Μονοθεματική ιδεοψυχαναγκαστική νεύρωση

 

 

Πήραν θέση τα διλήμματα

ενταφιασμένα σε άμωμη σύλληψη

παγιδευμένα σε γεννητούρια μιας νέας ιδέας

Τρυφερά προσπάθησαν να παίξουν τον ρόλο

της γκουβερνάντας δίδυμων ψυχών

που πελέκιζαν τα σωθικά

ενός ημιθανούς πνευματικού νάνου

Και προέταξα τα στήθη 

στο μάταιο αυτής της σκευωρίας

Παραταχθείτε άοπλες

οι τύψεις

τα παράπονα

-ουδέτερα, σε μεροληπτικό έδαφος-

οι δίφθογγες λέξεις

τα φωνήεντα αυτής της λυτρωτικής συμφωνίας

οι δίγλωσσες σκέψεις

-οι μονοθεματικές-

ζήτησαν έλεος από την ιδεοψυχαναγκαστική νεύρωσή σου

Μνησικακία

 

 

Σε ελάχιστα λεπτά

τρία σ' αγαπώ

πέντε γράμματα

χτυποκαρδιωμένα

από τον φόβο της εγκατάλειψης

και ο ήχος απάγγειλε την σιωπή του.

Σωριάστηκες

με την πάντα κρατούσα υπερηφάνια

που θύμωνες πάντα σαν την αποκαλούσαν

αξιοπρέπεια

γιατί ποτέ δεν ήσουν των τετριμμένων

μοναχικός διαβάτης περιοδεύων

στα αζήτητα

Πλέον ήσουν επιβάτης με ταυτότητα.

Όταν πλησίασες στην μοιραία στάση

σου βάζαν λουλουδάκια

και επιγραφές "θα μείνεις πάντα κοντά μας"

Μα τα πτώματα, τι να ξέρουν από μνησικακία;

Από μνήμης, μόνο, αποστήθιζαν κάποιους ύμνους μετάνοιας

Μονωτικά τραύματα

 

 

Ήμουν βροχή

καταβρόχθιζαν τις σταγόνες μου

Ήμουν πέτρα

Λάξευαν στην επιδερμίδα μου

Ήμουν φως

Μαύρισε ο ουρανός εντός μου

Και να που τώρα

προβιβάστηκα

με βαθμολογητές

την λογική και την ευαισθησία

επουράνιος

άθραυστος

μονωτικό υλικό

κάποιας θύμησας

που λυσσασμένη εφορμεί

στον κατακλυσμό μου

Από τα κενά

αναδύθηκε ο προορισμός μου:

Να πλημμυρίζουν με δόσεις

τα τραύματα

Eyeliner

 

 

Πέρασαν τόσα χρόνια

Η μνήμη επουλώθηκε

από την εξαπάτηση

κάποιων σταγόνων

αλληγορίας

Άλλοτε κοιτούσες τον καθρέπτη

και έδινες χαρακιές

στον χρόνο

θυσιάζοντας

την ελπίδα για επανένωση

Εξαϋλώθηκες σε αμέτρητα θραύσματα

Γονυπετής, και επαίτης

Ενίοτε χάραζε το φεγγάρι

τ' άστρα, στην ίδια πολιορκία

Και έβαφε τα ξεθωριασμένα μάτια σου

Βαμμένα με ένα στίγμα παύσης

Και πάλι έρρεαν τα κλάμματα

Υποκρινόμενα πως υπήρχε ακόμη ελπίδα

Και τώρα πια, μετά από εκείνο το ταξίδι

Άγγιζα τα συντρίμμια ενός ουρανού ικέτη

Να μην εγκαταλειφθεί, και αυτός

από τον ήλιο που έλαμπε στο λιμάνι

Και αυτή η βαρκούλα

βούρκωσε, όπως και τα μάτια σου

χωρίς επιβάτη

τυφλά στον απάνεμο αέρα

Αντικρούσεις

 

 

Ε ναι, λοιπόν

λυπήθηκα εκείνο το κτήνος

και του' δωσα καταφύγιο

 

Που και που -

ξεχνιέμαι στον χρόνο -

του έβαζα αλυσίδες

να καταπραΰνω

τις βίαιες προθέσεις του

Παγιδεύτηκα 

σ' εκείνα τα μάτια

με τις κυκλοτερείς κακώσεις

Ορθογώνιζα τα συναισθήματα

αποζητώντας μία απόκρουση

σ'εκείνη την κρούση

του Μεγαλείου

Μα και λοιπόν

είχε κάποιο νόημα

να φυτεύεις τις σφαίρες

 

Χωρίς λίπασμα

 

Στα τελευταία λουλουδάκια

Στόχευσα στο Αθάνατο

Το τελευταίο δράμα

 

Υπάρχουν κάποιες στιγμές

που επανέρχεται η λογική

Φωνάζει για επισκεπτήριο

κλειδωμένη από κάθε διέξοδο

Τότε συναντάται με τα κλάματα

Υποτιθέμενα σωσίβια του συναισθήματος

Εφεδρικά τα βραχιολάκια

έδωσαν την άδεια για ένα τελευταίο δράμα

Σπαρακτικά τότε κατάλαβες

πως τα δάκρυα προμήνυαν την ελπίδα

Σε αυτό το αδιέξοδο

μόνο ο πόνος είχε κατανοήσει

την αναγκαιότητα της ύπαρξής του

Η ζωή δεν ανήκει σε δραπέτες

 

Ήταν πολύ κοντά και τόσο απόμακρα

τα χρόνια της αθωότητας

της φτιχτής ανάμνησης

αυτών των παλαιολιθικών αποτυπωμάτων

Περνούσαν τα χρόνια, συνθλίβονταν οι τύψεις

στα μάταια παράπονα της απόγνωσης

μεταμφιεσμένη πλέον ασυνείδητα σε απραξία

Αρνιόταν η κακοποιημένη ύπαρξη

να θεραπεύσει τα μάτια

από το σκοτάδι μιας ακατανίκητης πλεονεξίας

Ήταν πλέον καταδικασμένη σε έξεις ανορεξίας

Σε έναν λαβύρινθο ακατανίκητης μανίας

υπό την σκέπη καταθλιπτικής συνουσίας

Αυτό το σώμα λησμονήθηκε

πεταμένο σε δάσος

Η ψυχή του αποσυνετέθη

Το μοιραίο δεν απετεύχθη

Μια κορνίζα έδωσε λίγο χρώμα

στο νενοημένο διάβημα

Αυτή η ζωή δεν ανήκει σε δραπέτες

Όλα τα ιδανικά σου μετουσιώθηκαν σε επαίτες

Πριν την απονενοημένη ετυμηγορία

Άκου το έλεος, εσύ προδομένη Δικαιοσύνη

Γενναιοδωρία

Προήχθης στο απροσδιόριστο

Δεν ήταν άμοιρη ευθυνών

η Θεά Τύψη

Στην υπηρεσία των αγγέλων

οι βάρδιες πάντα ήταν μεροληπτικές

μεταμεσονύχτιες αποστολές

για έργα θορυβώδη τη νύχτα

Μου' πες κάποτε

-Σα να το θυμάμαι το ηχόχρωμα

επίπεδο, όπως και το συναίσθημά σου-

"Θα τα πούμε σε απροσδιόριστο μέλλον"

Ήμουν σίγουρος για την συνάντηση

Ήταν υπόσχεση το μέλλον

Διαόλιζε το άγνωστο

Πάντα οι άγγελοι ήταν ημιθανείς

στο ημίφως

Έτσι, στωικά, περίμενα

την ημέρα της λογοδοσίας

Σήμερα, στο μεταίχμιο

της ύπαρξης και της ανυπαρξίας

Πούλησα την ψυχή μου

στο πνεύμα του μέλλοντος

περιμένοντας εκείνο το περιστέρι

Είναι καλύτερα στο απροσδιόριστο

να ατενίζεις σε ουδέτερο έδαφος

προσκυνώντας, ρακένδυτος, την ελπίδα

Η ζωή, γένους θηλυκού, πάντα

ήταν γενναιόδωρη

με όσους έχουν ίχνη αχτίδας

Προκατάληψη

 

Ανέλαβες ευθύνη μεγάλη

Μεγαλόχαρη η θνητότητα της ύπαρξής σου

Καθώς έβαζες σε τάξη

τα αποκαΐδια

Μετήλθε η αιθάλη αειθαλή παραμύθια

Άχαρη η ανάμνηση, ανώφελη η αλήθεια

Γιατί τέτοια κακότητα

Θεού μαλθακού ή Δαίμονα

Όιδα και απήλθα

Πιστεύω σε έναν Θεό

παντοκράτορα, θύτη και θύμα

έμπορο ψυχών και ελπίδας

Εναποθέτω τα ακρωτηριασμένα μέσα μου

Παραδίνομαι σχοινοτενής

Τιμωρός της υποκρισίας

Και προσεύχομαι να εμφανιστείς

Να δώσεις άφεση αμαρτιών

πριν την τελευταία δολοφονία:

Ήμουν θύμα του εαυτού μου

Και της προκατάληψής σου

Δεν πίστεψες ποτέ στην ύπαρξή μου

Άρα υπήρξες, άραγε ήμουν το θύμα;

Πόση αγάπη να χωρέσει σ'ένα μπαλόνι

 

 

Βιωματικό, αναφώνησες

σαν παρέλαυναν, άτεχνα

τα σπαρταριστά όνειρά σου

Έπρεπε, πάση θυσία, να καταγραφεί

η ομίχλη μεταξύ των εικόνων

που ήταν η αιτία για τόσες αναπαραστάσεις

Θυμόσουν, ένα μικρό αερόστατο

αγέρωχα να υψώνεται στον πέρα κόσμο

Μήπως ήσουν πέντε, κατά τύχη

πριν το προμελετημένο έγκλημα της λήθης

Σε διπλανή κούνια, ένα κοριτσάκι

που αιωρείτο μετέωρο

"Μαρία, βοήθησέ με"

Τα γαντζωμένα νύχια του προμήνυαν 

βαθουλωτά τραύματα στους τοίχους

και στην εντοιχισμένη ευαισθησία

Εκείνη την ημέρα -

παραφράζω το σκοτάδι

από υπερβολή ή μεταφορικότητα -

τα δύο μικρά ματάκια 

συναντήθηκαν με τα μανουάλια

έμαθαν ότι τόσα χρόνια

τα κεράκια συντροφεύουν

την έλλειψη, την αγάπη, την ελπίδα

αυτή η τριλογία

σαν νεράκι καταπίνεται τώρα

μετά από τόσα έτη εγκατάλειψης

Λίγο αργότερα, τα δύο μικρά ματάκια

αντέδρασαν σαν συνάντησαν

ένα μέλλον από ακατάλληλα παιχνίδια

-διχασμένη η επιλογή, καταδικασμένη από κούνια-

Μαμά -και μπαμπά ενίοτε- 

εκείνη τη νύχτα έπρεπε να μην με σώσετε από τον αέρα

αγέρωχα τα μάτια σας, σαν καθρεπτίζονταν

σ'εκείνο το ακανόνιστο μπαλόνι

Πανσέληνος (σε συρρίκνωση)

 

Η πανσέληνος είχε δόντια.

Δάγκωσε τον ήλιο

από έρωτα

με τ'άστρα παρανυφάκια

σ'ένα φεγγάρι που επιστρέφει.

Αυτό που αγάπησες σήμερα είναι όλο δικό σου.