Διχοτόμησα τον πόνο

 

Εχθές έκανα μία θυσία

ξεπετάχθηκε αίμα και θλίψη

Διχοτόμησα τον πόνο

Του έβαλα λίγο αλάτι

Σωριάστηκα

Ικέτης

Δεσμώτης

Προμηθέας

Σε ακανόνιστη τροχιά

Και μυθολογία

Εσύ Θεέ

δώδεκα φορές να σ'απαρνηθώ

Επτά θαύματα να σου χαρίσω

Μου επιστρέφεις την ελπίδα

Σαν Αχέροντας ποταμός

Να πνίξω τα δάκρυά μου

Ημιθανής ξεβράστηκα

δίπλα στα κουβαδάκια

Ήταν οι καιροί πνιγεροί

Τα μάτια μου παραθαλάσσια

Η αφή μου ξεθωριασμένη

Ενας ποσειδώνας νίκησε την θάλασσα

Πάνω απ' τα κύματα

μιας υποθαλάσσιας ληστείας

Οι σφαίρες επιπλέουν

Πάνω στο πτώμα σου

Σαν ποτίστηκαν από τόση λειψανδρία

Ερωτική Εξομολόγηση

Συγχύστηκα μεταξύ των εποχών

σε περιπολίες μεταμεσονύχτιες

αγγίζοντας το φεγγάρι

ή την πανσέληνο

πασπαλισμένη με χιόνι

Κι ο ουρανός

στ' αμουδερά μονοπάτια

χρύσιζε από την αντανάκλαση

της ερωτικής εξομολόγησης

Σ' αγαπώ πάει να πει

περπατώ σε οκτάρια

επιστρέφοντας με δηλητήριο φιδιού

Πριν με σκοτώσεις

Θ' αναζητήσω στην κόλαση το αντίδοτο

Εάν είμαι προορισμένος για κάποιο ταξίδι

Ή θα μ' εγκαταλείψεις στα εγκόσμια

 

Τυμβωρύχος έρως

 

 

Αποφάσισα να κάνω μια βόλτα

στο δάσος, των παιδικών μου χρόνων

η θάλασσα του λογισμού μ' εγκατέλειψε

σταγόνες μόνο λειψανδρίας συναισθημάτων

με κατέκλυσαν 

ζωσμένος με τύψεις κι ένα κασκέτο για άμυνα

ήταν άσπρα τα μαλλιά

σ' έναν κρανίου τόπο

εκεί περιχαρής στην μοναξιά μου

καταβρόχθιζα τις άσπρες νιφάδες

λιώνοντας από μέσα μου ο έρως

για το παγωμένο χαμόγελό σου

εγγαστρίμυθος η φωνή σου

η σκέψη σου

η ανάμνησή σου

νωχελικά συρόταν ο ήχος και ο απόηχος 

αυτής της τραγωδίας

τυμβωρύχος κατάντησε η αγάπη σου

να πετάει τα φτερά μου

σε κατεύθυνση ανηφορική

από έναν τάφο χαμένο στο ζενίθ σου

Θέλω να με κοιτάς στα μάτια

όταν χάνεσαι στο ουράνιο άπαν μου

Aller retour ...

 

Πως μου το' πες εκείνο το ακατάδεκτο αντίο

πριν η βροχή στύψει

σκελετωμένη από τόσο κρύο

Επιβιβάστηκα στο τρένο

άφησα τις αποσκευές

τα σκεύη προφύλαξης

κάθε άμυνα στον αέρα

ανιδιοτελής στον άνεμο

παρασυρμένος ήδη από τόση έξαψη

να διακτινίζομαι στο μέλλον

στην υποθαλάσσια θυσία σου

με τα χέρια καθαρά από αίμα

να πνίγονται όπως και η ηχώ

να ζητάνε παρέα στην λαιμητόμο

Μα αυτό δεν σου παρέχει άλλοθι

για ένα έγκλημα προμελετημένο

Είσαι καταδικασμένος να ζήσεις

Να πεθάνεις από παράπονο

που δεν επιβιβάστηκες στο τελευταίο βαγόνι

Πριν κοπεί αυτό και η ζωή που αφαίρεσες

Εσύ, γένους απροσδιόριστου

ζηλωτή της αυτοκτονίας

Ελικοπτεράκι

 

 

Μικρός ήθελα να γίνω πιλότος

να τιθασεύω τον αέρα

να σχίζω τις αποστάσεις

να κολλάω στον ορίζοντα

λίγα άστρα για δακτυλίδια

να περιδιαβαίνω πετώντας τριαντάφυλλα

να μαζεύω κυκλάμινα

μεταξύ των γκρεμών και των γκρεμισμάτων

Να βγάζω καπνούς

να σχηματίζω το όνομά σου

να βυθίζομαι ζωντανός στο υποθαλάσσιο ναυάγιό σου

εσύ ανθρωπόμορφη γοργόνα

που έδινες ήχο στην κινητήρια έξαψή μου

Μεγάλος σαν έγινα

με μία μεγάλη παρένθεση

εκεί που έγιναν συντρίμμια

οι ελπίδες και στάχτη

τα μέσα μου

κατάλαβα πως ήταν πιο φρόνιμο

να μείνω παιχνίδι

στα χέρια σου

ένα μικρό αεροπλανάκι

να στροβιλίζομαι 

από πλατωνική αγάπη

από μία επικούρεια ηδονή

που επιστρέφει τα πάθη στα λάθη

Σπαγγοραμμένος

 

Σπαγγοραμμένος χρόνος

 

 

 

Ήταν βυθισμένο το βλέμμα σου

Κοιτούσες εμμονικά εκείνο

το συντριβάνι

και στο βυθό πλημμυρισμένα νομίσματα

Συνεχώς οι ίδιες σκέψεις

σε κουτάκια παραταγμένες

αρχή, μέση, τέλος

σε τέλεια επανάληψη

Γιατί οι άνθρωποι πετάνε τα όνειρα

χωρίς αγκίστρι, χωρίς επιστροφή

σε τέλεια υποβύθιση

Γιατί ο μανδύας επιπλέει

σε στραγγαλισμένη αποσύνθεση

Γιατί ήμουν καταραμένος

να ρίχνω νομίσματα

που πλαταγίζουν στην επιφάνεια

Γιατί εσύ αγάπη δεν έγινες όνειρο

τα βράδια της αποπλάνησης

Γιατί εσύ αλησμόνητε πόνε παρέμεινες αβύθιστος

Πως αναλώθηκες τόσα χρόνια από τα κέρματα,

αναρωτήθηκες

Και ο σπαγγοραμμένος χρόνος αθάνατος

New York

 

New York

 

 

Ξύπνησα με μία αίσθηση

κενού ονείρου

με τουβλάκια

τα φωτάκια

από τα πιεζόμενα μάτια σου

να ξεχάσουν

την αυτοεκπληρούμενη προφητεία σου

Είχες χαθεί σε διαδρόμους παράλυσης

Αναζητώντας ένα ταξίδι στην άβυσσο

Ανάπηρη η έξοδος και η εξαφάνιση

Εκείνα τα φώτα

εκείνη η προσμονή

αυτό το νησί

από ναυάγιο επιβίωσα τόσα χρόνια

τόσο πνιγμένος από την θάλασσα

Νιου ντει, Νιου Γιουορκ

1900, απελευθέρωση

Έκπτωτοι Αγγέλοι

 

Φυγαδεύτηκε η σκέψη

αποτινάχθηκε από το σώμα

σε ώρες ακαμψίας

δίκην φλογοβόρων

κυκλωτερών κακώσεων

Απέμειναν λίγα σωθικά

σοβατισμένα από τον αχανή χρόνο

της αποπλάνησης

Υποκλίθηκε η ζωή στον θάνατο

Υποκρίθηκε ο θάνατος τον υπνοβάτη

Σχοινοτενής η μετέωρη περιπλάνηση

σε όνειρα που ξεχνιούνται την μέρα

Για πόσο ακόμα τα δάκρυα

θα προκαλούν μεταθανάτια τραύματα

πέριξ ενός ακανόνιστου κρανίου

Η σφαίρα εποστρακίστηκε

προκαλώντας μόνιμο κάταγμα

μεταξύ του ζω ή πεθαίνω

Ενδιάμεσα, στο σωριάζομαι

με παρακλητική έξαψη

στα ουράνια ενός Θεού

που λησμόνησε ότι ο άνθρωπος

δεν πετάει όπως οι αγγέλοι

Πινόκιο

 

Πινόκιο

Πόσες φορές διανοήθηκες

Άλλες τόσες μετεστράφης

Διχαζόμενη η γλώσσα

Παράλυτη η ευκαμψία της

Σαν μωρό έπαιζες με τον πλακούντα

Ανταγωνιζόμενος, σπαρακτικά

την ώθηση για μια έκτρωση

εξοστρακισμένος σαν ήσουν

από μια βιασμένη συνουσία

Σαν παιδί έπαιζες με το τρενάκι,

συντετριμμένος από τόσες συγκρούσεις

και λάμψεις και βραδυφλεγείς αναβάσεις

Είχες ταυτιστεί με τα νεανικά μάτια

ενός πρόωρου μεσήλικα

που έχασε τα χρόνια

περιοδεύων στην ακατάλληλη αγάπη

Είχες μάθει να λες ψέματα

στην καρδιά σου

αφαιρώντας κάθε μέρα

μια ζωτική βαλβίδα

σφαίρα στον εγωισμό σου

σαν τοξότης σημαδεύοντας

στο κέντρο της ανυπαρξίας

Πέτυχες διάνα

την στίξη του τέλους

Στην απαρχή μιας νέας μέρας

Είχες λησμονήσει μάλλον

ότι από κούνια

είχες γίνει Πινόκιο

εξοικειωμένος με το ψέμα

αφού η αλήθεια σε κατασπάραξε

με τόσα πάθη

Ένα καλάθι ξεβράστηκε στον ποταμό

όπου είχε πνιγεί η παιδική αθωότητά σου

Πως να λένε την μητέρα ενός ψεύτη;

Απατηλή ελπίδα αποφάνθηκε η αλήθεια

Και η απελπισία μεγάλωνε μαζί με τα ψέματα

Vero o Falso

Απαιώρηση

 

 

Βάζοντας το ένα βήμα

δίπλα στο άλλο

στάθηκα όρθιος

χωρίς υποστήριξη αγάπης

Ξεχασμένος από την ελπίδα

που όρθωσε σίδερα

στη φυλακή της εγκατάλειψής μου

Τρία τσιγάρα κάθε μέρα

στα μουντά επισκεπτήρια

να φλομώνουν με ψέματα

τα θλιβερά αποκαλυπτήρια

Και ο καπνός

σκέπαζε την κρατούμενη ανάσα

ενός υπέροχου, βασανισμένου, μυαλού

Έχασα τα λόγια μου

συγκρούστηκαν τα σωθικά μου

σταμάτησε ο χτύπος, και η ώρα

και η απαιώρηση

και η στραγγαλισμένη αχτίδα

Και όλα στο μεταίχμιο ενός φωτός

υπό την άνοιξη μιας υπόγειας κόλασης

Και τότε έμεινα ελεύθερος

από ισόβια αίσθηση

ενός πόνου που μοιάζει με ευλογία

Κατά θλίψη

 

Θα ήθελα να ευχαριστήσω

όλους όσους με πίστεψαν

Αυτό ομολόγησε η υποκρισία

ζωσμένη με τύψεις συνειδήσεως

Πλέον με άσπρα μαλιά

παραταγμένα δίπλα σε γκρίζα σύννεφα

λίγες τούφες σοφίας

πότε χτενισμένα αριστερά

πότε δεξιά

ποτέ κεντρώα

των άκρων σαν ήταν

ρούφηξε το μαλλί της γριάς

Μια επικούρεια

κατά κίνησιν ηδονή

να την γλιτώσει

από την καχυποψία

Και τότε βγήκε παραπονούμενη

η ανηδονία

-περίεργο απ' τη φύση της-

χτυπώντας προσοχή στην υπεροψία

Περίεργες σκέψεις

αυτό το φθινόπωρο αιχμαλωσίας

Κάτι είναι κι ' αυτό

Η θλίψη κατά πάντων

νοητών κι ' ανιάτων

Βρυκόλακας

 

 

"Αύριο ξημερώνει μια άλλη μέρα"

Σήμερα εκδικήθηκα το αύριο

Άλλαξα την ώρα

Προσποιήθηκα τους δείκτες

Άγγιξα την τελειότητα του χρόνου

Σαν τράπουλα ξεφύλλισα τα δευτερόλεπτα

"Θα επιβιώσω"

ψιθύρισε η ερεβώδης νύχτα

στο κάτω κάτω δεν ήμουν βρυκόλακας

Μοναχά, μονάχος, έπινα λίγο αίμα

από τα πτώματα

Πότε δεν σκότωσα, όμως, την αγάπη μας

Πόσο ουρανό ν' αποστάξω απ' τα μέσα μου

 

Είχε ήλιο με δόντια

άστραφτε η περιέργεια

για ένα ταξίδι στο σύμπαν

Ψάθινα τα όνειρα

αντιηλιακές οι ακτίνες φωτός

Κάηκα από τα εγκαύματα

της μονωτικής εξαΰλωσης

Τόσες θυσίες

γι' αυτή την Ιφιγένεια

γιατί η ζωή να' ναι σε δυσμένεια

Πόσο ουρανό

ν' αποστάξω απ' τα μέσα μου

Χωρίς Όνομα

 

Χωρίς όνομα 

 

 

Αγάπη μου,

Το προπατορικό αμάρτημα

έμεινε στην ιστορία

από θεία έμπνευση

Εσύ, δεν γεννήθηκες

για επίγεια λάθη

Λίγα χώματα

ήταν έμπλεα υδρατμών

μίας ζωής αχνισμένης

από πάθη

Ο ασκός του θυμού σου

χάθηκε στο μνήμα της μνήμης σου

Από μία ανάμνηση,

φυλακισμένη επισκέπτρια της λήθης

δέξου λίγα κυκλάμινα

και ανταπόδωσε με άσπρες τουλίπες

Παραμυθία η (ή) Πυθία

 

Παραμυθία η (ή) Πυθία 

 

 

Έρχονται στιγμές

που τα θεμέλια της ψυχής

αγωνιούν για την ευκαμψία τους

Από έναν χρόνο εργολάβο

αναμένουν την επιτοίχια υποδούλωση

Κλεισμένα αυτά τα μάτια

περικλείοντας με ψύχρα

τα μονωτικά υλικά

έρχεται εκείνη η ώρα

η σεισμογενής

που καταρρέει

-ρέουν τα άκαμπτα κλάματα-

στο εξ ων συνετέθη

Αναλογιζόμενα την αποστολή τους

έκλεισαν για πάντα μέσα τους

μία κατήγορο θλίψη

Αυτή πρότεινε την απαλλαγή τους

λόγω αμφιβολιών

του τόσο άκρατου πόνου

Και ζήσαν οι τύψεις με τα παράπονα

καλύτερα ενταφιασμένα στην λήθη

Κραχ στο μπαλόνι (Αερόστατος πόνος)

 

 

Αποφάσισα να σου γράψω

να κάνω κομμάτια τις λέξεις

και να φτάσω στην επανασύνθεση

Θυμάμαι όταν μου'πες

ότι η μέλισσα εξαφανίστηκε

αλλά το φτερούγισμά της

ανατίναξε ένα κραχ στην καρδιά μου

Αναρωτήθηκα εάν η ανάμνηση

ήταν απόρροια της λήθης

ή της επανάληψής της

Κουρδιστό σαν ήμουν 

άθυρμα της τύχης

αφοσιώθηκα στα μπαλόνια

που έσταζαν τον αέρα της απελευθέρωσης

Ήμουν μετέωρος, ένα παιχνίδι της τύχης

δοσμένο από τα παιδικά σου μάτια

γαντζωμένο στην ελπίδα του επουράνιου

Αερόστατος ο πόνος, σε στατική επανάληψη 

Αν το γράμμα αυτό φτάσει σ'εσένα

άφησε μου ένα ίχνος έκρηξης

Χιονάνθρωπος εγωισμός (Μη μου κλέβεις το μη)

 

Χιονάνθρωπος εγωισμός 

 

 

Έκανα αναδρομή

σε έτη δίσεκτα

και χαώδη

Έπιασα κουβέντα

με τον Οκτώβριο

Μη μου κλέβεις το μη

Έτσι έμαθα στραβά να επιβιώνω

Πετάχτηκε ο Αύγουστος

παράπονα ξεχείλισαν

από την έλλειψη

των φθινοπωρινών σταγόνων αλληγορίας

Φτάσαμε στον χειμώνα

και ο χιονάνθρωπος εγωισμός

άστραψε λιώνοντας από τον πόνο

της αιχμαλωσίας

Σας κοιτώ στα μάτια

κουκλοθέατρο σκιών και παντομιμάτων

Σε αυτό τον αγώνα

όλα τα έγχορδα όργανα

επιτάσσονται να λύσουν τον γόρδιο δεσμό μας

Σας εκλιπαρώ, πνεύστε λίγο άνεμο

σε αυτή την κρύα νύχτα των καταραμένων

Το τελευταίο αντίο

 

Το τελευταίο αντίο 

 

 

Μέτρησα τις πιθανότητες

τους έδωσα μια σπίθα ελπίδας

πυρομανής η διάθεση για ζωή

στο έρεβος ενός ακατάπαυστου πένθους

χάθηκαν τα χρόνια που τα χαμόγελα

αγκαλιάζονταν χέρι χέρι με την αισιοδοξία

και λαμπύριζαν οι φρούδες ελπίδες

σήμερα δέχθηκα τηλεφώνημα

από το προορισμένο καταφύγιο

ακύρωσε την πτήση

την ώρα την άφιξη

το στεφάνι για το τελευταίο ταξίδι

επενέβη ο Θεός, μάλλον η ψευδαίσθησή του

Επίταξε να είναι πολεμοχαρείς οι τύψεις

Πάντα με βασάνιζε, ο τιμωρός Άγιος

Ίσως και αυτή τη φορά

βάλει το χεράκι του

να μην κοπεί το σχοινί απ' τα βράχια

Πάντα θα είναι χαραγμένο όμως

ένα όνομα σ' αυτές τις πλαγιές,

ένα σύνθημα για το υπερπέραν:

Ο πόνος νικήθηκε από την δειλία

Μονοθεματική ιδεοψυχαναγκαστική νεύρωση

 

 

Πήραν θέση τα διλήμματα

ενταφιασμένα σε άμωμη σύλληψη

παγιδευμένα σε γεννητούρια μιας νέας ιδέας

Τρυφερά προσπάθησαν να παίξουν τον ρόλο

της γκουβερνάντας δίδυμων ψυχών

που πελέκιζαν τα σωθικά

ενός ημιθανούς πνευματικού νάνου

Και προέταξα τα στήθη 

στο μάταιο αυτής της σκευωρίας

Παραταχθείτε άοπλες

οι τύψεις

τα παράπονα

-ουδέτερα, σε μεροληπτικό έδαφος-

οι δίφθογγες λέξεις

τα φωνήεντα αυτής της λυτρωτικής συμφωνίας

οι δίγλωσσες σκέψεις

-οι μονοθεματικές-

ζήτησαν έλεος από την ιδεοψυχαναγκαστική νεύρωσή σου

Μνησικακία

 

 

Σε ελάχιστα λεπτά

τρία σ' αγαπώ

πέντε γράμματα

χτυποκαρδιωμένα

από τον φόβο της εγκατάλειψης

και ο ήχος απάγγειλε την σιωπή του.

Σωριάστηκες

με την πάντα κρατούσα υπερηφάνια

που θύμωνες πάντα σαν την αποκαλούσαν

αξιοπρέπεια

γιατί ποτέ δεν ήσουν των τετριμμένων

μοναχικός διαβάτης περιοδεύων

στα αζήτητα

Πλέον ήσουν επιβάτης με ταυτότητα.

Όταν πλησίασες στην μοιραία στάση

σου βάζαν λουλουδάκια

και επιγραφές "θα μείνεις πάντα κοντά μας"

Μα τα πτώματα, τι να ξέρουν από μνησικακία;

Από μνήμης, μόνο, αποστήθιζαν κάποιους ύμνους μετάνοιας

Μονωτικά τραύματα

 

 

Ήμουν βροχή

καταβρόχθιζαν τις σταγόνες μου

Ήμουν πέτρα

Λάξευαν στην επιδερμίδα μου

Ήμουν φως

Μαύρισε ο ουρανός εντός μου

Και να που τώρα

προβιβάστηκα

με βαθμολογητές

την λογική και την ευαισθησία

επουράνιος

άθραυστος

μονωτικό υλικό

κάποιας θύμησας

που λυσσασμένη εφορμεί

στον κατακλυσμό μου

Από τα κενά

αναδύθηκε ο προορισμός μου:

Να πλημμυρίζουν με δόσεις

τα τραύματα

Eyeliner

 

 

Πέρασαν τόσα χρόνια

Η μνήμη επουλώθηκε

από την εξαπάτηση

κάποιων σταγόνων

αλληγορίας

Άλλοτε κοιτούσες τον καθρέπτη

και έδινες χαρακιές

στον χρόνο

θυσιάζοντας

την ελπίδα για επανένωση

Εξαϋλώθηκες σε αμέτρητα θραύσματα

Γονυπετής, και επαίτης

Ενίοτε χάραζε το φεγγάρι

τ' άστρα, στην ίδια πολιορκία

Και έβαφε τα ξεθωριασμένα μάτια σου

Βαμμένα με ένα στίγμα παύσης

Και πάλι έρρεαν τα κλάμματα

Υποκρινόμενα πως υπήρχε ακόμη ελπίδα

Και τώρα πια, μετά από εκείνο το ταξίδι

Άγγιζα τα συντρίμμια ενός ουρανού ικέτη

Να μην εγκαταλειφθεί, και αυτός

από τον ήλιο που έλαμπε στο λιμάνι

Και αυτή η βαρκούλα

βούρκωσε, όπως και τα μάτια σου

χωρίς επιβάτη

τυφλά στον απάνεμο αέρα

Αντικρούσεις

 

 

Ε ναι, λοιπόν

λυπήθηκα εκείνο το κτήνος

και του' δωσα καταφύγιο

 

Που και που -

ξεχνιέμαι στον χρόνο -

του έβαζα αλυσίδες

να καταπραΰνω

τις βίαιες προθέσεις του

Παγιδεύτηκα 

σ' εκείνα τα μάτια

με τις κυκλοτερείς κακώσεις

Ορθογώνιζα τα συναισθήματα

αποζητώντας μία απόκρουση

σ'εκείνη την κρούση

του Μεγαλείου

Μα και λοιπόν

είχε κάποιο νόημα

να φυτεύεις τις σφαίρες

 

Χωρίς λίπασμα

 

Στα τελευταία λουλουδάκια

Στόχευσα στο Αθάνατο

Το τελευταίο δράμα

 

Υπάρχουν κάποιες στιγμές

που επανέρχεται η λογική

Φωνάζει για επισκεπτήριο

κλειδωμένη από κάθε διέξοδο

Τότε συναντάται με τα κλάματα

Υποτιθέμενα σωσίβια του συναισθήματος

Εφεδρικά τα βραχιολάκια

έδωσαν την άδεια για ένα τελευταίο δράμα

Σπαρακτικά τότε κατάλαβες

πως τα δάκρυα προμήνυαν την ελπίδα

Σε αυτό το αδιέξοδο

μόνο ο πόνος είχε κατανοήσει

την αναγκαιότητα της ύπαρξής του

Η ζωή δεν ανήκει σε δραπέτες

 

Ήταν πολύ κοντά και τόσο απόμακρα

τα χρόνια της αθωότητας

της φτιχτής ανάμνησης

αυτών των παλαιολιθικών αποτυπωμάτων

Περνούσαν τα χρόνια, συνθλίβονταν οι τύψεις

στα μάταια παράπονα της απόγνωσης

μεταμφιεσμένη πλέον ασυνείδητα σε απραξία

Αρνιόταν η κακοποιημένη ύπαρξη

να θεραπεύσει τα μάτια

από το σκοτάδι μιας ακατανίκητης πλεονεξίας

Ήταν πλέον καταδικασμένη σε έξεις ανορεξίας

Σε έναν λαβύρινθο ακατανίκητης μανίας

υπό την σκέπη καταθλιπτικής συνουσίας

Αυτό το σώμα λησμονήθηκε

πεταμένο σε δάσος

Η ψυχή του αποσυνετέθη

Το μοιραίο δεν απετεύχθη

Μια κορνίζα έδωσε λίγο χρώμα

στο νενοημένο διάβημα

Αυτή η ζωή δεν ανήκει σε δραπέτες

Όλα τα ιδανικά σου μετουσιώθηκαν σε επαίτες

Πριν την απονενοημένη ετυμηγορία

Άκου το έλεος, εσύ προδομένη Δικαιοσύνη

Γενναιοδωρία

Προήχθης στο απροσδιόριστο

Δεν ήταν άμοιρη ευθυνών

η Θεά Τύψη

Στην υπηρεσία των αγγέλων

οι βάρδιες πάντα ήταν μεροληπτικές

μεταμεσονύχτιες αποστολές

για έργα θορυβώδη τη νύχτα

Μου' πες κάποτε

-Σα να το θυμάμαι το ηχόχρωμα

επίπεδο, όπως και το συναίσθημά σου-

"Θα τα πούμε σε απροσδιόριστο μέλλον"

Ήμουν σίγουρος για την συνάντηση

Ήταν υπόσχεση το μέλλον

Διαόλιζε το άγνωστο

Πάντα οι άγγελοι ήταν ημιθανείς

στο ημίφως

Έτσι, στωικά, περίμενα

την ημέρα της λογοδοσίας

Σήμερα, στο μεταίχμιο

της ύπαρξης και της ανυπαρξίας

Πούλησα την ψυχή μου

στο πνεύμα του μέλλοντος

περιμένοντας εκείνο το περιστέρι

Είναι καλύτερα στο απροσδιόριστο

να ατενίζεις σε ουδέτερο έδαφος

προσκυνώντας, ρακένδυτος, την ελπίδα

Η ζωή, γένους θηλυκού, πάντα

ήταν γενναιόδωρη

με όσους έχουν ίχνη αχτίδας

Προκατάληψη

 

Ανέλαβες ευθύνη μεγάλη

Μεγαλόχαρη η θνητότητα της ύπαρξής σου

Καθώς έβαζες σε τάξη

τα αποκαΐδια

Μετήλθε η αιθάλη αειθαλή παραμύθια

Άχαρη η ανάμνηση, ανώφελη η αλήθεια

Γιατί τέτοια κακότητα

Θεού μαλθακού ή Δαίμονα

Όιδα και απήλθα

Πιστεύω σε έναν Θεό

παντοκράτορα, θύτη και θύμα

έμπορο ψυχών και ελπίδας

Εναποθέτω τα ακρωτηριασμένα μέσα μου

Παραδίνομαι σχοινοτενής

Τιμωρός της υποκρισίας

Και προσεύχομαι να εμφανιστείς

Να δώσεις άφεση αμαρτιών

πριν την τελευταία δολοφονία:

Ήμουν θύμα του εαυτού μου

Και της προκατάληψής σου

Δεν πίστεψες ποτέ στην ύπαρξή μου

Άρα υπήρξες, άραγε ήμουν το θύμα;

Πόση αγάπη να χωρέσει σ'ένα μπαλόνι

 

 

Βιωματικό, αναφώνησες

σαν παρέλαυναν, άτεχνα

τα σπαρταριστά όνειρά σου

Έπρεπε, πάση θυσία, να καταγραφεί

η ομίχλη μεταξύ των εικόνων

που ήταν η αιτία για τόσες αναπαραστάσεις

Θυμόσουν, ένα μικρό αερόστατο

αγέρωχα να υψώνεται στον πέρα κόσμο

Μήπως ήσουν πέντε, κατά τύχη

πριν το προμελετημένο έγκλημα της λήθης

Σε διπλανή κούνια, ένα κοριτσάκι

που αιωρείτο μετέωρο

"Μαρία, βοήθησέ με"

Τα γαντζωμένα νύχια του προμήνυαν 

βαθουλωτά τραύματα στους τοίχους

και στην εντοιχισμένη ευαισθησία

Εκείνη την ημέρα -

παραφράζω το σκοτάδι

από υπερβολή ή μεταφορικότητα -

τα δύο μικρά ματάκια 

συναντήθηκαν με τα μανουάλια

έμαθαν ότι τόσα χρόνια

τα κεράκια συντροφεύουν

την έλλειψη, την αγάπη, την ελπίδα

αυτή η τριλογία

σαν νεράκι καταπίνεται τώρα

μετά από τόσα έτη εγκατάλειψης

Λίγο αργότερα, τα δύο μικρά ματάκια

αντέδρασαν σαν συνάντησαν

ένα μέλλον από ακατάλληλα παιχνίδια

-διχασμένη η επιλογή, καταδικασμένη από κούνια-

Μαμά -και μπαμπά ενίοτε- 

εκείνη τη νύχτα έπρεπε να μην με σώσετε από τον αέρα

αγέρωχα τα μάτια σας, σαν καθρεπτίζονταν

σ'εκείνο το ακανόνιστο μπαλόνι

Πανσέληνος (σε συρρίκνωση)

 

Η πανσέληνος είχε δόντια.

Δάγκωσε τον ήλιο

από έρωτα

με τ'άστρα παρανυφάκια

σ'ένα φεγγάρι που επιστρέφει.

Αυτό που αγάπησες σήμερα είναι όλο δικό σου.

 

 

(Γιατί) ;

 

(Γιατί) ;

Εάν η θάλασσα ξεβράζει πτώματα

Πες της να μου δώσει πίσω

Το μπουκαλάκι με το άρωμά σου

Το πήρε ξαφνικά εκείνο το καλοκαίρι

από τα χέρια μου, σαν υποκρινόμουν τον αθάνατο

Απαγχονισμός ελλείψει φωτός και αχτίδας

 

 

Η αχαριστία, μάτια μου

τυφλώθηκε από το μίσος

να γίνει εκδίκηση

Η ανάμνηση, ανταγωνίστρια,

έκλεβε από τον χρόνο

να μείνει λίγα δευτερόλεπτα μαζί σου

Πόσο ακόμα η κατανάλωση

αυτών των ψυχοαπωθητικών τύψεων

θα σου στερεί το δικαίωμα

να διαγράψεις κάθε λέξη μνήμης;            

δεν ήταν αιώνια η ύπαρξή σου

απλά κοιτούσα την φωτογραφία στο δωμάτιο

χρόνια τώρα, προστατευμένη από την υγρασία

και γω ατάραχος στην πλημμύρα των παραπόνων

συμβουλευόμουν που και που κάποια σημειώματα

σκονάκια από μία πετυχημένη, λέγανε, αγάπη

δεν τήρησα ποτέ τα προσχήματα, μηδέ τους κανόνες

σ'εκείνο το κελί, που σε είχα φυλακίσει

μπροστά στην εικόνα σου

παρακλητική η όψη μου, χωρίς ίχνος ρυτίδας

αναμενόμενος ο εμπρησμός κάθε ελπίδας

σαν η αιτία θανάτου να ήταν απαγχονισμός

ελλείψει φωτός και αχτίδας 

 

Σκηνοθεσία

 

 

 

Σκηνοθεσία 

 

 

Όνειρα, περικυκλωμένα από αγωνία

στρατοπέδευσαν εντός μου

ένα ακόμη βράδυ η ίδια λιτανεία

οι τοξότες πήραν θέση

να στοχεύουν τις αυταπάτες

οι έφιπποι ιππότες μηδένισαν τις αποστάσεις

Η Βασίλισσα, η Αγία κοιμωμένη

δεν επέτρεπε αποστασίες

σε υπάρξεις και σωσίες

Σαν σε θάλασσα

Σαν σε αγάπησα

Εσένα ή την Ιδέα σου

Μάλλον το όνειρο το ανεκπλήρωτο

αφού εν ζωή δεν επιβιώνουν οι αγάπες

έσταζα αίμα και δάκρυα

χαρακώνοντας με αλάτι τις πληγές μου

Σαν συναντηθούμε, να' σαι βέβαιη

-δεν κάνω διακρίσεις-

ποτέ ο θάνατος δεν ήταν αιτία για τόσους φόνους

Τι κι αν δολοφονήθηκα σε τόσες σκηνοθεσίες

Ονειροκρίτης ή όνειρο

 

Ένα λουλούδι μετρούσε τ' άστρα.

Λυπημένο που τα δικά του άνθη

καθυστερούσαν στην μικρή του αιωνιότητα.

Κάποτε αποφάσισε να φτάσει στον ουρανό.

Έκανε συμφωνία με το χώμα, το ακατάδεκτο.

Φύτρωσαν τόσα φύλλα, σε κορμό ασήκωτο.

Σαν ο Θεός του έδωσε λίγη σημασία,

κοντά σαν ήταν στην πρώτη στάση της αθανασίας,

ένα άνθος φυτεύτηκε στα πόδια του.

Σ'εκείνο το απολιθωμένο όνειρο,

κάθε καρπός είχε και την ερμηνεία του.

Ήσουν ονειροκρίτης ή όνειρο;

Αγάπη ή πεπρωμένο;

Πλεονεξία

 

 

Ήταν θορυβώδες το ανοιγόκλεισμα

των βλεφάρων

Ακατανόητο, ενίοτε, πολύ συχνά, σχεδόν πάντα

-πολλά τα επιρρήματα στη ρύμη, και στη ρωγμή-

το μήνυμα, μιας νυχτερίδας, σε σατανική σύμπτωση

εγκλωβισμένο, με μάτια σαρκοβόρα, και αχανή

-επήρεια, υπό την έπαρση της κλειστοφοβίας-

Ακατάδεχτο το βλέμμα

-Δεν ήταν βλέμμα, ήταν αίμα από τα μάτια σου-

Ξεχείλιζε ο πόνος των ανέπαφων συναλλαγών

Ο Α σκότωσε την ελπίδα.

Η Γ σκοτώθηκε από τύχη.

Το Δ κλείνοντας το μάτι

παρείχε ηθική συνδρομή

Ο Β επέζησε, αν και ηθικός αυτουργός, ο πανούργος

Συμμετοχή με μπίλιες ματιών και ματαιοτήτων

Ζητείται το γιατί

Αναζητείται το πως τόλμησες

Πόσα Χ να βάλω στην εξίσωση

να αλλάξει η σειρά του Α-Β-Γ-Δ

"Ενδεχομένως", αυτός ο ανάδρομος

-ανάθεμα στο πεπρωμένο-

να στεφθεί νικητής του μοιραίου:

Ζωντανή-νεκρή η πλεονεξία

"Ίσως", απ'αυτό το αξίωμα

δεν αξιώθηκες ζωή μετά θάνατον

 

Πρωτόλεια

 

Έπρεπε να διαταχθεί η ακούσια νοσηλεία της

Δεν ήταν απόλυτα αμοιβαία η αγάπη τους

Μα πως, δίνεις ασυλία στην κατάχρηση του έρωτα.

Αφού με χειροπέδες φιμώνεις το ακαταλόγιστο.

 

Αν το βλέπεις

διάσχισε τα μάτια μου

Αν το νιώθεις διαπέρασε την αναστολή μου

Αν με προσπεράσεις

Γρανάριζε λίγη επιείκεια στις πληγές μου

Και αν δεν συναντηθούμε σήμερα

Πες στο αύριο που να περιμένω

 

 

Ποιο φιλί να διχάσει

Όταν η γλώσσα σου

φυλακίστηκε στη σιωπή

μίας παρατεταμένης ανάμνησης