Χωρίς Όνομα

 

Χωρίς όνομα 

 

 

Αγάπη μου,

Το προπατορικό αμάρτημα

έμεινε στην ιστορία

από θεία έμπνευση

Εσύ, δεν γεννήθηκες

για επίγεια λάθη

Λίγα χώματα

ήταν έμπλεα υδρατμών

μίας ζωής αχνισμένης

από πάθη

Ο ασκός του θυμού σου

χάθηκε στο μνήμα της μνήμης σου

Από μία ανάμνηση,

φυλακισμένη επισκέπτρια της λήθης

δέξου λίγα κυκλάμινα

και ανταπόδωσε με άσπρες τουλίπες

Παραμυθία η (ή) Πυθία

 

Παραμυθία η (ή) Πυθία 

 

 

Έρχονται στιγμές

που τα θεμέλια της ψυχής

αγωνιούν για την ευκαμψία τους

Από έναν χρόνο εργολάβο

αναμένουν την επιτοίχια υποδούλωση

Κλεισμένα αυτά τα μάτια

περικλείοντας με ψύχρα

τα μονωτικά υλικά

έρχεται εκείνη η ώρα

η σεισμογενής

που καταρρέει

-ρέουν τα άκαμπτα κλάματα-

στο εξ ων συνετέθη

Αναλογιζόμενα την αποστολή τους

έκλεισαν για πάντα μέσα τους

μία κατήγορο θλίψη

Αυτή πρότεινε την απαλλαγή τους

λόγω αμφιβολιών

του τόσο άκρατου πόνου

Και ζήσαν οι τύψεις με τα παράπονα

καλύτερα ενταφιασμένα στην λήθη

Κραχ στο μπαλόνι (Αερόστατος πόνος)

 

 

Αποφάσισα να σου γράψω

να κάνω κομμάτια τις λέξεις

και να φτάσω στην επανασύνθεση

Θυμάμαι όταν μου'πες

ότι η μέλισσα εξαφανίστηκε

αλλά το φτερούγισμά της

ανατίναξε ένα κραχ στην καρδιά μου

Αναρωτήθηκα εάν η ανάμνηση

ήταν απόρροια της λήθης

ή της επανάληψής της

Κουρδιστό σαν ήμουν 

άθυρμα της τύχης

αφοσιώθηκα στα μπαλόνια

που έσταζαν τον αέρα της απελευθέρωσης

Ήμουν μετέωρος, ένα παιχνίδι της τύχης

δοσμένο από τα παιδικά σου μάτια

γαντζωμένο στην ελπίδα του επουράνιου

Αερόστατος ο πόνος, σε στατική επανάληψη 

Αν το γράμμα αυτό φτάσει σ'εσένα

άφησε μου ένα ίχνος έκρηξης

Χιονάνθρωπος εγωισμός (Μη μου κλέβεις το μη)

 

Χιονάνθρωπος εγωισμός 

 

 

Έκανα αναδρομή

σε έτη δίσεκτα

και χαώδη

Έπιασα κουβέντα

με τον Οκτώβριο

Μη μου κλέβεις το μη

Έτσι έμαθα στραβά να επιβιώνω

Πετάχτηκε ο Αύγουστος

παράπονα ξεχείλισαν

από την έλλειψη

των φθινοπωρινών σταγόνων αλληγορίας

Φτάσαμε στον χειμώνα

και ο χιονάνθρωπος εγωισμός

άστραψε λιώνοντας από τον πόνο

της αιχμαλωσίας

Σας κοιτώ στα μάτια

κουκλοθέατρο σκιών και παντομιμάτων

Σε αυτό τον αγώνα

όλα τα έγχορδα όργανα

επιτάσσονται να λύσουν τον γόρδιο δεσμό μας

Σας εκλιπαρώ, πνεύστε λίγο άνεμο

σε αυτή την κρύα νύχτα των καταραμένων

Το τελευταίο αντίο

 

Το τελευταίο αντίο 

 

 

Μέτρησα τις πιθανότητες

τους έδωσα μια σπίθα ελπίδας

πυρομανής η διάθεση για ζωή

στο έρεβος ενός ακατάπαυστου πένθους

χάθηκαν τα χρόνια που τα χαμόγελα

αγκαλιάζονταν χέρι χέρι με την αισιοδοξία

και λαμπύριζαν οι φρούδες ελπίδες

σήμερα δέχθηκα τηλεφώνημα

από το προορισμένο καταφύγιο

ακύρωσε την πτήση

την ώρα την άφιξη

το στεφάνι για το τελευταίο ταξίδι

επενέβη ο Θεός, μάλλον η ψευδαίσθησή του

Επίταξε να είναι πολεμοχαρείς οι τύψεις

Πάντα με βασάνιζε, ο τιμωρός Άγιος

Ίσως και αυτή τη φορά

βάλει το χεράκι του

να μην κοπεί το σχοινί απ' τα βράχια

Πάντα θα είναι χαραγμένο όμως

ένα όνομα σ' αυτές τις πλαγιές,

ένα σύνθημα για το υπερπέραν:

Ο πόνος νικήθηκε από την δειλία

Μονοθεματική ιδεοψυχαναγκαστική νεύρωση

 

 

Πήραν θέση τα διλήμματα

ενταφιασμένα σε άμωμη σύλληψη

παγιδευμένα σε γεννητούρια μιας νέας ιδέας

Τρυφερά προσπάθησαν να παίξουν τον ρόλο

της γκουβερνάντας δίδυμων ψυχών

που πελέκιζαν τα σωθικά

ενός ημιθανούς πνευματικού νάνου

Και προέταξα τα στήθη 

στο μάταιο αυτής της σκευωρίας

Παραταχθείτε άοπλες

οι τύψεις

τα παράπονα

-ουδέτερα, σε μεροληπτικό έδαφος-

οι δίφθογγες λέξεις

τα φωνήεντα αυτής της λυτρωτικής συμφωνίας

οι δίγλωσσες σκέψεις

-οι μονοθεματικές-

ζήτησαν έλεος από την ιδεοψυχαναγκαστική νεύρωσή σου

Μνησικακία

 

 

Σε ελάχιστα λεπτά

τρία σ' αγαπώ

πέντε γράμματα

χτυποκαρδιωμένα

από τον φόβο της εγκατάλειψης

και ο ήχος απάγγειλε την σιωπή του.

Σωριάστηκες

με την πάντα κρατούσα υπερηφάνια

που θύμωνες πάντα σαν την αποκαλούσαν

αξιοπρέπεια

γιατί ποτέ δεν ήσουν των τετριμμένων

μοναχικός διαβάτης περιοδεύων

στα αζήτητα

Πλέον ήσουν επιβάτης με ταυτότητα.

Όταν πλησίασες στην μοιραία στάση

σου βάζαν λουλουδάκια

και επιγραφές "θα μείνεις πάντα κοντά μας"

Μα τα πτώματα, τι να ξέρουν από μνησικακία;

Από μνήμης, μόνο, αποστήθιζαν κάποιους ύμνους μετάνοιας

Μονωτικά τραύματα

 

 

Ήμουν βροχή

καταβρόχθιζαν τις σταγόνες μου

Ήμουν πέτρα

Λάξευαν στην επιδερμίδα μου

Ήμουν φως

Μαύρισε ο ουρανός εντός μου

Και να που τώρα

προβιβάστηκα

με βαθμολογητές

την λογική και την ευαισθησία

επουράνιος

άθραυστος

μονωτικό υλικό

κάποιας θύμησας

που λυσσασμένη εφορμεί

στον κατακλυσμό μου

Από τα κενά

αναδύθηκε ο προορισμός μου:

Να πλημμυρίζουν με δόσεις

τα τραύματα

Eyeliner

 

 

Πέρασαν τόσα χρόνια

Η μνήμη επουλώθηκε

από την εξαπάτηση

κάποιων σταγόνων

αλληγορίας

Άλλοτε κοιτούσες τον καθρέπτη

και έδινες χαρακιές

στον χρόνο

θυσιάζοντας

την ελπίδα για επανένωση

Εξαϋλώθηκες σε αμέτρητα θραύσματα

Γονυπετής, και επαίτης

Ενίοτε χάραζε το φεγγάρι

τ' άστρα, στην ίδια πολιορκία

Και έβαφε τα ξεθωριασμένα μάτια σου

Βαμμένα με ένα στίγμα παύσης

Και πάλι έρρεαν τα κλάμματα

Υποκρινόμενα πως υπήρχε ακόμη ελπίδα

Και τώρα πια, μετά από εκείνο το ταξίδι

Άγγιζα τα συντρίμμια ενός ουρανού ικέτη

Να μην εγκαταλειφθεί, και αυτός

από τον ήλιο που έλαμπε στο λιμάνι

Και αυτή η βαρκούλα

βούρκωσε, όπως και τα μάτια σου

χωρίς επιβάτη

τυφλά στον απάνεμο αέρα

Αντικρούσεις

 

 

Ε ναι, λοιπόν

λυπήθηκα εκείνο το κτήνος

και του' δωσα καταφύγιο

 

Που και που -

ξεχνιέμαι στον χρόνο -

του έβαζα αλυσίδες

να καταπραΰνω

τις βίαιες προθέσεις του

Παγιδεύτηκα 

σ' εκείνα τα μάτια

με τις κυκλοτερείς κακώσεις

Ορθογώνιζα τα συναισθήματα

αποζητώντας μία απόκρουση

σ'εκείνη την κρούση

του Μεγαλείου

Μα και λοιπόν

είχε κάποιο νόημα

να φυτεύεις τις σφαίρες

 

Χωρίς λίπασμα

 

Στα τελευταία λουλουδάκια

Στόχευσα στο Αθάνατο

Το τελευταίο δράμα

 

Υπάρχουν κάποιες στιγμές

που επανέρχεται η λογική

Φωνάζει για επισκεπτήριο

κλειδωμένη από κάθε διέξοδο

Τότε συναντάται με τα κλάματα

Υποτιθέμενα σωσίβια του συναισθήματος

Εφεδρικά τα βραχιολάκια

έδωσαν την άδεια για ένα τελευταίο δράμα

Σπαρακτικά τότε κατάλαβες

πως τα δάκρυα προμήνυαν την ελπίδα

Σε αυτό το αδιέξοδο

μόνο ο πόνος είχε κατανοήσει

την αναγκαιότητα της ύπαρξής του