Ο Θεσσαλάρχης "Δικαστής" της Αργκό

Κάτω από τον "ένθεο" λόγο, την "ένθεη" ματαιοδοξία, την "ένθεη" καθοδήγηση, εκεί που στη μονή του Άβατου ενώνεται το Σεξ, το Χρήμα και η Εξουσία, εκεί ο γνωστός "Θεσσαλάρχης" μετουσιώνει το δίκαιο σε αποτύπωση της διεφθαρμένης οπτασίας σκοτεινών αποφάσεων...με πουλέν του τα διεφθαρμένα πατρωναρισμένα δικαστάκια και εισαγγελάκια.
1. Πλυντήριο αθωωτικών αποφάσεων για επίορκους
2. Εξοντωτικές ποινές καθ'υπαγόρευση στους μη ημετέρους
3. Αρχαιολατρεία
4. Συνδαιτημόνας γνωστών ιερωμένων του παρακράτους...
και άλλα ων ουκ έστι αριθμός...

Υ.Γ. Κύριοι Δικαστές
Όπου το Θείο ενώνεται με τη Δικαιοσύνη "εκδίδονται" τερατουργήματα.

Μπάτσοι για μπατσάκια ή Μπάτσοι του Παρακράτους

Προχθές στη συμβολή των οδών 3ης Σεπτεμβρίου και Αβέρωφ ο Ηρακλής Πουαρό συναντήθηκε με άνδρες της ομάδας Δέλτα.
Επιστρέφοντας μόνος του, με το βιονικό του σκούτερ, από ένα σύγχρονο σούπερ μάρκετ, η τύχη έμελλε να του "χαμογελάσει".
Το πλακόστροτο πεζοδρόμιο της 3ης Σεπτεμβρίου ήταν μπλοκαρισμένο από το μικρό μηχανάκι του μεγάλου άνδρα της ομάδας Δέλτα, που ήταν και κουκουλοφόρος. Ζήλεψε τα θηράματά του.
Ένας άνδρας της ομάδας φώναξε: "Ελα περνάς". Ο Πουαρό διστακτικά προσπάθησε να περάσει ενδιάμεσα από τον τοίχο και το μηχανάκι, την ίδια ώρα που ο αναβάτης κουκουλοφόρος καθόταν νωχελικά πάνω στο μηχανάκι, εποπτεύοντας τις κινήσεις των εκδιωγμένων αλλοδαπών, κάνοντας ένα τσιγαράκι.
Ακούμπησε ελαφρά στον προφυλακτήρα. Ο άνδρας σηκώνεται όρθιος, και πλησιάζει απειλητικά προς το μέρος του. Την ίδια στιγμή οι συνάδελφοί του κάνουν κλοιό γύρω του.
"Τί έκανες ρε;". 
"Μη με πλησιάσεις άλλο. Μη τολμήσεις να με ακουμπήσεις. Το κατάλαβες;".
"Τι είπες ρε;...Ποιος νομίζεις ότι είσαι;...Ξέρεις ποιοι είμαστε εμείς;". Πλησίαζε όλο και περισσότερο. Τα χέρια του είχαν ετοιμαστεί να πνίξουν ένα άλλο θύμα της εξουσιομανίας τους, της ματαιοδοξίας τους να είναι μπάτσοι για μπατσάκια.
Του έδειξε την ταυτότητά του: Το τσεκούρι που σκοτώνει στον αέρα. Ο νομοτηρητής.
"Σιγά. Νομίζεις θα φοβηθούμε;".
"Μη τολμήσεις να με χτυπήσεις".
"Γιατί φοβάσαι;".
"Απέναντι εκεί είναι το κρυσφήγετό μας. Έχει φάρο, και τα βλέπει όλα. Για το καλό σου...Θέλεις να ποτίζεις ζαρντινιέρες στη φυλακή;".
"Άσ'τον ...ασ'τον...να φύγει...", φώναξε ένας συνάδελφός του, ίσως πιο επικίνδυνος, αλλά προνοητικός.
"Γράψτε του μία κλήση, να καταλάβει...700 ευρώ που δεν φοράει κράνος", είπε το θρασύδειλο αντράκι που ζήλεψε τους κουκουλοφόρους.
"Ποια ποινή προβλέπεται για τους κουκουλοφόρους γιαλαντζί;", αναρωτήθηκε μέσα του ο Πουαρό.
Με υπεροχή απάντησε: "Γράψτε την κλήση, πάμε και στο αυτόφωρο...Το πρωί δίκασα έναν αστυνομικό που σκότωσε την σύζυγό του...Θα δικάσουμε και όσους συγκαλύψουν το έγκλημα...Πρωί ή βράδυ...Δεν έχει σημασία".
"Οι αστυνομικοί δεν σκοτώνουν, εκτελούν", απάντησε ο απόηχος.
"Οι αστυνομικοί όλα τα μπορούν", απάντησε η εμπειρία του παρακράτους.
Μέσα στις φωνές, ο Πουαρό σκέφτηκε δυνατά: "Να δω πως θα πείσετε την Εφέτη Ειδική Ανακρίτρια, κ. Κλάπα, πως δεν είστε μέλη της Χρυσής Αυγής".
Σταμάτησαν οι ήχοι...Καλύτερα να ακούγανε στις γειτονιές: "Αίμα, Τιμή, Χρυσή Αυγή". Όχι τα θρασύδειλα ανθρωπάρια να τρομοκρατούνται από την αποτυχία της τρομοκρατίας τους.
Ο Πουαρό κατάφερε να φύγει, και μάλιστα με συναίνεση των δραστών του επικείμενου βασανισμού του. Ένιωθε τύψεις, όμως, που δεν δίκασε τα κτήνη που σκοτώνουν τον μικρό Αλέξη της γειτονιάς. Και ακόμη περισσότερες που εκείνη την ημέρα ήταν η επέτειος της αντίστασης στον παρακρατικό φασισμό.
"Μπάτσοι για μπατσάκια", θα ήταν ένας τίτλος για τα νέα μέλη του παρακράτους. Ακόμη έχουν την ευκαιρία να φοβηθούν ή να καταλάβουν ότι ο γενναίος Πουαρό της γειτονιάς ανήκει σε καλύτερη οργάνωση να ενταχθούν, να ικανοποιήσουν αρχικά την ψυχολογία της μάζας τους.
Ο τίτλος που δεν πρέπει ποτέ να γραφτεί είναι "Μπάτσοι του παρακράτους". Αυτός κρύβεται πίσω από το γκράφιτι, που κάθε μέρα με αίμα τιμής πνίγει την αδίστακτη εξουσία τους, αλλά και οι εκάστοτε Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι, μετ'εκφύλιση, δικαστές και εισαγγελείς, στο όποιο ποσοστό τους, για να μην πολλαπλασιάσουν την μόνη ενεργό εγκληματική οργάνωση στην Ελλάδα: αυτήν που ο Πουαρό θέλει να εξιχνιάσει στο επόμενο ταξίδι του εγκλήματος.

Αμέα αμέ με αγάπη

Νιώθω το σκίρτημα
ήταν ολίσθημα
πνίγω το κύμα
χαλάει το ποίημα
σε ποιο Θεό να πιστέψω
πόσο ν'αντέξω
σε τι να προστρέξω
Θεέ μου, θ'αντέξω;
στο μέσα απ'έξω
στο είμαι δεν είμαι
μα ξέρω τι είμαι
για πόσο θα είμαι
ωιμέ, αμέ, αμέα

Εξουσία και Αναισχυντία

Στη βιτρίνα γαντζωμένο
κορμί αποφυλακισμένο
κραυγάζει τον απόηχο
στον ήχο του αφέντη
του νταβατζή ατζέντη
του τζάμπα μάγκα
της νύχτας των μαγικών
των ακατέργαστων υλικών
του ανήκειν σε όλους
σε έωλους θόλους
θολούς στη βιτρίνα
τα χέρια ανοίχτηκαν
τα δάκρυα κρύφτηκαν
το σώμα σε πάει
η νύχτα μεθάει
κυρία του κύριου
αυτού εξοχότης
τι ψέμα, αβρότης
να χαθεί η αγνότης
πρωί και θυμήθηκα
το ήθος της πρώτης
σε σχολείο εξατάξιο
της ηθικής σου αντάξιο
και ο ιστός απροσπέλαστος
παρθενικός και αγέλαστος
να παγιδεύει το τέλος
μιας αρχής το βέλος
που πληγώνει τ'αμόλυντο, του κορμιού τ'ακρογιάλι
σε αμέθυστη ζάλη
στη βιτρίνα σε βρήκανε
υποψίες τους μπήκανε
η ελπίδα δεν χάθηκε
το κορμί δεν μαράθηκε
η ψυχή σου υπάρχει
χωρίς ίχνος αγάπη
η σκληρότητα σε παγίδευσε
η γενναιότητα δε λύγισε
το εντός της καρδιάς σου
τ'όνομά σου μολύνθηκε
με διάταξη του ομοίου
του αφέντη σου νταβατζή
του εισαγγελέα του λίγου
του τρωκτικού του αχρείου
πάλι πίσω από βιτρίνα
ν'ανιχνεύεις κάθε ίνα
μήπως και μολύνεις
της κοινωνίας την πείνα
αγαπήθηκες παράφορα
από την αδικία
γεννήθηκες να κατοικείς
στου φθόνου την αδημονία
στη διασταύρωση εξουσία και αναισχυντία

Δον Κιχώτης ονείρου

Σε παρατεταμένη σκέψη, λήθης στέψη
ένας πρίγκηπας μικρός στη γη
άργησε και πάλι η αυγή
στο κλάμα προσάναμα η έλλειψή σου
στο ψέμα απάλειψη η θύμησή σου
Ένας άγνωστος πότης
αμέθυστος ιππότης
τρισδιάστατος δον κιχώτης
έψαχνα την ευτυχία
στη σωρό της δυστυχίας
άγγιξα το δεδομένο
έχασα το πεπρωμένο
να υπάρχω στη ζωή σου
όταν έρθει η φυγή σου

Διεφθαρμένοι Δικαστές

Η 16χρονη Τζέσικα συνελήφθη τον Οκτώβριο του 2006 από έναν φύλακα του σχολείου της, επειδή είχε στην τσάντα της μια πίπα και έναν αναπτήρα. Οδηγήθηκε στο αστυνομικό τμήμα για «κατοχή υλικού που σχετίζεται με τα ναρκωτικά». Τρεις μήνες αργότερα εμφανίστηκε ενώπιον του δικαστή Μαρκ Τσαβαρέλα. «Πήγα με τον πατέρα μου. Ο δικαστής δεν μας ενημέρωσε ότι μπορούσαμε να εκπροσωπηθούμε από δικηγόρο. Μου είπε: "Θυμάσαι την ομιλία μου στο σχολείο σου; Είχα υποσχεθεί ότι θα φυλάκιζα όλους τους μαθητές που θα εμφανίζονταν μπροστά μου και αυτό θα κάνω και στην περίπτωσή σου"» διηγείται η Τζέσικα. Παρά το γεγονός ότι από την ανάλυση των ούρων της δεν προέκυψε ότι είχε κάνει χρήση ναρκωτικών, ο δικαστής διέταξε την κράτησή της για τρεις μήνες σε ένα αναμορφωτήριο. Όπως λέει, δεν της έδωσαν καν το δικαίωμα να αποχαιρετήσει τον πατέρα της.

Οι υποψίες
Ο «ζήλος» του δικαστή Τσαβαρέλα δεν άργησε να κινήσει τις υποψίες μιας μη κυβερνητικής οργάνωσης νομικών συμβούλων. Έπειτα από σχετική έρευνα, αποδείχθηκε ότι σε ένα διάστημα τεσσάρων χρόνων οι δύο δικαστές καταδίκασαν με υπερβολικές ποινές περίπου 2.000 νέους από 13 έως 18 ετών, οι οποίοι συχνά δικάζονταν χωρίς υπεράσπιση. Οι δύο δικαστές κατηγορήθηκαν για διαφθορά και αναγκάστηκαν να ομολογήσουν ότι είχαν χρηματιστεί με 2,6 εκατ. δολάρια από δύο ιδιωτικά σωφρονιστικά καταστήματα, για να τους στέλνουν «πελατεία». Την περασμένη εβδομάδα οι δύο διεφθαρμένοι δικαστές κρίθηκαν ένοχοι και καταδικάστηκαν σε 7 χρόνια κάθειρξη ο καθένας. «Μεταχειρίστηκαν αυτά τα παιδιά σαν αντικείμενα και τα πέταξαν στη φυλακή για να κερδίσουν χρήματα», συνόψισε ο δικηγόρος, Μπάρι Ντάιλερ, ο οποίος είχε κινήσει τη διαδικασία αποζημίωσης των θυμάτων.

Τους έστελναν στο αναμορφωτήριο
Το Ανώτατο Δικαστήριο της Πενσυλβάνιας όρισε την περασμένη εβδομάδα έναν ειδικό δικαστή, ο οποίος θα επανεξετάσει όλες τις αμφιλεγόμενες δίκες. Ανάμεσά τους είναι και η περίπτωση ενός 13χρονου, ο οποίος στάλθηκε στο αναμορφωτήριο, επειδή συνελήφθη να «εξερευνά» ένα εγκαταλελειμμένο κτήριο. Ένας άλλος έφηβος καταδικάστηκε σε εννέα μήνες φυλάκιση, επειδή έκλεψε από ένα παντοπωλείο ένα βάζο πίκλες αξίας 4 δολαρίων. Οι δύο δικαστές άρχισαν την παράνομη δραστηριότητά τους από την εκλογή τους το 2002, όταν διέταξαν να κλείσει το αναμορφωτήριο της κομητείας προς όφελος ιδιωτικών σωφρονιστηρίων. Ο Ρόμπερτ Πάουελ, ένας από τους δύο ανθρώπους που χρημάτιζαν τους δικαστές, είναι συνιδιοκτήτης δύο τέτοιων καταστημάτων. 

ΠΑΓΚΑΚΙ-ΤΡΑΠΕΖΑ ΑΥΛΩΝΑ

Μου είπαν έφταναν δυο λεπτά

Για να μπω με δυο φίλους στην τράπεζα

Μπορεί να’μουνα 17, κορόνα γράμματα

Είπα θα τα'παιζα

Θα τα πάρω από αυτούς που μας τα παίρνουν

Και με τόκους και με δάνεια μας δένουν

Μια τράπεζα στη μέση στο Παγκράτι,

Από μικρός την είχα βάλει αυτή στο μάτι

Για κάτι τόκους άρπαξε το πατρικό μου σπίτι

Κοιμόμουν σε παγκάκι και μ’έλεγαν αλήτη

Σ’αυτή την τράπεζα που είναι στην Δαμάρεως

Μ’ένα μπιστόλι οπλισμένος να κρατώ,

Μπήκα με μάζεψαν και να’μαι στη Λουκάρεως

Δυο μπάτσοι μάρτυρες μου λεν θα δικαστώ.

Θα πω στον πρόεδρο μας πήρανε το σπίτι,

Καταδικάστε με μα μη με λέτε αλήτη

Μπήκα μέσα όπως έκαναν και άλλοι,

Μου’χε φύγει το μυαλό απ’το κεφάλι

Δύο λεπτά ήταν στ’αλήθεια αρκετά

δύο τσάντες κράταγα γεμάτες με λεφτά

Έναν φρουρό είχα στην πλάτη κολλημένο

Ήρθε σε μένα γιατί με είδε τρομαγμένο

Οι φίλοι φώναζαν να τον πυροβολήσω

Και θα’ταν εύκολο για να την κοπανήσω

Ήταν δίπλα μου τον είχα του χεριού μου

Ήτανε όμως ο πατέρας κολλητού μου

Όσοι το χρήμα προσκυνούν μόνο αυτοί σκοτώνουν

Όπως οι τράπεζες τα πάντα ισοπεδώνουν

Δεν γίνεται τις τράπεζες εγώ να δικαιώσω

Ποτέ εγώ για χρήματα, ποτέ δεν θα σκοτώσω

Δυο χρόνια τώρα στην Αυλώνα φυλακή

Απ’το παράθυρο κοιτώ στην εθνική

Θα πάς εκεί μου είχαν πει για το καλό σου

Μα να προσέχεις πιο πολύ τον διπλανό σου

Φαί δωμάτιο με στρώμα στο κρεβάτι

Μα νοσταλγώ ακόμα εκείνο το παγκάκι

 Του Αντώνιου Αραβαντινού

.........................................................

Ψυχής ανιάτων

Στο κρύο του αδιεξόδου
του πολυέξοδου εγώ
της ανέδοξης επανόδου
Δεν γυρίζω πίσω
τι ζωή να νοσταλγήσω
δεν κοιτάω πίσω
τι παρελθόν να μου θυμήσω
σε καθεστώς άνοιας και ανίας
ένας γερασμένος νεανίας
στο σ'αγαπώ ακούω πόνο
στο σε μισώ το μέσα μαχαιρώνω
μ'ένα αφρικάνικο μαχαίρι
πολύ μικρό όσο και η καρδιά σου
αυτή η αιμοχαρής ματιά σου
και τα δάκρυα ένα καμουφλάζ
στο πρέπον ντεκαπάζ
της ζωής μου το Αλκατράζ
στο δικό σου το μπαράζ
της ατέλειωτης αγάπης σου
που χύνεται στο πρόσωπο του καθρέπτη σου
του χειρότερου ψεύτη σου
στην υποκρισία η αντανάκλαση
σπάει την προδοσία
σε μία έξοδο εθελουσία
και συ σκιά του αδιεξόδου
τριγυρνάς στο διάδρομο της επανόδου
μονάκριβή μου αγάπη, σκιά της ερήμου
μοναξιάς μου, σκιερής μοναχής της κοσμίου
ζωής αθανάτων, ψυχής ανιάτων

Ένας αλήτης (trash song)

Αν εγώ σε νικήσω
σε ένα μπρα ντε φερ
το ήξερα μωρό μου
ότι θα ήταν ανφέρ

Αν εσύ με νικήσεις
σε δύσκολο σπαγκάτο
το ήξερα μωρό μου
θα γίνουν τα πάνω-κάτω

Μωρό μου, και λατρεία μου
σε είχα για καβάτζα
μα όταν κατάλαβα τι έχασα
έκανα τη λάτζα

Μωρό μου, και λατρεία μου
σε ήπια άσπρο πάτο
μα όταν κατάλαβα τι έχασα
νοστάλγησα το λάθος

Σ'αγάπησα με έρωτα
χωρίς να ρωτώ τι είσαι
μα όταν το κατάλαβα
διάβασα το Νίτσε

Μυστήρια, και περαστική
ήσουν αμαρτία
με πέταξες χωρίς γιατί
στη σκέτη αλητεία

Ένας αλήτης χωρίς το μωρό του
Ένας αλήτης χωρίς εγωισμό
Ένας άντρας χωρίς απαιτήσεις
Ένας άντρας που φωνάζει γύρνα εδώ
 

Βλέφαρα αρματοφόρα

Κουβαλούσαν χρόνια πάθηση
αυτά τα βλέφαρα ήταν αρματοφόρα
που σκοτώνουν τη θέα όταν δεν αντέχουν
τη γύμνια των γειτονικών παθήσεων
κλείνουν μόνο, όταν εσωκλείουν τον πόνο
και στο σκίτσο τα χείλη αδυνατούν να φωνάξουν βοήθεια
φιγουράρουν και αυτά ερμητικά δεμένα
με ιστούς λαθυρίνθου που καταλήγουν σ'εσένα
κρατάς το κλειδί της ευτυχίας
μίας ακατανόητης αλληλουχίας
όταν τα μάτια μιλάνε με χρώμα
όταν τα δάκρυα μαυρίζουν στο κώμα
όταν η γραμμή ισιώνει στο σώμα
που φωνάζει υπάρχω ακόμα
και τα βλέφαρα φιλοξενούν μια θέα
της Θεάς που πιστεύει στο ψέμα
της δικής σου ιερόσυλης φύσης
στου ονείρου της αλλοπρόσαλης στύσης
που εκστασιάζει τη διαταγή της ηδονής
με το μαστίγιο της άκρατης προσμονής
στη φυλακή των ανίατων παραισθήσεων
στη διαφυγή των επικίνδυνων ψευδαισθήσεων
στο βλέμμα που σκοτώνει τα βλέφαρα
πριν παγιδεύσουν τη ματιά για τα μάτια σου μόνο
Αν σε αγάπησα, είναι γιατί έμαθα να αγαπάω τυφλός
Αν σε νοστάλγησα, είναι γιατί έμαθα να ξεχνάω το φως
Όταν χαμηλώσει το σκοτάδι, θα περπατήσω στα ίχνη
της δικής σου ανάμνησης
σε υπαίτια μέθη μιας ετεροβαρούς αυταπάρνησης
Θα σκοτώσω ό,τι απέμεινε με τα άρματα αυτού που απέγινε
Της καρδιάς μου τα μάτια που ανήκουν σε σένα πριν καταλάβω ότι προδώσαν εμένα
Που αγάπησα αυτό που με σκότωσε
Εσένα, μοναδική μου αγάπη
Εσένα, που ανήκεις στα λάθη