Αμέα αμέ με αγάπη

Νιώθω το σκίρτημα
ήταν ολίσθημα
πνίγω το κύμα
χαλάει το ποίημα
σε ποιο Θεό να πιστέψω
πόσο ν'αντέξω
σε τι να προστρέξω
Θεέ μου, θ'αντέξω;
στο μέσα απ'έξω
στο είμαι δεν είμαι
μα ξέρω τι είμαι
για πόσο θα είμαι
ωιμέ, αμέ, αμέα

Εξουσία και Αναισχυντία

Στη βιτρίνα γαντζωμένο
κορμί αποφυλακισμένο
κραυγάζει τον απόηχο
στον ήχο του αφέντη
του νταβατζή ατζέντη
του τζάμπα μάγκα
της νύχτας των μαγικών
των ακατέργαστων υλικών
του ανήκειν σε όλους
σε έωλους θόλους
θολούς στη βιτρίνα
τα χέρια ανοίχτηκαν
τα δάκρυα κρύφτηκαν
το σώμα σε πάει
η νύχτα μεθάει
κυρία του κύριου
αυτού εξοχότης
τι ψέμα, αβρότης
να χαθεί η αγνότης
πρωί και θυμήθηκα
το ήθος της πρώτης
σε σχολείο εξατάξιο
της ηθικής σου αντάξιο
και ο ιστός απροσπέλαστος
παρθενικός και αγέλαστος
να παγιδεύει το τέλος
μιας αρχής το βέλος
που πληγώνει τ'αμόλυντο, του κορμιού τ'ακρογιάλι
σε αμέθυστη ζάλη
στη βιτρίνα σε βρήκανε
υποψίες τους μπήκανε
η ελπίδα δεν χάθηκε
το κορμί δεν μαράθηκε
η ψυχή σου υπάρχει
χωρίς ίχνος αγάπη
η σκληρότητα σε παγίδευσε
η γενναιότητα δε λύγισε
το εντός της καρδιάς σου
τ'όνομά σου μολύνθηκε
με διάταξη του ομοίου
του αφέντη σου νταβατζή
του εισαγγελέα του λίγου
του τρωκτικού του αχρείου
πάλι πίσω από βιτρίνα
ν'ανιχνεύεις κάθε ίνα
μήπως και μολύνεις
της κοινωνίας την πείνα
αγαπήθηκες παράφορα
από την αδικία
γεννήθηκες να κατοικείς
στου φθόνου την αδημονία
στη διασταύρωση εξουσία και αναισχυντία

Δον Κιχώτης ονείρου

Σε παρατεταμένη σκέψη, λήθης στέψη
ένας πρίγκηπας μικρός στη γη
άργησε και πάλι η αυγή
στο κλάμα προσάναμα η έλλειψή σου
στο ψέμα απάλειψη η θύμησή σου
Ένας άγνωστος πότης
αμέθυστος ιππότης
τρισδιάστατος δον κιχώτης
έψαχνα την ευτυχία
στη σωρό της δυστυχίας
άγγιξα το δεδομένο
έχασα το πεπρωμένο
να υπάρχω στη ζωή σου
όταν έρθει η φυγή σου

Διεφθαρμένοι Δικαστές

Η 16χρονη Τζέσικα συνελήφθη τον Οκτώβριο του 2006 από έναν φύλακα του σχολείου της, επειδή είχε στην τσάντα της μια πίπα και έναν αναπτήρα. Οδηγήθηκε στο αστυνομικό τμήμα για «κατοχή υλικού που σχετίζεται με τα ναρκωτικά». Τρεις μήνες αργότερα εμφανίστηκε ενώπιον του δικαστή Μαρκ Τσαβαρέλα. «Πήγα με τον πατέρα μου. Ο δικαστής δεν μας ενημέρωσε ότι μπορούσαμε να εκπροσωπηθούμε από δικηγόρο. Μου είπε: "Θυμάσαι την ομιλία μου στο σχολείο σου; Είχα υποσχεθεί ότι θα φυλάκιζα όλους τους μαθητές που θα εμφανίζονταν μπροστά μου και αυτό θα κάνω και στην περίπτωσή σου"» διηγείται η Τζέσικα. Παρά το γεγονός ότι από την ανάλυση των ούρων της δεν προέκυψε ότι είχε κάνει χρήση ναρκωτικών, ο δικαστής διέταξε την κράτησή της για τρεις μήνες σε ένα αναμορφωτήριο. Όπως λέει, δεν της έδωσαν καν το δικαίωμα να αποχαιρετήσει τον πατέρα της.

Οι υποψίες
Ο «ζήλος» του δικαστή Τσαβαρέλα δεν άργησε να κινήσει τις υποψίες μιας μη κυβερνητικής οργάνωσης νομικών συμβούλων. Έπειτα από σχετική έρευνα, αποδείχθηκε ότι σε ένα διάστημα τεσσάρων χρόνων οι δύο δικαστές καταδίκασαν με υπερβολικές ποινές περίπου 2.000 νέους από 13 έως 18 ετών, οι οποίοι συχνά δικάζονταν χωρίς υπεράσπιση. Οι δύο δικαστές κατηγορήθηκαν για διαφθορά και αναγκάστηκαν να ομολογήσουν ότι είχαν χρηματιστεί με 2,6 εκατ. δολάρια από δύο ιδιωτικά σωφρονιστικά καταστήματα, για να τους στέλνουν «πελατεία». Την περασμένη εβδομάδα οι δύο διεφθαρμένοι δικαστές κρίθηκαν ένοχοι και καταδικάστηκαν σε 7 χρόνια κάθειρξη ο καθένας. «Μεταχειρίστηκαν αυτά τα παιδιά σαν αντικείμενα και τα πέταξαν στη φυλακή για να κερδίσουν χρήματα», συνόψισε ο δικηγόρος, Μπάρι Ντάιλερ, ο οποίος είχε κινήσει τη διαδικασία αποζημίωσης των θυμάτων.

Τους έστελναν στο αναμορφωτήριο
Το Ανώτατο Δικαστήριο της Πενσυλβάνιας όρισε την περασμένη εβδομάδα έναν ειδικό δικαστή, ο οποίος θα επανεξετάσει όλες τις αμφιλεγόμενες δίκες. Ανάμεσά τους είναι και η περίπτωση ενός 13χρονου, ο οποίος στάλθηκε στο αναμορφωτήριο, επειδή συνελήφθη να «εξερευνά» ένα εγκαταλελειμμένο κτήριο. Ένας άλλος έφηβος καταδικάστηκε σε εννέα μήνες φυλάκιση, επειδή έκλεψε από ένα παντοπωλείο ένα βάζο πίκλες αξίας 4 δολαρίων. Οι δύο δικαστές άρχισαν την παράνομη δραστηριότητά τους από την εκλογή τους το 2002, όταν διέταξαν να κλείσει το αναμορφωτήριο της κομητείας προς όφελος ιδιωτικών σωφρονιστηρίων. Ο Ρόμπερτ Πάουελ, ένας από τους δύο ανθρώπους που χρημάτιζαν τους δικαστές, είναι συνιδιοκτήτης δύο τέτοιων καταστημάτων. 

ΠΑΓΚΑΚΙ-ΤΡΑΠΕΖΑ ΑΥΛΩΝΑ

Μου είπαν έφταναν δυο λεπτά

Για να μπω με δυο φίλους στην τράπεζα

Μπορεί να’μουνα 17, κορόνα γράμματα

Είπα θα τα'παιζα

Θα τα πάρω από αυτούς που μας τα παίρνουν

Και με τόκους και με δάνεια μας δένουν

Μια τράπεζα στη μέση στο Παγκράτι,

Από μικρός την είχα βάλει αυτή στο μάτι

Για κάτι τόκους άρπαξε το πατρικό μου σπίτι

Κοιμόμουν σε παγκάκι και μ’έλεγαν αλήτη

Σ’αυτή την τράπεζα που είναι στην Δαμάρεως

Μ’ένα μπιστόλι οπλισμένος να κρατώ,

Μπήκα με μάζεψαν και να’μαι στη Λουκάρεως

Δυο μπάτσοι μάρτυρες μου λεν θα δικαστώ.

Θα πω στον πρόεδρο μας πήρανε το σπίτι,

Καταδικάστε με μα μη με λέτε αλήτη

Μπήκα μέσα όπως έκαναν και άλλοι,

Μου’χε φύγει το μυαλό απ’το κεφάλι

Δύο λεπτά ήταν στ’αλήθεια αρκετά

δύο τσάντες κράταγα γεμάτες με λεφτά

Έναν φρουρό είχα στην πλάτη κολλημένο

Ήρθε σε μένα γιατί με είδε τρομαγμένο

Οι φίλοι φώναζαν να τον πυροβολήσω

Και θα’ταν εύκολο για να την κοπανήσω

Ήταν δίπλα μου τον είχα του χεριού μου

Ήτανε όμως ο πατέρας κολλητού μου

Όσοι το χρήμα προσκυνούν μόνο αυτοί σκοτώνουν

Όπως οι τράπεζες τα πάντα ισοπεδώνουν

Δεν γίνεται τις τράπεζες εγώ να δικαιώσω

Ποτέ εγώ για χρήματα, ποτέ δεν θα σκοτώσω

Δυο χρόνια τώρα στην Αυλώνα φυλακή

Απ’το παράθυρο κοιτώ στην εθνική

Θα πάς εκεί μου είχαν πει για το καλό σου

Μα να προσέχεις πιο πολύ τον διπλανό σου

Φαί δωμάτιο με στρώμα στο κρεβάτι

Μα νοσταλγώ ακόμα εκείνο το παγκάκι

 Του Αντώνιου Αραβαντινού

.........................................................

Ψυχής ανιάτων

Στο κρύο του αδιεξόδου
του πολυέξοδου εγώ
της ανέδοξης επανόδου
Δεν γυρίζω πίσω
τι ζωή να νοσταλγήσω
δεν κοιτάω πίσω
τι παρελθόν να μου θυμήσω
σε καθεστώς άνοιας και ανίας
ένας γερασμένος νεανίας
στο σ'αγαπώ ακούω πόνο
στο σε μισώ το μέσα μαχαιρώνω
μ'ένα αφρικάνικο μαχαίρι
πολύ μικρό όσο και η καρδιά σου
αυτή η αιμοχαρής ματιά σου
και τα δάκρυα ένα καμουφλάζ
στο πρέπον ντεκαπάζ
της ζωής μου το Αλκατράζ
στο δικό σου το μπαράζ
της ατέλειωτης αγάπης σου
που χύνεται στο πρόσωπο του καθρέπτη σου
του χειρότερου ψεύτη σου
στην υποκρισία η αντανάκλαση
σπάει την προδοσία
σε μία έξοδο εθελουσία
και συ σκιά του αδιεξόδου
τριγυρνάς στο διάδρομο της επανόδου
μονάκριβή μου αγάπη, σκιά της ερήμου
μοναξιάς μου, σκιερής μοναχής της κοσμίου
ζωής αθανάτων, ψυχής ανιάτων

Ένας αλήτης (trash song)

Αν εγώ σε νικήσω
σε ένα μπρα ντε φερ
το ήξερα μωρό μου
ότι θα ήταν ανφέρ

Αν εσύ με νικήσεις
σε δύσκολο σπαγκάτο
το ήξερα μωρό μου
θα γίνουν τα πάνω-κάτω

Μωρό μου, και λατρεία μου
σε είχα για καβάτζα
μα όταν κατάλαβα τι έχασα
έκανα τη λάτζα

Μωρό μου, και λατρεία μου
σε ήπια άσπρο πάτο
μα όταν κατάλαβα τι έχασα
νοστάλγησα το λάθος

Σ'αγάπησα με έρωτα
χωρίς να ρωτώ τι είσαι
μα όταν το κατάλαβα
διάβασα το Νίτσε

Μυστήρια, και περαστική
ήσουν αμαρτία
με πέταξες χωρίς γιατί
στη σκέτη αλητεία

Ένας αλήτης χωρίς το μωρό του
Ένας αλήτης χωρίς εγωισμό
Ένας άντρας χωρίς απαιτήσεις
Ένας άντρας που φωνάζει γύρνα εδώ