Πετρωμένο Βλέμμα

Τη νύχτα μόλις κατεβαίνει ο ήλιος
και γίνεται καταδεκτικό το φως
κλείνομαι στο σκοτάδι
αυτόφωτος από έλξη
στο λυκόφως μεταμορφώνομαι σε ύπαρξη
γιατί τη μέρα είναι αόρατο το χρώμα μου
και στο πέρας των χρόνων
γιατί υπήρχα και πριν από σένα
γίνομαι ανάμνηση μιας εικόνας
που στο σκοτάδι μοιάζει στη φωτογραφία σου
αποτυπώθηκα σε μία κουκίδα ασπρόμαυρη
με φόντο κάποια απροσδιόριστη απόχρωση
και η μετενσαρκωμένη σάρκα μου
ορέγεται λίγη ακόμη αυθυπαρξία
γιατί να κατοικώ στη φωτογραφία σου
όταν στο σκοτάδι δεν αγγίζω το βλέμμα σου
και όταν ο ήλιος σηκώνεται στον ουρανό ή στα μάτια σου
εγώ να τυφλώνομαι από εκδίκηση ή πάθος
και η φωτογραφία σου να θυμίζει το λάθος
καθυποταγμένος από μία Μέδουσα που απεικόνιζε
αναγκασμένος να μην σε κοιτάω και τώρα

Τροφή των Θεών

Εσύ σταγόνα απορριματοφόρα
επικεντρώνεις τη δύναμή σου
σε ανυπεράσπιστα σώματα
που πετροβολούν την ύπαρξή τους
στη σύγκρουση με τη ζωή
Εσύ που ποτίζεις με μεροληψία
άνευ όρων ασυδοσία
και τα θύματά σου μεγαλώνουν
στα σκουπίδια βαλαντώνουν
τι να κάνουν, σε βαλτώνουν
να πνιγούνε, μαραζώνουν
σαν λουλούδια εγκαταλελειμμένα
από μέλισσες
και συ σταγόνα σαν επίδοξος κλέφτης
του νέκταρ
Αμβροσία παρέχεις ανοσία στη λήθη
να σε ανταλλάξω με λίγη ύπαρξη;

Εύπλαστος Θεός

Παντοδύναμε, ανώφελο μου φαίνεται
να σε αποκαλώ έτσι
αφού τη δύναμή σου τσιγκουνεύεσαι
τη δύσκολη στιγμή
συγχώρεσέ με, αλλά καντηλανάφτης
δεν ονειρεύτηκα να γίνω ποτέ μου
Θεέ μου, ή πως αλλιώς να σε ορίσω
δεν μου απομένει άλλη δωροδοκία
στέρεψε η υπομονή μου
η εμμονή μου να υπομένω
Μεγαλοδύναμε, η μετριότητά σου
μεγάλωσε μέσα μου το ακατόρθωτο
-συγχώρεσέ με και πάλι-
πάντα ζητούσα συγνώμη για εξιλέωση
να καταφέρω να σε ανάψω
και σαν καντηλάκι
να ευχηθώ
να μείνει αναμμένο για λίγο ακόμη
όταν στις παλάμες κρατάμε το σ'αγαπώ
ακόμη και αυτές ανώφελα προσπαθούν
να γίνουν ασπίδες
να συγκρατήσουν τον θείο άνεμο
να σβήσουν σαν ελπίδες
ανώφελο, πράγματι, να ελπίζεις
ότι μια σπίθα δεν καταλήγει πάντα στο χώμα
ότι ένας θεός, Κύριος ξέρει τι είδους
δεν απαρνείται την καταγωγή του

Δικαστές του Μεσονυχτίου

Ταξίδευα στο εξπρές του μεσονυχτίου
μ'έναν δικαστή από το Ταλιμπάν
ήταν εντυπωσιακός, με το τουρμπάνι
να αναλύει, με χρώμα ανατολής, τον κώδικά τους
ζήλεψαν οι συνεπιβάτες, δικαστές της διαδρομής
εισαγγελείς σε ένα βαγόνι αποπνικτικό
από εκείνα που το μόνο που θαυμάζεις
είναι η ενωμένη κίνηση και οι αναταράξεις της
κάποιες φορές και ένα τσιγάρο
σαν απομίμηση στην προσπάθεια να ρουφήξεις
το τράνταγμα, ή να το απομακρύνεις
και εκεί ανάμεσα στα σοφά λόγια, ένας έλληνας δικαστής
διεθνής σαν ήταν στο βαγόνι
και μόνο εκεί
πήρε το λόγο, σαν του'λειψε η έδρα και τα έδρανα
ο θύτης και τα θύματα
η εξουσία και η αλήθεια
και σαν από μυσταγωγία, σε ανάμιξη από καπνούς και τσιγάρα
στον αέρα της απελευθέρωσης
φώναξε:
Εμείς είμαστε επίσημα προσκεκλημένοι της διαφθοράς
Και ο αλλοδαπός δικαστής, τι Ταλιμπάν, τι απ'άλλη στάση
ίσως και μεταμορφωμένο θύμα από ένα κονστέρτο αλληγορίας
δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τα δάκρυά του
καταλαβαίνοντας από τη σοφή εμπειρία
ότι ήταν ανεπίσημα προσκεκλημένος της αδικίας
σε ένα αφιλόξενο τρένο, με πολλές στάσεις

Δωροφάγος άνεμος

Την ημέρα των γενεθλίων μου
δέχτηκα συγχαρητήρια για τη γιορτή μου
γιατί μεγάλωσα, σβήνοντας τα κεράκια
να σβήσω κ'εκείνο
μία-μία η τύψη, μου έφερναν τα δώρα τους
να συντηρήσουν την καταγωγή τους
τσακίζοντας τις κορδέλες θυμήθηκα γιατί γιορτάζω
που το δώρο της ζωής μου άφησα για το χθες
βλέποντας τις αντιδράσεις, η μια τύψη να βλέπει την άλλη
να στέκει για ένα ευχαριστώ
έκοψα τα νήματα και σαν περιστέρι το άφησα στον ουρανό
και στο τέλος της νύχτας
γιατί τη μέρα δεχόμουν συγχαρητήρια
μεταμορφώθηκα σε τύψη, ο ίδιος
όταν κατάλαβα ότι χρημάτιζα το εγώ μου
δώρον άδωρον για την επέκεινα ζωή

Χωρίς μετάγγιση ύλης

Στα χρόνια που έρχονται τσαλαβουτώ
στα χρόνια που φύγαν
αν σου'παν πως το μέλλον πνίγεται στο παρόν
το παρελθόν σου είν'η σωτήρια λέμβος
παλιοχαρακτήρας, παλιόπαιδο, παλιάνθρωπος
να σνομπάρεις το μέλλον
αγνόησε τις φωνές, αντίλαλοι του εχθρού
που ζυγώνει
είσαι η άυλη φύση σ'ένα υλικό παρόν
μα πως να ζήσεις χωρίς αεράκι
στο αποπνικτικό αυτό κλάσμα,
του δευτερολέπτου, ή της φαντασίας του
να περιφέρεσαι χωρίς ταυτότητα ψυχής
χωρίς μετάγγιση ύλης

Η Οδύσσεια του κυρίου Μ. (άλλως περί ενδικοφανούς προσφυγής του άρθρου 63 του ν. 4174/2013)

της Ασπασίας Καλαφάτη, Εφέτη Δ.Δ.

Ο κύριος Μ. τυγχάνει να είναι Έλλην. Και Λάκων. Και να διαμένει στη Μονεμβάσια. Και θα μπορούσε άνετα να συγκαταλέγεται ανάμεσα σε αυτούς που ακολουθούν κατά πόδας τους Ικαριώτες, μιας και χαίρει απολύτου υγείας, παρά τα 60 του, αφού ζει σε ένα πανέμορφο και ζηλευτό τόπο και έχει μια ωραία οικογένεια (σύζυγο και 2 τέκνα). 

Όμως ο κύριος Μ., από το 2010 που ενημερώθηκε από τα μέσα που ενημερώνουν (και κατ’ άλλους αποβλακώνουν) ότι χρωστάει ο ίδιος και η οικογένειά του από 28.639 ευρώ έκαστος ως δημόσιο χρέος και εξαιτίας αυτής της πληροφορίας έχασε αυτός και η σύζυγός του το 1/3 του μισθού τους, είδε το εισόδημά του να μειώνεται και άλλο λόγω της αύξησης της φορολογίας στα επίπεδα του +35%, είδε τον ανιψιό του-άριστο επιστήμονα να παίρνει το δρόμο της ξενιτιάς, γιους φίλων να μπαίνουν στο επίσημο νούμερο των 1.388.000 ανέργων (παρά τις 5μηνες συμβάσεις), έμαθε ότι για πρώτη φορά μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο χάθηκε μια γενιά Ελλήνων (περισσότεροι οι θάνατοι από τις γεννήσεις), δεν αισθάνεται πλέον και τόσο αισιόδοξος ότι θα φτάσει τους Ικαριώτες. (Πόσο μάλιστα τώρα που έκλεισαν και το Νοσοκομείο Μολάων και πρέπει να τρέχει στη Σπάρτη για παθολόγο και στην Τρίπολη για καρδιολόγο).

Και μέσα στον Αύγουστο του ήρθε ο ΕΝΦΙΑ.  Και του’ ρθε ταμπλάς. Θα μου πεις γιατί; Αφού είχε προηγηθεί το χαράτσι (βλ. ΕΕΤΗΔΕ, που κρίθηκε συνταγματικό, κατ’ επίκληση του δικαίου της ανάγκης) και το ΕΤΑΚ. Συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια. Έλα ντε όμως που τούτος ο νέος φόρος τον υποχρεώνει να πληρώνει για το σπίτι του (το πατρικό του, που ανακαίνισε με δάνειο και το χρωστάει ακόμη) διπλάσιο χαράτσι (εμ τι τις ήθελε τις βεράντες και τα σκέπαστρα στο χωριό;) και για τα χωράφια που του άφησαν οι γονιοί του και δεν του αποφέρουν εισόδημα, ακόμη επιπλέον φόρο! Άσε που στα μέσα που ενημερώνουν (και κατ’ άλλους αποβλακώνουν) φωνάζουν ακόμη και έγκριτοι νομικοί, προερχόμενοι από τον κυβερνητικό χώρο  (βλ. κ. Παυλόπουλος), ότι ο φόρος αυτός είναι αντισυνταγματικός. Άσε που, στο φινάλε φινάλε, δεν έχει να τον πληρώσει. Έλα ντε, όμως, που δεν θέλει να συμπεριλαμβάνεται μέσα στα 2.450.000 των Ελλήνων που χρωστάνε 68 δις (αν και σίγουρα δεν είναι μέσα στους 4.000 που χρωστάνε τα 10 δις εξ αυτών).

Οπόταν ο κύριος Μ. αποφάσισε να βρει το δίκιο του και να χτυπήσει τη θύρα της τρίτης εξουσίας. Όμως, ο δικηγόρος του –που, παρεμπιπτόντως, του ζήτησε ένα αρκετά σεβαστό ποσό, για παράβολα, για προείσπραξη, για τη μετάβασή του στην Τρίπολη, όπου ενημερώθηκε ο κύριος Μ. ότι είναι το δικαστήριο που θα δικάσει την υπόθεσή του κλπ- του μήνυσε  ότι πρώτα πρέπει να προσφύγει σε μια επιτροπή τριών μελών που εδρεύει στην Αθήνα και δουλεύει μέσα στο Υπουργείο όπου μαζεύονται οι φόροι και όπου εργάζεται αυτός ο κύριος Επίτροπος που μας έβαλαν (βλ. Ράϊχενμπαχ) γιατί ήμασταν κακά παιδιά και δεν ήταν και τόσο σίγουροι οι δανειστές ότι θα μαζεύαμε τους φόρους για να ξεπληρώσουμε το χρέος προς αυτούς. Και φυσικά ο δικηγόρος ζήτησε και ένα κάτι τις επιπλέον για να φτιάξει το χαρτί αυτό προς την επιτροπή, που το λένε «ενδικοφανή προσφυγή».

Έτσι, ο κύριος Μ. αναγκάστηκε και  έβαλε το βλαστάρι του και έψαξε στο Ιντερνετ και βρήκε ένα υπόδειγμα που του ταίριαζε γάντι από την ιστοσελίδα του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών και αποφάσισε να διεκδικήσει τα δίκια του.  Και τα μάζεψε και ξεκίνησε για τη Σπάρτη. Διότι εκεί πλέον έχουν μαζευτεί όλες οι Δ.Ο.Υ. του νομού Λακωνίας μετά τη συγχώνευση (για την εξυπηρέτηση κι αυτή του δημόσιου χρέους) και εκεί έπρεπε να την καταθέσει. 

Εκεί όμως ενημερώθηκε ότι δεν παραλαμβάνουν χαρτιά νέτα σκέτα, αλλά τα θέλουν σε «μαγνητική» μορφή. 

-Τι είναι τούτο; Αναρωτήθηκε ο κύριος Μ. 

Αλλά που να του εξηγήσει ο κατά τα λοιπά εξυπηρετικός υπάλληλος, γι'αυτό και τον παρέπεμψε στο λογιστή του. 

-Μα, ο λογιστής θα πρέπει να πληρωθεί γι αυτό, του ανταπάντησε ο κύριος Μ. 

Με τα πολλά, ο υπάλληλος τον ρώτησε αν κάποιο από τα παιδιά του έχει Η/Υ και κατέχει από τα τοιαύτα κόλπα και του έδωσε το όνομα και το τηλέφωνό του για να επικοινωνήσει μαζί του ο κανακάρης του.

Έτσι ο κύριος Μ. ταξίδεψε τα 75 χιλιόμετρα της επιστροφής (ήτοι 130 πήγαινε-έλα) άπραγος. Αλλά πεισματωμένος όπως ήταν, είπε στον εαυτό του «εδώ που έφτασα δεν έχει γυρισμό». Την επομένη, αφού έφαγε το πρωϊνό στα τηλέφωνα, λαμβάνοντας τις απαραίτητες οδηγίες από τον κατά τα άλλα εξυπηρετικό υπάλληλο της Δ.Ο.Υ., και αφού κάθησε με τον κανακάρη του –ο οποίος όντας στην εφηβεία, δεν συμμεριζόταν και τόσο τις πατρικές ανησυχίες-, φάγανε ένα ολόκληρο απόγευμα, αλλά κατάφεραν και αποκωδικοποίησαν την εγκύκλιο και τις πληροφορίες που αφορούν τα στικάκια και υλοποιώντας την βήμα, βήμα, βρήκανε και σκάνερ για να φωτογραφήσουν τα «συνημμένα» (με το αζημίωτο βέβαια), που ήταν και μπόλικα και έφτιαξαν ένα cd όπου ο επαγγελματίας του είδους του πέρασε όλα τα δεδομένα, έτοιμο για τη Δ.Ο.Υ.

Οπόταν πανέτοιμος ο κύριος Μ. την επομένη, διανύοντας εκ νέου 75 χιλιόμετρα, παρουσιάστηκε και πάλι στη Σπάρτη, όπου όμως τον ενημέρωσαν ότι αφού είχε κάνει το λάθος να ζητήσει και αίτηση αναστολής του φόρου λόγω οικονομικής αδυναμίας, θα έπρεπε να σκανάρει και την βεβαίωση υποβολής της αίτησης αναστολής που θα του έφτιαχνε ως αποδεικτικό ο παραλαμβάνων υπάλληλος και να την περάσει και αυτή στο cd. 

Το τέλος της ιστορίας μας εξαρτάται από την ιδιοσυγκρασία του καθενός. Αν ήταν στην Κρήτη, ο κύριος Μ. πιθανόν να έπαιρνε το τουφέκι του και να πήγαινε στον Προϊστάμενο. Αν ήταν τσαμπουκάς, πιθανόν να τους έριχνε ένα μπατιρντί κανονικό και αφού τους έλουζε με τα ανάλογα κόσμια επίθετα, πιθανόν να έριχνε μαύρη πέτρα οπίσω. Αν ήταν πιο «πολιτισμένος», πιθανόν να έβραζε από το θυμό του και, προκειμένου να μην πάθει επιτόπου εγκεφαλικό, όπως ο κύριος που είχε σταθεί στην ουρά της Τράπεζας για να πληρώσει τον ΕΝΦΙΑ, να έφευγε με το κεφάλι ψηλά και βρίζοντας από μέσα του. Πιθανόν και να ματαπλήρωνε έναν επαγγελματία του είδους, που τυχαία έχει απέναντι από τη Δ.Ο.Υ. το γραφείο του, για να του σκανάρει εκ νέου τα δεδομένα μετά του αποδεικτικού υποβολής της αίτησης αναστολής και να κατάφερνε επιτέλους να καταθέσει την περίφημη ενδικοφανή προσφυγή και την αίτηση αναστολής του.  

Μήπως υπάρχει κάποιος από τους αναγνώστες, που να πιστεύει ότι η επιτροπή που εδρεύει στο Υπουργείο των φόρων, θα ασχοληθεί τελικά με το αίτημα του κυρίου Μ;

ΥΓ. Συγχαρητήρια στους ιθύνοντες που κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να μην καταφέρει ο απλός-μέσος πολίτης να προσφύγει στη διοικητική δικαιοσύνη. Κατά τα άλλα, Σςςςς, Σιγά, μην ξυπνήσουμε όσους κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου και δεν βλέπουν  πουθενά παραβίαση του άρθρου 20 παρ. 1 του Συντάγματος.

Ευχαριστώ για το χρόνο σας

Ασπασία Καλαφάτη

Εφέτης Δ.Δ.

πηγή:  http://www.edd.gr/index.php/component/content/article/35-views/137-the-odyssey-of-mr-m

Μαριονέτα

Αυτή η μαριονέτα μιλάει από ένστικτο
λάθος ή σωστό, αδίστακτο
και όταν αλλάξει το ένστικτο
μετακινεί το άρμα της
σαν λαθρεπιβάτης εύθραυστης κούρσας
σαν αιθέρια ύπαρξη, στη νοητή γραμμή
περιστοιχισμένη από αόρατες κινήσεις
σε αργή ανταπόκριση από χέρι ακούσιο
σε ακούσια νάρκωση, σαν εσκεμμένη υπόκρουση
εγκαταλελειμμένη από τον προπομπό του ενστίκτου
κούκλα βαλσαμωμένη, από κυνήγι μαγισσών
μαριονέτα για τους άλλους
παιχνίδι για σένα, στην αναζήτηση του ενστίκτου
κούνα τα χέρια της, αγγίζοντας την τελειότητα
παίξε με κείνη, τι θα πει η μετριότητα
λύσε τα κτήνη, εχθρός και η ολότητα
κατασπαραγμένη, ξανά, από δίψα για ύπαρξη
στη ζωή, υποκρινόσουν τον άνθρωπο, να το θυμάσαι

Στοπ

Έκανες πρόβα να πετάξεις
σ'εκείνο το παράταιρο όνειρο
το ονειροπαρμένο
στα βράχια συνθλίβεις, εσύ
τις αναμνήσεις από ένα αντίο
σε μία βόλτα στον άγριο ουρανό
θύμωσε από την εναλλαγή των συναισθημάτων σου
ζητιανάκι των απανταχού σημάτων σου
στοπ, σ'αγαπώ χωρίς τελεία
στοπ, σ'αγαπώ στην εντέλεια
στοπ, σε μισώ να σ'το λέω ατελώς με αγάπη
εσύ, ακούραστη, περιπλανημένη αυταπάτη
στην τεθλασμένη οδό, την παράλληλη
εκεί τελειώνει η πρόβα η εφάμιλλη
της δικής σου ταπείνωσης
από μία αγάπη χωρίς ανταπόκριση
στο έργο εκείνο τα όνειρα ήταν οι πρωταγωνιστές

Στο τέλος του ζω και πεθαίνω

Αν ήξερες μετά το φως

που σκοτώνει την ανάμνηση

της ζωής σου

δεν θα εκτιμούσες ποτέ τη νοερή στιγμή

του αναπάντεχου, στην μετάβαση της ψυχής σου

ωσάν δοκιμασία, μια κάποια άλλη οπτασία

εκεί που τελειώνει το φως που θυμάσαι

ποτέ για μια στιγμή όσο ζεις μη λυπάσαι

ακόμη και στο μεταίχμιο, υπό την αίρεση

μιας νέας αρχής, στο τέλος του ζω και πεθαίνω

Όνειρα σε χειμερία νάρκη

Περαστικά σου, περαστικέ διαβάτη
τα χρόνια πέρασαν
στις γειτονιές που κατασκήνωνες
μετρώντας πόνους και λάθη
χάθηκαν τα όνειρα, ξεπλυμένα σαν ρούχα
στο μετέωρο κρέμασμα μιας αναπάντεχης βροχής
πολύχρωμα, άχρωμα, ασπρόμαυρα
όνειρα, μικρών παιδιών
αθώων στη σκέψη και στην εφαρμογή
πραγματικά γενναίων ψυχών
σε συνειδητή χειμερία νάρκη
ακαθόριστη, στο χρόνο
που πληγώνει
προσδοκώντας ανάσταση νεκρών
αναγέννηση, το λέγανε κάποτε
ανάταση, για κάποιους άλλους
αναθεώρησα όταν έμαθα πως
τα όνειρα είναι κόκκινες μπίλιες
που τρεμοπαίζουν, αριστερά-δεξιά
στο κλείσιμο των ματιών
που βασανίζουν αυτή την εικόνα
να μείνει για πάντα
περαστικά σου, περαστικέ διαβάτη
και σαν γυρίσεις σ'εκείνα τα λημέρια
σε παρακαλώ κλείσε τα μάτια σου
μήπως θυμηθώ από εσένα
τα όνειρα που έβλεπα μικρός