτική εξέταση και αστυνομική προανάκριση. Το DNA πρέπει να λαμβάνεται μόνο στις περιπτώσεις που τα λοιπά αποδεικτικά στοιχεία δεν είναι επαρκή ή δεν είναι λιγότερο επαχθή για τον ύποπτο ή κατηγορούμενο. Με τη διάταξη, όπως έχει διατυπωθεί και ισχύει σήμερα, τη δυνατότητα αυτή έχουν οι αρμόδιες διωκτικές αρχές να προβαίνουν στην υποχρεωτική λήψη του DNA. Η υποχρεωτικότητα αυτή όμως δεν πρέπει να φθάνει σε σημείο που να προσβάλλει σοβαρά την προσωπικότητα του ατόμου (Λ. Μαργαρίτη, Ερμ. Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, τομ. Α΄, σελ. 762 επ., Μ. Μαργαρίτη, ΕρμΚΠΔ 2008, σελ. 404). Η προϊσχύουσα διάταξη, όπως ίσχυε πριν την αντικατάστασή της με το άρθρο 12 του Ν 3783/2009, απαιτούσε τη συγκατάθεση του υπόπτου ή κατηγορουμένου. Η φράση υποχρεωτικότητα στη νέα διάταξη δεν απαιτεί συγκατάθεση αυτού (υπόπτου ή κατηγορουμένου), αλλά στις αναγκαίες προς τούτο περιπτώσεις την αναγκαστική λήψη του γενετικού υλικού. Όταν αυτή είναι απολύτως αναγκαία προς διαπίστωση της ταυτότητας του υπόπτου ή κατηγορουμένου. Η σύγκριση των στοιχείων στα ευρήματα και στο ληφθέν DNA ενδεικνύουν και δεν αποδεικνύουν την ταυτότητα του φερομένου ως δράστη, αφού δι’ αυτού αποδεικνύεται η παρουσία του δράστη στον τόπο του εγκλήματος, αλλά όχι όμως και την τέλεση αυτού ή συμμετοχή στην τέλεση αυτού. Το γενετικό υλικό, που καλείται ηλεκτρονικό αποτύπωμα, αποδεικνύει πως το πρόσωπο, στο οποίο ανήκει τούτο, βρισκόταν στον τόπο του εγκλήματος. Ο συνδυασμός όμως των ηλεκτρονικών αποτυπωμάτων με άλλα στοιχεία αποδεικνύουν πλήρως την τελεσθείσα εγκληματική πράξη από τον ύποπτο ή κατηγορούμενο. Από τη γραμματική ερμηνεία της ανωτέρω νέας διατάξεως σαφώς προκύπτει πως τα διωκτικά όργανα στο στάδιο της προκαταρκτικής εξετάσεως έχουν δικαίωμα να προβαίνουν στη λήψη γενετικού υλικού προς ταυτοποίηση του υπόπτου με τα ευρεθέντα λοιπά πειστήρια. Για τη διασφάλιση της προστασίας της προσωπικότητας του ατόμου πρέπει η παραπάνω διάταξη του άρθρου 200Α του ΚΠΔ σε μία μελλοντική τροποποίησή της να επανακαθορίσει τον τρόπο λήψης του DNA και το πλαίσιο καθορισμού της χρήσης αυτού, παρέχοντας τη δυνατότητα αυτή στον Εισαγγελέα, ο οποίος με διάταξή του να ορίζει το επιτρεπτό ή μη της χρήσης του DNA ως αποδεικτικού στοιχείου για κάθε συγκεκριμένη περίπτωση, χωρίς να απαιτείται, όπως η προϊσχύσασα διάταξη απαιτούσε, την έκδοση σχετικού βουλεύματος του οικείου δικαστικού συμβουλίου. Πέραν τούτων πρέπει να περισταλεί και η περιπτωσιολογία της δυνατότητας αυτής λήψης του DNA εκτός από τα κακουργήματα γενικά και στα πλημμελήματα όχι σε όλα σε όσα προβλέπεται ποινή φυλακίσεως τουλάχιστον τριών μηνών αλλά σ’ αυτά που τιμωρούνται με την ίδια ανωτέρω ποινή αλλά για την τέλεση των οποίων έλαβε χώρα άσκηση βίας, στρέφονται σε βάρος ανηλίκων, ή αφορούν υποθέσεις εκμετάλλευσης γενετήσιας ελευθερίας ή στρέφονται κατά της σωματικής ακεραιότητας ή τη συμμετοχή σε συμμορία. Το ληφθέν δείγμα DNA πρέπει να αφορά τη λήψη τριχών, αίματος, δέρματος, σιέλου, σπέρματος, κ.λπ. Η λήψη αυτού πρέπει να γίνεται με τους αυστηρούς όρους και τρόπους, που να διασφαλίζουν την ασφαλή μεταφορά και εξέταση αυτών προς αποφυγή αλλοιώσεως, καταστροφής ή μεταβολών στα ληφθέντα κυτταρικά δεδομένα. Κατά τη διάταξη του άρθρου 81 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας της Γερμανίας προβλέπεται ρητά η δυνατότητα λήψης αίματος, σπέρματος ή τριχών χωρίς τη συναίνεση του υπόπτου ή κατηγορουμένου. Την άποψη αυτή υιοθέτησαν οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες για την προστασία του δημοσίου συμφέροντος. Αφού διασφαλίζεται η ταυτότητα του δράστη κάποιας εγκληματικής ενέργειας. Στην Ελλάδα έχει τύχει πολεμικής η άποψη αυτή από μερίδα της επιστήμης, η οποία φρονεί πως η εξαναγκαστική λήψη DNA προσκρούει στις διατάξεις των άρθρων 2, 5, 7 του Συντ. για την ελευθερία και την προστασία της προσωπικότητας του ατόμου. Κατά την άποψή μας η αρχή της προστασίας της προσωπικότητας του ατόμου δικαιολογημένα κάμπτεται όταν πρόκειται να προστατευθεί το δημόσιο συμφέρον του ατόμου και η δικαιοσύνη τα οποία διασφαλίζονται με την ποινική δίωξη των εγκληματιών και παραβατών του νόμου. Όταν μάλιστα δεν υφίστανται άλλα λιγότερο επαχθή αποδεικτικά στοιχεία προς διαπίστωση των στοιχείων του δράστη (βλ. ΓνωμΕισΑΠ 16/2011 ΝοΒ 2012, 703, ΓνωμΕισΑΠ 15/2011 ΤΝΠ ΔΣΑ). Ο Νομοθέτης αν ήθελε τη λήψη του DNA μόνο στο στάδιο της κυρίας ανακρίσεως, δηλαδή μετά την κίνηση ποινικής διώξεως, θα το προέβλεπε ρητά και θα ανέφερε πως τη λήψη του DNA διενεργεί ο Ανακριτής ή το Δικαστήριο και όχι οι διωκτικές αρχές, όπως αναφέρεται στη νέα διάταξη μετά την αντικατάστασή της από τη διάταξη του άρθρου 12 παρ. 3 του Ν 3783/2009. Στην περίπτωση που η εξέταση είναι θετική το ηλεκτρονικό αποτύπωμα δεν καταστρέφεται αλλά παραμένει στο αρχείο της ΕΔΕΕ μέχρι τον θάνατο του ατόμου για μελλοντική ταυτοποίηση αυτού σε περίπτωση τελέσεως άλλων εκνόμων ενεργειών του. Ενώ το γενετικό υλικό καταστρέφεται με την παρουσία Εισαγγελικού Λειτουργού. Στην περίπτωση που το ληφθέν δείγμα αποβεί αρνητικό, καταστρέφεται το γενετικό υλικό μαζί με το αποτύπωμα αυτού. Οι διωκτικές αρχές, σύμφωνα με την παραπάνω διάταξη (άρθρο 200Α παρ. 1 του ΚΠΔ, ως ισχύει), έχουν δικαίωμα λήψης DNA και χωρίς τη συγκατάθεση του υπόπτου τελέσεως κάποιων κακουργηματικών πράξεων προς σύγκριση αυτού (DNA) με τα λοιπά υπάρχοντα ευρήματα του υπόπτου στον χώρο διάπραξης των εκνόμων ενεργειών. Μόνη βέβαια η ταυτοποίηση των ευρημάτων με το ληφθέν DNA δεν αποδεικνύει, όπως ήδη εκτέθηκε, και την τέλεση του συγκεκριμένου εγκλήματος από τον ύποπτο τελέσεως αυτών. Μόνη η ταυτοποίηση αποδεικνύει την παρουσία αυτού (υπόπτου) στον χώρο που έλαβε ή έλαβαν χώρα οι έκνομες ενέργειες αυτού. Ο συνδυασμός όμως αυτού (DNA) με λοιπά αποδεικτικά στοιχεία αποδεικνύουν αναμφισβήτητα την τέλεση των συγκεκριμένων κακουργημάτων ή πλημμελημάτων ή τη συμμετοχή σ’ αυτά.

Στην προκείμενη περίπτωση έχουν αποδειχθεί τα ακόλουθα: Ο Π.Μ. στις 29.8.2013 προσήχθη από Αστυνομικούς του Τμήματος Ασφάλειας Πολυγύρου, με άλλα δύο άτομα, στην Υπηρεσία τους προς διαπίστωση των στοιχείων ταυτότητάς τους. Μετά την προσαγωγή του ανωτέρω στο Τμήμα Ασφάλειας Πολυγύρου, ο ανωτέρω οδηγήθηκε στο Γραφείο Σήμανσης της ΥΕΕΒΕ (Υπηρεσία Εγκληματολογικών Ερευνών Βορείου Ελλάδος) για τη λήψη δακτυλικών αποτυπωμάτων και φωτογραφιών. Στη συνέχεια ανακοινώθηκε προς αυτόν πως ταυτοποιείται με πρόσωπο που έλαβε μέρος στα γεγονότα στις 9.9.2012 στη θέση Σκουριές Μεγάλης Παναγίας Χαλκιδικής τελώντας τις εγκληματικές πράξεις του εμπρησμου από πρόθεση με κοινό κίνδυνο για άνθρωπο, (άρθρο 264 περ. β΄ του ΠΚ), εμπρησμό δάσους (άρθρο 265 παρ. 1 του ΠΚ), βαρειά σκοπούμενη σωματική βλάβη (άρθρο 310 παρ. 1, 3 του ΠΚ), επικίνδυνη σωματική βλάβη (άρθρο 309 παρ. 1 του ΠΚ), αντίσταση (άρθρο 167 παρ. 1 του ΠΚ), στάση (άρθρο 170 παρ. 1 του ΠΚ), διατάραξη κοινής ειρήνης (άρθρο 189 παρ. 1, 2, 3 του ΠΚ) κ.λπ. Πέραν των ανωτέρω του γνωστοποίησαν πως θα προβούν στη λήψη DNA προς ταυτοποίηση αυτού με τα ευρήματα και πειστήρια που βρέθηκαν κατά την παραπάνω ημερομηνία στην περιοχή Σκουριών. Ο Π.Μ. δεν συγκατατέθηκε στη λήψη του DNA (βλ. σχετ έκθεση λήψης του DNA σιέλου με βαμβακοφόρο στειλεό), χωρίς την άσκηση σε βάρος του βίας ή οιασδήποτε μορφής πιέσεως. Το ανωτέρω δείγμα στάλθηκε αρμοδίως στην Υποδιεύθυνση Βιολογικών και Χημικών Ερευνών Αθηνών προς εξέταση συγκρίνοντας αυτό (DNA) με τα ευρεθέντα πειστήρια και λοιπά ευρήματα της περιοχής Σκουριών. Το DNA λήφθηκε νομότυπα από Αστυνομικό του Γραφείου Σήμανσης Πολυγύρου Χαλκιδικής, χωρίς τη συναίνεση του φερομένου ως υπόπτου τελέσεως κακουργηματικών και πλημμεληματικών πράξεων, για τις οποίες προβλέπεται ποινή μεγαλύτερη των τριών τουλάχιστον μηνών. Αφού μάλιστα στο πρόσωπο από το οποίο λήφθηκε το δείγμα του DNA δεν ασκήθηκε ουδεμία πίεση ή βία για τη λήψη αυτού (βλ την από 10.10.2013 μαρτυρική κατάθεση του Π.Μ. ενώπιον του Εισαγγελέως Εφετών). Το DNA νόμιμα λαμβάνεται και στο στάδιο της προκαταρκτικής εξετάσεως από τις διωκτικές αρχές και χωρίς τη συγκατάθεση του φερομένου ως υπόπτου, αφού και κατά τη γραμματική ερμηνεία της προαναφερομένης διατάξεως, του άρθρου 200Α του ΚΠΔ (όπως έχει αντικατασταθεί με τη διάταξη του άρθρου 12 παρ. 3 του Ν 3783/2009), το DNA λαμβάνεται υποχρεωτικά από τις διωκτικές αρχές, όταν υφίστανται ενδείξεις ενοχής για την τέλεση του κύκλου των εγκλημάτων που αναφέρονται σ’ αυτήν. Συνεπώς στην προκείμενη περίπτωση οι Αστυνομικές Αρχές του Γραφείου Σήμανσης του Πολυγύρου νομότυπα προέβησαν στη λήψη του DNA του Π.Μ. στο στάδιο της προκαταρκτικής εξετάσεως, που διενεργήθηκε μετά από σχετική παραγγελία της.

Ο Εισαγγελέας Εφετών Θεσσαλονίκης,
Ηλίας Νικ. Σεφερίδης

Εισαγγελική χουντοποίηση

ΑΡΧΕΙΟ

Θέλετε να καθιερώσετε Δικαιοσύνη αλά Φάκου;

• 

16 Νοεμβρίου 2012

Του Κώστα Βαξεβάνη

Το 2012, σε μια Ελλάδα που  έχει ανάγκη την Δικαιοσύνη ως θεσμό, αλλά και την δικαιοσύνη ως καθημερινή λειτουργία, μερικοί εισαγγελείς δείχνουν να έχουν αποστασιοποιηθεί από την  κοινωνική πραγματικότητα. Η Δικαιοσύνη δεν μπορεί να λειτουργεί ούτε εν κενώ, ούτε σε γυάλα. Σκοπός της δεν είναι να δικάζει, αλλά να αποδίδει Δικαιοσύνη. Δικαιοσύνη δεν είναι η νομολαγνεία που κρύβει την πραγματικότητα ούτε η νομοδιαστροφή που εμφανίζεται ως λατρεία στο δίκιο.
Η Δικαιοσύνη στην Ελλάδα προσπαθεί να περάσει από τον εναγκαλισμό της συντήρησης, στη σύγχρονη νομική αντίληψη. Το Δικαστικό σώμα δεν αποχουντοποιήθηκε ποτέ. Έτσι, η Δικαιοσύνη έπρεπε να αποδοθεί περνώντας μέσα από λαβύρινθους αναχρονισμών, διεστραμμένες αντιλήψεις για την κοινωνία και τον συντηρητισμό που είχε επικρατήσει ως ηθική και τάξη των πραγμάτων.
Σήμερα τα έδρανα είναι γεμάτα από νέους επιστήμονες της νομικής επιστήμης, που προσπαθούν μαζί με τα συντηρητικά ταγιέρ να αποτάξουν και την δηλητηριώδη συντήρηση. Δεκάδες εισαγγελείς παλεύουν για να φέρουν σε πέρας δικογραφίες με σκάνδαλα, παρά τις αντιξοότητες που δημιουργεί η κεντρική εξουσία και οι ίδιοι οι νόμοι. Γι αυτούς, όπως και για τους υπόλοιπους έλληνες, είναι ένα στοίχημα. Πώς θα λειτουργήσει η Δικαιοσύνη; Πού θα πορευτεί η Ελλάδα;
Την εποχή αυτών των διλημμάτων, η Εισαγγελία της Αθήνας υπό την διοίκηση της Προϊσταμένης, Παναγιώτας Φάκου, θέτει άλλα διλήμματα. Αν μπορεί ο δημοσιογράφος να λειτουργεί ελεύθερα και να κρίνεται γι'αυτό. Δυστυχώς, η σημερινή επιλογή της Εισαγγελίας είναι μια συνταγή παλιών εποχών. Είναι μια συνταγή αλά Φάκου. Όχι της Παναγιώτας Φάκου, αλλά του πατρός Φάκου, ο οποίος την εποχή της χούντας έβγαζε διατάγματα με τα οποία απαγόρευε τη δημοσίευση ειδήσεων και επί Δημοκρατίας προχωρούσε σε κατάσχεση βιβλίων του Ντε Σαντ; Τέτοια Εισαγγελία θέλουμε; Δείτε μερικά παραδείγματα και αποφασίστε αν θέλουμε τέτοια εισαγγελική λειτουργία.
Αποφασίζομεν και διατάσσομεν… Στις 2 Σεπτεμβρίου του 1970, ο Κύπριος αντιστασιακός Γιώργος Τσικούρης 25 χρόνων και η σύντροφός του, Μαρία Αντζελόνι, σκοτώθηκαν από έκρηξη βόμβας έξω από την Αμερικάνικη Πρεσβεία. Οι δυο τους ετοιμάζονταν να ανατινάξουν ένα αυτοκίνητο με εκρηκτικά έξω από την Πρεσβεία για να γίνει γνωστή σε όλο τον κόσμο η δραστηριότητα της αμερικανοκίνητης Χούντας. Από λάθος, η βόμβα εξερράγη νωρίτερα σκοτώνοντάς τους. Ο Εισαγγελέας, Ανδρέας Φάκος, με εντολή του απαγόρευσε στις εφημερίδες να γράψουν οτιδήποτε για την έκρηξη. Στο “εισαγγελικό διάταγμα”, εναρμονισμένο με το χουντικό καθεστώς, ο εισαγγελέας Φάκος γράφει “Διαττάσομεν την επί της ως άνω υποθέσεως απαγόρευσιν οιασδήποτε δημοσιεύσεως αφορώσης την σημειωθείσαν έκρηξιν βόμβας παρά την Αμερικανικής Πρεσβείαν την 2.9.1970 εξ ης εφονεύθησαν οι ΤΣΙΚΟΥΡΗΣ Γεώργιος και ΑΝΤΖΑΛΟΝΙ Έλενα”. Η αντιχουντική πράξη έπρεπε να αποσιωπηθεί, κοινώς να μην υπάρξει είδηση. Και έτσι ο εισαγγελέας ανέλαβε (επί Χούντας βέβαια) να εξασφαλιστεί η “νομιμότητα”.
Κατέσχεσε τον Ντε Σαντ και ταινίες της ΕΡΤ. Στις 12 Ιανουαρίου του 1980, αρκετά χρόνια μετά τη Χούντα, όπως γράφουν “ΤΑ ΝΕΑ” της εποχής, ο Εισαγγελέας Ανδρέας Φάκος, αναγνωρίζοντας προφανώς ως κίνδυνο για τη χώρα την ελεύθερη γνώμη άσκησε ποινική δίωξη κατά της ΕΡΤ, γιατί η δημόσια τηλεόραση προέβαλε την ταινία “Αναζήτηση” του Κλέαρχου Κονιτσιώτη, με τους Άγγελο Αντωνόπουλο και Έλενα Ναθαναήλ. Η Εισαγγελία προχώρησε επίσης με εντολή του χουντικού αντιεισαγγελέα του Αρείου Πάγου, σε κατάσχεση του βιβλίου “Φιλοσοφία του Μουντουάρ” του Μαρκήσιου Ντε Σαντ. Το βιβλίο κρίθηκε ακατάλληλο για ανάγνωση στην Αθήνα, αν και στην Θεσσαλονίκη και τον Πειραιά κυκλοφορούσε κανονικά. Ήταν μια αντίληψη περί ελευθερίας της γνώμης που είχε την σφραγίδα της Εισαγγελίας Αθηνών.
Διώξεις και στη σάτιρα. Το 1979, ο Εισαγγελέας Ανδρέας Φάκος άσκησε δίωξη εναντίον της εφημερίδας “Το Ποντίκι” για σατυρικό της δημοσίευμα με ήρωα τον Καραγκιόζη. Το δημοσίευμα μεταξύ άλλων έγραφε χιουμοριστικά πάντα πως ο διευθυντής του πολιτικού Γραφείου του Πρωθυπουργού, Πέτρος Μολυβιάτης, ζήτησε πολιτικό άσυλο στη Μόσχα.Ο Φάκος άσκησε αυτεπάγγελτα δίωξη για “περιύβριση Αρχής δια του Τύπου”. Στη δίκη, βέβαια, “το Ποντίκι” αθωώθηκε. Ο εισαγγελέας εξέφρασε με τη δίωξή του την άποψή του για τον Τύπο, την ελευθερία του Τύπου και τη σάτιρα.
Δεν υπήρχε αδίκημα αλλά διώχθηκαν. Τον Ιανουάριο του 1980, ο δημοσιογράφος, Γιώργος Βότσης, και η συνάδελφός του, Νανά Νταουντάκη, περικυκλώθηκαν από ομάδα αγνώστων έξω από σπίτι στην Ακρόπολη. Ο Βότσης κατάφερε να τους ξεφύγει, αλλά η Νταουντάκη έπεσε στα χέρια τους. Ήταν άντρες της Ασφάλειας. Την συνέλαβαν, την οδήγησαν στην Ασφάλεια, και την κράτησαν χωρίς ένταλμα, κατηγορώντας την για σχέση με τη δολοφονία  των αστυνομικών Πέτρου και  Σταμούλη (17 Νοέμβρη). Οκτώ ακόμη νεαροί οδηγήθηκαν στην Ασφάλεια με τις ίδιες κατηγορίες και στη συνέχεια στον Εισαγγελέα, Ανδρέα Φάκο. Οι συνήγοροι των νεαρών ζήτησαν από τον Εισαγγελέα να τους αφήσει ελεύθερους, γιατί δεν υπήρχε κανένα αδίκημα και κατηγορία σε βάρος τους. Ο Φάκος ενώπιον δεκάδων μαρτύρων παραδέχθηκε πως δεν υπάρχει αδίκημα. Παρ'όλα αυτά λίγο αργότερα άσκησε διώξεις, σε μια από τις υποθέσεις που χαρακτηρίστηκαν ως πολιτικές διώξεις.
Διώξεις να φάνε και οι…κότες. Τον Φεβρουάριο του 1981, όπως αναφέρουν “ΤΑ ΝΕΑ” της εποχής, ο τότε Εισαγγελέας Αγρινίου, Ανδρέας Φάκος, έκανε δυσμενή αναφορά για τον υφιστάμενό του, Εισαγγελέα Αργυρόπουλο. Ο Φάκος περιγράφει τον Αργυρόπουλο ως πειθαρχικά ελεγκτέο, γιατί όπως αναφέρει η εφημερίδα “η ιδιωτική του ζωή δεν είναι σύμφωνη με την δικαστική του ιδιότητα".Συγκεκριμένα στην αναφορά του εκείνη υποστήριξε ότι ο  κ Αργυρόπουλος "συμπεριφέρεται άσχημα στη σύζυγό του και τα παιδιά του, εκτρέφει κότες στο σπίτι του, ξενυχτάει κλπ”.
Η ερώτηση είναι αν η Εισαγγελία του 2012, η οποία έχει την κύρια ευθύνη να αποδοθεί Δικαιοσύνη σε αυτή τη χώρα, μπορεί να συμπεριφέρεται και να πράττει με λογικές προηγούμενων δεκαετιών. Με πρακτικές αλά Φάκου, λογοκρισία του Τύπου και διώξεις να φάνε και οι… κότες. Αυτοί που πρέπει να αποφασίσουν είναι οι Εισαγγελείς.

πηγή:  http://www.koutipandoras.gr/article/28688/thelete-na-kathierosete-dikaiosyni-ala-fakoy

Αγωγή κακοδικίας: Ανάγωγη δικαστική ετυμηγορία

ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΥΠ'ΟΨΙΝ ΤΟΥ ΕΥΤΕΛΟΥΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟΥ ΤΗΣ ΣΚΟΤΕΙΝΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ, ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ ΕΠΙΟΡΚΟΙ ΔΙΚΗΓΟΡΟΙ (ΣΥΝΔΕΔΕΜΕΝΟΙ ΜΕ ΟΡΚΟΥΣ ΣΤΟΡΓΗΣ ΜΕ ΚΟΛΑΣΜΕΝΟΥΣ ΙΕΡΩΜΕΝΟΥΣ):

Κατ'άρθρο 11 του Ν. 693/1997:

Μετά την επίδοσιν της αγωγής [κακοδικίας] και μέχρι της εκδόσεως οριστικής αποφάσεως, ο εναγόμενος απέχει πάσης περαιτέρω πράξεως σχετιζομένης προς την υπόθεσιν εις την οποίαν αφορά η αγωγή. Η παρά παράβασιν των διατάξεων του παρόντος άρθρου ενεργηθείσα πράξις είναι άκυρος, ως και άπασα η περαιτέρω επ' αυτής στηριζομένη διαδικασία, οι δε παραβάται τιμωρούνται πειθαρχικώς και υποχρεούνται εις την πληρωμήν των εξόδων.

ΔΥΟ ΚΑΤΑΔΙΚΕΣ ΣΕ 80 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΕΙΔΙΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΑΓΩΓΩΝ ΚΑΚΟΔΙΚΙΑΣ!

Η Δικαιοσύνη αθωώνει τον εαυτό της

Της ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΚΑΤΗ

Ογδόντα χρόνια τώρα η Δικαιοσύνη απαλλάσσει συνεχώς τον... εαυτό της! Από το 1929, που ιδρύθηκε και συγκροτήθηκε το Ειδικό Δικαστήριο Αγωγών Κακοδικίας, στη δικαιοδοσία του οποίου υπάγονται οι αγωγές κακοδικίας κατά όλων των δικαστών (τακτικής Δικαιοσύνης, διοικητικής, Ελεγκτικού Συνεδρίου) και εισαγγελέων, έχουν καταδικαστεί στη χώρα μας για κακοδικία μόνο δύο δικαστές!

Σε 350 αγωγές όλοι οι δικαστικοί βγήκαν λάδι, πλην δύο εξαιρέσεων Και οι δύο καταδικαστικές αποφάσεις, σε σύνολο περίπου 350 αγωγών, εκδόθηκαν πριν από δεκαετίες (1964 και 1966)!
Σχετικά πρόσφατα (το 2008) σημειώθηκε μόνο μια ενδιαφέρουσα μειοψηφία -σε απορριπτική βεβαίως απόφαση- από το μέλος του Δικαστηρίου, Βασίλη Χειρδάρη, ο οποίος είχε ζητήσει την καταδίκη μιας ειρηνοδίκη για «βαριά αμέλεια» κατά την άσκηση των καθηκόντων της! (μετά από αγωγή του Δικηγόρου Αθηνών, Ιωάννη Μυταλούλη.
Και τα ερωτήματα, τα οποία εύλογα μπορεί να θέσει ο απλός πολίτης, που ενδεχομένως και να αμφισβητεί ότι έχουμε τους καλύτερους δικαστές παγκόσμια, οι οποίοι ποτέ δεν λανθάνουν -όπως «θέλει» ο σχεδόν μηδενικός αριθμός των καταδικαστικών σε βάρος τους αποφάσεων-, είναι:
*Ανταποκρίνεται ο θεσμός του Ειδικού Δικαστηρίου Κακοδικίας στο σκοπό του;
*Ικανοποιεί το κοινό περί δικαίου αίσθημα των πολιτών που εγείρουν αγωγή κακοδικίας κατά δικαστικών λειτουργών;
*Μήπως τελικά το Δικαστήριο προστατεύει πιο πολύ τους δικαστές παρά τους ενάγοντες πολίτες;
Πριν από 44 χρόνια
Η δεύτερη και τελευταία καταδίκη δικαστή σημειώθηκε πριν από... 44 χρόνια και του επιβλήθηκε να καταβάλει για ζημιά σε κάθε ενάγοντα το ποσόν των 3.000 δραχμών.
Η απόφαση αφορούσε το «λειβάδιον Αμυγδαλιά», ήτοι 340 στρέμματα γης, τη νομή των οποίων είχαν στερηθεί οι εναγόμενοι κάτοικοι Μάκρης που αντιδικούσαν με τους κατοίκους Αρχανίου. Ο καταδικασθείς δικαστής κρίθηκε ότι είχε ζημιώσει τους ενάγοντες όταν λανθασμένα -«εξ ασυγγνώστου αμελείας»- απέρριψε σχετική αίτησή τους, με την αιτιολογία ότι κύριοι της γης ήταν οι κάτοικοι Αρχανίου «αποκτήσαντες ταύτην διά χρησικτησίας» και ότι οι κάτοικοι Μάκρης ήταν «απλοί κύριοι του δικαιώματος... χειμερινής χορτονομής».
Η πρόσφατη μειοψηφία
Τα έτη παρήλθαν με συνεχείς απορρίψεις αγωγών και το 2008 συναντάμε (όπως δημοσιεύτηκε στο Νομικό Τύπο) τη μειοψηφία του μέλους, δικηγόρου Βασίλη Χειρδάρη, που εισφέρει ένα εμπεριστατωμένο νομικά σκεπτικό.
Η υπόθεση αφορούσε αγωγή Δικηγόρου Αθηνών, σε βάρος ειρηνοδίκη, ο οποίος υποστήριζε ότι είχε υποστεί παρανόμως ηθική βλάβη και ζητούσε για αποζημίωση το ποσόν των 10.000 ευρώ.
Τι είχε συμβεί; Ο δικηγόρος είχε παραστεί ως πληρεξούσιος σε υπόθεση που είχε εισαχθεί ενώπιον της ειρηνοδίκη και αφορούσε αίτημα για αναγνώριση κυριότητας ακινήτου στην Πάτμο.
Η ειρηνοδίκης, θεωρώντας ότι οι τότε ενάγοντες είχαν ψευδώς δηλώσει άλλο τόπο κατοικίας προκειμένου να εισαχθεί η υπόθεσή τους στο συγκεκριμένο Ειρηνοδικείο, συνέταξε αναφορά στον αρμόδιο εισαγγελέα, στην οποία όμως σημείωνε ότι η πράξη «φαίνεται να ήταν σε γνώση και των πληρεξούσιων δικηγόρων», με αποτέλεσμα να κινηθεί σε βάρος του δικηγόρου -που στράφηκε εναντίον της- ποινική δίωξη για απόπειρα απάτης ενώπιον Δικαστηρίου. Η αγωγή κακοδικίας απορρίφθηκε με το σκεπτικό ότι «η αναφορά στο ενδεχόμενο της γνώσης της παρανομίας από το δικηγόρο δεν αποτελεί παράνομη πράξη που προέρχεται από δόλο ή βαριά αμέλεια της ειρηνοδίκη».
Το μέλος που μειοψήφησε όμως είδε «βαριά αμέλεια της ειρηνοδίκη» γιατί «η φράση για τους δικηγόρους αποτελεί παραβίαση του τεκμηρίου αθωότητας». Στηλιτεύει μάλιστα και τη βεβαιότητα με την οποία εκφράζει στην αναφορά της τη διάπραξη του αδικήματος από τους πελάτες του δικηγόρου, καθώς «υπερβαίνοντας τα όρια προβαίνει σε δικαιοδοτική κρίση τόσο για την ύπαρξη του δόλου όσο και για την τέλεση του καταγγελλόμενου αδικήματος, δηλαδή οιονεί δικαστική απόφαση χωρίς να έχει το δικαίωμα και την εξουσία γι' αυτό».
«Εφόσον ο δικαστής δεν κρατάει την υπόθεση να τη δικάσει ο ίδιος, η έκθεσή του δεν μπορεί να περιλαμβάνει κρίσεις που προσιδιάζουν με δικαστική απόφαση ούτε είναι δυνατόν να προκαταλαμβάνει δικαστική κρίση άλλου δικαστηρίου, με προεκφρασθείσα άποψη», επισημαίνει ο μειοψηφών.
Οι περισσότεροι πολίτες δεν γνωρίζουν καν την ύπαρξη αυτού του Δικαστηρίου, πόσω μάλλον ποιες είναι οι προϋποθέσεις για να προσφύγεις εκεί εναντίον δικαστικού λειτουργού.
Ας δούμε -σε γενικές γραμμές- πώς λειτουργεί σήμερα με βάση το ισχύον Σύνταγμα του 1975 (και το Ν. 693/1977) που μετέβαλε τη σύνθεσή του. Συγκροτείται:
Από τον πρόεδρο του ΣτΕ, ως πρόεδρο, από ένα σύμβουλο της Επικρατείας, έναν αρεοπαγίτη, έναν σύμβουλο του Ελεγκτικού Συνεδρίου, δύο τακτικούς καθηγητές νομικών μαθημάτων των Νομικών Σχολών των Πανεπιστημίων της χώρας και δύο δικηγόρους από τα μέλη του Ανώτατου Πειθαρχικού Συμβουλίου των δικηγόρων, ως μελών. Από τα μέλη του εξαιρείται κάθε φορά αυτό που ανήκει στο Σώμα ή στον Κλάδο της Δικαιοσύνης, επί ενέργειας ή παράλειψης λειτουργού επί του οποίου καλείται να αποφανθεί το Δικαστήριο. Τα μέλη του Δικαστηρίου ορίζονται με κλήρωση.
Αγωγή κακοδικίας μπορεί να εγερθεί και κατά δικηγόρου, συμβολαιογράφου, διαιτητή, δικαστικού γραμματέα και δικαστικού επιμελητή. Η αγωγή αυτή εκδικάζεται από το κατά τόπον αρμόδιο Πολυμελές Πρωτοδικείο.
Ενάγων μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε πολίτης που είναι σε θέση να αποδείξει ότι υπέστη ζημιά, η οποία του προξενήθηκε από δόλο, βαριά αμέλεια ή αρνησιδικία δικαστικού λειτουργού.
Όλες οι διαδικασίες πρέπει να γίνουν μέσα στην ανατρεπτική προθεσμία των έξι μηνών από τότε που ο ενάγων έλαβε γνώση της παράνομης πράξης ή παράλειψης. Για την έγερση της αγωγής κακοδικίας απαιτείται η επικρινόμενη απόφαση να είναι τελεσίδικη.
Βαριά αμέλεια
Η βαριά αμέλεια ενός δικαστή υφίσταται όταν αδικαιολόγητα δεν κατέβαλε την προσήκουσα προσοχή και επιμέλεια, όπως προσδιορίζεται από την κοινή πείρα και σύνεση. Η ενδεχομένως εσφαλμένη ερμηνεία και εφαρμογή διάταξης νόμου από το δικαστή δεν συνιστά, κατ' αρχήν, βαριά αμέλεια. Ευθύνεται, εφόσον η ερμηνεία και η εφαρμογή της διάταξης αντίκεινται προς το γράμμα του νόμου.
Αρνησιδικία υπάρχει «όταν οι δικαστικοί λειτουργοί αρνούνται αδικαιολόγητα να αποφανθούν επί νομίμως υποβαλλόμενων αιτήσεων των διαδίκων ή παρελκύουν αδικαιολόγητα την έκδοση αποφάσεων». Ως ζημία θεωρείται και η περιουσιακή και ηθική βλάβη που ο ενάγων υπέστη από την παράλειψη δικαστή.
Η συζήτηση της αγωγής διεξάγεται σε δημόσια συνεδρίαση προφορικά και βασίζεται στα έγγραφα της προδικασίας. Η εκδιδόμενη απόφαση εκτελείται αναγκαστικά και είναι αμετάκλητη.
Αξίζει, τέλος, να σημειωθεί ότι εφόσον διαπιστωθεί αδυναμία του ενάγοντος να καταβάλει τα έξοδα της δίκης, μπορεί με απόφαση του προέδρου του δικαστηρίου να του χορηγηθεί το ευεργέτημα πενίας, που σημαίνει ότι δεν καταβάλλει παράβολο και δικαστικό ένσημο.
Το προνόμιο των δικαστών
Ο απλός πολίτης έχει προθεσμία έξι μηνών για την άσκηση αγωγής κακοδικίας. Αντίθετα ο δικαστικός λειτουργός διαθέτει εννιά φορές περισσότερο χρόνο για να ασκήσει ίδιας μορφής αγωγή σε σχέση με οποιονδήποτε πολίτη αντίδικό του!
Η προνομιακή αυτή προθεσμία υπέρ των δικαστών επικρίθηκε ενώπιον του ίδιου του Ειδικού Δικαστηρίου Αγωγών Κακοδικίας, πάλι από το μέλος, δικηγόρο Βασίλη Χειρδάρη, ο οποίος ξανά μειοψήφησε σε απόφαση με την οποία κηρύχτηκε απαράδεκτη αγωγή κακοδικίας που είχε κατατεθεί εμπρόθεσμα, αλλά είχε κοινοποιηθεί στους εναγόμενους δικαστές μετά την παρέλευση του εξαμήνου.
Σύμφωνα, όμως, με την άποψη του μειοψηφούντος «αυτή η προθεσμία των έξι μηνών είναι αντισυνταγματική, αντίθετη προς την ΕΣΔΑ και το ΔΣΑΠΔ. Αποτελεί προνομιακή προθεσμία υπέρ των δικαστών και είναι αντίθετη προς την αρχή της ισότητας των πολιτών και των διαδίκων». Μάλιστα ο μειοψηφών χαρακτηρίζει «ασφυκτική» την προθεσμία, καθώς ο πολίτης πρέπει σε έξι μήνες να αποφασίσει για την άσκηση ή μη της αγωγής, να συλλέξει τα αποδεικτικά στοιχεία, να συμβουλευτεί δικηγόρο, να συνταχθεί η αγωγή, να κατατεθεί μαζί με αποδεικτικά έγγραφα και να κοινοποιηθεί». Τονίζει ακόμη ότι «η αποφυγή της εξέτασης από το δικαστή της ουσίας της διαφοράς ισοδυναμεί με άρνηση απονομής της δικαιοσύνης».

πηγή: http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=232397

Σισύφειος σπαραγμός

Καταραμένη φωνή
σκιάζεις το χρώμα
σε ακατάπαυστο κώμα
σε θλιβερή ηχώ
πενθείς την ψυχή της
το ξέρω
χάθηκε χωρίς γυρισμό
να σου πει καληνύχτα
κάποια προσφώνηση
για το καλό
πνίγεσαι σε κλοιό
το ξέρω
δεν συμμετέχω στο βασανισμό
σε αφήνω στην τύχη,
σου
μου
κτητικές αντωνυμίες
παρεξηγείς τις συνωνυμίες
επίγειες οι αντινομίες
και συ πια ζεις σε έναστρο ουρανό
κάποια βράδια αγγίζω τα άστρα
και σαν μικρός πρίγκηπας
μεταναστεύω στη γη σου
η φωνή σου γνώριμη
η σκιά σου ημίφως
το κέλυφος λίθος φωτός
Λυδία μου,
η λύδια λίθος
χτυπάει το ίσως
θυμάται το μήπως
πιθανόν, κι ενδεχομένως να γυρίσω σε σένα
όταν η αμφιβολία κυριεύσει το σίγουρο μέλλον μου
γιατί παίζω ό,τι εμπαίζω
και όταν κλαίω θυμάμαι να ζω
στα προθανάτια άλματα να μεγαλουργώ
στο παρά πέντε άθυρμα και εγώ
στην κόψη, πριν κόψει, στην όψη
χαράζει τον λυγμό
μη με εγκαταλείπεις σε κόσμο παστρικό
δώσε μου μία αχτίδα από εκείνον τον αστρικό ουρανό
όταν τα βράδυα, κάποιες φορές και τη μέρα,
κλείνω τα μάτια και διακρίνω την κόκκινη φιγούρα σου
να πηγαινοέρχεται σε κομμάτια με αίμα
στο λαθύρινθο της άθλιας ύπαρξής μου
χωρίς τελειωμό, χωρίς γυρισμό, χωρίς προορισμό
με σισύφειο ολονύχτιο σπαραγμό
ένα πτώμα άταφο από τύψεις
στον τάφο της αφοσίωσης
σε εσένα, και στον ουρανό που ποτέ δεν θα επισκεφτώ
 

Η αγάπη απολογείται

Σε ένα βήμα
σε μία απάντηση
παραμονεύει
η χρόνια απάλειψη
σ'εκείνο το μεταίχμιο
στο ερεχθείο της στατικότητας
μίας ανακόλουθης διαχυτικότητας
στο προσποιητό ποίημα
της έκφρασης
της φράσης και παράφρασης
παραφρόνησε το μέλλον
θυμήθηκε το τότε δήθεν
αλλήθωρο μάτιασε το τώρα
αν η αγάπη σε κοιτάει με φακούς επαφής
μεγενθυμένη στον πόνο της εγκατάλειψης
λειψή στο μετέωρο είναι
μετέωρη στο λεπτό της κρίσης
σε ανάκριση πολύωρη χωρίς κατηγορητήριο
αυτό το μαρτύριο ανοιγοκλείνει τα μάτια
σε λήθαργο της αιώνιας σωτηρίας
να κοιτάς το μέλλον στην ώρα του τώρα